เทียนมังกรนกเฟิงหวงสีเปลวไฟกำลังลุกโชติช่วงในห้องหอ ซูหว่านเดินไปขอบเตียงอย่างช้าๆ เปิดม่านที่เต็มไปด้วยลายปักดอกโบตั๋น ในขณะที่ซูหว่านหลับบนเตียงมังกรนกเฟิงหวงอย่างสงบ เพราะว่าถอดมงกุฎนกเฟิงหวงออก ตอนนี้ผมยาวสลวยจึงยุ่งเล็กน้อย แนบอยู่บนหมอนสีแดงดูเซ็กซี่ยิ่งนัก และชุดคลุมนกเฟิงหวงสีแดงเข้ารูปตรงหน้าอกเผยออกเล็กน้อย เห็นเสื้อซับสีเขียวที่โผล่ออกมา และผิวขาวเนียนละเอียดด้วยอีกส่วนหนึ่ง
ซูรุ่ยนั่งอยู่ข้างเตียง มองซูหว่านอย่างเงียบๆ มองคิ้วและตาที่สวยงามละเมียด มองเธอที่หลับลึกไม่มีการป้องกันใดๆ
มองไปมองไป ซู่รุ่ยเริ่มคุมตัวเองไม่ได้โค้งตัวเข้าหา จูบเบาๆ ราวแมลงปอบินแตะผิวน้ำ บนริมฝีปากของซูหว่าน
ไม่รู้ว่าริมฝีปากของซูหว่านทาอะไรไป กลิ่นหอมหวานเบาๆ แตะจมูกซูรุ่ย เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ค่อยๆ ใช้ปลายลิ้นเลียริมฝีปากของซูหว่าน
อาการวูบวาบและความรู้สึกผิดปกติ ทำให้ซูหว่านตื่นจากหลับลึก ในตอนนี้การรับรู้ของเธอยังคงสับสนอยู่เล็กน้อย รู้สึกได้ว่ารอบตัวมีลมหายใจที่คุ้นเคยสบายใจโอบล้อมอยู่ ขนตาของซูหว่านสั่นเล็กน้อย ค่อยๆ ลืมตาขึ้น สบกับแววตามืดสนิทของซูรุ่ยที่อยู่ไม่ไกล ซูหว่านกะพริบตา “ท่านกลับมาแล้ว?”
“อืม”
ซูรุ่ยพยักหน้าให้ซูหว่าน สายตาตกอยู่บนตัวของซูหว่านอีกครั้ง “เจ้าเหนื่อยแล้วหรือ”
“ท่านคิดว่าไงล่ะ”
เห็นเขาถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว ซูหว่านอดไม่ได้ที่จะยักคิ้ว เธอสวมมงกุฎหงส์พร้อมเครื่องประดับที่หนักขนาดนั้นอยู่กับเขาจนจบพิธีแต่งตั้ง ซึ่งใช้เวลาหลายชั่วโมงเต็มๆ จะไม่เหนื่อยได้อย่างไร
“อ้อ”
เหลือบเห็นสายตาขุ่นใจของซูหว่าน แววตาของซูรุ่ยเป็นประกาย “ถ้าเช่นนั้นก็ไม่ต้องดื่มสุราฮะกึ๋นแล้ว เหนื่อยแล้วก็นอนเถอะ”
“อืม”
ซูหว่านไม่ค่อยสนใจกฎของโลกนี้สักเท่าไหร่ เมื่อได้ยินคำพูดของซูรุ่ย เธอพยักหน้ากลิ้งตัวด้วยความขี้เกียจ แต่ทว่าเธอเพิ่งจะกลิ้งตัวไป ก็ถูกซูรุ่ยใช้กำลังดึงกลับไปทั้งตัว “ก่อนจะนอนอย่างน้อยต้องเปลื้องผ้าก่อนหรือเปล่า? เห็นเจ้าเหนื่อยถึงเพียงนี้ ข้าช่วยเปลื้องผ้าอาบน้ำให้นะ”
เอ่อ
ซูหว่านยังไม่ทันปฏิเสธ ก็ถูกซูรุ่ยอุ้มขึ้นจากที่นอนทั้งตัว แล้วอุ้มไปยังห้องอาบน้ำที่อยู่ถัดจากห้องหอ
