ตอนที่ 245 วันดีๆ ของเธอใกล้จะมาถึงแล้ว
หลินเฟยเฟยหัวเราะเยาะ ก่อนจะเดินเข้าไปดูอัญมณีหลายชุดที่วางเรียงอยู่ตรงหน้า ช่างเป็นการออกแบบที่หรูหราดูแพงเสียจริง
“ชุดที่แพงที่สุดในนี้คือชุดไหน”
ผู้จัดการรีบตอบทันที “ชุดทับทิมสามชิ้นชุดนี้ค่ะ มีสร้อยคอ ต่างหู และแหวน ราคาแปดล้านแปดแสนแปดหมื่นค่ะ”
หลินเฟยเฟยหันหน้าไปขอความเห็นจากเฉินเชียนโหรว เฉินเชียนโหรวเดินเข้าไปดูแล้วพยักหน้า
“เครื่องประดับชุดนี้เรียบง่ายแต่ยังคงความหรูหรา คิดว่าคุณย่าน่าจะชอบ เอาชุดนี้แหละ ห่อให้ฉันเลยนะคะ”
ผู้จัดการร้านได้ยิน ดวงตาก็เป็นประกายทันที
“ได้ค่ะ ดิฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ถ้าอย่างนั้น เรียนเชิญคุณหนูรองสกุลเฉินที่แคชเชียร์เพื่อชำระเงินด้วยนะคะ”
“ได้ค่ะ” เฉินเชียนโหรวพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินไปที่แคชเชียร์ แล้วหยิบบัตรระดับโกลด์ออกมายื่นให้กับแคชเชียร์
แคชเชียร์รับบัตรไปรูดด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ไม่นานนักก็ส่งบัตรคืนกลับมาด้วยรอยยิ้ม
เมื่อเห็นเฉินเชียนโหรวรูดบัตรสำเร็จ ความภาคภูมิใจบนใบหน้าของหลินเฟยเฟยก็เพิ่มขึ้นมาถนัดตา
“รูดบัตรผ่านแล้ว แปดล้านแปดแสนแปดหมื่น ตาเธอแล้ว”
เฉินฝานซิงเหลือบตาขึ้นมาปรายตามองเธอด้วยความเฉยชาปราดหนึ่ง ก่อนจะอมยิ้มมุมปากออกมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“ไม่รีบร้อน พวกเธอเลือกก่อนได้เลย เลือกของเธอที่พวกเธอชอบไปให้หมดก่อนเลย ไม่งั้นพอเห็นว่าฉันชอบแบบไหน เธอก็จะชอบด้วย แล้วมาแย่งกับฉันอีก ฉันไม่อยากเปลืองแรงและเปลืองเวลาตรงนั้นแล้ว”
สีหน้าของเฉินเชียนโหรวเคร่งขรึมลงไปทันที หลินเฟยเฟยที่อยู่ด้านข้างเธอเคยชินกับการเป็นปืนกลมือสายปะทะข้างกายเฉินเชียนโหรวอยู่แล้ว เธอไม่รอให้เฉินเชียนโหรวตอบก็รีบพูดออกมาเองก่อนทันที
“เฉินฝานซิง เธอคงไม่คิดจะหลอกให้พวกเรารูดบัตรจนเกินวงเงินหรอกนะ”
เฉินฝานซิงถอนหายใจ “เพราะงั้นพวกเธอจะไม่เลือกแล้วใช่ไหม”
ขณะที่พูดเธอก็ก้าวเท้าไปด้านหน้าสองก้าว รู้สึกถูกใจกับสร้อยข้อมือหินโมราและจี้หยก หินโมรามีผลดีต่อสุขภาพร่างกาย คิดว่าถ้ามอบให้กับคุณย่าป๋อคงจะไม่เลว
คิ้วของเธอเลิกขึ้นเล็กน้อย “อันนี้ไม่เลว…”
“ชุดนั้นแปดล้านหกแสน”
ผู้จัดการร้านเดินถือถุงที่ห่อเรียบร้อยแล้วออกมา พลันขมวดคิ้วมุ่นมองไปทางเฉินฝานซิงด้วยท่าทางระแวดระวัง ราวกับกลัวว่าเธอจะเข้าไปจับยังไงอย่างนั้น
“ฉันเอาอันนี้แหละ ห่อให้ฉันเลย”
ผู้จัดการร้านนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะมองเฉินฝานซิงด้วยแววตาสงสัย “คุณแน่ใจแล้วเหรอ”
“คุณฟังภาษาคนไม่ออกเหรอ” เฉินฝานซิงขมวดคิ้ว พลางมองเธอด้วยหางตาและพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
ทว่า ขณะนั้นเองเฉินเชียนโหรวกลับมองไปยังเฉินฝานซิงราวกับกำลังคิดอะไรอยู่จนคิ้วขมวดเป็นปม
