ตอนที่ 61 หมักเหล้าวิเศษ (2)
นายท่าน นายท่านรีบกลับมาเถอะ รีบกลับมาพาข้าไปด้วย!
เฟิงหรูชิงเดินยิ้มเข้าไปหาชิงจู๋ “เจ้างูน้อย ข้ารู้ว่าเจ้าคิดถึงข้า เจ้าไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอก ดูสิ ข้ามาหาเจ้าแล้วนี่ไง?”
ทั้งๆ นัยน์ตาของหญิงสาวแฝงด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อมันเข้าไปอยู่ในสายตาของชิงจู๋ กลับรู้สึกเหมือนนางกำลังมองอาหารจานร้อน
ดันเป็นเวลานั้นเอง ที่ท้องของเฟิงหรูชิงร้องจ๊อกๆ
นางเอามือลูบท้องโดยไม่ต้องคิด แล้วถอนหายใจ “หลายปีมานี้ข้ากินเยอะ แต่จู่ๆ ก็งดเนื้อแถมยังกินน้อยลง ตอนนี้เลยรู้สึกหิว”
ชิงจู๋ร้องเสียงหลง แล้วรีบเลื้อยขึ้นต้นไม้ ตัวของมันหลบซ่อนอยู่ในพุ่มไม้แน่นทึบ ตัวสั่นสะท้าน
เป็นอย่างที่คิด ผู้หญิงคนนี้หิวแล้ว นางก็เลยมาหามัน คิดจะจับมันกิน!
เฟิงหรูชิงสับสน เมื่อสักครู่นาง…นุ่มนวลและเป็นมิตรแล้วนี่ ทำไมพอชิงจู๋เห็นนาง…อย่างกับมองเห็นปีศาจกินคน
นางน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ
“ชิงจู๋ ลงมา พวกเรามาคุยกัน” เฟิงหรูชิงพูดพร้อมขมวดคิ้ว
ชิงจู๋เสียงสั่น “ไม่ ข้าไม่ลง ถ้าท่านแน่จริงก็ขึ้นมาสิ!”
เฟิงหรูชิงมองดูร่างกายอันอวบอ้วนของตัวเอง แล้วมองไปยังต้นไม้ที่สูงลิ่ว นางหน้าเจื่อน “เจ้าลงมา!”
“ไม่ ข้าไม่ลง ต่อให้ข้าตายก็ไม่ลงจากต้นไม้นี่!”
มันยอมตายอยู่บนต้นไม้ต้นนี้ ดีกว่าลงไปเจอมนุษย์ที่น่ากลัวแบบนั้น!
เฟิงหรูชิงยิ้ม “ข้าเอาขนมมาให้เจ้า”
“ไม่!” งูเขียวปฏิเสธเด็ดขาด “ข้ายอมตายอยู่บนต้นไม้นี่ ไม่มีทางยอมลงไปเพราะขนมนิดหน่อยหรอกนะ! องค์หญิงตัดใจซะเถอะ”
“งั้นหรือ” เฟิงหรูชิงหยีตา เบ้ปาก “เดี๋ยวกั๋วซือกลับมา ข้าจะบอกเขาว่าเจ้ารังแกข้า”
“…”
ชิงจู๋ตะลึง มนุษย์คนนี้…ไร้ยางอายได้ขนาดนี้เชียวหรือ ถ้านายท่านเชื่อขึ้นมา มัน…มันก็ต้องกลายเป็นงูตุ๋นแน่!
“ทำไมท่านถึงเป็นคนแบบนี้” ชิงจู๋ร้องไห้ด้วยความอัดอั้น
คนชั่วคนนี้ รังแกกันเกินไปแล้ว
“ลงมา!” เฟิงหรูชิงพูดซ้ำอีกครั้ง
ชิงจู๋มองดูเฟิงหรูชิง ใจของมันเต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัว และในที่สุดมันก็ค่อยๆ เลื้อยลงมาจากต้นไม้แล้วมาปรากฏตัวตรงหน้าเฟิงหรูชิง
“งูตุ๋นไม่อร่อยหรอกนะ จริงๆ แถมข้ายังมีพิษ” ชิงจู๋ไม่กล้าเข้าใกล้เฟิงหรูชิงมากนัก แต่มันรู้สึกว่ายังปลอดภัยไม่พอ จึงพูดเสริมเข้าไปอีกประโยค
เฟิงหรูชิงยิ้มแบบร้ายกาจ “ไม่เป็นไร ข้ามีวิธีกำจัดพิษ ถึงอย่างไรงูตุ๋นก็เป็นอาหารบำรุง ข้าจะได้เอาไปบำรุงเสด็จพ่อของข้า”
“…”
ชิงจู๋ตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น
นี่ นี่มนุษย์คนนี้อยากกินมันจริงๆ !
