หลังจากไม่กี่ชั่วโมง แดร์ริลก็ปาดเหงื่อของเขาแล้วจัดเก็บยาแก้พิษนับสิบที่เขาปลิดออกมา
“ลูกพี่แดร์ริล คุณคือผู้ช่วยชีวิตของพวกเรา” สกายเลอร์รู้สึกซึ้งใจมากในขณะที่ถือยาแก้พิษพร้อมหยาดน้ำในดวงตา
เขานำป้ายหยกออกมา “ลูกพี่แดร์ริล นี่เป็นของของมาสเตอร์แห่งนิกายจ้าวสวรรค์ มันเป็นสิ่งแทนตัวตนของมาสเตอร์ วันก่อนผมรีบมากไปและไม่ได้นำมันให้คุณ โปรดเก็บมันให้ดี หากมีเหตุการณ์ที่เกิดความเข้าใจผิดกับคนจากนิกายจ้าวสวรรค์ โปรดแสดงป้ายนี้ให้พวกเขาดู แล้วพวกเขาจะรู้ว่าคุณคือสมาชิกของนิกาย”
แดร์ริลพยักหน้า แล้วเก็บป้ายหยกเข้าตัวก่อนจะจับไหล่ของสกายเลอร์ แล้วกล่าว “เร็วสิ ไปช่วยแก็งของนาย”
สกายเลอร์พยักหน้าแล้วจากไปทันที
เมื่อเขาจากไป แดร์ริลก็เริ่มการค้นคว้าคัมภีร์โอสถแห่งอนันต์ ตอนนี้เขามีบุปผาสองสีแล้ว เขาอยากรู้ว่าเขาจะสามารถผลิตโอสถอะไรออกมาได้อีก
ในช่วงค่ำ ที่อาณาเขตตระกูลลินดัน
ลิลี่และเจดนั่งอยู่ที่โซฟา
ทั้งคู่สวมกระโปรงสั้นในกำลังเพลิดเพลินกับไอศกรีมภายใต้อากาศที่ร้อนระอุ
ลิลี่กล่าวเสียงนิ่ม “เจด ฉันไม่คิดเลยว่าจู่ ๆ เธอจะกลายมาเป็นเศรษฐีอสังหาฯ เธอไปพบใครมา? ใครลงทุนในธุรกิจของเธอ?”
ลิลี่รู้ดีเกี่ยวกับสถานการณ์ของเจด
ถึงแม้ว่าตระกูลของเธอจะไปได้ดีและค่อนข้างมีเส้นสายกับคนสำคัญในเมืองตงไห่ แต่การร่วมหุ้นในบริษัทอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่นี้มันเป็นไปไม่ได้
เจดรู้สึกลำบากใจ เธอยิ้มแล้วตอบ “ฉันแค่ได้เพื่อนดีน่ะ”
เธอไม่กล้าบอกว่าแดร์ริลเป็นคนที่อยู่เบื้องหลัง
“แนะนำเพื่อนของเธอให้ฉันรู้จักบ้างสิ เผื่อฉันจะมีโอกาสบเ่งในอนาคต” ลิลี่ไม่ได้สังเกตปฏิกิริยาของเจดเลย
เจดอายแต่เธอก็ยังคงยิ้ม “ได้สิ แน่นอน”
ในตอนนั้น ซาแมนธาก็เดินเข้ามาด้วยกางเกงยีน เธอดูเป็นผู้ใหญ่และเซ็กซี่เหมือนลิลี่และเจด “เจด มาแล้วกินผลไม้สิ เธอมีอนาคตไกล ตอนนี้เธอเป็นประธานของอสังหาริมทรัพย์ มหาประจิม ไปแล้ว”
“คุณน้าซาแมนธา อย่าพูดถึงมันเลยค่ะ หนูก็แค่คนงาน เจ้าของเป็นคนอื่น” เจดตอบอย่างถ่อมตน
ซาแมนธาตอบอย่างภูมิใจ “ก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ เหมือนลิลี่ตรงนี้? เธอเองก็ถือครองการควบคุมธุรกิจของตระกูลลินดัน หมายความว่าเธอกำลังทำเงินให้ครอบครัว”
เจดยิ้มและกำลังจะพูดในขณะที่แดร์ริลเดินเข้ามาในโถงพอดี
หลังจากอ่านคัมภีร์มาทั้งเย็น ดวงตาของเขามึน เขาดีใจมากที่พบว่าบุปผาสองสีนั้นเป็นสมบัติโดยแท้จริง มันเป็นกุญแจสำคัญของโอสถหลากหลายชนิด
ลิลี่ดีใจที่เห็นแดร์ริล “แดร์ริล นายกลับมาแล้ว”
แดร์ริลพยักหน้าแล้วกล่าวก่อนจะขึ้นชั้นบน “เจด เธออยู่ที่นี่ด้วย คุยกันต่อเลย”
เจดถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ซาแมนธาไม่พอใจ “เป็นอะไรของแก? ทำไมถึงหยาบคายกับเจด แกไม่ได้เสิร์ฟน้ำให้ด้วยซ้ำ มารยาทแกไปไหน?”
