หลังจากกลับถึงห้อง พี่เลี้ยงหนิงก็พาถวนถวนไปอาบน้ำ
ส่วนทางด้านของอวี้ฮ่าวหราน ซึ่งตั้งใจว่าจะกลับเข้าห้องไปบ่มเพาะต่อก็ถูกหยุดไว้โดยหลี่หรง
เขาถูกหลี่หรงลากเข้าไปในห้องนอนของเธอโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวเลย
“พี่เขย! พี่นี่สุดยอดไปเลย!”
หลังจากปิดประตู หลี่หรงพูดออกมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น
เธอแทบอยากจะกระโดดกอดเขาเพราะความตื่นเต้นที่มันล้นออกมาจากใจ
ก่อนหน้านี้เธอทุกข์มามากกับการที่เธอเหมือนถูกโดนตัดขาดจากพ่อของเธอ เพราะเธอคือคนที่สนับสนุนหลี่เม่ยกับอวี้ฮ่าวหราน
แต่ตอนนี้!
เมื่อพี่เขยของเธอได้รับการเอ็นดูจากพ่อของเธอแบบนี้แล้ว มันก็หมายความว่าความสัมพันธ์ของเธอกับพ่อก็จะกลับไปดีกันเหมือนเดิม นี่มันคือสิ่งที่เธอหวังเอาไว้มานานหลายปี!
แถมตอนนี้บรรดาลุงป้าน้าอาในตระกูลต่างก็ต้องแหงนมองพี่เขยของเธอ ซึ่งสิ่งนี้มันทำให้เธอรู้สึกสะใจดีจริง ๆ
“พี่เขย! ฉันรู้สึกมีความสุขมาก ๆ เลยตอนนี้ ฉันอยากให้พี่เม่ยมาเห็นพี่ตอนนี้จริง ๆ!”
เมื่อยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ หลี่หรงก็ยิ่งตื่นเต้นจนห้ามตัวเองไม่อยู่ จู่ ๆ เธอจับมืออวี้ฮ่าวหรานขึ้นมาเขย่าด้วยสีหน้าเบิกบานสุดขีด แถมยังเอามือของอวี้ฮ่าวหรานมาอิงไว้ที่หน้าของตัวเอง อย่างลืมตัว!
ในทางกลับกัน อวี้ฮ่าวหรานตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกน้องภรรยาของตัวเองจับมือแถมยังเอามือของเขาไปอิงที่หน้าของเธออีก โดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัว
“เอ่อ…หลี่หรง พี่ว่าพอได้แล้วมั้ง?”
อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน ไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงเมื่อถูกน้องภรรยาของตัวเองจับมือถือแขนแบบนี้
เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดต่อภรรยาของเขา ที่เขารู้สึกว่ามือ ของน้องภรรยาตัวเองมันเนียนนุ่มจนทำให้เขาใจเต้นตึกตัก
นี่มันน้องภรรยาของเขาเอง เขาไม่ควรมีความรู้สึกแบบนี้!
หลังจากได้ยินคำพูดของอวี้ฮ่าวหราน หลี่หรงก็ได้สติ สีหน้าของเธอเปลี่ยนจากตื่นเต้นเป็นแข็งค้าง
นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอ เธอจับมือพี่เขยของตัวเองมาอิง ที่หน้าของเธอทำไม!?
เธอเขินอายสุดฤทธิ์จนหน้าแดง และไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงต่อ
“แค่ก ๆ พี่รู้ว่าเธอกำลังดีใจ แต่เธอปล่อยมือพี่ก่อนดีไหม?”
