บทที่ 107
ฆ่าด้วยดาบ
มีคน 13 คนในกลุ่มของชิงชู
ผู้คนเหล่านี้คือคนของพรรคหวงชาที่เป็นมิตรเก่า ชิงชูจึงเรียกพวกเขามาที่นี่เพื่อช่วยในการฆ่า
“ พี่ชู ท่านคิดว่าจะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม ?” มีคนถามขึ้นมา
ชิงชูส่ายหัว “จะมีปัญหาอะไรได้กันเล่า ? ตอนนี้พวกมันเข้าใกล้พื้นที่ใจกลางป่าหวงชามากขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงบริเวณที่ทีมล่าสัตว์และผู้คนไม่เดินทางผ่าน พวกมันจะต้องตายลงอย่างเงียบ ๆ แค่นั้นเอง”
คนอื่น ๆ ที่ได้ยินก็รู้สึกโล่งใจ
จากนั้นพวกเขาก็เข้าใกล้เป้าหมายมากขึ้นอีกนิด เตรียมพร้อมที่จะลงมือ
ทันใดนั้นมีคนกระซิบขึ้นว่า “เดี๋ยวก่อนนะ นั่นพวกมันกำลังทะเลาะอยู่ใช่ไหม ?”
ต่อหน้าพวกเขา ลั่วอู๋และพรรคพวก ดูเหมือนจะเถียงกันจนหน้าแดง ถึงขั้นผลักกัน แม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียงของพวกเขาอย่างชัดเจน แต่ก็เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังทะเลาะกัน
ท้ายที่สุดพวกเขาก็แบ่งออกเป็นสองกลุ่ม โดยลั่วอู๋พาหลี่หยินและทีมคมมีดสามคนไปในทางตรงกันข้าม ส่วนคนที่เหลือก็ไม่สนใจและเดินต่อไปในทิศทางเดิม
“พวกเขาแยกทางกัน”
“ฮ่าฮ่าฮ่า มันโง่มากที่แยกตัวกันในสถานที่แบบนี้”
“นั่นทำให้งานของพวกเราง่ายขึ้นมากเลย”
เป้าหมายทั้งเก้าคนเมื่อรวมกันความแข็งแกร่งของพวกเขาก็ไม่ใช่น้อย หากต้องการที่จะฆ่าอีกฝ่ายโดยที่ฝั่งตัวเองไม่บาดเจ็บนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว
ฝั่งศัตรูถูกแบ่งออกเป็นสองทางและกำลังของพวกเขาก็ลดลงไปมาก
“พี่ชูเอายังไงกันต่อดี ? พวกข้าพร้อมจะฟังที่ท่านสั่ง” มีคนกล่าวขึ้นมา
“ลั่วอู๋ ไม่กลัวที่จะฆ่าอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย เขาพร้อมจะลงมือฆ่าเต็มที เพราะงั้นจัดการลงมือได้เลย” หัวของลั่วอู๋มันจะเป็นของขวัญที่เขาจะมอบให้กับพรรคหวงชา จากนั้นเขาก็จะไปฆ่าคนที่กล้าฆ่าลูกน้องของเขา
“ดี” ฝูงชนพยักหน้า
คนกลุ่มหนึ่งวิ่งไล่ตามลั่วอู๋
คราวนี้พวกเขาไม่ได้ซ่อนตัวแต่อย่างใด และบางคนก็ตามทันพวกลั่วอู๋ได้อย่างรวดเร็ว
“นายน้อยพวกเขาใกล้จะตามมาทันพวกเราแล้วเจ้าค่ะ” หลี่หยินกล่าวอย่างประหม่า
อีกฝ่ายที่ลั่วอู๋เผชิญคือชิงชูซึ่งเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงถึงระดับทอง ส่วนที่เหลือก็เป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงิน ซึ่งมีพลังแข็งแกร่งกว่าพวกเขามาก
“ ไม่ต้องกลัวไป”
ลั่วอู๋เรียกต้าหวง
ทันทีที่ต้าหวงปรากฏขึ้นแสงสีขาวก็ปกคลุมตัวของมันในทันทีและเปลี่ยนเป็นรูปแบบการต่อสู้ สุนัขขนสีเงินตัวใหญ่ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน
“ขึ้นมากับข้าด้วยกันเถอะ”
ตอนนี้ต้าหวงทั้งสูงและมีพลังมาก ต่อให้มีคนนั่งอยู่ 5 คนก็ไม่มีปัญหา
ทั้ง 5 คนขึ้นไปนั่งอยู่บนหลังของต้าหวงและต้าหวงก็วิ่งหนีไปด้วยความเร็วอันรวดเร็วโดยทิ้งชิงชู และพวกของเขาไว้ข้างหลัง
“อยากวิ่งหนีก็วิ่งไป ทุกคนตามข้ามา ” ชิงชูยิ้มเยาะ
