ตอนที่ 121 : อัญมณีความทรงจำ
แพรี่ด็อกที่เขาทำสัญญานั้นรับหน้าที่เป็นเสมือนล่าม หวังเย่าจึงพูดคุยกับราชาแพรี่ด็อกได้อย่างง่ายดาย
“ ไม่ต้องสุภาพ แค่เนื้อเอง อย่าเข้าใจผิด ส่วนเจ้าขาวนี่ ฉันก็ไม่เอามันไปหรอก ฉันแค่สนใจในสถาปัตยกรรมของพวกนาย ฉันจึงทำสัญญากับเจ้าขาวเพราะอยากเห็นที่นี่สักครั้ง เมื่อออกจากที่นี่ไปฉันจะยกเลิกสัญญา” หวังเย่าเรียกแพรี่ด็อกที่เขาทำสัญญาด้วยว่าเจ้าขาว
ราชาแพรี่ด็อกพยักหน้าและมองไปยังแพรี่ด็อกที่อยู่โดยรอบด้วยท่าทีลังเล
สุดท้ายมันก็พูดขึ้น “มนุษย์ ฉันดีใจที่นายมาที่นี่ นายเป็นแขกของเรา พวกเราน่ะทึ่งกับความแข็งแกร่งของนาย แต่ฉันมีอย่างหนึ่งที่อยากบอก หวังว่าจะไม่โกรธกัน”
หวังเย่ายักไหล่ “บอกมาได้เลย”
“เราอาศัยอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว จำนวนของพวกเราเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้เผ่าของพวกเราเติบโตขึ้น อาจจะกล่าวได้ว่าใต้ดินของป่าแห่งนี้ ล้วนมีรอยเท้าของพวกเราเหยียบย่ำอยู่ทุกที่ แต่เมื่อสิบปีก่อน พวกเราได้พบกับศัตรูที่แข็งแกร่งเข้า คนของพวกเราถูกพวกมันกินและฆ่าตายไปนับไม่ถ้วน เพื่อหลีกเลี่ยงหายนะ เราจึงไม่กล้าขุดรูต่อ เราได้แต่หดหัวอยู่ที่นี่”
หวังเย่าได้แต่ฟังอยู่เงียบ ๆ
“แต่เราคุ้นเคยกับชั้นใต้ดินทั้งหมด เรารู้ว่าที่ไหนมีแร่ ที่ไหนมีสมบัติ และที่รังเก่าของพวกเราก็มีหินวิเศษที่เรียกว่าอัญมณีความทรงจำอยู่ เมื่อดูดซับพลังจากอัญมณีนี้ พวกเราสามารถเลือกได้ว่าจะให้เสริมความสามารถในการจดจำของกล้ามเนื้อ หรือเรียนรู้สกิลอื่นในเวลาอันสั้น”
“เสริมความจำของกล้ามเนื้อและเรียนรู้สกิลงั้นหรือ ? ” หวังเย่าได้ยินแบบนั้นก็เผยสีหน้าประหลาดใจออกมา มันมีของแบบนั้นอยู่ในโลกด้วยหรือ ? ! ไม่ใช่ว่าเขาสามารถใช้อัญมณีนั้นเพื่อเพิ่มสกิลให้กับตัวเองได้ใช่ไหม ?
ราชาแพรี่ด็อกก็พูดขึ้นต่อ “มันสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของทักษะการต่อสู้ แขกผู้มีเกียรติ นายต้องการอัญมณีนี้หรือไม่ ? ถ้านายช่วยฉันกำจัดศัตรูพวกนั้น ฉันจะยกมันให้นาย 100 ก้อน” จากนั้นก็กล่าวเสริมไปว่า “ อัญมณีความทรงจำของพวกเราทั้งหมดมีอยู่ 200 ก้อน”
หวังเย่าไม่ได้รีบตกลงแต่กลับถามข้อมูลเรื่องศัตรูต่อ
“มันคืองูที่ตัวยาวกว่า 100 เมตร มันอยู่ระดับราชันย์ มีสกิลกลืนกิน, รัด, เพิ่มพลังและสั่งการ” ราชาแพรี่ด็อกพูดขึ้น
หวังเย่ารู้ได้ทันทีว่าศัตรูของพวกเขาก็คืออนาคอนดามังกรน้ำโลหิตที่เขาเคยเจอก่อนหน้านี้
“ฉันเคยเจอมันมาแล้ว” หวังเย่าพูดขึ้น “มันแข็งแกร่งมาก ฉันเองก็ไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะมันได้หรือไม่ นอกซะจากว่านายจะรับปากฉันข้อหนึ่ง”
“ว่ามาได้เลย”
“ฉันอยากได้ข้อมูลเกี่ยวกับป่านี้ พวกนายอยู่ที่นี่กันมานาน คงเข้าใจป่านี้อย่างละเอียด” หวังเย่าบอกเงื่อนไขออกมา
“ไม่มีปัญหา ฉันจะบอกทุกอย่างที่รู้” ราชาแพรี่ด็อกตกลงทันที
“ถ้านายสะดวก นายจัดการงูนั่นตอนนี้ได้ไหม” ราชาแพรี่ด็อกแทบอดใจไม่ไหว
ภายใต้การนำทางของแพรี่ด็อก 4 ตัว หวังเย่าก็ไปถึงรังเก่าของพวกมันได้อย่างรวดเร็วซึ่งอยู่ห่างออกไปจากรังใหม่หลายร้อยไมล์