ห้องอาบน้ำอบอวลไปด้วยไอน้ำบางๆ เพื่อเตรียมน้ำสำหรับห้องหอ คนใช้ของจวนอ๋องเตรียมต้มน้ำหลันเฉ่าและเครื่องหอมซีอวี้พระราชทาน ในตอนนี้รอบๆ อ่างอาบน้ำอบอวลไปด้วยละอองน้ำ บรรยากาศยั่วยวนยิ่งนัก
ซูรุ่ยวางซูหว่านไว้บนหินอ่อนสีขาวข้างอ่างอาบน้ำ มือคู่ใหญ่ถอดชุดเจ้าสาวสีแดงสดบนตัวเธอออกอย่างเชี่ยวชาญ สีแดงสดหล่นลงบนพื้นหินอ่อนสีขาว ดูโดดเด่นยิ่งนัก
ในตอนนี้ซูหว่านสวมเพียงเสื้อทับบางๆ สีเขียว สัดส่วนกะทัดรัดสัดส่วนโค้งเว้าผุดบ้างโผล่บ้างผ่านเสื้อตัวบาง แววตาของซูรุ่ยมืดลงอย่างอดไม่ได้ ลมหายใจเริ่มกระเส่ามากขึ้น
รู้สึกถึงความเย็นจากปลายนิ้วบนผิวบริเวณคอเสื้อ ความรู้สึกราวกระแสไฟช็อต ทำให้ซูหว่านอดไม่ได้ที่ตัวสั่นทั้งตัว
“ซู ซูรุ่ย ข้า ข้าถอดเอง”
ซูหว่านตั้งใจจะปัดมือใหญ่ของซูรุ่ยออกอย่างร้อนรน แต่ซูรุ่ยยกมือขึ้นจับตัวของซูหว่านไว้กลางอกของตนก่อน จากนั้นอุ้มเธอโดนลงในอ่างอาบน้ำ
กลิ่นหอมอบอวล ไอน้ำคละคลุ้ง
สายน้ำอันอบอุ่นนำพาความรู้สึกคล้อยตามทะลุเข้าประสาทของซูหว่านในทันที เธอ…ไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นซูรุ่ยโน้มเข้าใกล้หูของเธอพูดเสียงเบาและอ่อนโยนว่า “เสี่ยวหว่าน ข้ารักเจ้า”
ข้ารักเจ้า
คำง่ายๆ สามคำ กลับเป็นสามคำที่น่าฟังที่สุดในโลก
ซูหว่านชายตาขึ้นมองชายหนุ่มคนนี้ที่ทั้งคุ้นเคย และรูปร่างอันน่าหลงใหลตรงหน้า เธออดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้น ปลายนิ้วลากผ่านคิ้วของซูรุ่ย “ซูรุ่ย ข้าก็รักท่าน”
ซูรุ่ยตอบเธอด้วยการพรมจูบเธออย่างมืดฟ้ามัวดิน…
นิลเกศาผกาแก้มก้าวไหวทอง วิสูตรยองอุ่นนงพรรณวสันต์
นิสาสั้นตะวันสูงสุดระอา แต่นั้นมาภูวไนยไม่ออกขุนนาง
ซูหว่านตื่นขึ้นมาในเวลาสายๆ ของอีกวัน ข้างที่นอนว่างเปล่า เห็นได้ชัดว่าซูรุ่ยตื่นนานแล้ว
นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ควรตื่นเช้าเพื่อไปเข้าเฝ้าไทเฮาในวัง ซูหว่านตะเกียกตะกายอยากลุกจากเตียง แต่เมื่อคืนเพิ่งผ่านการถูกซูรุ่ยทรมานอย่างหนักหน่วง เธอทำได้เพียงขยับตัวเล็กน้อย เริ่มปวดร้าวไปทั้งตัว โดยเฉพาะจุดบางจุดบริเวณช่วงล่างรู้สึกเจ็บจนแทบทนไม่ไหว
“ซูรุ่ย!”
