ซูฉิงที่สบตากับฮ่อหยุนเฉิงที่นิ่งลึกยากจะเดาความคิดได้ ก็ยิ้มหวานออกมาแล้วพูดว่า”ความดีความชอบ ก็สมควรแล้ว”
“ฉิงฉิง รีบมานั่งกินข้าวเร็ว “ท่านผู้เฒ่าฮ่อได้เจอกับโตลี่แล้ว ก็อารมณ์ดีมาก พูดสั่งคนใช้” อาหลี่ รีบให้คนเอาถ้วยกับตะเกียบมาให้ฉิงฉิงเร็วๆ”
“ครับ คุณท่าน “ลุงหลี่ที่รับคำสั่งแล้วก็รีบเดินออกไปทันที
ท่านผู้เฒ่าฮ่อที่ทั้งพูดทั้งลากเก้าอี้มาข้างๆ แล้วบอกให้ซูฉิงนั่งข้างฮ่อหยุนเฉิง
“คุณปู่คะ คุณปู่เกรงใจเกินไปแล้วค่ะ “ซูฉิงที่นั่งตรงข้างๆ ฮ่อหยุนเฉิงที่ยังว่างอยู่ แล้วก็ยิ้มอย่างอบอุ่นให้
“ฉิงฉิง ครั้งนี้ต้องยกความดีความชอบให้เธอถึงได้โตลี่กลับมา “ท่านผู้เฒ๋าปู่ฮ่ออุ้มเจ้าโตลี่ไม่ปล่อยเลย พร้อมทั้งกับมองซูฉิงด้วยสายตาซาบซึ้ง
ถ้าหากซูฉิงไม่นำโตลี่กลับมา เกรงว่าชาตินี้เขาคงจะไม่ได้เจอโตลี่อีกแล้วแน่
ในอนาคตหากเขาไม่อยู่แล้ว ได้ไปเจอกับภรรยาที่จากเขาไปก่อน ก็ไม่รู้จะบอกภรรยาเขายังไงดี
ดีที่โตลี่กลับมาแล้ว
“หนูแค่โชคดีเฉยๆ ค่ะ ที่บังเอิญเจอโตลี่ ” ซูฉิงก้มลงลูบขนโตลี่
โตลี่มีขนปุกปุยนุ่ม ลูบนุ่มดีมาก คุณหมอของโรงพยาบาลสัตว์ดูแลมันอย่างดีมาก บาดแผลที่ได้รับบาดเจ็บก่อนหน้านี้ก็ล้วนหายดีแล้ว ดูตอนนี้ร่าเริงมาก
เจ้าโตลี่ที่พอเห็นซูฉิงลูบขนมัน มันก็ส่ายหางไปมาอย่างคุ้นเคยมาก
ท่านผู้เฒ่าฮ่อลูบเคราของตัวเองแล้วก็ยิ้มจนตาปิด “ดูท่าโตลี่จะมีวาสนาต่อเธอนะ”
สวีหว่านเอ๋อร์ที่เห็นคุณปู่ฮ่อที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ็นดูซูฉิง ก็เกิดไฟอิจฉาริษยาร้อนรุ่มอยู่ในใจ แต่ก็ไม่สามารถแสดงออกมา
ของขวัญที่นำมามอบให้ก็สู้ไม่ได้ แล้วยังถูกซูฉิงเหน็บแนมให้ดูสูงส่งกว่า ตอนนี้ซูฉิงยังนำเอาสัตว์ที่ตัวโปรดของคุณปู่ฮ่อกลับมาได้ยิ่งทำให้เขาดีใจมาก
ถือได้ว่าสวีหว่านเอ๋อร์ที่แพ้ราบคาบต่อหน้าคุณปู่ฮ่อแล้ว !
“รีบกินเถอะ เดี๋ยวจะหิวซะก่อน” คุณปู่ฮ่อพูดกับซูฉิง
ซูฉิงพยักหน้า แล้วก็ก้มหน้ากำลังจะกิน ก็เห็นกุ้งที่ถูกแกะแล้ววางอยู่ในชามข้าวของตัวเอง
ซูฉิงเงยหน้าขึ้นอย่างแปลกใจ ก็เห็นผู้ชายข้างๆ ถือตะเกียบอย่างเท่ พูดด้วยน้ำเสียงขรึม”ฉันไม่ชอบกินกุ้ง”
ฮ่อหยุนเฉิงตั้งใจแกะกุ้งให้หล่อน?