เธอดินเข้าไปดูหินโมราชุดนั้นที่เฉินฝานซิงถูกใจ แล้วทำท่าตรึกตรองก่อนจะพูดกับผู้จัดการร้าน
“ในเมื่อพี่ให้พวกเราเลือกก่อน ถ้างั้นฉันก็ไม่เกรงใจแล้วนะคะ หินโมราชุดนั้นสวยมากเลย พี่คะ ฉันจะซื้อกลับไปให้คุณปู่ พี่ว่า…”
เฉินฝานซิงหัวเราะด้วยความเหยียดหยามก่อนจะผายมืออกไป เป็นการแสดงออกว่าเชิญเธอตามสบายเลย
“ในเมื่อจะมอบให้คุณปู่ ฉันก็จะไม่แย่งกับเธอ ยอมให้เธอไป”
“ขอบคุณพี่มากนะคะ”
เฉินเชียนโหรวอมยิ้ม จากนั้น อย่างที่ตัวเธอเองได้พูดไปเมื่อครู่นี้ว่าจะไม่เกรงใจแล้ว เธอจึงเลือกชุดเครื่องประดับไข่มุกดำสามชิ้นที่วางอยู่ด้านข้างอีกชุด หกล้านหกแสน ทั้งยังมีแหวนทองคำขาวที่วางอยู่ในตู้อีกชุดหนึ่ง สามแสน ทั้งหมดสิบห้าล้านห้าแสน
เสียงดังอื้ออึงอยู่ในสมองของผู้จัดการร้าน ราวกับว่าเลือดกำลังจะคั่งสมองอยู่แล้ว
เครื่องประดับห้าชุดนี้ เรียกได้ว่าเป็นสินค้าที่ล้ำค่าที่สุดในร้าน อัญมณีที่ใช้ล้วนแต่เป็นเกรดพิเศษ
แต่ว่าวัยรุ่นหนุ่มสาวสมัยนี้ชอบแบบที่ทันสมัยดูโรแมนติก ไม่ชอบของแท้ราคาสมน้ำสมเนื้อพวกนี้
ตั้งอยู่ในร้านมาหลายปีก็ไม่เคยขายออกเลย ไมคิดว่าวันนี้จะขายออกไปถึงสามชุดภายในระยะวเลาสั้นๆ
“รบกวนช่วยเอาพวกนี้ไปห่อให้ฉันด้วยนะคะ”
ผู้จัดการร้านดีใจยิ้มจนปากแทบจะฉีกถึงหู เมื่อนึกถึงส่วนแบ่งยอดขาย โบนัส แล้วยังมีเรื่องเพิ่มเงินเดือนและเลื่อนตำแหน่งอีก วันดีๆ ของเธอในที่สุดก็ใกล้จะมาถึงแล้ว
เมื่อหันไปดูเฉินฝานซิงที่ยืนอยู่ด้านข้างอีกครั้ง ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกรำคาญใจ!
ตอนที่ 246 ใครแพ้ต้องโดนลงโทษ
หลังจากที่เฉินฝานซิงได้รับสายตาดูถูกและแดกดันจากพวกเธอ ผู้จัดการร้านจึงชายตามองเธอด้วยท่าทางดูหมิ่นปราดหนึ่ง ก่อนจะหันหน้าไปยิ้มให้เฉินเชียนโหรวด้วยอาการเกรงใจและยกยอ
“ได้เลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณหนูรองสกุลเฉินไปรูดบัตรก่อนได้ไหมคะ”
“ได้ค่ะ”
เฉินเชียนโหรวเม้นริมฝีปาก ถึงแม้บนใบหน้าจะไร้ซึ่งอารมณ์ แต่ภายในกลับเจ็บปวดรวดร้าว
นี่คือเงินที่เธอเก็บหอมรอมริบจากการถ่ายละครปีที่แล้วทั้งปี นอกจากใช้จ่ายของส่วนตัวของตัวเองในช่วงที่ผ่านมาแล้ว ในบัตรมีเงินอยู่ทั้งหมดยี่สิบห้าล้านกว่า
ตอนที่เธอกำลังจะไปจ่ายเงิน หลินหลินเฟยเฟยกลับดึงเธอไปออกไปด้านข้าง
“เชียนโหรว เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ชุดเดียวก็พอแล้ว แปดล้านแปดนั่น นางก็สู้เธอไม่ได้แล้ว เธอโง่หรือไง ยังจะเสียเงินเยอะขนาดนั้นอีก”
เฉินเชียนโหรวกลับส่ายหน้าด้วยสีหน้าหม่นหมอง
“ไม่ เธอต้องมีเงินอยู่ในมือแน่ ไม่อย่างเธอคงไม่มีท่าทางมั่นใจขนาดนั้น เพียงแต่ไม่รู้ว่าในมือเธอมีเงินเท่าไหร่กันแน่ ในเมื่อฉันอยากจะได้ Touch-your-heart ชุดนั้น ฉันก็จะต้องเอามันมาให้ได้”
ยิ่งโดยเฉพาะกับสิ่งที่เฉินฝานซิงถูกใจ
หลินเฟยเฟยขมวดคิ้ว “นางมีเงินขนาดนั้นเลยเหรอ”
