บทที่ 189 แผนชั่วร้าย
แต่ต่อให้คนอื่นไม่เห็นว่าเป็นเรื่องจริงจังอะไร จางอวี่หมินกลับเห็นเป็นเรื่องจริงจัง!
จางอวี่หมินโมโหขึ้นมาทันที “อะไรนะ? ใครกันเป็นคนพูดแบบนี้? ไม่ดูหน่อยรึว่าสารรูปจางซิ่วเอ๋อเป็นอย่างไร! ยังคิดจะแต่งเข้าบ้านคนรวยไปเป็นฟูเหรินน้อยอีก! ข้าว่าเป็นอนุยังสูงเกินไปด้วยซ้ำ!”
จางอวี่หมินหวังมาตลอดว่าอยากแต่งเข้าบ้านคนรวย เวลานี้เป้าหมายตัวเองยังไม่บรรลุ พอได้ยินว่าจางซิ่วเอ๋อมีโอกาสบรรลุได้ จึงไม่แปลกที่นางจะร้อนใจ
“เอ้า เจ้าอย่าเพิ่งโมโหสิ ข้าแค่ได้ยินคนอื่นพูดมาแล้วเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเจ้าเท่านั้น ข้าว่าจางซิ่วเอ๋อน่ะด้อยกว่าเจ้าตั้งเยอะ” หลีฮวากล่าวยิ้ม ๆ
จางอวี่หมินได้ยินดังนั้นน้ำเสียงอ่อนลง “ก็ใช่น่ะสิ!”
“ตอนนี้นางก็เป็นแค่แม่ม่ายคนหนึ่ง เจ้าสิเป็นสาวแรกแย้มยังไม่แต่งงาน อีกอย่างหน้าตาจางซิ่วเอ๋อก็สู้เจ้าไม่ได้!” หลีฮวายกยอ
จางอวี่หมินชอบฟังคำพูดแบบนี้เป็นอย่างมาก
จางอวี่หมินเผยรอยยิ้ม ถามอย่างดีอกดีใจ “เจ้าคิดอย่างนี้จริงเหรอ?”
หลีฮวายิ้ม “ข้าหลอกเจ้าไปจะได้อะไรเล่า? และไม่ใช่แค่ข้านะที่คิดแบบนี้ คนในหมู่บ้านเราก็คิดกันแบบนี้ไม่น้อย!”
จางอวี่หมินได้ยินแล้วได้ใจขึ้นมา นางรู้อยู่แล้วว่าตัวเองดีกว่าจางซิ่วเอ๋อไม่รู้ตั้งเท่าใด!
คิดมาถึงตรงนี้ นอกจากปลาบปลื้มแล้ว จางอวี่หมินรำคาญใจด้วย “แต่ไม่รู้ทำไม คุณชายฉินถึงปฏิบัติกับจางซิ่วเอ๋อแตกต่างออกไปล่ะ!”
“อวี่หมิน ข้าว่าเจ้าจะมัวรออยู่เฉย ๆ แบบนี้ไม่ได้แล้ว ถ้ารอแบบนี้ต่อไป จางซิ่วเอ๋อได้แต่งเข้าบ้านคนรวยไปมีชีวิตดี ๆ จริง ๆ แน่!” หลีฮวาทำหน้าหวังดีกับจางอวี่หมิน
จางอวี่หมินได้ฟังแล้วร้อนใจเหมือนกัน “แต่…..แต่ข้าก็บงการไม่ได้ว่าคุณชายฉินจะชอบใคร…..”
“มีคนจัดการจางซิ่วเอ๋อได้!” หลีฮวาเอ่ย
จางอวี่หมินพูดอย่างโมโห “หลีฮวา เจ้าไม่รู้อะไร จางซิ่วเอ๋อเป็นคนไม่เห็นผู้ใหญ่ในสายตา อย่าว่าแต่ข้าเลย ต่อให้เป็นพ่อนางเองก็ทำอะไรนางไม่ได้! คำพูดของข้าและแม่ข้านางยิ่งไม่มีทางฟัง!”
