บทที่ 163 ลูกไม้ของจางอวี่หมิน
ในเมื่อคุณชายผู้นี้ชอบคนทุเรศอย่างจางซิ่วเอ๋อได้ ก็ไม่มีเหตุผลที่เขาจะไม่ชอบนางเอง!
คิดได้แบบนี้จางอวี่หมินก็เข้าใกล้คุณชายชุดฝ้ายมากขึ้น
จางอวี่หมินทาแป้งหอมไว้ที่ตัว ต่อให้แม่เฒ่าจางรักจางอวี่หมินขนาดไหนก็ยังมีข้อจำกัดอยู่ แถมตอนนี้โดนหูครึ่งเซียนหลอกไปได้ตั้ง 8 ตำลึงเงิน
ถึงแม้ที่บ้านยังเหลือเงินที่แม่เฒ่าจางออมไว้ก่อนหน้านี้ แต่แม่เฒ่าจางยอมเสียเงินซื้อแป้งหอมแพงให้จางอวี่หมินที่ไหนกัน?
ดังนั้น แป้งหอมที่จางอวี่หมินทาจึงเป็นชนิดที่คุณภาพห่วยที่สุด
แต่ถึงจะเป็นแบบนี้จางอวี่หมินยังคงดีใจมาก แถมยังรู้สึกผยองเสียด้วยซ้ำ
หญิงสาวในหมู่บ้านนี้มีใครได้ทาของแบบนี้บ้าง? มีแค่นางจางอวี่หมินเท่านั้นที่คู่ควร! และมีเพียงนางจางอวี่หมินที่สวยขนาดนี้!
เวลานี้จางอวี่หมินมั่นใจเต็มร้อย รู้สึกว่าแม้แต่คนอย่างจางซิ่วเอ๋อยังต้องตาต้องใจคุณชายชุดฝ้ายได้ ขอแค่ตัวเองมายืนอยู่ตรงนี้ คุณชายชุดฝ้ายต้องสังเกตเห็นตัวเองแน่
แต่ผ่านไปสักพัก จางอวี่หมินเปลี่ยนไปหลายท่วงท่า ก็ไม่เห็นว่าคุณชายชุดฝ้ายจะมองมา
จางอวี่หมินสีหน้าไม่สู้ดีนัก หวังจะใกล้ชิดคุณชายชุดฝ้ายให้มากขึ้น
แต่ขณะนั้นเด็กติดตามชุดเขียวสังเกตเห็นท่าทางของจางอวี่หมิน จึงขยับตัวมาขวางหน้าจางอวี่หมินไว้ แยกนางและคุณชายชุดฝ้ายออกจากกัน
จางอวี่หมินเดินไปด้านหน้าอย่างไม่พอใจ เด็กติดตามชุดเขียวถามอย่างระแวง “เจ้าทำอะไร? อยู่ให้ห่าง ๆ จากคุณชายของข้าหน่อย!”
เฮอะ สตรีที่พยายามใกล้ชิดคุณชายตัวเองมีมากเหลือเกิน สาวชาวไร่แบบนี้ยังไม่รู้จักเจียมตัวแต่มาหมายตาคุณชายตัวเอง ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรืออย่างไร
คนอื่น ๆ ได้ยินเสียงเด็กติดตามชุดเขียวต่างพากันมองจางอวี่หมินด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น
จางอวี่หมินหน้าร้อนผ่าวทันที อยากจะแทรกแผ่นดินหนีเลยทีเดียว นางรีบเอ่ยเสียงหวาน “ข้ามาดูซิ่วเอ๋อน่ะเจ้าค่ะ”
สายตาทุกคนไปสนใจกับจางซิ่วเอ๋อทันที นี่สิเรื่องสนุกของจริง
ฟังสิ แม่หลินบอกว่าจางซิ่วเอ๋อให้ท่าสวี่อวิ๋นซาน และซ่อนตัวสวี่อวิ๋นซานด้วย
แม่หลินดูท่าทางสะเทือนใจอย่างมาก คงไม่ได้โกหกหรอก
สายลมพัดมาวูบหนึ่ง กลิ่นแป้งหอมคุณภาพห่วยบนตัวจางอวี่หมินลอยไปกระทบจมูกของคุณชายชุดฝ้าย เขาไม่ทันระวังสูดเข้าไปไม่น้อย และไอเบา ๆ ทันที
