บทที่ 20
ให้ตายเถอะ นั่นมันแฮร์รี่ คร็อกเกอร์!
ถึงแม้ว่าลิลี่จะไม่ได้รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว แต่ชื่อของเขาเคยถูกพูดถึงในการพูดคุยของเพื่อนของเธอ!
กล่าวได้ว่าแฮร์รี่นั้นเป็นคนที่เป็นที่รู้จักกันดีในเมืองตงไห่ เขายังหนุ่ม กล้าบ้าบิ่น และแน่นอน ป่าเถื่อน ที่สำคัญที่สุดคือ แซมสันนั้นอยู่เบื้องหลังของเขา
แซมสันนั้นเป็นเถ้าแก่ของบาร์ธาราแสงจันทร์ บาร์ที่หรูหราที่สุดในเมืองตงไห่
ลิลี่เห็นใบหน้าที่ดุร้ายของแฮร์รี่ในขณะที่เขาถือปังตออยู่ หากเขาเข้าถึงตัวแดร์ริลได้ ถ้าไม่ตาย อย่างน้อยที่สุดก็ต้องเกือบพิการ
“เร็วเข้า รีบไปสิ!” ลิลี่นั้นเป็นกังวลมาก เธอลุกยืนจากเก้าอี้และกำลังจะไปดึงแดร์ริล แต่ก็ถูกห้ามไว้โดยคนรอบ ๆ เธอ
ลิลี่ไม่เข้าใจความคิดตัวเองตอนนี้ด้วยซ้ำ ในขณะที่เธอมักจะดูหมิ่นแดร์ริล แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่สบายใจเลยเมื่อเห็นว่าแดร์ริลกำลังจะถูกทำร้าย
แต่คนรอบ ๆ นั้นมันไม่ได้มองแบบเดียวกับเธอ พวกเขากำลังตื่นเต้นที่จะได้เห็นแดร์ริลถูกทึ้งเป็นชิ้น ๆ!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งแอชตัน ผู้ซึ่งดึงลิลี่ไว้ทันที “คุณจะทำอะไรกับไอ้ขี้แพ้นั่น หนูน้อยลิลี่? เขามันไม่รู้ที่ต่ำที่สูง เขากล้าไปยั่ยุวิลเลียม เขาก็ควรถูกกระทืบแล้ว!”
แฮร์รี่ชูปังตอขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในคฤหาสน์!
“ไว้ใจได้เลย วิลเลียม” แฮร์รี่ถุยก้นบุหรี่ออกจากปากของเขาแล้วกล่าว “ฉันชักอยากจะเห็นหน้าคนที่มันกล้ารังแกน้องของฉันแล้วสิ! ไอ้หมอนั่นต้องตายในวันนี้!”
วิลเลียมพยักหน้าไม่หยุดพร้อมเดินไปหาแดร์ริลอย่างหยิ่งผยอง ในใจของเขารู้สึกดีอย่างที่สุดเพราะเขามีชื่อเสียงที่ดีจนสามารถเรียกให้แฮร์รี่มาได้!
ในความเป็นจริง เขาเคยพบแฮร์รี่เพียงแค่ครั้งเดียวด้วยความบังเอิญ
ครั้งนั้น วิลเลียมนั้นอยู่บนถนนและกำลังชกต่อยกับผู้ใช้รถคนอื่น เพื่อจะตัดสินกัน พวกเขาตกลงกันว่าจะไปสู้กันที่อื่น และชายอีกคนก็เรียกแฮร์รี่มา
ในตอนนั้น แฮร์รี่เล่นงานวิลเลียมจนเกือบตาย วิลเลียมนั้นหวาดกลัวเขา และเขาก็พยายามอย่างที่สุดที่จะทำความรู้จักกับแฮร์รี่
เขาพบว่าแฮร์รี่นั้นชอบเล่นพนัน และมักจะเสียเงินจำนวนมากในบางครั้ง ดังนั้นวิลเลียมจึง ‘ให้ยืม’ เงินก้อนใหญ่กับแฮร์รี่ในแต่ละเดือน แม้ว่ามันจะเป็นการ ‘ยืมใช้’ แต่แฮร์รี่ก็ไม่เคยคืนมันเลย
วิลเลียมเองก็ไม่เคยต้องการเงินนั่นคืนอยู่แล้วเช่นกัน! มันไม่ได้น่าเจ็บปวดอะไรในการให้เงินเล็กน้อยเพื่อแลกกับการที่เขาจะได้รับความช่วยเหลือทุกครั้งที่ต้องการ
ไม่มีใครกล้ายุ่งกับวิลเลียมอีกหลังจากรู้ว่าเขารู้จักแฮร์รี่ ชื่อเสียงของแฮร์รี่นั้นขจรไปไกลในเมืองตงไห่ และไม่มีคนรุ่นใหม่คนใดในเมืองนี้กล้าที่จะเป็นศัตรูกับแน่นอน!
