“เขาใจดีจนทำให้ผู้คนเอ็นดู ปกติแม้แต่มดเขาก็ยังทำใจเหยียบไม่ได้ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมสวรรค์ถึงปล่อยให้คนดีๆอย่างเย่เฟิง ต้องมาทนรับความลำบากมากมายเพียงนี้ ”
“บางทีพวกเราก็อยากให้เขาปล่อยวางเรื่องยายของเขา เพื่อให้เขาไม่ต้องเหนื่อยมากขนาดนี้ แม้แต่ยายของเขาก็ยังขอร้องให้เขาปล่อยนางเอาไว้ แต่เด็กคนนี้ก็ช่างดื้อรั้น เขาไหนเลยจะกลัวตัวเองเหนื่อยจนตาย ยังไงก็ต้องมอบชีวิตที่ดีที่สุดให้ยายของเขาให้ได้”
กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าทำไม แต่หัวใจของนางกลับหนักอึ้งอย่างอธิบายไม่ถูก
“ท่านรู้หรือไม่ว่าบ้านของเขาอยู่ที่ไหน?”
“เขาอยู่ท้ายหมู่บ้านเสี่ยวเหอของเรา เขายากจนมาก เงินที่หามาได้ทั้งหมดก็หมดไปกับการรักษายายของเขา และเขาไม่มีเงินสร้างบ้าน ผู้ใหญ่บ้านของเราได้มอบกระท่อมมุงจากเก่าๆให้เขาหลังหนึ่ง เพื่อเป็นที่กำบังลมฝน”
ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนก็ยิ้มออกมา “เขาทำงานกับท่านที่นี่ ท่านให้ค่าแรงเขาวันละเท่าไหร่หรือ?”
“นี่ เขาไม่เอาค่าแรงจากข้าด้วยซ้ำ ข้าบังคับเอาให้เขา เขาก็เอาแค่วันละห้าเหวินเท่านั้น แต่เขานะ เขาก็ไม่ได้มาทำงานกับข้าทุกวัน”
เถ้าแก่ก็ชะงักไปชั่วคราว ทันใดนั้นเขาก็พูดอย่างลึกลับ “พูดถึงเรื่องนี้ มีเรื่องหนึ่งที่ข้าไม่เข้าใจมากก็คือ เย่เฟิงมักหายตัวไปทีละสองสามวัน เมื่อข้าถามเขาว่าเขาไปไหน เขาก็ไม่เคยปริปากบอก เขามักจะบอกแค่ว่าเขาออกไปหาเงิน แต่เจ้ารู้ไหม
“บาดแผลมากมาย?” กู้ชูหน่วนประหลาดใจ
เป็นไปได้ไหมว่าเขาไปเป็นนักฆ่าและได้รับบาดเจ็บสาหัส?
“ก็นั่นนะสิ อเนจอนาถมาก อนาจจนทนดูไม่ได้ แถมบาดแผล…”
เถ้าแก่อยากพูด แต่ดูเหมือนเขาจะคิดบางอย่างออกจึงหุบปากฉับ ไม่ว่ากู้ชูหน่วนจะพูดอะไร เขาก็ไม่เปิดปาก แค่พูดว่า “เขายังทำงานบางอย่างในหอนางโลม เห็นว่าที่นั้นให้เงินเยอะ ที่หายไปคงจะเกี่ยวกับที่นั่นไม่มากก็น้อย โถ่ เด็กที่น่าสงสาร”
กู้ชูหน่วนรู้สึกสับสน
นี่หมายความว่าอะไร?
เกี่ยวข้องกับหอนางโลม?
คงไม่ใช่ว่าเขาขายตัวหรอกนะ?
กู้ชูหน่วนโยนเงินให้กับเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวแล้วตรงไปที่หมู่บ้านเสี่ยวเหอ
“แม่นาง ชามเดียวเอง ไม่ต้องใช้เงินมากขนาดนั้นหรอก”
“ไม่เป็นไร ที่เหลือถือว่าตกรางวัลท่าน”
กู้ชูหน่วนเหลือบมองไปที่แผงลอยที่ว่างเปล่า แล้วโยนเงินอีกก็อนหนึ่งให้เขา “พาข้าไปที่บ้านของเย่เฟิงหน่อยเถอะ”
เถ้าแก่รีบคืนเงินและพูดกับนางอย่างระแวดระวัง “เจ้าคิดจะทำอะไร?ถึงแม้ว่าเย่เฟิงจะซื่อสัตย์และใจดีมาก แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่จะสามารถรังแกไปเรื่อยได้”
กู้ชูหน่วนหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ท่านคิดว่าข้าจะทำอะไร?ข้าแค่ได้ยินท่านพูดถึงเขาดีเสียขนาดนั้น จึงคิดอยากซื้อของให้แก่ยายของเขานิดหน่อย เพื่อเป็นการช่วยเหลือ”
“ช่วยเหลือ?”
“ก็แค่ไปเยี่ยมยายของเขา เผื่อยายของเขาจะต้องการความช่วยเหลืออะไร ข้าก็จะได้สามารถให้ความช่วยเหลือนิดหน่อยได้”
เถ้าแก่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เกาหัวอย่างเขินอาย “ที่แท้แม่นางจะทำความดี ขออภัยด้วย ข้าเข้าใจแม่นางผิดไป ข้าจะพาเจ้าไปที่นั่น แต่เงินนี้ข้าไม่สามารถรับไว้ได้ ”
“เก็บไว้เถอะ ครอบครัวท่านเองก็ลำบาก”
กู้ชูหน่วนซื้อเสื้อผ้าและอาหาร แล้วไปที่หมู่บ้านเสี่ยวเหอกับเถ้าแก่
หมู่บ้านเสี่ยวเหอตั้งอยู่ทางทิศใต้ของเมือง มีภูเขาและแม่น้ำที่สวยงาม แยกตัวออกจากใต้หล้า มองจากระยะไกล ชาวบ้านกำลังยุ่งอยู่กับการทำนาข้าว เด็กๆกำลังเล่นกันเป็นกลุ่ม
เมื่อเห็นเถ้าแก่นำนางมาทีนี่ ผู้คนมากมายจึงเข้ามาถามไถ่ เห็นได้ว่าขนบธรรมเนียมพื้นบ้านของที่นี่เรียบง่าย
ในไม่ช้ากู้ชูหน่วนก็มาถึงท้ายหมู่บ้าน
ท้ายหมู่บ้านเงียบเหงากว่าหน้าหมู่บ้านมาก
“แม่นาง เจ้าดูนั่น บ้านหลังนั้นก็คือบ้านของเย่เฟิง”