“คุณชาย? เป็นอะไรไป? ไม่เป็นไรใช่ไหมขอรับ?” เด็กติดตามชุดเขียวตื่นตระหนกขึ้นมาในบัดดล
นาทีนี้จางซิ่วเอ๋อก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคย เสียงของเด็กติดตามชุดเขียวนี่นางจดจำฝังใจทีเดียว
นางปัดการจู่โจมของแม่หลินแล้วชำเลืองกลับไปมอง
ก็เห็นคุณชายฉินในชุดฝ้ายกำลังมองนางอย่างสนอกสนใจ
เขาเลิกมุมปากขึ้นเล็กน้อย มีรอยยิ้มพิศวงบนหน้า ไม่รู้ว่าโกรธที่นางหลอกเขาหรือกำลังยินดีกับเรื่องร้าย ๆ ที่เกิดขึ้น ที่ได้เห็นนางตีกับคนอื่น
ชั่วพริบตาที่เห็นคุณชายฉิน จางซิ่วเอ๋อก็รู้สึกว่าตัวเองช่างโชคไม่ดีเอาเสียเลย
ดูสิ บังเอิญอะไรขนาดนี้ คุณชายฉินมาที่นี่ได้อย่างไร?
แม่หลินฉวยโอกาสที่จางซิ่วเอ๋อถูกเบี่ยงเบนความสนใจ พุ่งเข้ามาทั้งตัว
ในขณะนั้นเองคุณชายฉินก็ขมวดคิ้ว มองเด็กติดตามชุดเขียวพลางเอ่ย “ไปช่วย”
เด็กติดตามชุดเขียวหน้าตาไม่เต็มใจ ให้เขาไปตีกับหญิงปากร้ายเหรอ? ไม่ดีกว่ากระมัง…..
เขามองคุณชายฉินด้วยความลังเล พูดอึกอัก “เรื่องนั้น……คุณชาย…….”
คุณชายฉินส่งสายตาเย็นเยียบ เด็กติดตามชุดเขียวรู้ว่าคุณชายตัวเองกำลังจะโมโหจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก เดินออกไปข้างหน้าและพูดกับแม่หลิน “เจ้าทำอะไร? วางมือเดี๋ยวนี้!”
แม่หลินเห็นว่ามีคนเข้ามาแส่ จึงหันไปมองเด็กติดตามชุดเขียว
“ตายจริง จางซิ่วเอ๋อ เจ้านี่มากความสามารถจริงนะ เจ้าหลอกล่อลูกชายข้าไม่พอ นี่ยังมีชายชู้คนอื่นอีก? ชั้นต่ำเสียจริง!” แม่หลินยิ้มเย็นและด่าต่อ
เด็กติดตามชุดเขียวเริ่มโมโห เขาเคยถูกปรักปรำขนาดนี้ที่ไหนกัน!
เขาติดตามอยู่เคียงกายคุณชายฉิน วางอำนาจบาตรใหญ่กับผู้อื่นจนชิน มาโดนแม่หลินด่าแบบนี้รู้สึกถูกท้าทายอย่างแรง
เด็กติดตามชุดเขียวพูดอย่างกราดเกรี้ยว “เจ้าพูดให้มันดี ๆ หน่อย!”
แม่หลินยิ้มเย็น “ทำไม? เจ้าจะออกตัวให้แม่ม่ายน้อยนี่เหรอ?”
จางอวี่หมินฉวยโอกาสที่เด็กติดตามชุดเขียวไม่อยู่ เข้าใกล้คุณชายฉินอีกหน่อย รอจนประชิดตัวคุณชายฉินแล้วนางจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “คุณชาย มาตามหาจางซิ่วเอ๋อหรือเจ้าคะ?”
เสียงของจางอวี่หมินในตอนนี้ช่างนุ่มนวลอ่อนหวาน ชายหนุ่มบางคนได้ฟังถึงกับอ่อนยวบไปทั้งกระดูก
แตกต่างจากตอนก่นด่าพี่น้องตระกูลจางอย่างไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิง
คุณชายฉินกระเถิบไปด้านข้างนิดหน่อย ขมวดคิ้วมองจางอวี่หมินและถาม “เจ้ารู้จักนางรึ?”