แฮร์รี่นั้นอยู่ห่างจากแดรืริลไปเพียงสิบเมตร เมื่อพวกเขาทั้งสองแลกเปลี่ยนสายตากัน
โชคไม่ดีนัก แฮร์รี่นั้นเป็นเด็กสายตาสั้น เขาจำแดร์ริลไม่ได้ แม้ว่าจะเพ่งมองแล้วก็ตาม! เขายังคงเต็มไปด้วยความดุร้าย และชูมีดของเขาขึ้นแล้ววิ่งไปหาแดร์ริล!
“วิ่งสิ! วิ่ง!” ลิลี่ตะโกน แต่มีหลายคนล้อมเธอไว้
ลิลี่ปิดตาของเธอ เธอพลันเห็นภาพในจินตนาการว่าแดร์ริลนั้นกำลังนอนจมกองเลือด!
ยังไงก็ตาม เธอไม่คิดมาก่อนว่าแฮร์รี่จะหยุดกึกลงทันทีก่อนที่เขากำลังจะจมคมมีดลงไปที่แดร์ริล!
แดร์ริลมองที่เขาด้วยรอยยิ้ม ระยะห่างของพวกเขานั้นอยู่ที่ครึ่งเมตรในตอนนั้น!
วิลเลียมพลันเป็นกังวลทันทีเมื่อเห็นว่าแฮร์รี่หยุดลง
“คุณแฮร์รี่ นั่นแหละคือไอ้โง่ที่ผมพูดถึง!” วิลเลียมคำราม “นั่นแหละมัน พี่แฮร์รี่! ทำให้มันคุกเข่าลง!”
วิลเลียมโห่ร้อง ดวงตาของเขาแดงฉานด้วยโทสะ!
“นาย…นี่คือคนที่นายอยากให้ฉันจัดการเหรอ?” แฮร์รี่พลันตอบสนองวิลเลียมและถามเขาในที่สุด
“ใช่ นั่นแหละเขาล่ะ!” วิลเลียมพยักหน้าซ้ำไปซ้ำมา
ทุกคนในห้องให้ความสนใจเต็มที่ กระตือรือร้นที่จะดูโศกนาฏกรรมที่กำลังจะเกิด
คุณย่าลินดันเดินมาแล้วกล่าว “วิลเลียม อย่าให้มันเกินไปนัก อย่าทำร้ายเขาจนสาหัสเกินไป”
‘อย่าให้สาหัสเกินไป?’ วิลเลียมแค่นเสียง แดร์ริลตบเขาต่อหน้าทั้งตระกูล ถ้าเขาไม่แก้แค้นให้ตัวเอง เขาจะมีศักดิ์ศรีแล้วยืนต่อหน้าครอบครัวได้ยังไงในอนาคต?!
“ครับ ไม่ต้องห่วงครับคุณย่า ผมแค่ต้องการให้เขาคุกเข่าลง” วิลเลียมหัวเราะเยาะพร้อมรอยยิ้ม
เขาต้องการเห็นแฮร์รี่ทำให้แดร์ริลตกอยู่ในความสิ้นหวัง และตื่นกลัวมากจนฉี่เกือบราด!
แฮร์รี่พลันหลั่งเหงื่อเย็นออกมา พ่อเลี้ยงของเขามักจะเรียกแดร์ริลคือนายน้อยรองทุกครั้งที่พวกเขาเจอกัน!
“คนที่นายต้องการให้ฉันจัดการคือ…เขา?!” แฮร์รี่ถามยืนยันอีกครั้งด้วยความไม่เชื่อ
“ใช่ มันคือเขา!”
วิลเลียมตะโกน การที่แฮร์รี่ไม่ลงมือเสียที ทำให้เลือดของวิลเลียมแทบเดือดพล่าน มันกระตุ้นเขาให้พยายามชกแดร์ริลทันที!
ในขณะที่เขากำลังส่งหมัดนั้นออกไปทีเผลอ เขาก็เห็นแฮร์รี่คำรามออกมาอย่างแปลกประหลาดแล้วจับเขาไว้ที่ผมของเขา!
เพี๊ยะ!
โดยไร้ซึ่งคำเตือน แฮร์รี่ตบเข้าไปที่ใบหน้าของวิลเลียมอย่างแรง!
