จู่ๆคิวคิวก็นึกขึ้นได้
จริงด้วย ครั้งที่แล้วตอนที่คณาธิปมา เคยพูดกับเส้นหมี่ว่า ถ้าต่อไปเธอจะหางานล่ะก็ ก็ไปทำงานบริษัทเขา
ชินจังได้ยิน ก็ปฏิเสธอย่างเฉียบขาดทันที：“ไม่ได้！หม่ามี๊จะไปทำงานของคุณอาคนอื่นไม่ได้！”
เด็กผู้ชายคนนี้ จู่ๆก็พ่นประโยคยาวๆออกมาได้
คิวคิวตะลึงเล็กน้อย：“งั้นจะทำไง？หม่ามี๊ว่างมากเลย ไม่มีอะไรทำ เธอต้องไปหางานทำแน่”
“งั้นก็ไปทำงานที่บริษัทแด๊ดดี้！”
“อ๋า？บริษัทแด๊ดดี้？”
“อือ ฉันจัดการเอง！”
จากนั้นเด็กชายคนนี้ก็วางสายไปอย่างเท่ๆ
ถูกต้อง ถ้าจะทำงาน หม่ามี๊ไปได้แค่บริษัทของแด๊ดดี้ พวกเขาจะให้แด๊ดดี้อยู่ดัวยกันกับหม่ามี๊ แล้วจะไปให้หม่ามี๊ไปทำงานของบริษัทคนอื่นได้ไง？
ชินจังตัดสินใจว่าพอแด๊ดดี้กลับมาแล้ว จะคุยกับเขาเรื่องนี้
แต่ที่เขาไม่รู้คือ ในวันนี้ตอนเย็น เพราะว่าเรื่องที่โรงเรียนอนุบาลพังอีกครั้ง แป้งร่ำก็ไปหาแสนรักที่บริษัท
——
“คุณแป้งร่ำ ในที่สุดคุณก็มาแล้วเหรอ？นานมากแล้วไม่ได้เจอคุณ นี่จะไปไหนเหรอ？”
“ใช่ คุณแป้งร่ำ ไม่เจอกันนานเลย คิดถึงคุณจะแย่”
“……”
พอเธอมา ต่างกับตอนที่เส้นหมี่เข้ามาโดยสิ้นเชิง เส้นหมี่ไม่ใช่แค่ไม่มีใครสนใจ แต่พนักงานเพียงคนเดียวที่เข้ามาหาเธอ ยังคิดว่าเธอเป็นพี่เลี้ยงของชินจังด้วยซ้ำ
แต่พอผู้หญิงคนนี้เข้ามา ก็ได้รับคำชมเชยเหมือนดาวล้อมเดือนทันที คนของหิรัญชากรุ๊ป ไม่ว่าจะเป็นพนักงานต้อนรับที่เคาน์เตอร์ หรือพนักงานบริษัทที่เพิ่งเดินผ่านตรงนี้
ต่างเข้ามาล้อมเธอไว้
ก็ใช่ ห้าปีมานี้ เธออยู่ข้างกายของแสนรัก เป็นที่รู้กันอยู่แล้วว่าเป็นคุณหญิงของประธาน
แป้งร่ำหลงใหลการเชิดหน้าชูตาเช่นนี้ก็พอใจอย่างมาก แต่ว่า เพื่อไม่ให้ตัวเองมีความสุขมากเกินไป และยังมีสิ่งเลวร้ายที่จะเกิดขึ้นหลังจากขึ้นไป ดังนั้นเธอยังคงรักษาอารมณ์หดหู่นั้นไว้
พอขึ้นไปแล้ว ก็จริงด้วย คนในห้องประธานเห็นเธอ ก็แสดงความนับถืออย่างยิ่ง เอาแต่พูดคุณแป้งร่ำ
เธอพยักหน้า ถามไปว่า：“ประธานแสนรักของพวกคุณ……อยู่ที่ห้องทำงานไหม？”
“อยู่ค่ะ คุณแป้งร่ำมาหาประธานแสนรักมีอะไรไหมคะ？ฉันจะได้บอกท่านประธาน”
เคไม่อยู่สำนักงานของประธาน รับหน้าที่ไปเจอลูกค้ากับประธาน เป็นพนักงานในนี้ ที่พอได้ยินว่าแป้งร่ำจะไปเจอแสนรัก ก็โทรศัพท์ทันที
นี่เป็นวิธีพบแสนรักจริงๆ ถ้ามีใครมาหาเขา ต้องแจ้งกับทางสำนักงานของประธาน จากนั้นพอได้รับอนุญาตของเขาแล้วค่อยเข้าไปได้
รวมทั้งเธอแป้งร่ำก็เช่นกัน
แน่นอนว่า เธอไม่รู้ว่า สองสามวันก่อนนี้ ตอนที่เส้นหมี่มา ก็ผลักประตูเข้าไปได้เลย
แป้งร่ำรออยู่ประมาณสองสามนาที ที่ทำให้เธอโล่งอกคือ ครั้งนี้ ในที่สุดแสนรักก็ยอมเจอเธอ ดังนั้นเธอจึงถือกระเป๋าเข้าไปอย่างตื่นเต้น