ซูฉิงที่อึ้ง คิดไม่ถึง
ผู้ชายที่ดูสูงส่งอย่างฮ่อหยุนเฉิง ทำไมถึงได้มาแกะกุ้งให้กับคนอื่นด้วย
คิดในทางกลับกัน หรือบางทีอาจจะเพื่อเป็นการขอบคุณที่หล่อนช่วยคุณปู่ฮ่อพาโตลี่กลับมางั้นหรอ
ซูฉิงยิ้มบาง “ขอบคุณนะ”
สวีหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ โกรธจนจะเกือบกัดฟันจนขาดไปแล้ว
ฮ่อหยุนเฉิงไม่ชอบกุ้งงั้นหรอ
ก็เห็นๆ อยู่ว่าเมื่อกี้เขาชอบกินมาก!
หล่อนที่ยอมมือเละแกะกุ้งให้เขาแต่ถูกเขาไม่เอา และตอนนี้ฮ่อหยุนเฉิงกลับแกะกุ้งให้กับซูฉิง!
และตอนนี้หล่อนก็พ่ายแพ้อย่างราบคาบต่อหน้าฮ่อหยุนเฉิง!
สวีหว่านเอ๋อร์ที่ไม่เคยพ่ายแพ้มากก่อน ถึงกับกำมือแน่นจะเล็บจิกเข้าไปในชิ้นเนื้อ
ซูฉิงยัยแพศยา ความโกรธโมโหครั้งนี้จะต้องระบายออกมาแน่!
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว คุณปู่ฮ่อก็จะไปนอนกลางวัน ฮ่อหยุนเฉิงก็จะไปบริษัท ซูฉิงก็ไปชอปปิ้ง
ตอนเย็นหล่อนมีนัดกับหลินหนาน เมื่อกี้ตอนที่ไปรับโตวลี่มาจากโรงพยาบาลสัตว์ เสื้อผ้าทั้งสกปรกและยับยู่ยี่แล้ว ไม่เหมาะที่จะสวมแล้ว
ซูฉิงเลยมาที่ร้านขายเสื้อผ้าสุดหรูที่สุดในเมือง A ถ้าหากจำไม่ผิดละก็ rd พึ่งจะเซ็นสัญญาร่วมมือร่วมกับloe ดังนั้นคอลเลคชั่นของซีซั่นนี้ จะต้องออกนำมาขายที่ร้าน rd
พอเดินเข้าไปในร้าน ซูฉิงก็มองเห็นชุดราตรีที่หล่อนออกแบบ แขวนอยู่ในตำแหน่งที่เด่นที่สุด
ซูฉิงก็นึกอยากจะลองสวมใส่ขึ้นมาทันที
ชุดที่หล่อนออกแบบเองกับมือ พอตัวเองเอามาสวม จะเป็นยังไงนะ
“พี่คะ รบกวนช่วยปลดชุดนั้นมาให้ฉันหน่อยค่ะ” ซูฉิงบอกพนักงานร้านที่ยืนอยู่ข้างๆ
พนักงานร้านมองพิจารณาซูฉิงตั้งแต่หัวจรดเท้า เห็นหล่อนสวมชุดยับๆ และยังมีรอยจุดด่างสกปรก ก็อดที่จะแสดงสีหน้าดูถูกออกมาไม่ได้
ลูกค้าของร้านrd ในเมือง a ล้วนเป็นคนรวย ลูกคุณหนู แต่ซูฉิงที่พึ่งมาเมืองa ได้ไม่นาน และยังชอบสวมเสื้อผ้าธรรมดาๆ
พอมองหน้าซูฉิง พนักงานก็ตัดสินได้ว่า หล่อนจะต้องเป็นคนจนที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนแน่
หล่อนกระแอมลำคอแล้วพูด”ขอโทษด้วยนะคะ นี่เป็นชุดการออกแบบโดยloe เป็นชุดที่แพงที่สุดของร้านเรา ราคาแพงมาก หากไม่ซื้อก็ไม่สามารถที่จะลองได้ค่ะ”
ซูฉิงถึงกับคิ้วขมวด
ควาดรู้สึกของหล่อนถูกคนดูถูกงั้นหรอ
หล่อนไม่มีปัญญาซื้อ?
อย่าว่าแต่ชุดหนึ่งตัวเลย แม้แต่ร้านทั้งร้านหากหล่อนจะซื้อ สำหรับหล่อนนั้นเป็นเรื่องขี้ปะติ๋วมาก
พนักงานร้านนี้ตาไม่มีแววในการดูลูกคนเลย
“ไม่ซื้อแล้วลองไม่ได้หรอ ” ซูฉิงหยิบเอาบัตรสีดำออกมาจากกระเป๋า เคาะไปบนโต๊ะเบาๆ แล้วก็พูดเสียงดังว่า”งั้นฉันจะซื้อ!”