จางอวี่หมินกระปรี้กระเปร่าทันที “รู้จักสิเจ้าคะ”
“นางชื่อจางซิ่วเอ๋อหรือ?” คุณชายฉินถามต่อ
จางอวี่หมินพยักหน้า “ใช่แล้วเจ้าค่ะ นางชื่อจางซิ่วเอ๋อ……”
ไม่ทันที่คุณชายฉินจะถามต่อ จางอวี่หมินก็เล่าต่อทันที “คุณชาย ท่านอย่าไปโดนจางซิ่วเอ๋อหลอกเอานะ นางเคยแต่งงานแล้ว ดวงแข็งจนผัวตาย ตอนนี้เป็นแม่ม่ายคนหนึ่ง ใครเข้าใกล้ต้องเป็นอันโชคร้ายหมด”
“และนางเป็นคนไม่รู้จักสำรวมสุด ๆ ท่านเห็นไหมเจ้าคะ นางคงไปล่อลวงลูกชายคนอื่นมาถึงได้โดนไล่ตีแบบนี้” จางอวี่หมินใส่ร้ายจางซิ่วเอ๋ออย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย อย่างกับว่าหากใส่ร้ายจางซิ่วเอ๋อได้แล้วคุณชายฉินจะมองนางดีขึ้นอย่างไรอย่างนั้น
ที่จริงจางอวี่หมินคิดแบบนี้ในใจจริง ๆ
แต่ทว่า?
ระหว่างคุณชายฉินและจางซิ่วเอ๋อไม่มีความสัมพันธ์อะไรอยู่แล้ว หากจะพูดถึงความสัมพันธ์ ทั้งสองเพียงแค่พบหน้ากันผ่าน ๆ เท่านั้น
ที่วันนี้คุณชายฉินมาหาจางซิ่วเอ๋อก็เพราะเรื่องผงเครื่องเทศ
ตอนแรกเขาไม่รีบร้อนจะหาจางซิ่วเอ๋อให้เจอหรอก แต่นับจากกลับไปที่บ้านและได้กินอาหารที่ปรุงรสด้วยผงเครื่องเทศนี้เขาก็พลันรีบร้อนขึ้นมา
ไม่ว่าจะเป็นอาหารจานไหน หลังจากใส่เครื่องเทศนั่นแล้วก็มีรสชาติแตกต่างไปจากเดิมทันที
โดยเฉพาะเนื้อปลาคาว ๆ นั่น หลังจากใส่เครื่องเทศนี่แล้วก็กลับหายคาวได้!
นี่เป็นประสบการณ์ที่คุณชายฉินไม่เคยได้รับมาก่อน
คุณชายฉินทำการค้า ให้ความสำคัญกับผลประโยชน์ แถมยังเป็นคนเจ้าเล่ห์ในหมู่พ่อค้าอีกด้วย เวลานี้เห็นโอกาสทำเงินจะยอมปล่อยไปง่าย ๆ ได้อย่างไร? ด้วยเหตุนี้เขาถึงส่งคนไปดักรอจางซิ่วเอ๋อหน้าอิ๋งเค่อจวีทางหนึ่ง ในขณะที่ตนไปสืบตามหมู่บ้านต่าง ๆ
ตอนเริ่มแรกคุณชายฉินหาตัวหญิงสาวชื่อเถาฮวาในละแวกใกล้ ๆ มาหลายต่อหลายคน แต่ทั้งหมดล้วนไม่ใช่คนที่เขาตามหา
จนต่อมาคุณชายฉินก็เกิดความคิดหนึ่ง
คุณชายฉินนั้นจิตใจลึกล้ำ ใช้สมองเพียงนิดเดียวก็รับรู้ได้ว่าชื่อที่จางซิ่วเอ๋อใช้ไม่ใช่ชื่อจริง จึงลงมือวาดภาพด้วยตัวเองและส่งคนไปตามหาตามหมู่บ้านต่าง ๆ
……………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ลำไยอวี่หมินจริงเชียว น่ายันตกคันนาให้เละทั้งตัวจริง ๆ
นางแม่หลินนี่ท่าจะไม่อยากเก็บปากไว้กินอาหารดี ๆ เสียแล้วมั้ง
ไหหม่า(海馬)