อวิ๋นเจี่ยวอ่านจดหมายที่ส่งมาจากราชาซิวหลิงอย่างละเอียด สีหน้าของเธอกำลง นิ้วมือเคาะลงบนโต๊ะอย่างเคยชิน
“เจ้าหนู ราชาซิวหลิงบอกว่าอะไร” ชายแก่มองดูอวิ๋นเจี่ยวที่ทำหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะถาม “เสิ้งหวนสารภาพหรือยัง”
“สารภาพแล้ว…” อวิ๋นเจี่ยวตอบกลับ
“อย่างไร” หยวนเจียงถามขึ้น “เขาได้อสูรกลืนนภานั้นมาได้อย่างไร”
อวิ๋นเจี่ยววางจดหมายในมือลง ก่อนจะเงยหน้ามองหยวนเจียง ไม่ได้ตอบคำถาม แต่ถามอีกฝ่ายกลับว่า “อาจารย์อาหยวน ท่านรู้จักท่านเทพนามฉู่เหยียนหรือไม่”
“ท่านเทพฉู่เหยียน!” หยวนเจียงโพล่งออกมา สีหน้าฉงน ไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงถาม
“อาจารย์อาหยวนรู้จัก?” อวิ๋นเจี่ยวมองเขา
“เพียงแค่เคยได้ยิน!” หยวนเจียงพยักหน้า ราวกับนึกบางอย่างขึ้นได้ คิ้วของเขาขมวดมุ่น ก่อนจะพูดขึ้น “ท่านเทพฉู่เหยียนคือท่านเทพแม่ทัพของสวรรค์ทางใต้ มีข่าวลือว่าเขาเป็นคนอารมณ์…ร้อน! ข้าเป็นเทพของสวรรค์ทางตะวันออก ไม่คุ้นเคยกับเขามาก”
“สวรรค์ยังมีแบ่งด้วยหรือ” ชายแก่ผงะ ถามออกมาด้วยความสงสัย
“แน่นอน! โลกสวรรค์แบ่งออกเป็นสี่ทิศ ดูแลโดยเทพแห่งสวรรค์ทั้งสี่ ท่านเทพฉู่เหยียนคือท่าเทพภายใต้การดูแลของสวรรค์ทางใต้” หยวนเจียงพยักหน้า หันหน้าไปมองอวิ๋นเจี่ยว “ศิษย์หลานทำไมถามถึงท่านเทพฉู่เหยียน”
อวิ๋นเจี่ยวเหลือบสายตาลง จากนั้นยื่นจดหมายในมือออกไปให้ “อาจารย์อาท่านดู”
หยวนเจียงรับจดหมายมาดูด้วยสีหน้าฉงน สีหน้าของเขาดำลงเรื่อยๆ ใบหน้าเมตตานั้นเผยให้เห็นความโกรธเคือง จนกระทั่งอ่านจบ จดหมายในมือของเขาถูกขย้ำจนเป็นก้อนไปแล้ว เขาด่าออกมา “ช่างเหลวไหล! คนของสวรรค์ใต้ยังอาจกระทำการเลวร้ายเช่นนี้!”
“อาศัยคำพูดของเสิ้งหวนด้านเดียวคงไม่อาจมั่นใจได้ว่าจะเป็นความจริง” อวิ๋นเจี่ยวพูด “พวกเราคงต้องหาทางพิสูจน์ เพราะพวกเรายังไม่รู้จุดประสงค์ของพวกเขา”
หยวนเจียงผงะไปเล็กน้อย สีหน้าดำลงราวกับนึกบางอย่างขึ้นได้
“ตกลงเป็นอย่างไร” ชายแก่มองทั้งสองคนสลับไปมา สีหน้าฉงน
อวิ๋นเจี่ยวเหลือบมองเขาทีหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้น “เสิ้งหวนบอกว่า เขาได้ไข่ของอสูรกลืนนภามาจากคนของโลกบน คนนั้นอ้างตัวว่าเป็นข้ารับใช้ของท่านเทพฉู่เหยียน ในขณะที่เขากำลังเดินทางไปมอบสมบัตินี้ เดินผ่านโลกปีศาจ”
“ส่วนสมบัตินั้นอสูรกลืนนภา เสิ้งหวนแย่งชิงมาได้!” ชายแก่ผงะ
“ใช่!” อวิ๋นเจี่ยวพยักหน้า “เสิ้งหวนบอกว่าหลังจากเขาแย่งมา ถึงได้พบว่ามันคือไข่ของอสูรกลืนนภา อีกทั้งยังได้ตำราโบราณการฟื้นคืนวิญญาณ ดังนั้นจึงวางแผนหลอกใช้ยมโลก!”
