“ไม่ต้องพูดแล้ว ผมจะคลอด! ผมจะคลอดโอเคไหม!” เหมียวหลงฟังถึงตอนท้ายก็ตกใจจนเหงื่อซึมไปทั้งตัว เขาไม่อยากตาย! เลยร้องโวยลั่น
“ถ้าอย่างนั้นก็คลอดธรรมชาติแล้วกัน ผมขออวยพรให้พวกคุณคลอดมีดเร็วๆ แล้วกันนะครับ” หมอลั่วพูดจบก็เดินออกไป
เหมียวหลงข้างหลังด่าเสียงดัง “คลอดเร็วก็บ้าแล้ว…ไม่ไหวแล้ว จะคลอดแล้ว คลอดแล้ว ไอ้เวร!”
หมอลั่วได้ยินพลันตกใจ รู้ว่ามีดเติบโตเร็ว แต่ไม่นึกว่าจะเร็วขนาดนี้! จึงให้คนเตรียมผดุงครรภ์ ทว่าพยาบาลยังไม่พร้อมก็ได้ยินเสียงร้องโอดครวญจากชายห้าคน ตามด้วยเสียงผุๆๆ แต่ละคนตาเหลือกนอนราบลงไป
หมอลั่วเปิดผ้าห่มดูก็ประหลาดใจ มีดเบียดตัวออกมาออกมาจากรูก้นทุกคน! ขยับประกายวาววับ ความแกร่งของมีดเหมือนว่าจะใช้ได้ด้วย!
หมอลั่วตาค้าง เขาเป็นหมอมาทั้งชีวิต ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ไม่อาจจินตนาการได้เลย! เขามีความรู้สึกอย่างหนึ่ง คนพวกนี้น่าจะไม่ดัง แต่เขาอาจจะโด่งดังก็ได้ ได้เห็นปาฏิหาริย์!
หมอลั่วมีประสบการณ์มากมายจึงได้สติมาโดยพลัน “พยาบาลรีบมาเร็ว ส่งพวกเขาไปตรวจสุขภาพ!”
“หมอ พวกเขาคลอดมีดจริงๆ ด้วย…” พยาบาลถามด้วยอาการตัวสั่น
“พูดมากอยู่ได้ ช่วยคนก่อน!” หมอลั่วต่อว่า ก่อนเตรียมจะเข็นเตียง
ตอนนี้เองเหมียวหลงพลันลืมตาขึ้น กระโดดขึ้นมา ล้วงเข้าไปในกางเกงก่อนร้องไห้โฮ “มีดจริงๆ ด้วย!”
“ผมไม่ได้หลอกคุณใช่ไหมล่ะ” หมอลั่วตกใจสะดุ้ง เอ่ยด้วยความขมขื่น
เหมียวหลงมองเตียงข้างๆ “ต้าขุย เอ้อขุย ฉีเฟย หลูจวินพวกแกไม่เป็นไรนะ?”
“พี่หลง ไม่เป็นไรครับ แค่ไม่สบายใจนิดๆ…” ต้าขุย เอ้อขุย ฉีเฟย หลูจวินสี่คนตอบอย่างอ่อนระโหยโรยแรง แต่เห็นได้ว่าแรงกำลังกลับมาแล้ว
“พี่หลง นี่มันแปลกไปรึเปล่า มันไม่มีเหตุผลเลย พวกเราจะท้องได้ยังไง?”
“ใช่ พี่หลง แถมยังท้องมีดอีก”
“พี่หลง พี่ว่าจะใช่ฝีมือหลวงจีนชั่วร้ายนั่นไหม?”
…………
สิ้นเสียง ความคิดเหมียวหลงชัดเจนขึ้นไม่น้อย นึกถึงเรื่องในวันนี้ โดยเฉพาะที่ฟางเจิ้งบอกว่า ‘ดีมาก หวังว่าจากนี้พวกโยมจะยังชอบมีดนะ ถ้าไม่ชอบแล้วก็มาหาอาตมาที่เขาเอกดรรชนี’
คิดได้ดังนั้นเหมียวหลงใจสั่น กล่าวเสียงต่ำ “พวกแกมั่นใจไหมว่าเห็นพวกเขาไปแล้วกลับมาอีกที?”