เมื่อชิงชูและพรรคพวกเห็นลั่วอู๋วิ่งหนีอย่างเร่งรีบ พวกเขาก็รีบวิ่งไล่ตาม
คนสองกลุ่มกำลังวิ่งไล่ตามกันและในไม่ช้าความแข็งแกร่งทางกายภาพของต้าหวงก็เร็วไม่เพียงพอ ยังไง ๆ มันเป็นเพียงแค่สัตว์วิญญาณระดับเงินที่ต้องแบกคน 5 คนไว้บนหลัง
กลุ่มของชิงชูทุกคนอยู่ในระดับวิญญาณที่สูงกว่ามันมาก ดังนั้นมันจึงต้องวิ่งหนีด้วยความเร็วที่รวดเร็วมากกว่าปกติ เพื่อเพิ่มระยะห่าง ซึ่งกินพลังงานไปมากกว่าปกติเยอะ
“ฮ่าฮ่า สุนัขตัวนั้นกำลังช้าลงแล้ว” ใครบางคนในกลุ่มของชิงชูอุทานขึ้นอย่างตื่นเต้น
ชิงชูและพรรคพวกเดินตามเข้ามาอย่างช้าๆ
มีจุดดำให้เห็นอยู่ไกล ๆ ซึ่งน่าจะเป็นสัตว์วิญญาณที่อาศัยอยู่ที่นี่ ชิงชูรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเนื่องจากมีกลิ่นอันน่ารบกวนในอากาศ
แต่เพราะเขาได้พบกับลั่วอู๋แล้ว เขาจึงผ่อนคลายความระมัดระวังลงเล็กน้อย
แค่ฆ่าลั่วอู๋คนนี้แล้วจากไปทุกอย่างก็จบ
ในที่สุดต้าหวงก็หยุดลงและอ้าปากค้างอย่างหนัก แสงสีขาวสว่างวาบและเปลี่ยนกลับเป็นร่างดั้งเดิม
“เหนื่อยหน่อยนะ ” ลั่วอู๋นำต้าหวงกลับเข้าไปในไหปีศาจ
ในที่สุดชิงชูและพรรคของเขาก็ตามทันมาดักถึงด้านหน้า
แต่ลั่วอู๋กลับไม่ได้ลุกลี้ลุกลน แต่พูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าของร้านชิงชูนี่เอง เจ้าเองก็มาที่นี่ด้วยงั้นเหรอ”
ชิงชูมองไปที่ลั่วอู๋จิตสังหารในร่างกายของเขาค่อยๆหลั่งออกมาไม่มีอะไรปิดบังดวงตาอาฆาตของเขาที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
“มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ข้ามาที่นี่เพื่อฆ่าเจ้า” ชิงชูกล่าวอย่างเย็นชา
ใบหน้าของลั่วอู๋ก็ค่อย ๆ เย็นลง “ข้าถามตัวเองหลายรอบว่าข้าไปเคยทำอะไรให้เจ้าขุ่นเคือง การแข่งขันทางธุรกิจมันควรเกี่ยวกับชีวิตและความตายงั้นเหรอ?”
“น่าแปลกนะที่เจ้าพูดแต่เรื่องเด็ก ๆ ไร้สาระ ในตอนที่เจ้ากำลังจะตาย” ชิงชูดูหมิ่น “เพราะเจ้า เพราะศาลาไป่หยู่ของเจ้า ข้าเลยกลายเป็นตัวตลกที่น่าหัวเราะของพรรคหวงชาทั้งหมด ข้าอยากจะฆ่าเจ้ามานานแล้วน่าเสียดายที่ พรรคหวงชาใจดีเกินไปและไม่อยากมีปัญหายุ่งยาก”
“แต่ตอนนี้เจ้าออกมาจากศาลาไป่หยู่แล้ว อีกทั้งยังเข้ามาในป่าหวงชา ต่อให้เจ้าตายลงที่นี่ทุกคนก็คงคิดว่า เจ้าตายลงด้วยน้ำมือของสัตว์วิญญาณที่ดุร้าย”
“ จะโทษก็โทษตัวเองที่อ่อนแอเกินไปเสียเถอะ”
ชิงชูนั้นเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูง ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกมั่นใจในตัวเอง
ทว่าลั่วอู๋กลับพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่ เจ้าต้องโทษตัวเองที่อ่อนแอเกินไป”
หัวใจของชิงชูถูกปกคลุมไปด้วยชั้นเงาแห่งความสับสน ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกกลัว?
ลั่วอู๋ยื่นมือออกไปในอากาศ เรียกใช้ไหปีศาจปล่อยปีศาจยาหลงที่ถูกขังอยู่ในกรงออกมา ลมหายใจของมันอ่อนแอเล็กน้อย
ชิงชูและพรรคพวกของเขางงงวย
ทำไมกับปีศาจที่อ่อนแออย่างปีศาจยาหลง ถึงจะต้องการต่อสู้กับพวกเรา?