หลีฮวาได้ยินแล้วสายตาอึมครึมลง
นางนึกถึงคำพูดที่แม่หลินพูดกับนางก่อนออกจากบ้าน นางตัดสินใจแล้วว่าจะใช้วิธีที่แม่หลินบอกไปต่อกรกับจางซิ่วเอ๋อ
หลีฮวาได้สติกลับมา นางมองจางอวี่หมินตรงหน้า กดเสียงต่ำพลางบอก “ข้ามีความคิดดี ๆ แต่ไม่รู้ว่าเจ้าจะอยากทำหรือไม่”
จางอวี่หมินได้ฟัง ถามอย่างมีความหวัง “เจ้าพูดมาซิว่าเจ้ามีความคิดอะไร?”
“ข้าบอกเจ้าแล้วเจ้าห้ามบอกใครนะว่าข้าเป็นคนบอก” หลีฮวาเสริม
“ข้ารับรอง!” จางอวี่หมินเอ่ยปากทันที
หลีฮวาถึงพูดต่อ “ข้าบอกเจ้าก็เพราะเห็นเจ้าเป็นสหาย ถ้าเป็นคนอื่นข้าไม่ยุ่งด้วยหรอก”
“หลีฮวา ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้านี่เป็นคนดีที่หนึ่งเลย” จางอวี่หมินไม่เสียดายคำชมเลยสักนิด
หลีฮวากดเสียงต่ำ “อย่างไรเสียจางซิ่วเอ๋อก็เป็นสะใภ้ตระกูลเนี่ยเจ้าของที่ ต่อให้คุณชายเนี่ยตายไปแล้ว จางซิ่วเอ๋อโดนไล่กลับมา แต่นางยังเป็นคนตระกูลเนี่ยอยู่”
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” จางอวี่หมินมองหลีฮวาอย่างไม่เข้าใจ
หลีฮวาแอบด่านังโง่อยู่ในใจ นี่ตัวเองบอกใบ้ขนาดนี้แล้ว นังโง่จางอวี่หมินยังไม่เข้าใจอีก
นางได้แต่บอกแผนจางซิ่วเอ๋อโดยละเอียด “บ้านทั่ว ๆ ไปอาจไม่สนเรื่องแม่ม่ายแต่งงานใหม่ แต่ตระกูลเนี่ยเจ้าของที่เป็นครอบครัวแบบไหนกัน? ถ้าพวกเขารู้ว่าหลังจากดวงกินผัวของจางซิ่วเอ๋อเล่นงานลูกชายจนตายแล้วยังแต่งงานใหม่ได้อีก…..จะยอมได้อย่างไรเล่า?”
“ครอบครัวใหญ่แบบนี้ถือเรื่องหน้าตาทางสังคมที่สุด พวกเขาอาจจะไม่แยแสจางซิ่วเอ๋อ แต่สนเรื่องหน้าตาทางสังคมแน่” หลีฮวาเอ่ยต่อ
จางอวี่หมินตาเป็นประกาย ดึงมือหลีฮวาไว้อย่างตื่นเต้น “หลีฮวา เจ้านี่มีวิธีดีจริง ๆ ! เจ้าฉลาดที่สุดเลย! ขอบคุณเจ้านะ!”
“เจ้ารู้รึยังว่าต้องทำอย่างไร” หลีฮวากลัวว่าจางอวี่หมินจะโง่เกินไป ถ้าตัวเองพูดขนาดนี้แล้วจางอวี่หมินยังไม่ลงมือทำ ตัวเองก็เหนื่อยเปล่าน่ะสิ
จางอวี่หมินพยักหน้า “รู้แล้ว! ข้าจะหาทางให้คนตระกูลเนี่ยได้รู้เรื่องนี้”
พูดไปจางอวี่หมินก็คิดอย่างเคียดแค้น นางไม่เชื่อว่านางจะกำราบจางซิ่วเอ๋อไม่ได้แล้วคนตระกูลเนี่ยยังจะกำราบจางซิ่วเอ๋อไม่ได้อีก
หลีฮวาวางใจแล้วคราวนี้
จางอวี่หมินมองหลีฮวาพลางเอ่ย “ถ้าไม่มีอะไรข้าไปก่อนนะ”
จางอวี่หมินไม่สนเรื่องรถม้าแล้ว นางรู้ว่าต่อให้ตัวเองรออยู่ที่นี่ก็ใช่ว่าจะรอจนคุณชายฉินออกมาได้
มีเวลาขนาดนี้สู้ให้นังชั้นต่ำจางซิ่วเอ๋อได้เจอดีเสียบ้างดีกว่า
ตอนนี้คุณชายฉินไม่ไว้หน้านางเลยสักนิด ต้องเป็นเพราะนังชั้นต่ำจางซิ่วเอ๋อนินทาตัวเองกับคุณชายฉินแน่ ๆ
รอให้จางซิ่วเอ๋อโดนคนตระกูลเนี่ยจัดการก่อน คุณชายฉินเห็นต้องเห็นความดีของตัวเองแน่ ๆ
เห็นจางอวี่หมินเดินเชิดหน้าออกไป หลีฮวาเผยรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินนวยนาดไปทางบ้านตัวเอง
แม่หลินรออยู่ในลานบ้าน พอเห็นหลีฮวากลับมาจึงถามขึ้น “จัดการเรียบร้อยไหม?”
