ตอนที่ 393 วิญญาณวีรชนไม่มีวันดับ (1)
“เจ้าเป็นใคร?”
สีหน้าของเหล่าหลิงอู่เปลี่ยนไป เด็กหนุ่มมองดูแล้วอายุไม่มากกลับมีพลังเพียงนี้ แคว้นหลิวอวิ๋นมีคนมีพรสวรรค์เช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?
ฉินเฉินไม่ชอบพูดมากกับใครมาตลอด เขาชอบฆ่าคนเท่านั้น
คนพวกนั้นไม่ทันรอให้ฉินเฉินได้อ้าปากก็ได้พายุฝนดาบของฉินเฉินไป…
ดาบยาวพุ่งเข้าใส่หน้าอกกะทันหัน หลิงอู่คนนั้นตัวแข็งทื่อเลือดไหลจากอกแล้วร่างทั้งร่างก็ล้มปึ้งลงกับพื้นสิ้นลมหายใจในทันที…
เฟิงเทียนอวี้ชะงักค้าง จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มด้วยความงงงัน “เจ้าคือ…”
“ฉินเฉิน” แววตาฉินเฉินเย็นชาสีหน้าไร้อารมณ์ “ชื่อของกระหม่อม”
…
ที่หน้าประตูเมืองเลือดไหลดั่งสายธาร
วีรบุรุษกี่คนเสียชีวิตในสงครามครั้งนี้
พละกำลังของพวกเขาน้อยไม่แข็งแกร่งพอ ไม่สามารถช่วยในสงครามได้มากนัก
ทว่าทุกคนในที่นี้ล้วนเป็นวีรชนที่สูงสง่า
“ทุกท่าน” น่าหลานหูใช้ดาบของตัวเองรับการโจมตีด้านหน้า ร่างของเขายืนอยู่ท่ามกลางพายุคลั่ง เด็ดเดี่ยวหนักแน่นราวกับเหล็กกล้า “ข้าน่าหลานหูขอรับประกันกับพวกท่านในที่นี้ ขอเพียงตระกูลน่าหลานของข้ามีคนยังไม่ตาย จะจดจำชื่อของพวกท่านทุกคน! ให้แคว้นหลิวอวิ๋นไม่มีวันลืมศึกในครั้งนี้!”
วีรชน ไม่ใช่เพราะมีพละกำลังแข็งแกร่งจึงเรียกว่าวีรชน
แค่เพียงเจ้ามีใจปกป้องประเทศก็เป็นวีรชน
และวีรชนไม่ควรเป็นที่ไม่รู้จัก ชื่อของพวกเขาต้องมีคนจดเอาไว้สลักลงในป้ายหลุมศพเป็นประวัติศาสตร์ชั่วนิรันดร์
มีชายชราล้มลงอีกคน
น่าหลานหูจำเขาได้ คือไท่ฟู่ที่ลาออกไปเมื่อสิบปีก่อน และก็เป็นเพราะการจากไปของเขาจึงทำให้พ่อของถานซวงซวงมารับตำแหน่งไท่ฟู่
เขาไม่ใช่ขุนนางในราชสำนักแล้วแต่ยังมาร่วมศึกเช่นเดิม เพียงเพื่อหัวใจที่จริงใจนั้น
ชายหนุ่มที่ล้มลงข้างๆ นั่นเขาก็จำได้ หลานชายของเจ้าของร้านซาลาเปาที่ถนนตะวันตก แม้จะเป็นนักรบแต่เขาก็เป็นเพียงแค่ประชาชนธรรมดา แต่ความจงรักภักดีของเขาไม่แพ้ผู้ใด
ใจของน่าหลานหูเจ็บปวดอยู่ตลอดความโกรธของเขาก็ยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้น แม้จะเผชิญหน้ากับหลิงอู่สองคนก็ยังแข็งขืนมาจนถึงตอนนี้
เพราะว่าเขามีเพียงต้องอดทนอีกนิดเพื่อให้คนอื่นฆ่าให้ได้มากอีกหน่อย!