เธอปฏิบัติต่อแดร์ริลดีขึ้นเล็กน้อยตั้งแต่ที่เธอได้รับสร้อยคอที่มีมูลค่าถึงสิบล้าน แต่เธอก็ยังไม่ได้เปลี่ยนความคิดที่มีต่อแดร์ริลอย่างสิ้นเชิง
เจดมีอนาคตสดใสในตอนนี้ แต่แดร์ริลไม่แม้แต่จะดูแลแขกสำคัญด้วยการเสริร์ฟน้ำให้เธอ
“คุณน้าซาแมนธา ไม่ต้องห่วงค่ะ ไม่ต้องห่วง หนูไม่อยากดื่ม” เจดตอบอย่างรวดเร็ว
ให้แดร์ริลเสิร์ฟน้ำเธอ? นี่มันเรื่องตลกชัด ๆ !
ภายในห้องนอน แดร์ริลหยิบหนังสือเกี่ยวกับอาวุธกองทัพที่เขายืมมาจากอีวอนออกมา
หนังสือนั้นดูผ่านกาลเวลามาจนปกของมันเหลือง มีตัวอักษรตัวใหญ่เขียนว่า ‘สรรพาวุธกองทัพโบราณ’ อยู่บนปก
เขาเปิดหนังสือออกแล้วเริ่มค้นหาดาบกลืนโลหิต แต่ประตูห้องนอนกลับเปิดออกก่อนที่เขาจะเปิดหาได้
ซาแมนธาเดินเข้ามาในห้อง จ้องแดร์ริลแล้วกล่าว “แดร์ริล ไปหาเสื้อผ้าใหม่ซะวันพรุ่งนี้ เลิกใส่เสื้อผ้าขาด ๆ เก่า ๆ สักที ลิลี่เป็นประธานแล้วตอนนี้ อย่าทำให้เธอต้องอับอาย!”
“ก็ได้” แดร์ริลพยักหน้า
ซาแมนธาไม่พอใจการตอบสนองของเขา เธอกล่าว “ตระกูลฮูห์ได้จัดการท่องเที่ยวขึ้น มีตระกูลมากมายที่เข้าร่วมด้วย จงมั่นใจว่าชุดของแกจะดีพอและไม่ทำให้ลิลี่อับอาย นี่เป็นคำเตือนสุดท้ายจากฉัน”
ตระกูลฮูห์?
เขาช่วยไม่ได้ที่จะต้องนึกถึงคู่หมั้นของเมแกนขึ้นมา เคนท์ ฮูห์
ตระกูลของเขาจัดการท่องเที่ยว?
ซาแมนธาหมดความอดทน “นี่แกฟังที่ฉันพูดบ้างไหม? เห็นที่ตัวเองใส่ไหม? แกทำให้ลิลี่อับอาย!”