หลีฮวาพยักหน้า “จัดการเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ อีกไม่นานคนตระกูลเนี่ยต้องมาจัดการจางซิ่วเอ๋อแน่ ๆ”
แม่หลินพยักหน้ายิ้มเย็น “ข้าล่ะอยากจะเห็นว่านังชั้นต่ำนั่นจะกระพือครีบไปได้อีกกี่น้ำ!”
จางอวี่หมินกลับมาถึงบ้านก็ไปหาแม่เฒ่าจาง
“ท่านแม่” จางอวี่หมินรีบลากแม่เฒ่าจางเข้ามาในห้อง
แม่เฒ่าจางถามอย่างฉงน “อวี่หมิน เจ้าเป็นอะไรไป? รีบร้อนอะไรปานนี้?”
“ท่านแม่ แม่รู้ไหมว่าคุณชายฉินมาหมู่บ้านเราอีกแล้ว” จางอวี่หมินกัดฟัน
แม่เฒ่าจางตาเป็นประกาย “คุณชายร่ำรวยคนนั้นน่ะเหรอ?”
“ใช่เจ้าค่ะ คราวนี้เขามาหาจางซิ่วเอ๋ออีกแล้ว” จางอวี่หมินพูดอย่างโมโห
แม่เฒ่าจางมีสีหน้าอึมครึมลง “เมื่อก่อนข้าดูไม่ออกจริง ๆ ว่านังชั้นต่ำจางซิ่วเอ๋อมีฝีมือขนาดนี้ เปลี่ยนชายชู้ไปได้เรื่อย ๆ ตอนนี้ถึงกับล่อให้คุณชายร่ำรวยติดกับได้ด้วย!”
“ท่านแม่ เราจะนิ่งเฉยต่อเรื่องนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ ถ้าปล่อยให้จางซิ่วเอ๋อทำแบบนี้ต่อไปอีกหน่อยนางไม่ขี้บนหัวเราเลยรึ?” จางอวี่หมินพูดอย่างฉุนเฉียว
แม่เฒ่าจางเอ่ยอย่างไม่พอใจ “เพราะเจ้ามันไร้ความสามารถไงล่ะ ถ้าเจ้าไปหาคุณชายร่ำรวยแบบนี้ได้บ้างพวกเราคงไม่แพ้นางหรอก”
“ท่านแม่ ข้าว่าคุณชายฉินนั่นก็ไม่เลว แต่ตอนนี้คุณชายฉินสนใจแต่จางซิ่วเอ๋อ เราต้องทำให้จางซิ่วเอ๋อได้รู้ว่าตัวเองไม่อาจเอื้อมคุณชายฉิน!” จางอวี่หมินบอกความคิดของตัวเอง
แม่เฒ่าจางพยักหน้า “คุณชายฉินดูก็รู้ว่าเป็นคุณชายจากครอบครัวฐานะร่ำรวย ถ้าเจ้าแต่งเข้าไปได้แม่ก็มีชีวิตที่ดีขึ้นตามไปด้วย!”
คิดมาถึงตรงนี้ แม่เฒ่าจางก็อดจินตนาการภาพที่ตัวเองได้กินดีอยู่ดี บ่าวไพร่เป็นฝูงไม่ได้
……………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
โอยยย หยุดรังแกน้องนะนังพวกชั่ว น้องนี่เคราะห์กรรมเยอะจริง ๆ อุตส่าห์มาเกิดใหม่แล้วก็ยังเจอพวกชั่วนี่
ไหหม่า(海馬)