ตอนที่ 183 : แผนการใหญ่ที่ซ่อนอยู่
บทสนทนาของพวกโจรนั้น หวังเย่าได้ยินมันอย่างชัดเจน เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย
สำหรับความทะเยอทะยานของซ่งฉ่านนั้น หวังเย่าไม่สนใจ ปกติแล้วคนที่ทำตัวเด่นกว่าคนอื่น มักจะตายเร็ว เขาถึงว่ากันว่าปืนจะยิงนกที่ยื่นหัวออกมา
สำหรับกองทัพสัตว์อสูรผลไม้แล้ว เขาก็หวาดกลัวนิด ๆ ถ้ามันเป็นไปตามแผนที่พวกนี้วางไว้จริง ๆ งั้นไม่ต้องเดาเลยว่าต้องเป็นหายนะสำหรับเมืองฉางอัน แม้จะไม่ถือว่าเป็นภัยพิบัติก็ตาม
เพราะในกองทัพสัตว์อสูรนี้ไม่มีตัวไหนที่แข็งแกร่ง นอกจากต้นผลไม้จะยอมเสี่ยงถูกแรงกดดันของโลก และ “ลักลอบ” เข้ามาในดาวโลก
แต่สถานการณ์แบบนั้นคงไม่เกิดขึ้น อย่างมากก็อาจจะสร้างความวุ่นวายให้กับมนุษย์ก็เท่านั้น
มนุษย์ในตอนนี้พัฒนาตัวเองมาหลายสิบปีแล้ว แม้ว่าจะไม่ได้แข็งแกร่งมากนักแต่ก็ไม่ใช่เผ่าพันธุ์ที่จะล่มสลายไปได้ง่าย ๆ อย่างน้อยผู้ตรวจสอบก็ถือว่าแข็งแกร่งอยู่
สัตว์อสูรในมิติผลไม้นั้นไม่เคยปรากฏข้อมูลว่ามีสัตว์อสูรระดับศักดิ์สิทธิ์มาก่อน สัตว์อสูรส่วนมากนั้นเป็นพวกรักสงบ
ดังนั้นถึงแผนของถันเจี้ยนซวนจะสำเร็จแต่ก็ไม่ได้ส่งผลอะไรมากนัก
ยิ่งกว่านั้นหวังเย่าก็ไม่คิดจะเปิดโอกาสให้กับอีกฝ่าย ตอนนี้เมื่อโจรทั้งสามคนนั้นยังไม่กลับมา งั้นก็ไม่มีใครหยุดหวังเย่าได้
เมื่อคิดได้แบบนั้นหวังเย่าก็ลงมือทันที
“ใคร ? ” ซ่งฉ่านตะโกนออกมา
หวังเย่าเดินออกมาจากความมืดและยิ้มออกมา “ก็แค่แขกที่ไม่ได้รับเชิญ”
“ไอ้หนู แกรนหาที่ตายสินะถึงได้เข้ามาที่นี่ดึก ๆ ดื่น ๆ แกคงเบื่อชีวิตแล้วสินะ ? ” ซ่งฉ่านตะโกนขึ้นพร้อมกับส่งสัญญาณเตือน
พวกโจรที่เหลือในบ้านต่างก็พากันตื่นขึ้นมา แค่ 10 วินาทีพวกเขาก็พากันเข้าล้อมบ้านของซ่งฉ่านเอาไว้
หวังเย่านั่งลงที่เก้าอี้ไม้และพูดขึ้นด้วยท่าทีเยือกเย็น “มากันหมดก็ดีแล้ว ฉันจะได้จัดการทีเดียว”
“ปากดีนักนะ แกเป็นใคร แกคิดจะทำอะไร ? ” ซ่งฉ่านแสดงท่าทีไม่เกรงกลัวออกมา
ตอนนั้นเองประตูบ้านก็ถูกเปิดออกพร้อมกับคนกว่าสิบคนที่เดินเข้ามา และมีอีกกว่า 10 คนที่รออยู่ด้านนอก พวกนั้นทยอยเข้ามาพร้อมกับมองไปที่ชายหนุ่มแปลกหน้า ก่อนจะหันไปมองที่ซ่งฉ่าน
ซ่งฉ่านแค่มองไปที่หวังเย่า แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“อันที่จริงฉันก็ไม่ใช่คนยิ่งใหญ่อะไร พวกนายไม่ต้องกังวล พวกนายไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องฉันด้วยซ้ำ สำหรับว่าฉันคิดจะทำอะไรน่ะหรือ ? ฉันแค่อยากฆ่าพวกนาย ฉันได้ยินมาว่าหัวหน้าพวกนายออกไปข้างนอก ดังนั้นฉันจึงลอบเข้ามา”
“ไร้สาระ แกเนี้ยนะที่คิดจะฆ่าพวกเรา ฮ่าฮ่า น่าสนใจดีนี้ แกคงบ้าไปแล้วสินะ ฉันล่ะอยากเห็นจริง ๆ ว่าแกจะฆ่าพวกเรา รึพวกเราจะฆ่าแกกันแน่” ซ่งฉ่านโบกมือพร้อมกับคนอื่น ๆ ที่เข้ามาล้อมหวังเย่าทันที
หวังเย่าลุกขึ้นยืนก่อนจะสะบัดมือแล้วดึงมีดทมิฬออกมา ขณะที่มือซ้ายถือโล่ ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น
คนที่อยู่ข้างซ่งฉ่านนั้นก่อนจะทันรู้ตัวก็โดนมีดปาดเข้าไปที่คอแล้วกระเด็นออกไปกว่า 7-8 เมตรพร้อมกับเลือดที่กระจายไปทั่วพื้น