“บังเอิญเกินไปหรือไม่” ชายแก่ก็ยังไม่เข้าใจ
“ใช่!” อวิ๋นเจี่ยวพูดต่อ “ตอนนั้นเสิ้งหวนล้างบางโลกปีศาจสำเร็จ เขาแก้แค้นให้จื่นเฉินเรียบร้อย ในเมื่อศัตรูตายไป เดิมทีเขาคิดจะตายตามอีกฝ่าย แต่กลับพบเทพผู้น้อยนั้นพอดี ช่างบังเอิญ!”
“หึ!” ชายแก่ตะลึง ก่อนจะเข้าใจ “เทพผู้น้อยนั้นจงใจนำอสูรกลืนนภาส่งไปให้เสิ้งหวน”
“อืม ชัดเจนมาก” อวิ๋นเจี่ยวพยักหน้า ท่านเทพที่ถูกแย่งชิงสมบัติ อีกทั้งยังเป็นอสูรโบราณอย่างอสูรกลืนนภา แต่ผ่านมาหลายพันปีกลับไม่พูดไม่จา ไม่แจ้งต่อเบื้องบน ไม่รีบร้อนที่จะแย่งชิงกลับมาไม่พอ ยังปล่อยให้เสิ้งหวนไปก่อเรื่องในยมโลก
“หมายความว่า” ชายแก่ทำหน้าตกตะลึง ก่อนจะมองไปยังหยวนเจียง พูดด้วยความเหลือเชื่อเล็กน้อย “เรื่องนี้ ตั้งแต่ต้นจนตบล้วนเป็น…”
“ฝีมือของโลกสวรรค์!” อวิ๋นเจี่ยวพูดอย่างมั่นใจ
หากบอกว่าเสิ้งหวนเป็นผู้ร้าย เช่นนั้นคนที่ชื่อฉู่เหยียนคงจะเป็นคนที่อยู่เบื้องหลัง เขาชักนำเสิ้งหวนเลี้ยงดูอสูรกลืนนภา เพียงแต่อวิ๋นเจี่ยวคิดไม่ตกว่า ทำไมโลกสวรรค์ถึงต้องสร้างความขัดแย้งกับยมโลก ครั้งที่แล้วเหวินชิงบอกว่า ทั้งสองโลกมีสัญญาต่อกัน มีความสัมพันธ์ที่ดีไม่ใช่หรือ
“ศิษย์หลาน” หยวนเจียงสีหน้าดำลง เขาคลายมือข้างตัวก่อนจะกำแน่น จากนั้นพูดขึ้น “ข้ามีเรื่องด่วนต้องกลับโลกบน หลายวันมานี้รบกวนมากแล้ว รบกวนเจ้าขออภัยอาจารย์แทนข้าด้วย รอศิษย์น้องเหวินชิงกลับมา รบกวนเจ้าช่วยบอกเขา ให้เขารีบกลับสวรรค์อย่างเร่งด่วน”
“ได้” อวิ๋นเจี่ยวพยักหน้า ก่อนจะหยิบขวดยาออกมา “นี่คือยาที่รักษาร่างทองของท่านคราที่แล้ว วัตถุดิบคราที่แล้วยังเหลืออยู่บ้าง ข้าเลยหลอมออกมาอีก ถึงแม้ร่างทองของท่านจะหายดีแล้ว แต่กินเข้าไปก็มีประโยชน์ต่อตัวท่านเอง”
“ขอบใจศิษย์หลาน!” หยวนเจียงสีหน้าดีขึ้นมาเล็กน้อย เขารับมันมาอย่างมาปฏิเสธ “ข้าไปก่อน รักษาตัวด้วย”
“อืม” อวิ๋นเจี่ยวพูดขึ้น “บัญชีข้าจดไว้แล้ว!”
ฝีเท้าที่กำลังจะเริ่มบินของหยวนเจียงชะงักลง เกือบจะสะดุดล้ม
“…”
นิสัยชอบเก็บเงินของศิษย์หลานได้มาจากใครกัน!
