ตอนที่ 127 ฮูหยินรองของสกุลฉิน (2)
นางได้สมปรารถนา เข้ามาอยู่ในวังเป็นชนชั้นสูง
แต่ในวันนั้น…
เฟิงเทียนอวี้ประกาศตัวท่ามกลางหมู่สนมว่า ชาตินี้เขามีเพียงน่าหลานเยียนเพียงผู้เดียว
ตำแหน่งสนมก็เป็นเพียงไม้ประดับ
เป็นไม้ประดับ…เอาไว้สยบเหล่าขุนนาง
หลิวหรงค่อยๆ หลับตาลง ในหัวของนางมีภาพคู่สามีภรรยาที่รักใคร่กันสุดแสนวนซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด วนอยู่หลายครั้ง นางอยากจะบุกเข้าไป ทำลายภาพอันทิ่มแทงใจเสียให้สิ้นซาก
“น่าหลานเยียน!”
นางเอามือลูบอกเบาๆ และกัดฟันแน่น
เจ้าตายไปแล้ว ทำไม…ยังยึดพระทัยของฝ่าบาทอยู่อีก แถมยังยึดครองตำแหน่งฮองเฮาไว้ด้วย?
“หรงกุ้ยเฟย!”
ในเวลานั้นเอง หญิงที่แต่งตัวเหมือนนางกำนัลเดินเข้าประตูมา นางเห็นว่าในห้องข้าวของเกลื่อนกลาดไปหมด สีหน้าจึงเปลี่ยนไป “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ ที่นี่คือวังหลวง ทุกที่ล้วนอยู่ในพระเนตรพระกรรณของฝ่าบาท เจ้าอยากตายหรือ”
นางกำนัลคนนี้พูดจากับหลิวหรงอย่างไม่เกรงใจ ราวกับตัวเองเป็นนาย ส่วนหลิวหรง…เป็นเพียงบ่าวรับใช้
หลิวหรงไม่โกรธ นางค่อยๆ ลุกขึ้น สีหน้าซีดๆ “ขอโทษด้วย ข้าควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่”
“คราวหน้าเจ้าระวังตัวหน่อย ถ้าหากมีคนรู้เข้า…” นางกำนัลหยีตา แววตาอันน่ากลัวสะท้อนออกจากดวงตา “นายท่านคงเลือกสละเจ้าทิ้ง แล้วดันสนมอีกคนขึ้นมาแทน!”
หลิวหรงหน้าซีดเป็นไก่ต้ม นางกัดริมฝีปากแน่น “ไม่หรอก…ต่อให้ข้าทำผิดอะไร เขาก็ไม่มีทางกำจัดข้า เพราะอย่างไรซวงเอ๋อร์ก็…”
“หุบปาก!”
นางกำนัลพูดเสียงแข็ง “อยู่ในวังต้องระวังคำพูดคำจา ถ้าเจ้าทำให้แผนของนายท่านล้มเหลว ไม่ต้องรอให้นายท่านลงมือ ข้านี่แหละจะฆ่าเจ้าเอง!”
นางเดินเข้าไปหาหลิวหรงอย่างช้าๆ จงใจพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “อีกอย่าง นายท่านต้องการอะไร เจ้าเองก็รู้ดี…สำหรับเขาแล้ว เจ้าจะมีความหมายอะไรกัน”
เมื่อรับรู้ถึงความเย็นชาที่อยู่ในน้ำเสียงของนางกำนัล หลิวหรงตัวแข็งทื่อ นางรู้ว่าคราวนี้นางเองที่ประมาทเลินเล่อเกินไป
เมื่อก่อนนางไม่สามารถควบคุมเฟิงหรูชิงไว้ให้อยู่หมัด ทำให้นายท่านโมโหอย่างมาก นางไม่อาจทำผิดซ้ำได้อีก! มิฉะนั้น…ด้วยความร้ายกาจของชายคนนั้น จะต้องกำจัดนางทิ้งเพื่อรักษาแผนการเอาไว้แน่
“ข้ารู้ว่าข้าควรทำอย่างไร”
หลิงหรงหายใจเข้าออกลึกๆ แววตาค่อยๆ ดูแน่วแน่ขึ้น
นางกำนัลยิ้ม “ต่อไปสกุลหลิวจะเป็นอย่างไร ชะตาของเจ้ากับเฟิงหรูซวงจะเป็นอย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับตัวเจ้าเองแล้ว! ขอเพียงเจ้ายอมเชื่อฟังนายท่าน ไม่เพียงสกุลหลิวจะได้เป็นใหญ่ในแผ่นดินนี้ แม้แต่เรื่องที่
เฟิงหรูซวงจะแต่งงานกับกั๋วซือ…นายท่านย่อมทำให้นางสมหวังได้”
หลิวหรงดวงตามีประกาย ชาตินี้นางไม่อาจได้รับความรักจากคนที่นางรัก แต่นางจะไม่ยอมให้ซวงเอ๋อร์ต้องผิดหวังในความรักเช่นเดียวกับนาง
กั๋วซือ…จะต้องแต่งงานกับซวงเอ๋อร์ ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม!