“กะ…แกทำได้ยังไง ? ทำไมแกถึงคิดจะฆ่าฉัน ? ” ซ่งฉ่านถามขึ้นมา “ฉันไม่เคยเจอกับแกมาก่อน ฉันไม่เคยทำอะไรล่วงเกินแก” ซ่งฉ่านเหงื่อชุ่มหน้าและแสดงสีหน้าลนลานออกมา
หวังเย่าแสยะยิ้มและพูดขึ้น “ฉันไม่ได้แค้นอะไรพวกนาย แต่พวกนายน่ะจับกุมและฆ่าคนมามากมาย พวกนายคือคนชั่ว พวกนายต้องถูกกำจัด แต่ตอนนี้มันก็ขึ้นอยู่กับว่านายจะชดใช้มันยังไง”
หลังจากที่รู้ว่าถันเจี้ยนซวนออกไปข้างนอกและคงไม่กลับมาอีกสักพัก หวังเย่าก็สบายใจขึ้นมา เขามีเวลามากพอกับการจัดการพวกที่เหลือและพาผู้หญิงพวกนั้นหนีออกจากที่นี่
หากยื้อเวลาไปอีกนิด เขาก็อาจจะได้ข้อมูลที่มีประโยชน์กลับมา
“ไอ้หนู ถ้าแกไว้ชีวิตเรา เราจะยกทุกอย่างให้” ซ่งฉ่านเหงื่อตกและบอกคนอื่น ๆ ไม่ให้ลงมือ
อันที่จริงการโจมตีของหวังเย่านั้นทำให้พวกโจรรู้สึกกลัว พวกนั้นไม่รู้ว่าหวังเย่าซ่อนอะไรไว้อีก ดังนั้นจึงไม่กล้าผลีผลามลงมือ
เมื่อเห็นแบบนั้น หวังเย่าก็โล่งอก ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาต้องการ เขาจึงได้พูดขึ้น “คำถามแรก มีกลุ่มคนร้ายกลุ่มอื่นอยู่ใกล้กับเมืองฉางอันรึเปล่า ? ”
“คนร้าย ? ฉันรู้ว่ามีคนร้ายอันดับที่ 9 เย่กวนเหริน อยู่ห่างจากเมืองฉางอันไม่ถึง 500 ไมล์” ซ่งฉ่านรีบตอบกลับ
“เย่กวนเหริน…” สีหน้าของหวังเย่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย “แผนของพวกนายคือสร้างกองทัพสัตว์อสูรผลไม้เพื่อจัดการกับเมืองฉางอันสินะ ? ”
“เจ้าหนู แกอยากรู้เรื่องนี้ไปทำไม ? ” สีหน้าของซ่งฉ่านบิดเบี้ยวไป เขาวางแผนเรื่องนี้มานาน มันรั่วไหลออกไปได้ยังไง
“พวกเราคงคุยกันดังจนเจ้าหนูนี่ได้ยินเข้า” ซ่งฉ่านรู้สึกผิดทันที
“พวกนายแค่ตอบฉันก็พอ ดูในมือฉันนี่ ฉันว่าพวกนายควรตอบคำถามฉันมาซะ” หวังเย่าพูดขึ้น
ซ่งฉ่านพยักหน้า “ได้ ฉันจะบอก”
เขากระแอมและพูดขึ้น “แผนการในครั้งนี้คือทำให้พวกทหารในเมืองฉางอันเบนเป้าหมายไปหาเย่กวนเหริน เขาเป็นพวกเสือผู้หญิง หลายปีที่ผ่านมานี้ไม่รู้ว่าทำร้ายผู้หญิงไปมากเท่าไหร่ หลังจากที่เล่นกับพวกเธอเสร็จ เขาก็จะลงมือสังหารพวกเธอทันที จากนั้นก็โยนศพของเธอไปให้พวกสัตว์อสูรกิน เพราะเขาโหดร้ายแบบนั้น ตระกูลต่าง ๆ ในเมืองฉางอันจึงร่วมมือกันเพื่อกำจัดเขา”
“ ตอนที่เย่กวนเหรินรู้เรื่องนี้เข้า เขาก็ติดต่อหาฉันและคนอื่น ๆ และมอบหมายภารกิจให้เราไปยังมิติผลไม้เพื่อไปหาสัตว์อสูร ส่วนคนอื่น ๆ คอยเตรียมการตามแผน ในอีกครึ่งเดือนเราจะเดินทางไปที่แม่น้ำซวนต้าเพื่อนำทัพเข้าโจมตีเมืองฉางอัน ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด มันก็เป็นไปได้ที่จะกำจัดกองทัพของเมืองได้”
หวังเย่าฟังและอดไม่ได้ที่จะเผยสีหน้าแปลก ๆ ออกมา ซ่งฉ่านแค่โดนหลอกใช้ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าซ่งฉ่านจะมีอำนาจอยู่บ้าง แต่เมื่อฟังแล้วกลับไม่มีอำนาจในมือแม้แต่น้อย
“ไอ้หนู นายมีอะไรจะถามอีกมั้ย ? ” ซ่งฉ่านมองไปที่หวังเย่าและพูดขึ้น “ฉันมีสมบัติดี ๆ อยู่ ตราบใดที่นายไว้ชีวิตเรา เราจะถือว่านายเป็นแขก นายอยากจะทำอะไรก็สั่งการเราได้เลย” ท่าทีของเขากลับถ่อมตัวขึ้นมาทันที