อวิ๋นเจี่ยวมองดูแผ่นหลังของหยวนเจียงที่จากไปอย่างเร่งรีบ เธอถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง คิ้วของเธอขมวดแน่น เดิมทีเธอคิดว่าเรื่องนี้มาจากปัญหาการควบคุมของยมโลก เพราะว่ามีผู้ดูแลที่เอาแต่ปลูกผักนั้น เธอก็กังวลแทนยมโลก แต่ไม่คิดว่าเรื่องจะเกี่ยวข้องกับสวรรค์ เรื่องนี้ชักจะซับซ้อนขึ้นมาแล้ว
สาเหตุที่ราชาซิวหลิงส่งจดหมายมาให้เธอแทนที่จะส่งให้ชายแก่ที่เป็นยมราช คงจะค่อนข้างไม่พอใจในการกระทำของสวรรค์อยู่ไม่น้อย อีกทั้งหยวนเจียงยังเป็นท่านเทพ เขาคงเคยได้ยินเรื่องเล่าของเมืองโยวหลิงมาบ้าง คิดว่าชายแก่และหยวนเจียงผุ้เป็นเทพนั้นมีความสัมพันธ์กันแน่นแฟ้น ดังนั้นจึงส่งมาให้มนุษย์ธรรมดาอย่างเธอแทน หวังว่าเธอจะตักเตือนชายแก่
เพียงแต่เขาไม่รู้มาก่อนว่าคนที่ตัดสินใจเรื่องภายในชิงหยาง ไม่ใช่ชายแก่ และไม่ใช่หยวนเจียง!
อวิ๋นเจี่ยวกลับรู้สึกว่าเรื่องนี้ให้หยวนเจียงรับรู้ก็ไม่เป็นอะไร เพราะว่าเรื่องนี้หยวนเจียงและเหวินชิงถือเป็นเหยื่อเหมือนกัน พวกเขาไม่มีทางมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ อีกทั้งพวกเขากล้าปรากฏตัวที่นี่ หากมีส่วนเกี่ยวข้องจริง ตามนิสัยของอาจารย์ปู่แล้ว มีความเป็นไปได้ว่าจะตีจนพวกเขาขาหัก?!
ดังนั้นอวิ๋นเจี่ยวถึงส่งจดหมายให้หยวนเจียงดู เรื่องของโลกสวรรค์ เธอไม่อาจแทรกแซงได้ ให้โลกสวรรค์ไปจัดการกันเองเถแอะ!
ส่วนเธอนั้น กำลังวุ่นวายอยู่กับยกระดับคุณภาพชีวิต…เอ่อ ไม่ ยกระดับความรู้ของเสวียนเหมิน!
“ชายแก่ ท่านว่าการสอบใบประกาศอาจารย์วันมะรืนนี้ ออกขอสอบสองชุดพอใช่หรือไม่ ต้องออกอีกชุดไว้สำรองหรือไม่!”
ชายแก่: ”…” เจ้าเป็นปีศาจหรือไง
(￣△￣；)
ไป๋อวี้ปากกระตุก ก่อนจะพูดขึ้น “ข้าว่าพอแล้ว เจ้าบอกว่าเวลาสอบมีเพียงหนึ่งชั่วยามครึ่งไม่ใช่หรือไง แต่ละคนทำสองชุดก็พอแล้ว!” มากกว่านี้คงได้มีคนตาย!
“ได้!” อวิ๋นเจี่ยวจึงละทิ้งความคิดไป ยังมีอีกหนึ่งวันถึงจะเริ่ม วันที่ไม่ได้ออกข้อสอบ รู้สึกว่างเปล่าอย่างประหลาด “การคัดเลือกยมทูตรอบสุดท้ายในเมืองโยวหลิงจะเริ่มแล้วไม่ใช่หรือ ข้อสอบของท่านออกหรือยัง ต้องการความช่วยเหลือหรือไม่”
ชายแก่สีหน้าดีใจ ก่อนจะพูดด้วยความตื่นเต้น “เสร็จแล้วๆ ข้าเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ข้าเชิญท่านพี่สีมาช่วยออกข้อสอบ ตามที่เจ้าบอกข้อสอบรวมไปถึงการฝึกฝนคาถา ประวัติศาสตร์ของผี วัฒนธรรมผีและอื่นๆ ที่ควรมีล้วนมี วิญญาณที่คัดเลือกออกมาต้องเหมาะสมกับงานยมทูตอย่างแน่นอน”
“อ่อ” อวิ๋นพนักหน้า “ท่านออกกี่ชุด”
“ไม่มากๆ สี่ชุดเท่านั้น!”
อวิ๋นเจี่ยว：”…”
ท่านต่างหากที่เป็นปีศาจ!