“ลูกเชี่ยน คุณเหนื่อยมากใช่ไหม?”
“พูดมาก” ให้คนที่วันๆใช้แต่สมองอย่างเธอมาเดินทางไกลแบบนี้ ไม่เหนื่อยก็บ้าแล้ว
“มา เดี๋ยวพี่แบกเอง”
ฮ่าๆๆ ไม้เด็ดเจ๋งปะล่ะ เขาล่ะนับถือตัวเองจริงๆ อวี๋หมิงหลางทนมาตั้งนานก็เพื่อตอนนี้นี่แหละ
ทางแคบๆเปลี่ยวๆไร้ผู้คนในภูเขา ลูกเชี่ยนของเขาที่เหนื่อยล้ากำลังจะหมดแรง เวลานี้ผู้ชายร่างกำยำอย่างเขาเสนอตัว แบกร่างน้อยๆเดินตามเขาไปเรื่อยๆ มือเล็กๆของเธอช่วยปาดเหงื่อบนหน้าผากให้เขา อีกทั้งยังมอบจูบอันร้อนแรงให้ พูดกับเขาอย่างอ่อนโยนว่า พี่นี่ดีจังค่ะ เป็นผู้ชายที่พึ่งพาได้จริงๆ กลับไปฉันจะแต่งงานด้วย
ทั้งหมดนี่ล้วนมาจากจินตนาการของอวี๋หมิงหลาง
ซึ่งก็คือต้องการให้เสียวเหม่ยเห็นว่าเขาเป็นผู้ชายที่พึ่งพาได้ในเวลาสำคัญ เสนอตัวยามคับขัน การทำแบบนี้เสียวเหม่ยจะต้องประทับใจอย่างแน่นอน เธอจะต้องรักเขามากขึ้นชัวร์
อะดรีนาลีนในร่างกายของเสี่ยวเชี่ยนพุ่งปรี๊ด สองมือกำหมัดแน่น
ผู้ชายทุเรศตรงหน้าทำท่ากางแขนออกหลับตาพริ้ม มาเลย มาให้พี่ที่สุดแสนจะพึ่งพาได้นี้กอดหน่อย~
อวี๋หมิงหลางหลับตา เตรียมตัวกอดเสี่ยวเชี่ยนที่จะโผเข้าหาด้วยความประทับใจ แต่อ้อมกอดอันแสนอบอุ่นยังไม่ทันจะได้มาก็เจอเข้ากับร่มสังหารของเสี่ยวเชี่ยนเข้าเสียก่อน โชคดีที่เขาหลบทัน ไม่อย่างนั้นผู้หญิงใจร้ายคนนี้ได้ใช้ร่มระเบิดเขาแน่
ระเบิดจริงๆ ใช่ เดี๋ยวได้ระเบิดเต็มภูเขาแน่
อวี๋หมิงหลางหลบร่มของเสี่ยวเชี่ยนอย่างฉิวเฉียว เขาเอามือกุมน้องชายอย่างรวดเร็วพลางมองเสี่ยวเชี่ยนที่เต็มไปด้วยรังสีอำมหิต
“ลูกเชี่ยน ทำอะไรน่ะ”
“ยังจะกล้าถาม นายมันบ้าพาฉันเดินอ้อมมาติดอยู่ในเขา แล้วยังจะทำหน้าเหมือนเป็นฮีโร่ช่วยชีวิต ระเบิดน้องชายนายยังน้อยไปด้วยซ้ำ”
คนอื่นที่เขาเป็นฮีโร่ช่วยสาวมีแต่สาวตกอยู่ในความลำบากแล้วถึงออกตัวช่วย แต่ ‘ความลำบาก’ ทั้งหมดของเธอล้วนมาจากไอ้คนหน้าไม่อายนี่เป็นคนทำ เป็นผู้ชายที่ไม่มีเรื่องก็หาเรื่องมาให้ ระเบิดน้องชายยังจะน้อยไป
“ยังจะยืนโง่อยู่อีก มาแบกฉันสิ ตอนนี้นายเป็นนักโทษนะ”
อวี๋หมิงหลางลังเล เขาคาดเดาจากสีหน้าของเสี่ยวเชี่ยนด้วยความระมัดระวัง “คุณแน่ใจนะว่า…จะไม่ลงมือหลังจากผมแบก?”
ในฐานะที่เป็นลูกผู้ชายอกสามศอก ถ้าถูกเมียตัวเองแทงจากข้างหลัง แล้วชีวิตต่อๆไปจะอยู่อย่างไร?