“ข้าอายุมากแล้ว เนื้อเหนียว ย่อยยาก ไม่เหมาะๆ”
“ไม่เป็นไร เสด็จพ่อข้าฟันแข็งแรง เคี้ยวได้สบาย”
“…” ชิงจู๋อึ้ง มันเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามด้วยสีหน้าเศร้าๆ “องค์หญิง ท่านต้องการอะไรกันแน่ ท่านพูดมาตรงๆ เถอะ ถึงอย่างไรข้าก็เป็นสัตว์เลี้ยงของกั๋วซือ ท่านควรไว้หน้าเจ้าของบ้าง ถ้าท่านกินข้า ต่อไปท่านจะนอนกับกั๋วซือได้อย่างไร”
“พูดอย่างกับว่าถ้าข้าไม่ทำงูตุ๋น แล้วจะได้นอนกับกั๋วซือ?”
ชิงจู๋ผงกหัวเต็มแรง “ถูกต้อง ถูกต้อง ถ้ามีข้า ท่านต้องนอนกับนายของข้าสำเร็จแน่ๆ ดังนั้นปล่อยงูตัวน้อยๆ อย่างข้าไปต้องมีประโยชน์ ถ้าท่านกินข้า แล้วใครจะช่วยท่าน”
ตอนที่ 62 ปณิธานของกองทัพเลือดเหล็ก (1)
เฟิงหรูชิงลูบคางเบาๆ นางรู้สึกว่าที่ชิงจู๋พูดมาก็มีเหตุผล
“งั้นข้าไม่กินงูตุ๋นก็ได้” นางหยิบผลเทียนหลิงกั่วออกมาแล้วส่งให้ชิงจู๋ “เจ้าอยากกินผลไม้หรือไม่”
นัยน์ตาของชิงจู๋มีความระแวงสงสัย มันมองดูผลไม้ที่เฟิงหรูชิงยื่นมา แต่ไม่ได้งับ ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์และอันตรายคนนี้เคลือบยาพิษไว้ที่ผลเทียนหลิงกั่วหรือไม่
เฟิงหรูชิงมองปราดเดียวก็รู้ความคิดของชิงจู๋ นางยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าเป็นงูพิษ ยังกลัวพิษอีกหรือ”
ชิงจู๋ผงกหัวเห็นด้วย อันที่จริงพิษงูของมันนั้นรุนแรงอยู่แล้ว จะกลัวว่าองค์หญิงวางยาพิษในผลเทียน-หลิงกั่วอีกทำไม?
ดังนั้น ชิงจู๋จึงอ้าปากโดยไม่ลังเล มันกลืนผลเทียนหลิงกั่วลงท้องทันที
“ผลเทียนหลิงกั่วของท่าน ไม่ค่อยเหมือนกับที่ข้าเคยกินสมัยก่อน ดูเหมือนจะอร่อยกว่า”
เฟิงหรูชิงสังเกตดูสีหน้าท่าทางของชิงจู๋ตั้งแต่แรกแล้ว ผลเทียนหลิงกั่วสำหรับหมาป่าสีขาวสัตว์วิเศษระดับสามแล้ว มันมีอำนาจเย้ายวนใจมากพอสมควร แต่สำหรับชิงจู๋ ดูเหมือนว่าไม่มีอำนาจเย้ายวนใจขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่า หากนางคิดจะใช้ผลเทียนหลิงกั่วมาล่อสัตว์วิเศษระดับที่สูงกว่า คงไม่ได้ผลแน่นอน
“ชิงจู๋ ข้าได้ยินว่าเมื่อก่อนเจ้าเคยฉกเฟิงหรูซวง?” เฟิงหรูชิงทำตาหยีแล้วเอ่ยถาม
ชิงจู๋สะดุ้ง มันมองดูเฟิงหรูชิงด้วยท่าทีระมัดระวัง แล้วเลื้อยถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ
เฟิงหรูซวงเป็นน้องสาวของนาง หรือว่านาง…ฉวยโอกาสตอนกั๋วซือไม่อยู่ มาคิดบัญชีกับมัน?