“พี่หลง พวกเราเห็นแค่พวกเขาไป แต่ไม่เห็นกลับมานะ!”
“พี่หลง ผมเป็นนักโทษปล่อยตัว อยู่มานานขนาดนี้เคยทำพลาดที่ไหนกัน? พวกเขาไม่ได้ขับรถกลับมาจริงๆ แต่จู่ๆ ก็มา! เหมือนกับวาร์ปได้”
“ฟืด…” เหมียวหลงสูดลมหายใจเย็นๆ วาร์ป ฟันแทงไม่เข้า ให้พวกเขาท้อง? สองอันแรกก็น่าเชื่ออยู่ แต่อันหลังทำไมรู้สึกว่ามันคนละเรื่องกันเลย? เป็นไต้ซือหรือปีศาจกันแน่?
“พวกเราพี่น้องเหมือนจะหาเรื่องคนที่ไม่ควรหาเรื่องแล้วล่ะ” เหมียวหลงกลืนน้ำลายลงคอแล้วพูดงึมงำ
“พี่หลง แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดี?” พวกเขาถาม
“มันบอกให้พวกเราไปหาเขาที่เขาเอกดรรชนีไม่ใช่เหรอ? ไป ไปเขาเอกดรรชนี! ให้ฉันท้อง ฉันก็จะใช้มีดนี่สะสางบัญชีกับมัน!” ว่าจบเหมียวหลงก็กระโดดลงจากเตียง หมอลั่วจะปราม แต่เหมียวหลวงกวัดแกว่งมีด “ถ้าไม่อยากตายถอยไปไกลๆ!”
หมอลั่วกับพยาบาลรีบถอยไป มองเหมียวหลงพาพวกต้าขุยวิ่งไป
“หมอลั่วจะทำยังไงดีคะ?” พยาบาลถาม
“แจ้งตำรวจ คนพวกนี้ยังไม่จ่ายเงินเลย!” หมอลั่วตอบ
…………
ถึงห้าคนจะคลอดแล้ว แต่ท้องก็ยังใหญ่อยู่และไม่มีทีท่าว่าจะเล็กลง วิ่งท้องนูนไปตลอดทาง เป็นที่สนใจแก่คนผ่านไปมา
“มองอะไรวะ? ไม่เคยเห็นคนพุงเบียร์เหรอ?” ตอนนี้เองคนหัวทองคนหนึ่งตะโกนใส่คนสัญจรที่อยากรู้อยากเห็น
อีกฝ่ายดันแว่นตาขึ้นแล้วรีบเดินไป แต่กลับพึมพำในปากว่า “พุงเบียร์บ้าอะไรใหญ่เหมือนกับคนท้อง…”
พวกเขาได้ยินแบบนั้นพลันหน้าทะมึน รีบเดินไป ทว่าถูกขวางไว้ตรงหน้าประตูใหญ่
“หูจื่อแกจะทำอะไร? จะมาทำอะไรฉันอีก?” เหมียวหลงกล่าวไปแล้วก็ต้องสำนึกเสียใจ! ถ้าเป็นก่อนหน้าพูดแบบนี้คงไม่อะไร แต่ตอนนี้พวกเขาตั้งครรภ์ ใช้คำว่าทำอะไรฉันมันดูแปลกๆ! รูก้นขมิบแน่น!
หูจื่อมองพวกเขาด้วยความแปลกใจ “พวกแกเป็นอะไรกัน? ท้องกันหมดเลยเหรอ?” หูจื่อพูดล้อเล่นไปอย่างนั้น
แต่กลับเห็นว่าหน้าตาพวกเหมียวหลงมืดทะมึนลง
เหมียวหลงเอ่ย “หูจื่อ วันนี้ไม่มีเวลามาเล่นกับแกหรอกนะ พวกเรามีธุระต้องไปก่อน จะไปมีเรื่อง นัดเวลาให้พวกเราไปคอยดูแลแล้ว” ว่าจบเหมียวหลงก็พาคนกลุ่มนี้จากไปอย่างเร็วไว
หูจื่อขมวดคิ้วมองไปยังคนผอมสูง “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”
คนผอมสูงส่ายหน้า ตอนนี้เองพยาบาลคนหนึ่งวิ่งออกมา “พวกคุณรอเดี๋ยว พวกคุณยังไม่จ่ายเงินเลยนะ!”