เสี่ยวเชี่ยนถลึงตาใส่ เขาถึงได้ค่อยๆเดินเข้ามาแบกเธอ เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้ทำร้ายเขารุนแรงจากทางด้านหลัง แต่ก็ไม่ไว้ชีวิต เอามือหยิกหูอย่างเต็มแรงแล้วออกคำสั่ง
“รีบเดินไป ฉันทั้งหิวทั้งร้อนเพราะนายคนเดียว”
อวี๋หมิงหลางแบกเสี่ยวเชี่ยนอย่างยอมรับชะตากรรม เขาเดินทีละก้าวด้วยความยากลำบากผ่านทางเดินแคบๆ กระเป๋าเป้สะพายข้างหน้า แบกเมียไว้ข้างหลัง เสี่ยวเชี่ยนเองก็ไม่ลำบากตัวเองทั้งสิ้น เอาร่มแขวนไว้กับกระเป๋าเป้ ไม่ต้องเหนื่อยถือเอง
มือของเสี่ยวเชี่ยนลูบคลำแถวๆกระเป๋าที่อยู่ข้างหน้าเขา ในที่สุดก็หยิบกระบอกน้ำออกมาเปิดได้ อวี๋หมิงหลางคิดในใจ เมียเราก็ยังแอบเป็นห่วงเราแฮะ เขาจึงอ้าปากรอ แต่กระบอกน้ำก็ลอยผ่านหน้าให้เขาได้ดมเพียงกลิ่นน้ำ แล้วเสี่ยวเชี่ยนก็ยกดื่มเอง เธอจงใจดื่มน้ำเสียงดัง
ยัยตัวแสบ…
อวี๋หมิงหลางแอบหยิกก้นเธอด้วยความหมั่นเขี้ยว เสี่ยวเชี่ยนเอากระบอกน้ำออกจากปากแล้วส่งเสียง หึ ออกมา
“นายอยากโดนระเบิดด้วยร่มเป็นครั้งแรกหรือไง?”
“ทำไมผมถึงได้หาผู้หญิงที่เอะอะก็คิดจะระเบิดสามีมาเป็นเมียได้นะ?”
“งั้นกลับตัวตอนนี้ก็ยังทันนะ วางฉันลงแล้วตัดขาดกันไปเลย เอาสิ”
อวี๋หมิงหลางกล้ายั่วโมโหเธอที่ไหนกันล่ะ ปากเก่งไปงั้น พอได้ยินเธอพูดแบบนี้ก็ทำตัวว่าง่าย เดินไปอย่างเงียบๆ
ทางไม่ค่อยดี ค่อนข้างขรุขระ แต่เขาก็แบกเธอเดินไปง่ายๆไร้ความเหนื่อยล้า เสี่ยวเชี่ยนซบลงบนบ่าเขา หรี่ตาพลางพูดอย่างสบายๆ
“เห็นอย่างนี้แล้ว วิวภูเขาก็สวย อากาศก็ดี พอเปลี่ยนมุมมอง อะไรๆจากที่ขัดหูขัดตาก็ดูสวยขึ้นเยอะเลยนะ”
ปรัชญาชีวิตที่ถูกเขาหรอกหูเมื่อครู่ กรอกคืนกลับไป
“หึ ความสุขของคุณอยู่บนภาระของผม พอใจหรือยังล่ะยัยตัวแสบ”
“มันก็เพราะนายทำตัวเองไม่ใช่หรือไง มีทางดีๆให้ไปถึงจุดหมายเร็วๆไม่เดิน จะพามาลำบากให้ได้”
“ก็เพราะอยากให้คุณมีความสุขไม่ใช่หรือไงเล่า”
อวี๋หมิงหลางพูดด้วยความน้อยใจ ปรากฏว่าเสียวเหม่ยไม่เพียงแต่จะไม่พอใจ ยังเกือบระเบิดน้องชายเขาด้วย
“พฤติกรรมอยู่ดีๆก็หาเรื่องใส่ตัวของนาย คนโง่เท่านั้นแหละที่จะมีความสุข”
อวี๋หมิงหลางเงียบ เม้มปากแล้วเดินย่ำไปข้างหน้า
เสี่ยวเชี่ยนหงุดหงิดกับเขาไม่กี่นาทีก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาเหงื่อออก พอนึกได้ว่าตั้งแต่ขึ้นเขามาเขายังไม่ได้ดื่มน้ำเลยสักหยด กลัวเขาจะไม่สบาย เลยเปิดกระบอกน้ำยื่นไปให้ที่ปาก อวี๋หมิงหลางเบือนหน้าหนีอย่างงอนๆ
“ไม่กิน เอาให้ขาดน้ำตายไปเลยคุณจะได้รู้สึกผิด”
โอ้โหเฮะ มีงอน?
