“…” เหวินหย่าไต้มองประกาศที่เขายื่นมาตรงหน้าตนเอง ก่อนจะลังเลอยู่หลายวินาที แล้วถึงยื่นมือไปรับมา
ไม่เพียงแค่เธอ เซี่ยจิงจิงที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอก็ก้าวเข้ามาข้างหน้าโดยที่ไม่รู้ตัว
เซี่ยจิงจิงก็เหมือนกับเหวินหย่าไต้ เธอไม่เชื่อว่าเหนียนเสี่ยวมู่จะเขียนประกาศดำเนินงานฉบับหนึ่งออกมาได้ภายในเวลาสั้นๆ
แต่พอเธอเห็นเนื้อหาในประกาศตรงหน้าชัดเจน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
เหวินหย่าไต้ยังไม่ทันอ่านจบ เซี่ยจิงจิงก็ฉวยประกาศในมือเธอไปด้วยความร้อนรน หลังจากอ่านจนจบอย่างรวดเร็ว เซี่ยจิงจิงก็นิ่งอึ้งไปโดยปริยาย
ประกาศฉบับนี้คล้ายกับประกาศของเธออย่างมาก
มีเพียงรายละเอียดเล็กน้อยในนั้นที่ถูกปรับเปลี่ยนไป แต่แม้แต่เซี่ยจิงจิงก็จับผิดเนื้อหาที่เปลี่ยนไปไม่ได้
คนอื่นๆ ไม่เคยอ่านประกาศของเธอ แต่ก็เธอก็รู้สึกมั่นใจ
ประกาศของเหนียนเสี่ยวมู่ฉบับนี้ดีกว่าฉบับที่เธอเขียนเสียอีก
“เป็นไปไม่ได้…” เซี่ยจิงจิงราวกับตกใจจนเป็นบ้าไปแล้ว เธอถือประกาศนั่นพลางพึมพำกับตัวเอง
เหวินหย่าไต้ขมวดคิ้วเป็นปมแน่น จากนั้นหยิบประกาศในมือเซี่ยจิงจิงมาอ่านต่อ
สายตาของเธอเปลี่ยนไปบ้างเช่นกัน
“ผู้จัดการเหวิน เป็นยังไงบ้าง”
“เขียนออกมาภายในเวลาสั้นๆ แบบนี้ น่าจะใช้ไม่ได้มั้ง”
“ฉันจำได้ว่าเหนียนเสี่ยวมู่เป็นพยาบาลรับจ้าง ทำไมเธอถึงรู้เรื่องประชาสัมพันธ์…”
“…”
เพื่อนร่วมงานรอบข้างต่างก็มองเหวินหย่าไต้ด้วยความอยากรู้อยากเห็น รอคอยให้เธอเอ่ยปาก
เหวินหย่าไต้ถือเอกสารในมือจนแน่น อยากบอกว่าประกาศฉบับนี้ใช้ไม่ได้ แต่อวี๋เยว่หานนั่งอยู่ตรงนี้ด้วย คำพูดของเธอหลอกคนอื่นได้ แต่หลอกอวี๋เยว่หานไม่ได้
เธอทำได้แค่พูดตามความจริง
“แม้จะมีจุดที่สมบูรณ์แบบไม่พอ แต่ถ้าพูดจากตัวโครงการนี้แล้ว ก็ถือว่าดีมาก” เหวินหย่าไต้สงบสติอารมณ์ของตัวเอง จากนั้นเงยหน้ามองอวี๋เยว่หาน พูดอย่างเป็นมืออาชีพ
“…” อวี๋เยว่หานนัยน์ตาเป็นประกาย ดวงตาของเขาล้ำลึกเสียจนมองความคิดไม่ออก
เพียงแค่สายตาของเขาหยุดอยู่ที่เหนียนเสี่ยวมู่โดยตลอด
เขามองเธอจนเหวินหย่าไต้แทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
“คุณชายหาน ประธานเฉินกับคณะของบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งต้ามาถึงบริษัทของเราแล้วค่ะ” เลขารีบร้อนเดินมาจากข้างนอก ก่อนจะรายงาน
เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋เยว่หานหมุนเก้าอี้ จากนั้นเลิกคิ้วเหลือบมองเหวินหย่าไต้ กล่าวอย่างเย็นชา “เหนียนเสี่ยวมู่จะไปพบคนของบริษัทเซิ่งต้าด้วยกัน ให้เธออธิบายประกาศการดำเนินงานฉบับนี้”
เหวินหย่าไต้ “…”
เมื่อสบสายตาเยือกเย็นของเขา เธอก็ไม่กล้าพูดคำว่า “ไม่” ออกมาอย่างเด็ดขาด
อวี๋เยว่หานชื่นชมท่าทางการทำงานที่แยกเรื่องส่วนตัวออกจากเรื่องงานอย่างชัดเจนของเธอเป็นที่สุด รวมไปถึงฝีมือการทำงานอันโดดเด่นด้วย
เธอทำลายภาพลักษณ์ของตัวเองในสายตาของเขาเพียงเพราะเหนียนเสี่ยวมู่ไม่ได้
เหวินหย่าไต้กัดฟัน มองไปทางเหนียนเสี่ยวมู่ “ตามฉันมาค่ะ”
“…” ตั้งแต่เหนียนเสี่ยวมู่เขียนประกาศเสร็จ สมองของเธอก็ว่างเปล่ามาโดยตลอด หลังได้ยินเหวินหย่าไต้พูด เธอก็มองไปทางอวี๋เยว่หานตามสัญชาตญาณ
เธออยากบอกว่าตนเองไม่มีประสบการณ์ แต่ก็เห็นริมฝีปากของเขาขยับอย่างไร้เสียง ‘โบนัสสามเดือน’
เหนียนเสี่ยวมู่พูดอะไรไม่ออกทันที รู้สึกปากชา ได้แต่กลืนคำพูดกลับไป
จากนั้นก็ตามเหวินหย่าไต้เดินไปทางห้องรับรองแขกของแผนกประชาสัมพันธ์
อวี๋เยว่หานลุกขึ้นยืนอย่างสบายๆ ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในห้องทำงานของเหวินหย่าไต้ กล้องวงจรปิดในนั้นมองเห็นทั้งแผนกประชาสัมพันธ์ รวมถึงห้องรับรองแขกด้วย
อวี๋เยว่หานนั่งลง เลขารีบร้อนยกกาแฟเข้ามาแก้วหนึ่ง แล้ววางลงข้างมือเขา
“คุณชายหาน มีอะไรจะสั่งอีกไหมคะ”
“…”
อวี๋เยว่หานเม้มริมฝีปากบางเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่โบกมือให้เลขาออกไป ตั้งหน้าตั้งตารอเหนียนเสี่ยวมู่ที่กำลังจะปรากฏในภาพวงจรปิด…