เฉินเชียนโหรวหันไปมองเฉินฝานซิงที่กำลังสอดส่องไปทั่วทุกทิศภายในร้าน ถึงแม้จะเห็นแค่แผ่นหลัง ท่าทางสบายใจไม่ทุกข์ร้อนอะไรของเธอก็ทำให้รู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมาได้ไม่น้อย
หลินเฟยเฟยถอนหายใจออกมาเบาๆ “ไม่เป็นไรนะเฉินเชียนโหรว เมื่อกี้เธอจ่ายไปตั้งสี่ล้านสามแสนแปดหมื่นแล้วนะ ต่อให้นางขายตัวอีกร้อยปี ก็ไม่มีทางมีเงินเยอะขนาดนั้นหรอก วันนี้ก็ทำให้นางรู้ซะบ้างว่าคิดจะแย่งของของเธอต้องเจอจุดจบยังไง ฉันจะรอดูว่านางจะลงเอยยังไง”
เฉินเชียนโหรวได้ยินดังนั้น ภายในดวงตาก็ฉายประกายรอยยิ้มแห่งความภูมิใจออกมา
“อ้อ เชียนโหรว เธอรอแป๊บนะ”
จู่ๆ หลินเฟยเฟยก็คิดอะไรบางอย่างออก พลันเรียกเฉินเชียนโหรวไว้แล้วส่งสายตาให้เธอ ก่อนจะเดินไปทางเฉินฝานซิง
เฉินฝานซิงยืนอยู่ที่เดิมมองดูทุกสิ่งที่เกิดขึ้นภายในร้านอย่างเงียบๆ บนใบหน้าที่เย็นชานั้นไร้ซึ่งอารมณ์โดยสิ้นเชิง
“เฉินฝานซิง เธอแน่ใจแล้วเหรอว่าจะแข่งกับพวกฉัน”
เฉินฝานซิงไม่แม้แต่จะชายตามอง ดวงตากรอกไปมา พร้อมกับพูดขึ้นนิ่งๆ “แน่นอน”
ดวงตาของหลินเฟยเฟยฉายประกายแห่งความกระตือรือร้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะพูดออกมาด้วยความรีบร้อน
“งั้นก็ดี เรามาตั้งกติกากันหน่อย คนที่ชนะ ก็จะมีสิทธิ์ซื้อ Touch-your-heart เซ็ทนั้นไปโดยปริยาย ส่วนคนที่แพ้ ต้องคุกเข่าแล้วพูดว่า ‘องค์ราชินี หม่อมฉันผิดไปแล้ว’ สามครั้ง ดีไหม”
“ว้าว”
“จะได้ดูอะไรสนุกๆ แล้ว”
มีเสียงร้องระงมดังมาจากกลุ่มผู้คนที่มุงดู แสดงออกให้เห็นถึงการตั้งหน้าตั้งตารอ
ทว่าเฉินฝานซิงกลับมีท่าทีหนาวสะท้านขึ้นมากะทันหัน
เธอรู้สึกช็อกกับคำพูดของหลินเฟยเฟยไปชั่วขณะ
จิตใจของคนหนึ่งคนต้องโหดร้ายแค่ไหน ถึงจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้
องค์ราชินีงั้นเหรอ
หม่อมฉันผิดไปแล้ว?
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมานวดขมับ สีหน้าดูอึมครึมลงไปอย่างเห็นได้ชัด
“ต้องเล่นใหญ่เบอร์นี้เลยเหรอ วิธีการลงโทษแบบนี้ฟังดูไม่เข้าท่าเอาซะเลย ช่างมันเถอะ”
ใบหน้าของหลินเฟยเฟยเต็มไปด้วยความแดกดัน “ทำไม ไม่กล้าเหรอ เห็นท่าทางจองหองของเธอเมื่อกี้แล้ว ฉันยังคิดว่าเธอจะแน่สักแค่ไหนเชียว ที่เงียบไปเป็นครึ่งวันเนี่ย เพราะคิดว่าตัวเองกำลังจะแพ้ เลยไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงใช่ไหม”
เฉินฝานซิงขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะโบกมือพลางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เอาที่เธอสบายใจเลย”
หลินเฟยเฟยคิดว่า การพูดยั่วยุของเธอใช้ได้ผล
จึงเลิกคิ้วขึ้นด้วยท่าทางภาคภูมิใจ ก่อนจะเห็นไปเบ้ปากใส่เธอ “เฉินฝานซิง ไม่รู้จักประมาณตัวเอง เอาซะเลย วันนี้เธอตายแน่”
จากนั้นก็เดินไปหยุดที่ข้างเฉินเชียนโหรว ไม่รู้ว่าพูดอะไรบ้าง เฉินเชียนโหรวเงยหน้าขึ้นมามองเฉินฝานซิงวาบหนึ่ง ก่อนจะหยิบบัตรแล้วเดินไปที่แคชเชียร์
สิบห้าล้านห้าแสน รูดบัตรสำเร็จ