แรงตบนั้นมากจนมีเลือดไหลออกมาจากแก้มของวิลเลียมเลยทีเดียว
วิลเลียมกุมแก้มของเขาด้วยความสับสนสุดขีด “คุณแฮร์รี่ ผม…ผมทำอะไรผิด?!”
นอกเหนือจากวิลเลียม คนอื่น ๆ ก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน!
เกิดอะไรขึ้น? แฮร์รี่ควรจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับวิลเลียมไม่ใช่เหรอ?
“ไอ้เด็กเวร แกอยากให้ฉันโดนฆ่าทิ้งหรือไง?!” ความโกรธของแฮร์รี่ปะทุขึ้น เขาตบวิลเลียมซ้ำอีกครั้ง ทำให้เขาลงไปกองกับพื้น จากนั้นก็เตะเขาซ้ำเข้าไปอีก
“คุณแฮร์รี่ คุณกำลังทำอะไร!”
วิลเลียมกำลังเศร้าในขณะที่เขากลิ้งไปตามพื้นด้วยความเจ็บปวด
ไม่มีใครในตระกูลลินดันกล้าหยุดเขา คุณย่าลินดันทนไม่ได้อีกต่อไป เธอโบกมือให้คนหนุ่มหลายคนในตระกูล
เหล่าคนหนุ่มเดินออกมาด้วยความขลาดกลัว และตะโกนด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งความกล้า “ย..ย..หยุดนะ…”
“พวก-ึงไสหัวออกไป!” แฮร์รี่โมโหสุดขีด เขาหยิบมีดมาถือไว้ในมือแล้วชี้ไปที่คนหนุ่มเหล่านั้น “ฉันจะจัดการทุกคนที่เข้ามาหยุดฉันวันนี้!”
คำพูดนั้นทำให้ทุกคนตะลึง ไม่มีใครกล้าสู้กับแฮร์รี่!
“ตีเขา ฉันรับผิดชอบเองถ้ามีอะไรเกิดขึ้น!” แฮร์รี่ตะโกนใส่ลูกน้องด้านหลังเขา กลุ่มคนพลันล้อมวิลเลียมไว้ แล้วเริ่มเตะ
“ท่านแดร์ริล…” ในตอนนั้น แฮร์รี่เผยรอยยิ้มประจบประแจงออกมาและเดินมาหาแดร์ริลด้วยความสุภาพ “ไม่ต้องกังวลนะครับ ท่านแดร์ริล ไอ้เวรนี่กล้าต่อต้านคุณ ใช่ไหม? ผมจะฆ่ามันให้เองวันนี้!”
อะไรนะ?!
หัวของทุกคนขาวโพลนทันทีที่ได้ยินแบบนั้น!
นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น? ทำไมแฮร์รี่ถึงได้แสดงความอ่อนน้อมและเคารพแดร์ริลขนาดนั้น?! ความเคารพที่เขาแสดงออกมาดูเหมือนที่ลูกมีต่อพ่อด้วยซ้ำ!
มันเป็นไปได้ยังไงที่ขี้แพ้แบบเขาจะน่าเกรงขามแบบนั้น!
ลิลี่เองก็ตกตะลึงเช่นกัน ความรู้สึกเธอในตอนแรกเต็มไปด้วยความกังวล แต่ตอนนี้มันกลายเป็นความรู้สึกช็อค! เป็นความรู้สึกตกตะลึงอย่างที่สุด!
“ท่านแดร์ริล ผมไม่ทราบจริง ๆ ว่าเป็นคุณ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่กล้ามาที่นี่หรอกครับ ต่อให้ผมต้องถูกทุบตีจนตาย” เมื่อเห็นว่าแดร์ริลไม่กล่าวสิ่งใดออกมาเลย ผิวของแฮร์รี่พลันซีดเผือดด้วยความกลัว แฮร์รี่กล่าวต่อ “ท่านแดร์ริล ผมขอร้องล่ะครับ ได้โปรดอย่าได้โมโหเลย ผมขอร้อง ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าเป็นคุณ…”
“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว” แดร์ริลโบกมืออย่างหมดความอดทน เขารู้สึกกระวนกระวายในตอนแรก แต่หลังจากเห็นแฮร์รี่ที่พูดไม่หยุด เขาเริ่มรู้สึกรำคาญและหันหลังเดินจากไป
มันจบแล้ว…
ใจของแฮร์รี่ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม แดร์ริลคงไม่ได้โกรธเขาหรอก รึเปล่า?
