ตอนที่ 205 เบาะแสใหม่
คนขับรถขับพาหลินเยียนมาส่งที่หน้าอะพาร์ตเมนต์ เธอดีใจที่กลับมาได้อย่างมีลมหายใจ
เธอรอดและผ่านมันมาได้อีกวันแล้ว
เมื่อถึงบ้านหลินเยียนเพิ่งรู้ว่ามีสายที่ไม่ได้รับ
หน้าของเธอหุบลงเมื่อเห็นเบอร์ที่โทรมา เธอรีบโทรกลับไป
“ฮัลโหล! มีข่าวอะไรไหม”
ชายปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงคุ้นเคย “มี ผมพบเบาะแสใหม่”
หลินเยียนกำโทรศัพท์ในมือแน่น “เบาะแสอะไร”
ชายในสายเงียบไปและไม่ตอบอะไรกลับมาราวกับเขากำลังนึกอยู่ว่าจะแจ้งข่าวอย่างไรดี
หัวใจของหลินเยียนหล่นวูบเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ “ข่าวร้ายเหรอ”
ชายในสายถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนตอบ “ผมเปลี่ยนเป้าหมายไปยังองค์กรที่ดูมีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นคนลักพาตัวคุณและน้องชายของคุณไปเมื่อหลายปีก่อน หลังจากใช้เวลาสืบพักใหญ่ ผมก็ได้ข้อมูลบางอย่างมา ห้องทดลองนั่นจับคนอื่นๆ ไปไว้แบบเดียวกับที่ทำกับคุณและน้องชายคุณ ผมยังสืบรู้มาว่าพวกนั้นแบ่งคนที่จับไปออกเป็นกลุ่ม”
“กลุ่ม?” หลินเยียนขมวดคิ้ว
ตอนนั้นเธอเด็กมากจนจำอะไรได้ไม่ค่อยถนัดนัก เธอจำได้ลางๆ ว่าเห็นป้ายติดอยู่ที่เด็กคนอื่นๆ ป้ายพวกนี้สักพักก็จะถูกเปลี่ยน
พวกเขาถูกแบ่งประเภทตามกลุ่ม?
“ใช่ พวกคุณที่โดนจับไปทุกคนมีกลุ่มเป็นของตัวเองโดยแบ่งตั้งแต่กลุ่มเอไปจนถึงกลุ่มอีแล้วแต่ศักยภาพของผู้ทดลอง สติปัญญาและสุขภาพของคุณอยู่ในเกณฑ์ดี หลังจากผ่านการทดลองและทดสอบคุณเลยได้อยู่กลุ่มเอ…ผมยังไม่รู้แน่ชัดว่าพวกเขาพยายามทำอะไรเกินตัวด้วยการใช้การทดสอบที่โหดร้ายมากขึ้นไปอีกกับพวกที่อยู่กลุ่มเอหรือเปล่า” ชายในสายบอก
หลินเยียนรู้สึกหวาดกลัวเมื่อได้ยินที่เขาเล่า “แล้วน้องชายฉันล่ะ สุขภาพของน้องชายฉัน…”