ซูหว่านอดไม่ได้คำรามขึ้นครั้งหนึ่ง เสียงอันแหบแห้งแฝงไปด้วยความโกรธ
“พระชายาที่รัก เจ้าตื่นแล้วหรือ ”
เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากห้องด้านใน ซูรุ่ยที่กำลังวุ่นวายอยู่ในห้องอาบน้ำที่ถูกกั้นไว้ รีบสวมเสื้อคลุมแล้วเดินมาทันที เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ บนร่างกายยังมีกลิ่นเครื่องหอมหญ้าเมฆอยู่ กลิ่นอันคุ้นเคยทำให้ซูหว่านคิดถึงแต่ละฉากในห้องอาบน้ำเมื่อคืน เธอรีบหลับตาลง ใบหน้าร้อนเล็กน้อย “ท่าน ทำไมท่านไม่ปลุกข้า เช้านี้ต้องเข้าวังมิใช่หรือ”
“ข้าได้ส่งคนเข้าวังไปทูลไทเฮาแล้ว”
ซูรุ่ยก้าวทีละก้าวมายังขอบเตียง สายตามองล่าง มองซูหว่านด้วยรอยยิ้ม “ข้าให้พวกเขาทูลไทเฮาว่าเมื่อคืนอ๋องเก้าเหนื่อยเกินไป วันนี้ไม่สามารถลุกจากเตียงได้”
ซูหว่าน “…”
ท่านเหนื่อยมากก็จริง แต่ตอนนี้ท่านสดใสมีกำลังมากกว่าใครๆ เลยใช่ไหม
แต่มาคิดๆ ดูแล้ว ไทเฮาและฮ่องเต้จะต้องทรงเชื่อคำพูดนี้เป็นแน่ ใครให้อ๋องของพวกเราเป็นคน “ไม่ไหว” ในสายตาคนอื่นกันนะ
เมื่อคิดถึงตรงนี้ อารมณ์หงุดหงิดของซูหว่านนั้น ดีขึ้นมานิดหนึ่ง
เธอยกมือขึ้นยันตัวไว้ ตั้งใจจะลุกขึ้นแต่ความรวดร้าวบนตัวของเธอ ทำให้ต้องสูดลมหายใจเข้า สีหน้าซีดลงไปหลายส่วนอย่างอดไม่ได้
เมื่อเห็นความทุลักทุเลของซูหว่าน แววตาของซูรุ่ยกระตุกเล็กน้อย เขารีบโค้งตัวอุ้มเธอไว้ในอ้อมอก “เจ้าอย่าขยับ ข้าช่วยเจ้าอาบน้ำ สวมเสื้อผ้า”
“อย่า! ”
ซูหว่านตกใจจนหลุดปากออกมา เมื่อพูดไปแล้ว เธอรีบหันหน้าไปด้านข้าง
ซูรุ่ยหัวเราะเสียงต่ำเล็กน้อย พรมจูบลงบนหน้าผากของเธอ “เมื่อคืนข้า…ไม่อาจบังคับตัวเองได้ เจ้าวางใจเถอะ ต่อไปนี้จะไม่ทำอีกแล้ว เจ้าอย่าโกรธเลยนะ”
ได้ยินคำพูดอ่อนโยนของซูรุ่ย สีหน้าของซูหว่านจึงค่อยๆ ดีขึ้นมาบ้าง เสียดายที่เด็กหญิงซูหว่านยังขาดความรู้ในบางเรื่องอยู่บ้าง เธอไม่เข้าใจสัจธรรมข้อหนึ่ง คำพูดของผู้ชายตอนอยู่บนเตียงนั้นเชื่อถือไม่ได้ และคำพูดตอนอยู่ข้างเตียง บางครั้งก็เชื่อไม่ได้เช่นกัน…
เมื่อถึงเวลาเที่ยง ในที่สุดซูหว่านก็สามารถฝืนเดินไปมาในห้องหอได้จากการพยุงของเหวินเย่ว์ และในตอนนี้เองจุยเย่ว์กลับพาคนใช้ในจวนอ๋อง นำของที่เพิ่งได้รับพระราชทานจากในวังวางไว้ในห้องโถงด้านนอกเพื่อให้ซูหว่านตรวจทาน
ไทเฮาและฮ่องเต้นอกจากจะพระราชทานเครื่องประดับแพรวพราวสำหรับหญิงสาวแล้ว ที่เหลือคือยาบำรุง ยาบำรุงชั้นเลิศ!
บำรุงไตเพิ่มพละกำลัง ซูหว่านมองยาบำรุงที่วางเต็มโต๊ะ หน้าถอดสี
“พระชายา ท่านดูพวกนี้…ต้องการให้สั่งให้ห้องอาหาร…เตรียมสักหน่อยไหมเพคะ”
รู้สึกได้ถึงบรรยากาศรอบซูหว่านค่อนข้างต่ำ เสียงของจุยเย่ว์ก็เสียงเบาลงตามไปด้วย
“ทิ้งไป! ทิ้งไปให้หมด! ”
ซูหว่านเห็นยาบำรุงก็รู้สึกอารมณ์ปะทุขึ้น ให้ตายสิบำรุงไตเพิ่มพละกำลัง อ๋องของเจ้าถ้าบำรุงเข้าไปอีกก็พลิกสวรรค์ได้แล้วรู้ไหม
เธอไม่อยากตายอยู่บนเตียงทั้งเป็น
เมื่อเห็นซูหว่านระเบิดอารมณ์ จุยเย่ว์รีบพยักหน้าทันที เขาสั่งให้ทุกคนเก็บอัญมณีและเครื่องประดับไว้ พวกยาบำรุงพระราชทานถูกจุยเย่ว์กอดไว้ในอกแล้วนำออกไป
ออกจากลานหน้าห้องของซูหว่าน จุยเย่ว์ถอนหายใจอีกครั้ง ก้มหน้ามองยาบำรุงที่มีทองก็ยากจะหาซื้อได้ จุยเย่ว์ลังเลครู่หนึ่ง แล้วเลี้ยวไปยังห้องหนังสือของซูรุ่ยอย่างรวดเร็ว…