อวี้ฮ่าวหรานกระแอมเบา ๆ ทำลายบรรยากาศที่กำลัง กระอักกระอ่วน
“อ…อือ ๆ ฉ…ฉันขอโทษพี่เขย ฉันลืมตัวไปหน่อย…”
อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะเบา ๆ ด้วยความขบขันเมื่อเห็นสีหน้า ที่เขินอายของหลี่หรง
“เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“อ…อื้อ..ฉันไม่เป็นอะไรแค่ร้อนนิดหน่อย…”
หลี่หรงตอบกลับโดยที่มองไปทางอื่น… ไม่กล้าสบตากับ อวี้ฮ่าวหราน
ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะระเบิดซึ่งมัน ไม่เคยเป็นมาก่อน
ต้องรู้ว่าตั้งแต่ยังเล็กเธอไม่เคยแตะต้องหรือยอมให้ผู้ชาย คนไหนจับตัวมาก่อนนอกจากพ่อและพี่ชายของเธอ!
แต่มือที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อและอบอุ่นของอวี้ฮ่าวหราน เมื่อครู่มันทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นและเคลิบเคลิ้มอย่างอธิบายไม่ได้
เธออธิบายไม่ได้จริง ๆ ว่าทำไมเธอถึงไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจเลยเมื่ออยู่ใกล้ ๆ กับพี่เขยของเธอ ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนหวงเนื้อหวงตัวต่อผู้ชายคนอื่นเป็นอย่างมาก
หรือนี่ฉันจะเห็นด้วยกับคำพูดของพ่อ…?
หลังจากปล่อยมืออวี้ฮ่าวหราน หลี่หรงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำพูดที่พ่อเธอบอกว่าจะยกเธอให้กับอวี้ฮ่าวหราน ซึ่งในใจของเธอไม่ได้รู้สึกกับมันในทางลบเลย
“เอ่อ…งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ขอตัวกลับไปที่ห้องก็แล้วกันนะ?”
บรรยากาศในห้องตอนนี้มันน่ากระอักกระอ่วนเกินไปดังนั้นเพื่อไม่ให้รู้สึกอึดอัดหรือมีอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ อวี้ฮ่าวหรานจึงตัดสินใจที่จะออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
หลี่หรง ซึ่งกำลังเขินอายสุดขีดกับการกระทำของเธอเองเธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จึงได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ ให้กับอวี้ฮ่าวหราน เมื่อออกมาจากห้องของหลี่หรง ด้วยจิตใจที่กำลังยุ่งเหยิงอวี้ฮ่าวหรานจึงไม่มีกะจิตกะใจจะบ่มเพาะในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นเพื่อสงบจิตใจสักครู่หนึ่งก่อน
แต่แล้วในขณะที่เขากำลังปรับสภาพจิตใจของตัวเอง ถวนถวนที่เพิ่งถูกพี่เลี้ยงหนิงอาบน้ำให้เสร็จก็วิ่งมาหาเขา
“พ่อจ๋า ๆ พรุ่งนี้หนูอยากไปสวนสัตว์ หนูอยากไปดูเสือ!”
ดูเหมือนว่าเมื่อครู่ก่อนพี่เลี้ยงหนิงจะพาถวนถวนไปอาบน้ำ เธอน่าจะให้ถวนถวนดูสารคดีสัตว์โลกอะไรสักอย่าง ดังนั้นตอนนี้เด็กน้อยจึงมีคำขอที่แปลกประหลาดไม่เหมือนกับทุก ๆ วัน
“พรุ่งนี้งั้นเหรอ?”
อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วเล็กน้อยทันที เพราะพรุ่งนี้เป็นวันจันทร์ เป็นวันที่ถวนถวนต้องไปเรียน “ถวนถวน พรุ่งนี้ลูกต้องไปโรงเรียน พวกเราไปสวนสัตว์กันวันอื่นดีกว่า” หลี่หรงซึ่งเดินออกมาจากห้องพอดีและทันได้ยินคำขอของถวนถวน ดังนั้นเธอจึงเอ่ยปฏิเสธแทนอวี้ฮ่าวหรานซึ่งกำลังลังเลว่าจะเอายังไงดี
“ไม่เอา ๆ แม่หรง ถวนถวนอยากไปสวนสัตว์วันพรุ่งนี้!” ถวนถวนส่ายหัวอย่างรุนแรงและตะโกนขึ้นด้วยสีหน้าดื้อดึง
“แต่พรุ่งนี้ลูกต้องไปโรงเรียน ลูกจะดื้อแบบนี้ไม่ได้นะ!”