พนักงานขายที่ทำงานในร้านหรูหราอย่างนี้ เห็นแต่คนรวยมาเยอะแล้ว น่าจะมองบัตรใบนี้ออกว่าเป็นบัตรVIP ที่มีอยู่ไม่กี่ใบในโลก และก็ไม่จำกัดวงเงิน ได้ยินว่าจะต้องมีแต่คนที่รวยระดับสูงถึงจะมี
พนักงานร้านที่มองซูฉิงด้วยแววตาสงสัย ถึงแม้ว่าเสื้อผ้าจะดูสกปรกยับยู่ยี่ แต่ก็พอจะมองออกว่าชุดถูกตัดเย็บอย่างประณีต เนื้อผ้าก็ดูแพงมาก
อีกทั้งใบหน้าของซูฉิงก็ดูเหมือนพวกคุณหนู สะอาดสะอ้าน ดูสวยงาม
หรือว่า คนที่อยู่ตรงหน้านี้จะเป็นลูกคุณหนูที่ไม่ถือตัวของตระกูลไหนรึเปล่า หรือบางทีอาจจะมีเสี่ยเลี้ยงงั้นหรอ
ไม่ว่าจะแบบไหนก็ตาม ล้วนทำให้หล่อนไม่พอใจไม่ได้
พนักงานก็รู้สึกใจฮึดขึ้นมา แล้วก็รีบปลดชุดลงมาอย่างระมัดระวัง ส่งให้กับซูฉิง “คุณผู้หญิงเชิญลองในห้องลองชุดทางนี้เลยค่ะ”
ซูฉิงสูดจมูกส่งเสียงหึ รับชุดมา แล้วก็เดินไปห้องลองชุด
อดพูดไม่ได้ว่า คอลเลคชั่นชุดที่ออกมาของห้องเสื้อตัวเองก็ต้องดีอยู่แล้ว
ไม่ว่าจะเป็นงานออกแบบ การตัดต่อ เนื้อผ้า ล้วนทำออกมาอย่างละเอียดประณีต
ดูออกว่า ยวี๋น่านั้นมีความละเอียดและตั้งใจมาก
ชุดราตรีชุดนี้เหมือนกับซูฉิงสั่งตัดให้ตัวเองเลย สวมใส่ได้พอดี จากนั้นซูฉิงก็เดินออกมาจากห้องลองชุด
และพอเดินออกมา ซูฉิงก็ได้ยินเสียงคุ้นหูของผู้หญิง พร้อมกับเสียงที่ฟังดูเย่อหยิ่ง “เอาชุดราตรีกระโปรงยาวจากห้องเสื้อ loeที่ออกมาใหม่ให้ฉัน”
และเสียงที่ได้ยินก็คือสวีหว่านเอ๋อร์
และข้างๆ สวีหว่านเอ๋อร์เป็นหญิงสาววัยรุ่น ซึ่งก็คือเพื่อนติดตามของหล่อนอย่างไป๋หลาน
งานเลี้ยงครั้งที่แล้ว ก็เป็นไป๋หลานกับสวีหว่านเอ๋อร์รวมหัวกัน ใส่ร้ายซูฉิงว่าขโมยของ
สวีหว่านเอ๋อร์เป็นลูกค้าประจำของร้านrd cและยังเป็นลูกค้าvipด้วย พนักงานร้านเลยรีบก้าวมาหาซูฉิง “คุณหนูสวี เชิญด้านในก่อนค่ะ!”
สวีหว่านเอ๋อร์พูดซ้ำอีกรอบ “”เอาชุดราตรีกระโปรงยาวจากห้องเสื้อ loeที่ออกมาใหม่ให้ฉัน”
พนักงานทำหน้าลำบากใจ “ต้องขอประทานโทษด้วยค่ะ คุณหนูสวี ชุดราตรีนี้มีคนซื้อแล้ว”
“มีคนซื้อแล้วงั้นหรอ ” สวีหว่านเอ๋อร์อึ้ง “ใคร”
เมื่อกี้ที่บ้านตระกูลฮ่อ หล่อนถูกซูฉิงยัยบ้านนอกนั่นหัวเราะเยาะ บอกว่าหล่อนสวมชุดก๊อปเกรดเอ จนขายหน้าต่อหน้าคุณปู่ฮ่อกับฮ่อหยุนเฉิง
ด้วยเหตุนี้สวีหว่านเอ๋อร์เลยรีบมาที่ร้ายrd หล่อนจะต้องได้ชุดราตรีกระโปรงยาว!
แต่คิดไม่ถึงว่า จะชุดจะถูกคนอื่นซื้อตัดหน้าไปแล้ว
สวีหว่านเอ๋อร์อยากจะดูสักหน่อย ว่าเป็นใครที่เร็วกว่า กล้าที่จะมาแย่งชุดกับหล่อนที่เป็นคุณหนูแห่งตระกูลสวี
พนักงานเดินไปทางห้องลองชุด และก็เห็นซูฉิงสวมชุดราตรีออกมาพอดี จากนั้นก็ชี้นิ้วไปทางซูฉิง”คือคุณผู้หญิงท่านนี้ค่ะ”