แม้ว่าแพรี่ด็อกจะเดินทางใต้ดิน แต่ความเร็วของมันก็ไม่ได้ช้าลงเลย มันสามารถขุดรูด้วยความเร็ว 10 ไมล์ต่อชั่วโมง บางเส้นทางนั้นถูกขุดไว้ก่อนแล้วจึงเดินทางได้เร็วขึ้นอีก
หวังเย่าอยากจะเดินทางด้านบนพื้นดินมากกว่า แต่เขาก็กลัวว่าจะหลงทาง แพรี่ด็อกมีความสามารถในการตรวจสอบตำแหน่งใต้พื้นดินได้ซึ่งเรื่องนี้เขาไม่อาจจะเทียบได้
ไม่นานเขาก็ขึ้นมาบนพื้นอีกครั้งเพราะเขาทนอยู่ใต้ดินต่อไปไม่ไหว ออกซิเจนในหมวกของเขาก็ใช้ได้แค่ 1 ชั่วโมง เขาต้องเก็บไว้ใช้เวลาอื่นบ้าง
เขาได้ทิ้งเจ้าขาวให้เดินทางใต้ดินต่อโดยเว้นระยะห่างไว้ไม่ไกลนักซึ่งสะดวกพอที่จะติดต่อกันได้
8 ชั่วโมงต่อมา เจ้าขาวและแพรี่ด็อกตัวอื่น ๆ ก็มาถึงที่หมาย พวกมันได้ขุดรูขึ้นมาเพื่อรับหวังเย่าลงไปที่ใต้ดินอีกครั้ง
“มันใหญ่กว่ารังใหม่เสียอีก” เมื่อหวังเย่าเข้ามาในรังเก่าของแพรี่ด็อก เขาก็ต้องทึ่ง มันมีถ้ำมากมายที่ดูหรูหราอย่างมาก
“งูนั่นอยู่อาศัยที่นี่ นาน ๆ ทีมันถึงจะออกไปล่าเหยื่อแล้วกลับมาเก็บตัวกว่าครึ่งเดือน หากมันไม่อยู่ที่นี่ แสดงว่ามันน่าจะออกไปล่าเหยื่อด้านนอก ฉันเชื่อว่ามันคงใช้เวลาไม่นานก่อนที่มันจะกลับมา” เจ้าขาวอธิบาย
หวังเย่าพยักหน้า เขาได้เจองูนั่นมาแล้ว ถ้าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มันน่าจะเป็นตัวเดียวกัน
“พาฉันไปที่ที่เก็บอัญมณีความทรงจำหน่อย” หวังเย่าสั่งการ
เจ้าขาวได้นำทางหวังเย่าไปทันที ถ้าไม่คุ้นกับสภาพแวดล้อมที่นี่ หวังเย่าก็อาจจะหลงทางได้ง่าย ๆ
อีกอย่าง อุโมงค์หลักพวกนี้ก็ดูกว้างอย่างมาก ซึ่งทำให้แพรี่ด็อกเดินทางพร้อมกันได้หลาย ๆ ตัว ส่วนอุโมงค์เล็ก ๆ เหล่านี้ก็กว้างพอสำหรับมนุษย์ที่จะเดินเพียงคนเดียวหรือสองคน หรือพอให้แพรี่ด็อก 2 ตัวเคลื่อนไหวได้สะดวก
หลังจากที่งูยึดที่นี่ไปแล้ว มันก็ใช้แต่อุโมงค์หลักและไม่ได้แตะต้องอุโมงค์อื่นเลย
หวังเย่าเข้าไปในอุโมงค์เล็ก ๆ ที่มีขนาดพอ ๆ กับตัวแพรี่ด็อก อุโมงค์นี้นำไปสู่คลัง ซึ่งอัญมณีความทรงจำก็ถูกเก็บไว้ที่นั่น
คลังนี้ถูกปิดไว้ด้วยไม้ เจ้าขาวได้เอาไม้กั้นออกก่อนที่หวังเย่าจะตามเข้าไปด้านใน
แม้ว่าที่นี่จะมืด แต่หวังเย่ามีสกิลเนตรอัคคี มันมีของดีมากมายในรังแห่งนี้ มีหลายอย่างที่พอส่องแสงออกมาได้บ้าง
ตอนที่เดินเข้าไปนั้น เจ้าขาวก็ได้แนะนำหวังเย่า “นายท่าน นี่คือแร่เขียวที่ใช้ในการเพิ่มสีให้กับอาวุธ”
นอกจากความสามารถในการสร้างสิ่งก่อสร้างต่าง ๆ แล้ว พวกแพรี่ด็อกก็ยังมีความสามารถในการหลอมและสร้างอาวุธง่าย ๆ ขึ้นมาด้วย
หินเขียวมีเนื้อแข็ง นอกจากจะใช้เป็นเครื่องประดับแล้ว ยังสามารถนำไปแต่งเติมสีสันให้กับอาวุธได้อีกด้วย ทำให้อาวุธดูสวยงาม
“นายท่าน นี่คือหินแดงยมโลก มันมีค่าอย่างมาก มันมีพลังงานพิเศษแฝงอยู่ด้านใน สามารถทำให้คนเข้าสู่ห้วงนิทรา และส่งผลดีต่อการทำสมาธิ” เจ้าขาวอธิบายต่อ
หวังเย่าแปลกใจ หินแดงยมโลกนี่กลับมีผลการทำงานแบบนั้นด้วย เขาเองก็ฝึกทักษะกระบี่บินอยู่ บางทีสิ่งนี้อาจจะช่วยเขาได้
เขาหยิบหินแดงยมโลกมา 3 ก้อนและพูดขึ้น “ของนี่มีประโยชน์กับฉัน ฉันขอแลกมันกับราชาของนาย ไม่ต้องกังวลว่าพวกนายจะขาดทุน”
เมื่อเจ้าขาวนึกถึงเนื้อขึ้นมาก็อดไม่ได้ที่จะน้ำลายไหล