ชายในสายตอบ “จากสถานการณ์ที่คุณเคยเล่าให้ผมฟัง น้องชายคุณต้องถูกจัดอยู่ในกลุ่มต่ำสุด ถ้าคุณไม่คอยอยู่เคียงข้างปกป้องเขา เขาคงไม่รอดมาจากการทดลองที่ทารุณนั่นหรอก คุณยังบอกผมอีกว่าคุณถูกจับแยกออกจากน้องชายและพวกนั้นก็เป็นคนพาตัวเขาไป…ผมพูดถูกไหม”
“ใช่คุณพูดถูก” หลินเยียนตอบอย่างกระด้าง จู่ๆ เธอก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอระลึกถึงอะไรบางอย่างได้
ชายในสายอึ้งไปนิดหนึ่งก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึม “ตามที่ผมเข้าใจ คนที่อยู่กลุ่มซีและกลุ่มที่ต่ำลงมาจะถูกกำจัดทิ้ง…”
คำพูดของเขาราวกับสายฟ้าที่ฟาดเข้าใส่หลินเยียน “คุณพูดอะไรนะ กำจัดทิ้ง…”
“ใช่ มีความเป็นไปได้ว่าหลังจากที่น้องชายคุณถูกพาตัวแยกออกไปจากคุณ พวกเขา…”
“ไม่มีทาง!” หลินเยียนพูดขัดอย่างร้อนรน
ชายในสายที่รู้ว่าเธอไม่มีทางรับเรื่องนี้ได้ ปลอบโยนเธอ “อย่าสิ้นหวัง ข้อมูลของผมอาจไม่ถูกต้องไปเสียทั้งหมด พวกเขาอาจพาตัวน้องชายคุณไปด้วยเหตุผลอื่น หรือบางทีน้องชายคุณอาจจะหนีออกมา…”
ขาของหลินเยียนไร้เรี่ยวแรง เธอเซและทรุดลงไปพิงกำแพง เธอพึมพำอย่างหมดสิ้นหนทาง “คุณพูดถูก…อะไรก็เกิดขึ้นได้…”
น้องชายของเธออาจมีชีวิตที่ดี…
เขาเป็นคนจิตใจดีชนิดว่ากับมดสักตัวก็ไม่เคยเหยียบ พระเจ้าคงไม่โหดร้ายขนาดที่จะพรากชีวิตเขาไป…
“ผมจะสืบต่อและอัปเดตข่าวให้คุณเรื่อยๆ แต่ผมขอแนะนำให้คุณเตรียมใจถ้าเกิดมีข่าวร้ายขึ้นมาจริงๆ…”
ตอนที่ 206 คุณต้องมีคำตอบให้กับเรา
ขณะเดียวกัน ณ ตึกเจเอ็ม คอร์เปอเรชัน
ดึกมากแล้วแต่ไฟห้องประชุมยังสว่างจ้า คณะกรรมการบริหารทั้งหมดนั่งรอเผยอวี้เฉิงมาให้คำตอบอยู่ในห้อง
“ไอ้คนอวดดี! เขาคิดจริงเหรอว่าเขาคือผู้นำของตระกูลเผย! เขาไม่สนกฎที่มีมาเป็นสิบๆ ปีได้ยังไง”
“ตอนที่เราต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับท่านเผยและสร้างอาณาจักรนี้มา เขายังนุ่งผ้าอ้อมอยู่เลย! เขากล้าดียังไงมาชี้นิ้วสั่งเราให้ทำนู่นนี่!”
“กับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาต้องให้คำตอบเราวันนี้!”