“เจ้ารู้ไหมว่าปีศาจยาหลงนั้นไวต่อกลิ่นของเลือดมาก โดยเฉพาะกับเลือดของสัตว์วิญญาณชนิดเดียวกัน เลือดของพวกเดียวกันทำให้พวกมันคลั่ง” ลั่วอู๋หยิบกริชที่มีเครื่องหมายสีทองบนใบมีดออกมาและพูดพร้อมกับรอยยิ้ม.
กริชนี้เป็นอาวุธวิญญาณมันคมมาก แม้แต่หนังหนาของปีศาจยาหลง ก็ยังสามารถตัดได้สบาย ๆ
“เจ้าต้องการจะพูดอะไร?” ชิงชูขมวดคิ้ว
ลั่วอู๋หัวเราะและขว้างกริชใส่ปีศาจยาหลง กริชแทงทะลุเกล็ดหนา ทะลุเข้าไปในเนื้อและเลือดก็ไหลออกมา
“กรร!”
ปีศาจยาหลงเริ่มร้องด้วยความเจ็บปวด
“ เจ้าคงไม่รู้ว่าที่นี่คือถิ่นที่อยู่อาศัยของปีศาจยาหลง” ลั่วอู๋กล่าวช้าๆ
เสียงของปีศาจยาหลงดังก้อง
จากนั้นเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่งของปีศาจยาหลงก็ดังขึ้นมา
“กรร!”
“กรร!”
ทรายสีเหลืองฟุ้งไปทั่วจากในระยะไกล
สัตว์วิญญาณเกราะเกล็ดที่เป็นเหมือนของปีศาจยาหลง ซึ่งเป็นดั่งใบมีดเหล็กปรากฏต่อหน้าทุกคน
พวกมันคำรามเพื่อเรียกพรรคพวกให้มารวมตัวกันที่นี่ โดยมีจำนวนประมาณมากกว่าหนึ่งร้อยตัว
ใบหน้าของชิงชู และพรรคพวกเปลี่ยนไปอย่างมาก
ปีศาจยาหลงจำนวนมากขนาดนี้คงเพียงพอที่จะฉีกพวกเขาเป็นชิ้น ๆ
“ เจ้าบ้า เจ้าคิดหรือว่าเจ้าจะรอดไปได้ !! เจ้าเองก็วิ่งหนีไม่ได้ทุกคนที่นี่ต้องตายกันหมด” ดวงตาของชิงชูแสดงให้เห็นถึงความกลัว
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมลั่วอู๋ถึงกล้าใช้วิธีฆ่าตัวตายแบบนี้
“ใครบอกเจ้าว่าทุกคนที่นี่จะต้องตายกันหมด?” ลั่วอู๋หัวเราะเบา ๆ
แสงสีเขียวที่อยู่ในมือของหลี่หยินส่องสว่าง แหวนสัตว์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ส่องแสงทำงาน ปรากฏร่างของกระต่ายแห่งแดนสาบสูญตัวใหญ่
ลั่วอู๋และพรรคพวก ทั้ง 5คน กระโดดขึ้นไปบนร่างของกระต่ายแห่งแดนสาบสูญอย่างรวดเร็ว
ลั่วอู๋ยิ้มและโบกมือ “ลาก่อน”
ชิงชูยังคงไม่เข้าใจอยู่ดีว่าลั่วอู๋กำลังทำอะไร แต่ก็ไม่ได้หยุดไม่ให้เขาพุ่งไปข้างหน้า ในขณะที่ฝูงสัตว์วิญญาณอันน่ากลัวค่อย ๆคืบคลานเข้ามา
ทักษะ[ทะลวงมิติ] ทำงาน
มิติโดยรอบเริ่มสั่นสะท้าน
จากนั้นแสงสีขาวกะพริบก็ส่องสว่างแล้วพรรคพวกทั้ง 5 ของลั่วอู๋ก็หายไปในพริบตา
พลังวิญญาณอันน่ากลัวของชิงชูทำได้แต่เพียงทุบลงไปในพื้นทรายสีเหลืองและทำให้ฝุ่นผงจำนวนนับไม่ถ้วนฟุ้งขึ้นมา
“ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้” ชิงชูไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองว่าลั่วอู๋ที่พวกเขาไล่ตามมาเพิ่งหายตัวไป
ในขณะเดียวกันปีศาจยาหลงทั้งหมดก็กรูเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง
“อ้ากกกกกก”
เสียงกรีดร้องดังขึ้นก้องไปทั่ว
พื้นทรายเหลืองถูกย้อมด้วยสีแดงเลือด