“ดี”
หลิวหรงเก็บอาการ “ต่อไป นายท่านต้องการให้ข้าทำอะไร”
“เขาเลือกสามีให้เฟิงหรูชิงแล้ว ไม่ว่าอย่างไร ต้องทำให้นางแต่งกับผู้ชายคนนั้นให้ได้ ไม่สนว่าต้องใช้วิธีการแบบไหน!”
แววตาของนางกำนัลดูเย็นยะเยือก น้ำเสียงชั่วร้าย ทำให้หลิวหรงรู้สึกสั่นสะท้าน
…
เมื่อออกจากจวนแม่ทัพ เฟิงหรูชิงก็ตรงเข้าวังหลวง
เมื่อเฟิงเทียนอวี้เห็นนางกลับมาอย่างปลอดภัย ก็รู้สึกโล่งใจ
เพราะเฟิงเทียนอวี้ยังมีราชกิจอีกมากมายต้องสะสาง เฟิงหรูชิงจึงเตือนเขาว่าอย่าลืมดื่มเหล้าที่ให้ไป แล้วเดินออกจากห้องทรงพระอักษรมา
………………………………………..
ตอนที่ 128 ฮูหยินรองของสกุลฉิน (3)
เมื่อมองดูหญิงสาวเดินจากไป เฟิงเทียนอวี้ก็อดยิ้มไม่ได้ “เด็กคนนี้ยังอุตส่าห์ย้ำให้ข้าดื่มเหล้ากานั้น เอาเถอะๆ ใครก็ได้ไปเอาเหล้าที่องค์หญิงเอามาถวายข้าออกมาซิ”
นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่เฟิงหรูชิงมอบให้เขา เขาเสียดายที่จะดื่มมัน เลยยังไม่เคยเปิดดื่มจนบัดนี้ วันนี้เฟิงหรูชิงย้ำอีกครั้ง เขาเลยต้องเอาออกมาชิมสักหน่อย ผ่านไปครู่หนึ่ง ขันทีถือถาดที่ข้างบนมีเหล้าอยู่หนึ่งจอกเดินเข้ามาอย่างช้าๆ เฟิงเทียนอวี้ยกจอกหยกบรรจุเหล้าขึ้นเตรียมกระดก
เหล้ายังไม่เข้าปาก กลิ่นหอมของเหล้าก็เตะจมูก ทำให้เฟิงเทียนอวี้รู้สึกตะลึง
“เหล้านี่…”
พลังวิเศษของเหล้านี่เข้มข้นเหลือเกิน แตกต่างจากเหล้าธรรมดาทั่วไป!
“หลินกงกง นี่เป็นเหล้าไหที่องค์หญิงเอามาถวายข้าจริงหรือ”
“ทูลฝ่าบาท เป็นเหล้าไหที่องค์หญิงนำมาถวายฝ่าบาทแน่นอน พ่ะย่ะค่ะ!”
ขันที สะบัดแส้แล้วกราบทูลด้วยท่าทีนอบน้อม
เฟิงเทียนอวี้สีหน้าจริงจังเขาจิบเหล้าดีที่อยู่ในจอกทันใดนั้น ไออุ่นๆ ก็ห่อหุ้มกายของเขาไว้ ทำให้เขาอดที่จะพูดส่งเสียงออกมาไม่ได้
เหล้าวิเศษช่วยบำรุงร่างกายและยังช่วยรักษาโรค แต่ว่ามันไม่อาจรักษาได้ทุกโรค แม้จะเป็นเช่นนั้น เฟิงเทียนอวี้ก็รู้สึกตัวเบากว่าแต่ก่อนมาก
“เหล้าดี เหล้านี่ช่างดีเหลือเกิน ฮ่าๆ ! ใครก็ได้ไปรินมาให้ข้าอีกจอก!”