“ใช่! เขาคิดจริงๆ เหรอว่าเขามีอำนาจสิทธิ์ขาดคนเดียวในตระกูลเผย”
…
ในห้องประชุมความวุ่นวายส่วนใหญ่มาจากฝั่งพวกผู้ถือหุ้นและกรรมการบริหาร มีเพียงไม่กี่หยิบมือที่นั่งนิ่งไม่พูดอะไร
ท่ามกลางความโกลาหล ประตูก็พลันเปิดออก
เผยอวี้เฉิงที่เปลี่ยนไปใส่ชุดสูทสีเทาอ่อนสาวเท้าเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งกลางห้องประชุม “ผมต้องขออภัยที่ทำให้ทุกคนต้องรอ”
เฉิงมั่วนั่งลงทางด้านซ้ายของเผยอวี้เฉิงทันที
ทันทีที่พวกผู้บริหารหันมาเห็นเผยอวี้เฉิง พวกเขาก็ระเบิดความโกรธออกมาไม่ยั้ง
“ประธานเผย พวกเราทุกคนตั้งใจเชิญคุณมาวันนี้ แต่คุณดันมาสาย!” ชายแก่ร่างท้วมในวัยหกสิบพูดขึ้น คำพูดของเขากลั่นออกมาด้วยความดูแคลน
ชายสูงวัยผมขาวซึ่งนั่งอยู่ทางด้านขวาของเผยอวี้เฉิงพูดขึ้นอย่างสงบนิ่ง “เผยอวี้เฉิง คุณรู้อยู่แล้วว่าทำไมพวกเราถึงต้องเชิญคุณมาที่นี่วันนี้
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า เราทุกคนทำงานร่วมกับพ่อของคุณเพื่อสร้างอาณาจักรนี้ แม้พวกเราจะไม่ได้เป็นคนทำให้มันประสบความสำเร็จด้วยมือของเราเอง แต่ความพยายามของเราไม่ควรถูกมองข้าม
เพื่อที่จะขยายบริษัท คุณลดเงินทุนของโปรเจ็กต์ปัจจุบัน เรารู้ว่าคุณเอาผลประโยชน์ของบริษัทเป็นที่ตั้ง เราเลยไม่คัดค้านการตัดสินใจของคุณ
ดูภายนอกดูเหมือนคุณกำลังเลื่อนขั้นให้เรา แต่เอาเข้าจริงนี่เป็นการลดตำแหน่งของเราลง!
คุณหยุดโปรเจ๊กต์ของเราได้ยังไง คุณคิดว่าคุณตอบคำถามนี้ของเราได้ไหม”
ทุกคนต่างพากันเห็นด้วยกับคำพูดของเขา
“ผู้อาวุโสเฝิงพูดถูก! เผยอวี้เฉิง คุณอาจเป็นประธานของเจเอ็ม คอร์เปอเรชัน แต่คุณไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเรื่องนี้เพียงลำพัง!”
…
เผยอวี้เฉิงนั่งเท้าโต๊ะมือพิงข้างหน้าผากขณะใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ เป็นจังหวะ เขาสุขุมและเยือกเย็นขณะฟังข้อทักท้วงและความไม่พอใจของผู้เข้าประชุมอย่างตั้งใจ
หนึ่งในกรรมการบริหารที่นั่งเงียบไม่พูดอะไรตั้งแต่เริ่มรีบพูด “กรรมการเฉียน ผู้อาวุโสเฝิง ใจเย็นก่อน เราทุกคนต่างก็รู้ว่าท่านประธานเผยตัดสินใจและมองการณ์ไกลได้อย่างแม่นยำ การลงทุนทุกอย่างที่ท่านประธานลงทุนไปเมื่อสองปีก่อนทำกำไรทั้งนั้น
การปรับตำแหน่งครั้งนี้เป็นกระบวนการจัดสรรบุคลากรตามปกติของฝ่ายบุคคลเพื่อความก้าวหน้าของบริษัท ถ้าคุณเป็นห่วงบริษัทจริง คุณไม่ควรคำนึงถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเอง”
กรรมการบริหารที่เพิ่งพูดจบไปอยู่ในวัยสี่สิบ เขาสวมชุดสูทสีกรมและใส่เจลจนผมเรียบแปล้ เขาดูเอาจริงเอาจังและเข้มงวดขณะมองไปที่กรรมการบริหารท่านอื่นด้วยความไม่เห็นด้วย
กรรมการบริหารร่างท้วมที่มีหน้าท้องใหญ่ยื่นตะโกน “เริ่นหงจื้อ! หยุดพูดจาแดกดันซะที! คุณพูดแบบนี้ได้เพราะเรื่องนี้ไม่มีผลกระทบอะไรกับคุณนี่! คุณก็แค่คนมาทีหลังและมีพวกคนรุ่นใหม่หนุนหลังก็เท่านั้น คุณกล้ามาทำอำนาจบาตรใหญ่ต่อหน้าผมงั้นเหรอ! คุณไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับอิทธิพลและสถานะของผมในตระกูลเผยหรือไง”