บทที่ 8 ไต้ซือ(2)
“ปู่!” จินเพ่ยอวิ๋นหันมามองปู่อย่างสลดใจ น้ำตาคลอเบ้า
“ไม่เป็นไร อาการป่วยของย่าแก ขนาดผู้เชี่ยวชาญที่ดีที่สุดในยานจิงยังรักษาไม่หาย ยันต์แค่แผ่นเดียวจะมีผลได้ยังไง ถือซะว่าเสียเงินซื้อบทเรียนละกัน!” ปู่พูดปลอบใจหลานสาวเบาๆ
ขณะที่จินเพ่ยอวิ๋นหันกลับมา ยันต์ที่แปะไว้บนหว่างคิ้วของย่ากลายเป็นควันสีขาว แล้วเข้าไปในหัวของย่า
อันที่จริงไม่ใช่เพราะยันต์ของเฉินโม่ไม่ได้ผล แต่เพราะคุณภาพของวัสดุที่เฉินโม่ซื้อมาต่ำเกินไป บวกกับความเบาบางของชี่ทิพย์บนดาวไอกา จึงทำให้ระยะเวลาที่ยันต์แสดงผลช้าลงไปไม่กี่วินาที
“โจงรุ่น……”
ขณะที่ปู่และหลานสาวกำลังแอบสิ้นหวัง เสียงเรียกอ่อนล้าดังขึ้นมา
จินโจงรุ่นกับจินเพ่ยอวิ๋นอึ้งไปทันที หันไปมองบนเตียงอย่างรวดเร็ว
ย่ากำลังใช้มือทั้งสองข้างยันเตียง ลุกขึ้นนั่งช้าๆ
นี่ทำให้ปู่และหลานสาวดีใจเป็นอย่างมาก
จินเพ่ยอวิ๋นก้าวไปข้างย่า ประคองย่าให้พิงกับหัวเตียง ร้องไห้อย่างดีใจ “ย่าฟื้นแล้วเหรอ ย่ายังจำหนูได้ไหม”
ย่าอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นจึงพูดอย่างแปลกใจ “แกเป็นหลานสาวฉัน ทำไมฉันจะจำไม่ได้ล่ะ”
ครั้งนี้ปู่และหลานสาวดีใจจนไม่รู้จะดีอย่างไรแล้ว หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ย่าสติเลอะเลือน จำคนใกล้ชิดไม่ได้สักคน ตอนนี้ไม่เพียงมีสติ แต่ยังจำหลานสาวของตัวเองได้อีก!
“เสี่ยวอวิ๋น รีบไปเรียกหมอหลินมาเร็วๆ!” จินโจงรุ่นพูดเสียงดัง ตื่นเต้นจนสั่นไปทั้งตัว
หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง หมอหลินแน่ใจว่าอาการป่วยของย่าหายดีแล้ว
หมอหลินเอาแต่ถามย่าว่ากินยาวิเศษอะไรกันแน่ แต่โดนปู่และหลานสาวปกปิดเอาไว้ พูดปัดไปว่าย่ามีสติขึ้นมาตามธรรมชาติ ทำให้หมอหลินตกใจมาก “ปาฏิหาริย์ เป็นปาฏิหาริย์จริงๆ!”
เมื่อหมอหลินกลับไป ท่านจินถามจินเพ่ยอวิ๋นว่าซื้อยันต์มาอย่างไรโดยละเอียด เจาะจงไปที่คำพูดและหน้าตาของเฉินโม่ หลังจากจินเพ่ยอวิ๋นเล่าให้ฟัง สีหน้าท่านจินเคร่งขรึมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“จากที่แกพูดมา ไต้ซือท่านนั้นน่าจะเป็นนักเรียนม.ปลาย แกไปรวบรวมกำลังทั้งหมด ตามหาที่มาของไต้ซือท่านนั้นให้ชัดเจน วันอื่นฉันจะไปเยี่ยมเขาด้วยตัวเอง!”
“ค่ะ!”
“เดี๋ยว ตอนสืบต้องจำไว้ว่า อย่าทำให้ไต้ซือตกใจ”
“ปู่วางใจเถอะ หนูเข้าใจแล้ว!”
ใบหน้าสวยของจินเพ่ยอวิ๋นเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เธอไม่เคยเห็นปู่ปฏิบัติกับใครจริงจังแบบนี้มาหลายสิบปีแล้ว
แต่จินเพ่ยอวิ๋นไม่ได้รู้สึกว่าปู่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ แค่ยันต์ใบเดียวสามารถแก้ไขปัญหาแสนยากที่แพทย์ชั้นยอดจนปัญญาได้ เฉินโม่ มีค่าเช่นนี้จริงๆ!
เฉินโม่ไม่รู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในตระกูลจิน ตอนนี้เขายังจมอยู่กับการฝึกตน
เมื่อท้องฟ้าทางทิศตะวันออกเริ่มมีแสงสว่าง เฉินโม่ลืมตาขึ้นทันที ประกายในดวงตาของเขา แวววาวยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ ผ่านไปประมาณสิบวินาที จึงหายไป
ร่างกายของเฉินโม่แอบแข็งแกร่งขึ้นอีกเท่าหนึ่ง เขาดูเหมือนกระบี่แหลมคม ที่ใกล้จะออกจากฝักแล้ว
ฟู่วว……
เฉินโม่ถอนหายใจยาว พึมพำอย่างเสียดายว่า “ชี่ทิพย์บนดาวไอกาไม่อุดมสมบูรณ์”
“ถึงยังไม่สามารถเข้าสู่ชั้นแรกแดนรวมพลัง แต่จากความเร็ว อีกสักสามวัน ต้องทะลุไปได้แน่ๆ!”
เฉินโม่ไม่ได้ฝึกตนต่อ แต่หยิบมือถือขึ้นมา เปิดเสียง รอแม่โทรมาอย่างเงียบๆ
จากความทรงจำชาติก่อนของเขา หลังสอบปลายภาคจะปิดสามวัน วันแรกหลี่ซู่เฟินแม่ของเขาจะพาเขาไปงานศพยายที่ยานจิง
และงานศพครั้งนี้ ทำให้เขาเจอการดูหมิ่นให้อับอายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เมื่อกลับมาจึงเก็บนิสัยของลูกคนรวย ละอายใจต่อความผิด แล้วกล้าที่จะแก้ไข ฮึกเหิมใฝ่หาความก้าวหน้า
บทที่ 7 ไต้ซือ(1)
บทที่ 9 แสดงความเสียใจต่อการจากไป(1)