ตั้งแต่ฮองเฮาสิ้นพระชนม์ไป ร่างกายจิตใจของเขาก็ทรุดโทรมลง นับจนถึงบัดนี้เป็นเวลานานเหลือเกินที่เขาไม่เคยรู้สึกเบาสบายแบบนี้
เหล้าจอกนี้ดีเหลือเกิน
หลินกงกงน้อยนักที่จะได้เห็นเฟิงเทียนอวี้ชอบอกชอบใจเหล้าขนาดนี้ เขารู้สึกดีใจและเอ่ยถามไปว่า “ฝ่าบาททรงโปรดเหล้านี้มาก มิทราบว่ามีพระประสงค์ให้กระหม่อมไปกวาดซื้อเหล้าชนิดนี้มาให้หมดหรือไม่ พ่ะย่ะค่ะ”
เฟิงเทียนอวี้ยิ้ม “เหล้าดีแบบนี้ แค่มีเงินจะหาซื้อได้อย่างนั้นหรือ”
“แล้วองค์หญิง…” หลินกงกงอึ้ง
ถ้าไม่ใช่เหล้าที่ซื้อได้ด้วยเงิน แล้วองค์หญิงเอาเหล้ามาจากไหนกัน
“ไม่ว่าชิงเอ๋อร์ได้มันมาด้วยวิธีการอะไร ข้าจะไม่ถามให้มากความ แต่ละคนล้วนมีความลับ จะขุดคุ้ยไปทำไมกัน ใครก็ได้ไปเชิญแม่ทัพเฒ่ามา วันนี้ข้าจะดื่มกับแม่ทัพเฒ่าให้หนำใจ ฮ่าๆ !”
เฟิงเทียนอวี้หัวเราะพอใจ เหล้าดีเช่นนี้ ดื่มคนเดียวจะสนุกได้อย่างไร ต้องมีคนร่วมดื่มถึงจะเพลิดเพลิน
“รับด้วยเกล้า”
หลินกงกงรับพระบัญชาแล้วถอยออกไป
เมื่อเขาออกมาจากห้องทรงพระอักษร ก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะมีความสุขของเฟิงเทียนอวี้ ตั้งแต่ฮองเฮาสิ้นพระชนม์ เขาก็ไม่เคยหัวเราะแบบนี้อีกเลย
หลินกงกงส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ
มีคนที่รักแต่ไม่อาจอยู่เคียงกันไปชั่วชีวิต สำหรับคนที่ยังหายใจอยู่ มันทุกข์ทรมานแค่ไหน ถ้าไม่ได้ทำเพื่อองค์หญิง เห็นทีฝ่าบาทคงตามน่าหลานฮองเฮาไปนานแล้ว คงจะไม่…ฝืนสังขารทนทรมานตัวเองแบบนี้
…
ประตูจวนสกุลฉิน
เฟิงหรูชิงจูงมือน้อยๆ ของไต้เอ๋อร์มายืนอยู่ที่หน้าประตู
ยามเฝ้าประตูสองนายเห็นเฟิงหรูชิงเข้ามาใกล้ สีหน้าไม่สู้ดีพวกเขาตัวสั่นจนพูดอะไรไม่ออก
“องค์…องค์หญิง พ่ะย่ะค่ะ?”
เฟิงหรูชิงยิ้ม “ข้าได้ยินว่าป้าสะใภ้ข้ามาที่บ้านสกุลฉิน ข้าเลยตั้งใจมารับนางกลับไป ช่วยไปแจ้งให้ข้าหน่อยได้หรือไม่”
“ได้พ่ะย่ะค่ะ”
ยามตอบรับแบบงุนงง เขากลับหลังแล้วเดินเข้าไปในจวนอย่างรวดเร็วราว
ในเรือนรอง มุ้งปลิวไสว บรรยากาศเงียบสงบ
ฉินอี้นั่งอยู่ข้างเตียง นางจับมือของหญิงที่นอนอยู่บนเตียงเบาๆ พูดปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ผิ่นเหยา เจ้าอย่าคิดมากเลยนะ สุขภาพของเจ้าสำคัญที่สุด”
สีหน้าของหญิงผู้นั้นซีดขาว นางนั่งพิงหัวเตียง สีหน้าเศร้าโศกและจนใจ
………………………..