“รัก ในที่สุด……ฉันก็ได้เจอคุณแล้ว”
หลังจากผ่านไปหลายวัน ในที่สุดผู้หญิงคนนี้ก็ได้เจอแสนรัก จู่ๆ เธอก็มองเห็นร่างของบุคคลที่มีลักษณะองอาจห้าวหาญนั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน แล้วน้ำตาในเข้าตาก็ไหลออกมา
ห้าปีแล้ว เธอไม่เคยอยู่ห่างเขานานขนาดนี้
อย่างไรก็ตาม ท่าทางของแสนรักกลับตรงกันข้าม เย็นชามาก
“คุณมีอะไร？”
“รัก ฉัน……ฉันตั้งใจมาขอโทษคุณ วันนี้ ฉันได้รับสายที่ทางโรงเรียนอนุบาลโทรมา ฉันไม่รู้จริงๆว่าที่แท้แล้วเป็นลูกชายของคุณหญิงเลขาธิการคนนั้นจะทำร้ายชินก่อน ฉันเห็นแผลของเด็กคนนั้นแล้ว กลัวว่าเขาจะทำให้ส่งผลต่อชื่อเสียงของบริษัท เลยรีบคิดไกล่เกลี่ยเพื่อยุติความขัดแย้งก่อน รัก ฉันไม่ได้……ตั้งใจจริงๆ”
แป้งร่ำร้องไห้พูดถึงการมาของตัวเองออกไป ความรู้สึกผิดและโทษตนเองที่อยู่ทั่วบนใบหน้านั้น ทำให้เห็นแล้วไม่อาจตำหนิได้จริงๆ
ใช่ ถ้าไม่ใช่ว่ารู้ความจริง บางที สภาพเธอที่ไม่แยกแยะถูกผิดและน่าสงสารแบบนี้ พอคนเห็นแล้ว ก็อาจใจอ่อนได้
น่าเสียดาย ที่ตอนนี้ไม่ใช่แบบเมื่อก่อนแล้ว
แสนรักละสายตากลับคืนไปอย่างเยือกเย็น：“นี่คือเหตุผลที่คุณปัดหนีเหรอ？ชินจังเป็นคนอย่างไร คุณดูแลเขามาห้าปีเต็มๆ คุณไม่รู้เหรอ？อีกอย่าง ชื่อเสียงของบริษัทผม ต้องการให้คุณมาปกป้องที่โรงเรียนอนุบาลด้วย？”
เสียงของแสนรักหม่นลงสุดขีด เหมือนน้ำลึกอันเยือกเย็น และยังมีความเฉยเมยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
น้ำใสๆในเบ้าตาแป้งร่ำไม่อาจไหลลงมาได้อีกทันที ใบหน้านั้น ซีดจนดูน่ากลัว
“ไม่……ไม่ใช่แบบนี้ รัก ฉัน……”
“แป้งร่ำ เรื่องนี้ ผมไม่ได้เอาความคุณ ที่จริงคุณน่าจะรู้ดีแล้วว่า อย่างน้อย ผมก็ไว้หน้าคุณมากพอแล้ว คุณรู้ไหมที่ผมยกโทษให้คุณไม่ได้เลยคืออะไร？”
จู่ๆสายตาของแสนรักก็มองมา เยือกเย็นและหม่นลงไป มองดูแล้วทำให้คนรู้สึกหนาวไปหมด
แป้งร่ำตัวสั่นทันที พูดอะไรไม่ออกอีก！
“คือลูกชายผม ที่จริงเรื่องนี้เส้นหมี่พูดถูกมาก ถ้าคุณเห็นเขาเป็นลูกของตัวเองจริง ก็จะไม่ไปคิดเรื่องอื่น ตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บแน่ รีบสร้างภาพลักษณ์ให้ตัวเองดูเป็นคนดี แป้งร่ำ คุณไม่รู้สึกว่าคุณจอมปลอมเลยเหรอ？”
ประโยคสุดท้ายนี้ เรียกได้ว่าแทงใจจริงๆ！
และแทบจะในทันที แป้งร่ำยืนอยู่ตรงนั้นหลังจากรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าใส่แรงๆ หน้าเธอก็แดงและซีดขาว ขาวและยังดูเหยเก เยี่ยมยิ่งกว่าถูกซึมซับไปตามสภาพแวดล้อมเสียอีก
เส้นหมี่！เส้นหมี่อีกแล้ว！！