แต่พวกเหมียวหลงตัวสั่นไปทั้งตัวก่อนจะวิ่งเร็วกว่าเดิม
หู่จื่อกับอีกหลายคนมึนงง ไอ้บ้าพวกนี้ทำระยำกับหมอเหรอเนี่ย!
หูจื่อขวางพยาบาลไว้ทันทีแล้วเขียนที่อยู่ญาติของเหมียวหลง ทั้งยังบอกข้อมูลอย่างคล่องแคล่วเช่นชื่อแซ่เหมียวหลงกับวันเกิดเป็นต้น จนในที่สุดพยาบาลก็เล่าเรื่องราวให้เขาฟัง
จากนั้นหูจื่อ คนผอมสูงกับอีกหลายคนที่ยืนอยู่หน้าประตูโรงพยาบาลต่างพ่นลมหายใจเย็นๆ นัยน์ตาตะลึงค้าง! ตั้งครรภ์ คลอดมีด พระเจ้า…นี่มันอะไรกัน?
ผ่านไปพักใหญ่คนพวกนี้มองหน้ากัน ก่อนพูดพร้อมกันอย่างน่าประหลาด “หลวงจีนรูปนั้น!”
คนผอมสูงถามด้วยอาการตัวสั่น “หูจื่อ จากนี้ไปพวกเราคงทำแบบนั้นไม่ได้แล้วใช่ไหม?”
“ทำบ้าอะไรล่ะ! ไปดูว่ามีก่อสร้างที่ไหนรับคนขนอิฐบ้าง! ฉันไม่อยากท้องมีดปอกแตงโมนะโว้ย” หูจื่อตอบ…
แต่ยังไม่ทันที่คนพวกนี้จะกลับตัวกลับใจ หมอกับหน่วยรักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาจับพวกเขาเอาไว้ สาเหตุคือเพื่อนพวกเขาหนีไปแล้ว พวกเขาเลยต้องอยู่ให้ตรวจสอบ
พวกหู่จื่อเศร้าสร้อยกว่าเดิม…
ฟางเจิ้งยืมพลังของพระพุทธรูปพระแม่กวนอิมปางประทานบุตรในวัดแสดงอภินิหารผ่านอากาศ เสกเด็กมีดเข้าท้องพวกเหมียวหลงแล้ว เขาอารมณ์ดีขึ้นมาก พูดพึมพำ “ระบบ ฉันทำแบบนี้โหดไปหน่อยรึเปล่า?”
“แล้วนายคิดว่าไงล่ะ?” ระบบถามกลับ
“วางดาบลงจะสำเร็จอรหันต์ทันที หรือว่าไม่ควรโน้มน้าวให้พวกเขาวางดาบลงกลับตัวกลับใจ?” ฟางเจิ้งปากบอกแบบนี้ แต่ในใจไม่ได้คิดแบบนี้
“ทุกคนต้องรับผิดชอบเรื่องที่ตัวเองเคยทำ นี่คือกรรม จะมองข้ามผลกรรมเพราะอีกฝ่ายวางดาบไม่ได้ การวางดาบจะสำเร็จอรหันต์ทันทีที่ว่าเป็นเพราะบางคนวางดาบลงยากกว่าสำเร็จอรหันต์อีก นั่นคือการปฏิบัติตัวแบบพิเศษในสถานการณ์เฉพาะ แต่ในสถานการณ์ส่วนใหญ่พุทธศาสนาเราจะไม่ช่วยคนที่มีแรงกรรมวนเวียนรอบกายให้กลับใจ ถ้าจะช่วยให้กลับใจจริงๆ ก็ต้องให้แรงกรรมหมดลงก่อน” ระบบตอบ
“เอ่อ แล้วจะให้แรงกรรมหมดได้ยังไง? ทำความดี สร้างกุศลเหรอ?” ฟางเจิ้งถาม
“นั่นเป็นเพียงหนทางหนึ่ง ยังมีอีกทางคือรับกรรม อย่างเช่นหานเซี่ยวกั๋วฆ่าคนเลยถูกประหาร นี่คือกรรม”
…………………