หลี่หรงทำเสียงแข็งเล็กน้อยเพื่อปรามถวนถวนที่กำลัง เอาแต่ใจ
“ง..แง…แม่หรง…ต…แต่..ถวนถวนอยาก…อยากไป…สวนสัตว์วันพรุ่งนี้…ฮือ….ถวนถวนอยากให้พ่อกับแม่หรงพาไป…”
ถวนถวนร้องไห้ทันทีเมื่อโดนหลี่หรงเสียงแข็งใส่
หลี่หรงซึ่งรักและเอ็นดูถวนถวนมากที่สุดราวกับเป็นลูก ของตัวเองอยู่แล้ว เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยร้องไห้ฟูมฟาย และคิดว่าอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอกับอวี้ฮ่าวหรานไม่ค่อยมีเวลาพา ถวนถวนออกไปเล่นที่ไหนเลย เธอก็ได้แต่ถอนหายใจและพยักหน้า
“ก็ได้ ๆ รอบนี้แม่พาไปก็ได้ แต่รอบหน้าถวนถวนห้ามดื้อ แบบนี้อีกเข้าใจไหม?”
“เย้ แม่หรงดีที่สุดเล้ย!”
แทบจะในทันทีที่หลี่หรงพูดจบ ถวนถวนซึ่งกำลังร้องไห้ ฟูมฟายพลันเปลี่ยนอาการเป็นยิ้มเบิกบานทันทีทั้ง ๆ ที่ยังมีน้ำตาอาบแก้ม
จากนั้นอีกพักหนึ่งทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอน
เช้าวันถัดมา ถวนถวนตื่นก่อน 6 โมงเช้าซะอีก ส่วนอวี้ฮ่าวหรานก็โทรไปลาที่โรงเรียนเพื่อที่วันนี้พวกเขา จะได้ไปสวนสัตว์กัน!
“เย้! พ่อจ๋า วันนี้หนูมีความสุขที่สุดในโลกเล้ย!”
ถวนถวนซึ่งถูกอวี้ฮ่าวหรานอุ้มอยู่บนอกเขย่าตัวไปมาด้วยความเบิกบาน
สำหรับเด็กวัยอย่างเธอ การที่ได้ไปเที่ยวกับพ่อและหลี่หรง รวมทั้งได้หยุดเรียนอย่างไร้เหตุผลแบบนี้มันเป็นเรื่องที่เธอมีความสุขที่สุด
ในระหว่างที่ทั้งสามคนเตรียมตัวจะออกไปสวนสัตว์พวกเขาก็ได้ชวนพี่เลี้ยงหนิงให้ไปด้วยกัน แต่พี่เลี้ยงหนิงกลับปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่าเธอขออยู่บ้านดูทีวีจะดีกว่าช่วงนี้เธอกำลังติดซีรีส์ดราม่าอยู่
จากนั้นเมื่อเตรียมตัวกันเรียบร้อย พวกเขาก็พากันขับรถไป ยังสวนสัตว์
หนึ่งชั่วโมงถัดมาซึ่งเป็นเวลา 8 โมงเช้าพอดีเป๊ะ พวกเขาก็ได้ไปถึงสวนสัตว์ ซึ่งอากาศในวันนี้กำลังดีไม่ร้อนและหนาวเกินไป
“พี่จะเอารถไปจอดก่อน เธอพาถวนถวนไปต่อแถวซื้อตั๋วเข้าก่อนก็แล้วกัน”
เมื่อได้ยินคำพูดของอวี้ฮ่าวหราน หลี่หรงพยักหน้าจากนั้น เธอพาถวนถวนลงจากรถและเดินไปที่จุดขายตั๋วที่ทางเข้า