เสี่ยวเชี่ยนเห็นท่าทางของเขาก็ทั้งโมโหทั้งขำ เธอจึงอมน้ำแล้วยื่นหน้าเข้าไป เขาเหลือบมองแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาเหมือนคนกระหายน้ำมาหลายปี ไม่เพียงแต่จะรับน้ำเข้าท้องตัวเอง ยังใช้ลิ้นเล่นซุกซนในปากเธอ ความโกรธที่มีได้ระบายออกมาแล้ว—ตัวเขาคิดว่าอย่างนั้น
ความโกรธระหว่างคู่รักก็เหมือนกับฝนเดือนหก มาไวไปไว เมื่อกี้ยังตั้งแง่ใส่กัน แต่พอได้ป้อนน้ำลงท้องก็กลับมาอารมณ์ดี
“อีกนานแค่ไหน?” เสี่ยวเชี่ยนถามอวี๋หมิงหลาง เขาแบกเธอเดินมาสิบกว่านาทีแล้ว
“เดี๋ยวก็ถึงแล้ว คุณเห็นเส้นขอบตรงนั้นไหม ผ่านตรงนั้นไปก็ถึงแล้ว”
“นายแน่ใจนะว่าในที่เปลี่ยวแบบนี้จะมีบ้านพักที่ดังๆน่ะ?” ตอนนี้เสี่ยวเชี่ยนเกิดความสงสัยในทุกคำพูดของอวี๋หมิงหลาง มีแฟนที่ชอบหาเรื่องใส่ตัวแบบนี้น่าปวดหัวจริงๆ
“แน่นอน ดังมาก”
“งั้นนายวางฉันลง ทางตรงนี้เดินลำบาก” เสี่ยวเชี่ยนเห็นเขาจะเดินขึ้นเนิน จากมุมนี้คือชันมาก
“ไม่เป็นไร ลูกเชี่ยนเลือกผมก็เท่ากับเลือกชีวิตที่ปลอดภัย พี่จะทำให้น้องไร้ความกังวลไปตลอดชีวิต ก็แค่ทางชันไม่ใช่เหรอ? พอจับมือคุณแล้วผมก็ไม่เคยคิดจะปล่อย”
อวี๋หมิงหลางเก็บมาตลอดทาง ในที่สุดก็มีโอกาสได้พูดบทที่เตรียมไว้มาตั้งนาน
หึหึ ไม่เชื่อหรอกว่าเสียวเหม่ยจะไม่ประทับใจ
ศาสตราจารย์หลิวบอกเขาว่า เสี่ยวเชี่ยนไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงหวาดกลัวการแต่งงาน มันเป็นการแสดงออกของจิตใต้สำนึกที่ไม่ยอมรับเรื่องการแต่งงาน ท่าทีของเธอที่มีต่อการแต่งงานก็คือแอบตั้งความหวังแต่ก็กลัวเจ็บปวด และในฐานะที่เป็นผู้หญิงแกร่ง เธอจึงไม่ยอมรับว่าตัวเองมีความรู้สึกแบบนั้น ถึงได้มีแนวโน้มเป็นโรคหวาดกลัวการแต่งงาน
แผนรักษาที่ศาสตราจารย์หลิวให้ก็คือให้อวี๋หมิงหลางพาเสี่ยวเชี่ยนหลีกหนีจากความวุ่นวาย เมื่ออยู่ในสถานที่ที่ไร้ความเครียดแล้วก็ทำให้เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกได้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่พึ่งพาได้ และทำให้เห็นว่าคนอื่นก็มีชีวิตแต่งงานที่เรียบง่ายและมีความสุข เพื่อลดความกังวลของเธอ จากนั้นก็ใช้โอกาสนี้เริ่มเปิดใจคุยกับเธอ ลดความกดดันที่มีอยู่ในใจโดยที่เธอไม่รู้ตัว
อวี๋หมิงหลางจึงตั้งใจเตรียมบทพูดนี้มาเป้นพิเศษ ลูกเชี่ยนจะต้องรักเขามากขึ้นอย่างแน่นอน แล้วยังจะต้องกลัวเธอไม่แต่งงานกับเขาอีกเหรอ?