อารมณ์ของหนานกงเยี่ยใกล้จะระเบิดออกมาเรื่อยๆ แล้ว แต่ลู่หวาหนงในตอนนี้เมาจนตาพร่ามัว เธอมองไม่ออกว่าเขามีสีหน้ายังไง เธอยิ้มแล้วคลอเคลียไปที่ซอกคอของหนานกงเยี่ย “คุณชายเยี่ยคะ ฉันป้อนเหล้าให้คุณดื่มดีไหมคะ”
ขณะที่พูด ลู่หวาหนงอมเหล้าเอาไว้ในปากแล้วขยับเข้าไปใกล้หนานกงเยี่ย เพื่อที่จะจูบเขา
หนานกงเยี่ยอดทนจนไม่สามารถทนต่อไปได้ ในที่สุดเขาก็ระเบิดอารมณ์ออกมา แล้วผลักลู่หวาหนงด้วยความรังเกียจ เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ เขาหันหลังแล้วพูดตะคอกเหลิ่งรั่วปิง “ยังไม่ไปอีก!”
อุณหภูมิภายในห้องลดลงมาจนเย็นยะเยือกเพราะคำพูดตวาดของเขา ไม่ว่าใครก็สามารถมองออกได้ ตอนนี้หนานกงเยี่ยโมโหแล้ว สำหรับเรื่องที่ว่าทำไมเขาถึงโมโหนั้น ทุกคนต่างก็พอจะเดาได้
ทางด้านเหลิ่งรั่วปิงเองก็ดื่มเหล้าเข้าไปไม่น้อย ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เมา แต่เธอก็เคลื่อนไหวได้ช้าลง กิริยาท่าทางของเธอทำให้หนานกงเยี่ยโมโหมากกว่าเดิม ยังไม่รอให้เธอลุกขึ้นยืน เขาก็เดินสาวเท้าใหญ่ๆ กลับมา แล้วลากเธอออกไปด้านนอก ก่วนอวี้ที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขารีบหยิบเสื้อกันหนาวและกระเป๋าของเหลิ่งรั่วปิง แล้ววิ่งตามออกไป
ถูกหนานกงเยี่ยผลักอย่างแรง ทำให้หน้าผากของลู่หวาหนงชนเข้ากลับขาโต๊ะ ทำแม้ว่าหน้าผากของเธอจะไม่แตก แต่เธอก็รู้สึกเจ็บมาก ทำให้เธอมีสติขึ้นมาเล็กน้อย ลู่หวาหนงที่พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองสร้างปัญหา เธอรีบวิ่งออกไปหาหนานกงเยี่ยแล้วจับชายเสื้อของเขาเอาไว้ “คุณชายเยี่ย ฉันทำผิดไปแล้วค่ะ”
หนานกงเยี่ยดึงชายเสื้อของตนเองกลับมาด้วยความรังเกียจ ขณะที่เขาเตรียมจะพาเหลิ่งรั่วปิงออกไปนั้น เหลิ่งรั่วปิงกลับสะบัดมือของเขาทิ้ง หนานกงเยี่ยตกใจ นี่เธอกล้าสะบัดมือของเขา!
เขาหันหลังกลับไปด้วยความโมโห อยากที่จะดึงตัวเธอกลับมาเพื่อสั่งสอนเธอ แต่กลับพบว่าเธอที่ดูมีสง่าและงดงามนั้นกำลังยืนยิ้มให้กับลู่หวาหนง “คุณลู่คะ เหมือนว่าคุณยังมีเรื่องที่ไม่ได้ทำนะคะ”
ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าสิ่งที่เหลิ่งรั่วปิงพูดคืออะไร ลู่หวาหนงเองก็รู้ดี แต่ว่าเธอไม่อยากที่จะถอดเสื้อผ้าออกจนหมดแล้วปล่อยให้ตัวเองโป๊เปลือย เธออยากจะให้เหลิ่งรั่วปิงขายหน้า แต่ว่าตอนนี้…
ลู่หวาหนงส่งสายตาขอร้องมองไปทางหนานกงเยี่ย แต่หนานกงเยี่ยกลับหันหน้าไปอีกทางด้วยความเย็นชา จากนั้นเขาก็เดินออกไป ทิ้งไว้แค่คำพูดเย็นยะเยือก “เหลิ่งรั่วปิง ผมให้เวลาคุณหนึ่งนาที”
ท่าทางของหนานกงเยี่ยเท่ากับอนุญาตเหลิ่งรั่วปิง ไม่มีใครออกหน้ามาห้ามปราม
ลู่หวาหนงพูดด้วยแววตาเย็นชา “เหลิ่งรั่วปิง ถ้าวันนี้คุณทำเกินไป วันข้างหน้าฉันไม่มีวันปล่อยคุณไปแน่! ”
“เรื่องของวันข้างหน้า ใครจะไปรู้ว่าจะเป็นยังไง” เหลิ่งรั่วปิงยิ้มอย่างสง่างาม “คุณชายเยี่ยให้เวลาฉันแค่หนึ่งนาที ถ้าคุณไม่ถอดเอง ฉันช่วยถอดให้คุณก็ได้นะคะ!”
สิ้นเสียง เห็นแค่มือคู่สวยเหมือนหยกของเหลิ่งรั่วปิงขยับไปมา จากนั้นก็ฉีกเดรสตัวบางบนตัวของลู่หวาหนง ทำให้เธอโป๊ในพริบตา
ลู่หวาหนงขยับเท้าทั้งสองข้างให้ชิดกัน จากนั้นกอดหน้าอกของตนแน่นๆ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
เหลิ่งรั่วปิงไม่สนใจเลยสักนิด “อย่าใช้สายตาแบบนี้มองฉัน ถ้าฉันเป็นคนที่แพ้ คุณเองก็คงไม่ดีกว่าฉันเท่าไหร่หรอกใช่ไหมคะ” เธอรู้สึกว่าตัวเองใจดีมากแล้ว ที่ยังเหลือเสื้อในและกางเกงชั้นในให้กับลู่หวาหนง ยังถือว่าโป๊เปลือยจดหมด
เหลิ่งรั่วปิงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เดินออกไปด้วยความเย็นชา สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงก็คือ หนานกงเยี่ยยืนรอเธอที่ประตู ตัวของเขาเผยออร่าความโหดร้ายออกมา เหมือนราชสีห์ที่กำลังจะคำราม
เมื่อเห็นเหลิ่งรั่วปิงเดินออกมา หนานกงเยี่ยก็ผลักเธอไปชนกับกำแพง กัดฟันกรอดแล้วจ้องมองไปที่เธอ “รั่วปิง ทำไมคุณถึงกล้าที่จะเดิมพันอะไรแบบนี้ ถ้าเมื่อกี้คุณแพ้ขึ้นมา คุณก็จะถอดเสื้อผ้าต่อหน้าทุกคนแล้วสวมเขาให้กับผม?”
เหลิ่งรั่วปิง “…”
“คุณหนานกงคะ หรือคุณอยากจะให้ฉันปล่อยให้คนใหม่ของคุณมาเหยียบหน้าฉัน” ด้วยฤทธิ์ของสุราทำให้เหลิ่งรั่วปิงดื้อดึงขึ้นมาเล็กน้อย “ถ้าคุณกลัวว่าฉันจะสวมเขาให้คุณ คุณก็ทิ้งฉันไปตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดเลยสิ แบบนั้นเวลาที่ฉันไปนอนกับใคร จะได้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ!”