“องค์หญิง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้า ผู้หญิงคนนั้นถือวิสาสะเข้ามายังป่าไผ่ทิศใต้ ยังฉวยโอกาสตอนกั๋วซือไม่อยู่ที่กระท่อมไม้ไผ่ แอบขึ้นไปนอนบนเตียงของเขา ท่านลองคิดดูสิ เตียงของกั๋วซือ มีเพียงองค์หญิงเท่านั้นที่ขึ้นไปนอนได้ พอข้ากับกั๋วซือกลับมา เห็นนางนอนอยู่บนเตียง ข้าจะไม่ฉกนางได้อย่างไร”
เฟิงหรูชิงสีหน้าไม่สบอารมณ์ นี่เฟิงหรูซวงกล้าขึ้นไปนอนบนเตียงกั๋วซือเชียวหรือ
“แล้วเตียงล่ะ”
“กั๋วซือเป็นพวกรักความสะอาดมาก เขาเลยโยนทั้งเตียงทั้งเฟิงหรูซวงทิ้งไป” ชิงจู๋ยิ้มแบบสอพลอ
“ที่จริงข้ารู้มาก่อนแล้วว่าต่อไปองค์หญิงจะต้องไปมาหาสู่กับกั๋วซือ และกั๋วซือจะต้องเป็นผู้ชายของท่าน ข้าจะปล่อยให้ผู้หญิงอื่นมานอนเตียงนี้ได้อย่างไร ข้าก็เลยฉกนางให้”
การประจบประแจงของชิงจู๋ทำให้เฟิงหรูชิงรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก ใบหน้าอ้วนๆ ของนางปรากฏรอยยิ้มออกมา นางเอามือตบหัวชิงจู๋เบาๆ
“เจ้างูน้อย เจ้าทำรุนแรงไปแต่ก็ทำได้ไม่เลว! ต่อไปถ้ามีใครกล้าเข้าใกล้กั๋วซือ เจ้าก็ฉกพวกนางซะ ถ้าหาก…” เฟิงหรูชิงยิ้ม นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และร้ายกาจ “ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าหักหลังข้า ข้าจะจับเจ้าทำงูตุ๋นถวายเสด็จพ่อ”
ชิงจู๋ตัวสั่น มันรีบพูดตอบไปว่า “ไม่มีทางๆ กั๋วซือไม่ยอมให้คนแปลกหน้าเข้าใกล้ตั้งแต่ไหนแต่ไร เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนอื่นเข้าใกล้เขา ข้าติดตามเขามานานหลายปี ยังไม่เคยเห็นใครได้เข้าใกล้เขาเลย”
ท่าทีที่ไม่ยอมให้คนแปลกหน้าเข้าใกล้ของกั๋วซือ เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนตกใจจนถอยหนีไม่จำเป็นต้องพูดถึงคนที่จะเข้าใกล้เขาได้ มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ในชาตินี้
“น่ารักจริงๆ” เฟิงหรูชิงสีหน้ายิ้มแย้ม นางรู้สึกชอบงูตัวนี้มากขึ้นเรื่อยๆ “จริงสิ ทำไมคราวนี้กั๋วซือถึงไปนานจัง ที่ผ่านมาแต่ละเดือนออกไปแค่ห้าวันเท่านั้นไม่ใช่หรือ”
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ส่วนใหญ่นายท่านไม่ยอมให้ข้าติดตามไปด้วย แต่ท่านวางใจเถอะ ข้างกายของนายท่านไม่มีผู้หญิงอื่น เรื่องนี้ข้ารับประกันได้ ท่านต้องได้นอนกับกั๋วซือแน่นอน”