ทว่าศึกครั้งนี้นานแสนนานเหลือเกิน…
นานจนเขารู้สึกเหนื่อย นานจนเขาสามารถล้มลงได้ทุกเมื่อ
ภาพตรงหน้าน่าหลานหูเริ่มพล่ามัว
ไม่รู้เพราะเหนื่อยเกินไปหรือเป็นเพราะ…หยาดเหงื่อทำตาเขามัว
ดาบยาวของหลิวอวี๋นเซียวพุ่งมาราวกับสายฟ้ามาตรงหน้าเขาทันที
น่าหลานหูรีบยกดาบขึ้นบังดาบยาวของหลิวอวี๋นเซียว ภายใต้พายุดาบที่แรงกล้าร่างของเขาถอยหลังทิ้งรอยลากยาวและลึกไว้บนพื้น
แค่ก!
สำลักเลือดออกมา ร่างของน่าหลานหูซวนเซดาบยาวในมือปักลงพื้นอย่างแรง
หลังของเขาเหยียดตรงเช่นเคย ดั่งต้นสนไม่เกรงกลัวความหนาว ลม หรือฝน
“ตระกูลน่าหลานไม่ล้มแคว้นหลิวอวิ๋นก็ไม่มีทางล่มสลาย!”
สิ้นเสียงดังกังวานของน่าหลานหูทหารหาญตระกูลน่าหลานล้วนชูอาวุธในมือขึ้นสูง เสียงดังและหนักแน่นดังก้องภายใต้แสงอาทิตย์อยู่นานไม่หยุด
“ตระกูลน่าหลานไม่ล้มแคว้นหลิวอวิ๋นก็ไม่มีทางล่มสลาย!”
“ฆ่ามัน!”
ศึกนี้เป็นศึกยากลำบากที่สุดเท่าที่ตระกูลน่าหลานเคยผ่านมา
ในอดีตเพื่อความสงบสุขของแคว้น จะไม่ส่งหลิงอู่ไปออกศึก
…………………….
ตอนที่ 394 วิญญาณวีรชนไม่มีวันดับ (1)
แต่ตอนนี้สี่แคว้นร่วมมือกันเพียงเพื่อทำลายแคว้นหลิวอวิ๋น!
เหล่าทหารหาญตระกูลน่าหลานไม่ได้คิดถึงเรื่องความเป็นความตายแล้ว หลังจากสิ้นคำนั้นดวงตาของพวกเขาก็แดงก่ำพุ่งเข้าไปในสนามรบอย่างไม่คิดชีวิต
คนเหล่านี้ก็มีญาติตัวเอง สามารถมีชีวิตอยู่ใครจะอยากไปตาย?
แต่พวกเขาในฐานะทหารจะต้องปกป้องแคว้น แล้วยิ่งหากแคว้นล่มสลายแล้วจะมีบ้านที่ใดอีก?
เพื่อญาติ เพื่อแคว้น พวกเขาจะต้องบุกไปข้างหน้า นี่คือหน้าที่และจิตสำนึก…ในฐานะทหาร ดวงตาผู้เฒ่าน่าหลานแดงก่ำ เขามองไปยังเหล่าทหารที่ไม่เกรงกลัวความตายแล้วโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง
หลังจากนั้น…ก็บุกฆ่ายอดฝีมือสี่แคว้นต่อ
ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ไม่มีใครถอยแม้แต่ก้าวเดียว เพราะว่าด้านหลังของพวกเขามีสิ่งที่พวกเขาต้องปกป้องแม้ตัวตาย
ฉึก!
ไหล่ของผู้เฒ่าน่าหลานถูกฟันเข้าดาบหนึ่งเลือดสาดกระเด็น ร่างของเขาเพียงสั่นเล็กน้อยก่อนจะสู้สุดใจต่อ
แม้จะเหลือแรงสุดท้ายเพียงน้อยนิดเขาก็จะพยายามปกกันศัตรูที่รุกรานอย่างสุดความสามารถ
“ผู้เฒ่า” แววตาฉินเฟยหยางแฝงด้วยความเศร้า “ท่านไม่ไหวแล้ว ไปพักเสียหน่อยเถอะ”
เห็นได้ชัดว่าผู้เฒ่าน่าหลานดึงพลังมามากเกินไป ใบหน้าสูงวัยซีดขาวจนไม่มีสี แม้แต่ฝีเท้าก็ไม่มั่นคงเหมือนดั่งตอนแรก หากเป็นเช่นนี้ต่อไปแม้ผู้เฒ่าน่าหลานจะไม่แพ้ก็หมดแรงได้
“ข้าไม่มีทางล้มลง” ผู้เฒ่าน่าหลานเช็ดเลือดที่มุมปาก แววตามุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวอย่างไม่ต้องสงสัย
“วันนี้ข้าต่อให้สู้ตายที่นี่ กระดูกของข้าก็จะขวางทางเดินไปข้างหน้าของพวกเจ้าต่อไป! และวิญาณของข้าจะไม่แตกดับ ข้าจะมาล้างแค้นทุกภพทุกชาติ! ไม่ยอมหยุดยั้งชั่วนิรันดร์!”