“กระทืบมันให้ตาย!” แฮร์รี่สั่งด้วยความโกรธ
ตระกูลลิ่นมั่นแลกเปลี่ยนสายตากันและกัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าหยุดพวกเขา หลังจากทุบตีวิลเลี่ยมจนเขาเกือบได้ไปพบบรรพบุรุษ พวกเขาก็หยุดลงในที่สุด ใบหน้าและจมูกของวิลเลียมบวมไปหมด เขากําลังร้องไห้ “พี่ชายแฮร์รี ทําไมคุณถึงได้ทุบตีผมแบบนี้…” แฮร์รีเท้าเอวของเขาและเตะวิลเลี่ยมด้วยความหงุดหงิดอีกครั้ง “ทําไมฉันทุบตีแก? นี้จึงไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าท่านแดร์ริลสูงส่งขนาดไหน?!” “เขาจะไปสูงส่งได้ยังไง? เขาเป็นแค่ลูกเขยที่แต่งเข้ามาในตระกูลลินดันของเรา!” วิลเลียมเต็มไปด้วยความทุกข์เมื่อคิดว่าคนที่เขาขอให้มาช่วยกลับทุบตีเขาจนเละแทน! นอกจากนี้ เขายังไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นเลย! “ลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูล?” แฮรรีแค่นเสียง เขากําลังจะกล่าวว่าแคร์ริลนั้นเป็นนายน้อยรองของตระกูลดาร์บี้ แต่เขาก็จําได้ว่าพ่อเลี้ยงของเขาได้เคยบอกไว้ว่าแดร์ริลได้ออกมาจากตระกูลดาร์บี้แล้ว ดังนั้น เขาจึงไม่รู้ว่าตําแหน่งของแดร์ริลคืออะไรในตอนนี้! แฮร์รีกลอกตาของเขาแล้วกล่าวกับวิลเลียม “ไม่ว่าอย่างไรก็เถอะ แกควรจําไว้ในสมองโง่ ๆ นั้นให้ดี: ถ้าแกยังกล้าทําตัวแบบนั้นต่อหน้าท่านแดร์ริลอีก ฉันจะฆ่าแกซะ” “ไปกันได้แล้ว!” แฮร์รีโบกมือของเขา แล้วจากไปอย่างเอะอะพร้อมคนของเขา “วิลเลียม เป็นอะไรไหม?!” ก่อนหน้านี้ไม่มีใครกล้าเข้ามาดูเขาสักคน วิลเลียมรู้สึกทุกข์ทรมานใจ! สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้คือความน่าอับอาย! “คุณย่า เวย์นมาที่นี่ นายใหญ่ของโอเรียนทอล เพิร์ล!” มีเสียงแจ้งเข้ามา ทําไมทุกคนจ้องมองไปที่ประตู รถ Rolls-Royce ห้าคันเข้ามาจอดและมีชายวัยกลางคนเดินออกมาจากที่นั่งด้านหน้าของรถคันแรก เขาเดินพร้อมกับไม้เท้าและสวมชุดสูทยาว เขาคือเวย์น! “หญิงชราของตระกูลลิ่นดันช่างมีชื่อเสียงถึงขนาดเชิญคุณเวย์นมาได้” “ใช่…” กลุ่มคนพลันพูดคุยกันเอง ยังไงก็ตาม เวย์นนั้นเป็นตัวตนที่สําคัญในเมืองตงไห่ เขามีทรัพย์สินนับพันล้าน และไม่เคยร่วมงานวันเกิดของใครมาก่อน! มันค่อนข้างน่าตกตะลึงที่เขาถูกเชิญมาโดยหญิงชราในวันนี้ “ท่านประธาน วูดดอลล์!” คุณย่าลินดันนั้นกําลังสับสนุนงง เธอไม่รู้เลยว่ากําลังเกิดอะไรขึ้น แล้วทําไมเวย์นถึงมาทีนี้โดยที่เธอไม่ได้เชิญ “ประทานโทษ มาดามลินดิน ไม่ทราบคุณดาร์บี้อยู่ที่นีหรือเปล่า?” เวย์นถามด้วยรอยยิ้ม
ชายสิบคนหรือมากกว่าสวมชุดสีดําเดินตามเขามาขณะที่เข้ามาในคฤหาสน์ “คุณดาร์บี้?” หญิงชราส่ายหัว “ฉันไม่รู้จักเขา มีใครรู้จักเขาไหม?” ทุกคนล้วนว่างเปล่า ใครคือคุณดาร์บ? มันมีเพียงคนเดียวที่มีนามสกุลดาร์บี และนั่นคือแดร์ริล แต่มันก็แน่นอนอยู่แล้วว่าต้องไม่มีใครคิดถึงคนขี้แพ้แบบเขาในตอนแรกแน่