คนที่บุกรุกแคว้นหลิวอวิ๋นเขาจะใช้เวลาทุกภพทุกชาติมาฆ่ามัน วิญญาณไม่ดับสลายก็ไม่หยุด!
ยอดฝีมือของหอแห่งแรกสองคนที่มาช่วยเมื่อได้ยินประโยคนั้นก็ตกตะลึงในใจ
ในใต้หล้าคนที่ภักดีมีไม่น้อย แต่ไม่เคยมีใครทำให้พวกเขาสั่นไหวเช่นนี้
เขาไม่เพียงใช้ร่างกายปกป้องแคว้นหลิวอวิ๋น แม้แต่วิญญาณจะกระดูกก็ยังปกป้องแคว้นนี้
“แม่ทัพเฒ่าคือวีรบุรุษที่แท้จริง…”
มิน่าในสี่แคว้นจึงมีคนชื่นชมเขาและมีคนอยากให้เขาตาย!
เขามีความสามารถมากจริงๆ และยังทำให้คนอื่นหวาดกลัวเขาด้วยมีผู้เฒ่าเช่นนี้ปกป้องแคว้นหลิวอวิ๋นจะไม่ให้คนสั่นสะท้านได้อย่างไร?
ดาบแทงมาที่อกของผู้เฒ่าน่าหลาน ถ้าไม่ใช่เขารีบหลบทำให้ดาบนั่นเบี่ยงเบนไป เกรงว่าดาบนั่นจะแทงทะลุหัวใจเขาไปแล้ว
“แม่ทัพเฒ่า!”
สีหน้าทุกคนเปลี่ยนไป พวกเขาต่างก็รู้สึกว่าผู้เฒ่าน่าหลานแบกรับต่อไปไม่ไหวแล้ว
ดวงตาหมาป่าสีขาวแดงก่ำ มันร้องเอ๋าว์วูหนึ่งทีแล้วตบหลิงอู่ที่ขวางหน้ามันอยู่ กระวนกระวายจนน้ำตาแทบไหลออกมา…
ต่อหน้าความเจ็บปวดและความโกรธเกรี้ยวของผู้อื่นสีหน้าน่าหลานหูกลับนิ่งเรียบ เขาออกแรงดึงดาบที่อกออกมาทิ้งลงตรงหน้าศัตรู
“ผู้เฒ่าน่าหลาน!” น้ำตาผู้เฒ่าของฉินเฟยหยางไหลออกมา “ข้าขอร้องท่านแล้ว ข้าขอร้องท่านกลับไปจวนแม่ทัพก่อน ให้พวกข้ามา ให้พวกข้ามาก็พอแล้ว!”
คนพวกนั้นเจาะจงแม่ทัพเฒ่าชัดๆ
ไม่เพียงแต่หลิงอู่สองคนร่วมมือกันรังแกเขา ยังมีบางทีที่คนอื่นจะเข้าไปโจมตีด้วยอีก
พวกเขาทำกับผู้เฒ่าเช่นนี้ไม่รู้สึกผิดบ้างหรือ?
“ข้าผู้เฒ่าน่าหลานยังไม่ตาย! ข้าไม่ตายก็ไม่มีทางหนีทหาร!”
…
นอกประตูเมือง เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ้นมาเลือนราง เสียงนั่นสำหรับถังจือแล้วคุ้นเสียยิ่งกว่าคุ้น คุ้นจนร่างของนางแข็งทื่อ