“ไหนอยู่ที่ไหน? พวกหล่อนสวยถึงขนาดที่แกบอกจริง ๆ งั้นเหรอ?!”
ชายวัยกลางคนที่มีรอบสักเต็มแขนไปหมดเอ่ยถามขึ้นเมื่อเขาถูกลูกน้องตัวเองพามาในบริเวณใกล้ ๆ กับเฉิงชิวอวี้
“นั่นไงลูกพี่2คนนั้นไง!”
“โว้ว ๆ สวยจริง ๆ เว้ยเห้ย ฮ่าฮ่าฮ่า…หึหึ…อยากจะรู้จริง ๆ ว่าร่างบอบบางแบบนั้นตอนอยู่บนเตียงมันจะยอดเยี่ยมขนาดไหน”
หวงปินเคยผ่านผู้หญิงมาแล้วมากมายในชีวิตแต่เมื่อเขาเห็นเฉิงชิวอวี้ เขาถึงกับกลืนน้ำลายด้วยความหื่นกระหาย
“เห็นไหมล่ะลูกพี่ ฉันบอกแล้วไงว่าสวยจริงๆ!” หนึ่งในลูกน้องเอ่ยขึ้น
“ฮ่าฮ่า เออ! หลังจากจบเรื่องฉันจะตบรางวัลพวกแกอย่างงาม!”
หลังจากพูดจบ หวงปินเดินตรงดิ่งเข้าไปหาเฉิงชิวอวี้ทันทีและด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูแล้วไม่ใช่คนดีแน่ ๆ บรรดานักท่องเที่ยวทั้งหลายจึงพากันแหวกทางหนีเนื่องจากกลัวว่าตัวเองจะเดือดร้อน…
“เฮ้ สาวสวย อยากจะไปเที่ยวกับฉันหน่อยได้ไหม ฉันเลี้ยงเอง!”
ถึงแม้ว่าคำพูดของเขาจะดูไม่ได้หยาบคายนักแต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความหื่นกระหายเมื่อจ้องมองเฉิงชิวอวี้
“ค…คุณเป็นใคร?”
เมื่อได้ยินเสียงคนทักและหันมาเห็นรูปร่างหน้าตาของหวงปิน เฉิงชิวอวี้ เอ่ยถามกลับพร้อมกับก้าวถอยหลังด้วยสีหน้าตื่นตระหนกทันที
คน ๆ นี้ไม่ใช่คนดีแน่นอน!
ในเวลาเดียวกันบรรดาลูกน้องของ หวงปิน ต่างก็ยืนล้อมเฉิงชิวอวี้และ โจวหลิงพร้อมกับไล่พวกนักท่องเที่ยวที่อยู่รอบ ๆ ให้ถอยออกไปให้ห่าง ๆ
“จุ้จุ้…มันไม่สำคัญหรอกว่าพี่จะเป็นใคร ประเด็นหลักมันอยู่ที่น้องสาวจะไปเที่ยวกับพี่หรือเปล่าต่างหาก?”
เมื่อได้ยินคำพูดของฝั่งตรงข้ามแบบนี้ เฉิงชิวอวี้มั่นใจได้แล้วว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาดีอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอจึงตะโกนขึ้นปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
“หลีกไปให้พ้น! ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น!”
ที่ด้านข้าง โจวหลิงยังคงตัวสั่นด้วยความกลัวเช่นกัน
“ชิวอวี้…พ…พวกเรารีบไปกันเถอะ!”
โจวหลิงจับแขนเฉิงชิวอวี้แน่นแสดงอาการอยากจะหนีไปจากตรงนี้เต็มแก่…
หน้าตาที่ดูป่าเถื่อนของนักเลงพวกนี้มันทำให้เธอกลัวจนตัวสั่น
“จะไป? ฮ่าฮ่า เธอคิดว่าจะไปได้ง่าย ๆ งั้นเรอะ?”
หวงปินหัวเราะอย่างดูถูกก่อนที่จะพูดกับเฉิงชิวอวี้ต่อ “สาวน้อย…เธอนี่มีความกล้าดีจริง ๆ ฉันชอบผู้หญิงที่มีความกล้าแบบนี้แหละ มันทำให้ฉันรู้สึกยิ่งตื่นเต้น!”
“ไปให้พ้นนะไม่งั้นฉันจะโทรเรียกตำรวจ!”
ถึงแม้ว่าเฉิงชิวอวี้จะกลัวแต่เธอก็ยังกลั้นใจพูดขู่ออกไป เธอพอจะเข้าใจหลักจิตวิทยาเบื้องต้นว่าการที่เธอยิ่งทำตัวอ่อนข้อ คนพวกนี้ก็จะยิ่งได้ใจมากกว่าเดิม
“เรียกตำรวจ? ฮ่าฮ่า สาวน้อย กว่าตำรวจจะมาฉันก็พาเธอหายไปไหนต่อไหนแล้ว!”
หวงปินเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าดูถูกพร้อมกับโบกมือสั่งสัญญาณให้ลูกน้องของเขาจับตัวเฉิงชิวอวี้และโจวหลิงทันที
“สาวน้อยอย่าขัดขืนเลยจะเจ็บตัวเอาเปล่า ๆ ฮ่าฮ่า!”
“มามะ มากับพวกพี่ซะดีๆ”
“…”
นักเลง4คนเดินเข้ามาฉุดเฉิงชิวอวี้และโจวหลิงอย่างหยาบคาย ด้วยพละกำลังของพวกเขาถึงแม้ว่าหญิงสาวทั้งสองจะพยายามขัดขืนเท่าไหร่มันก็ไม่เป็นผลเลยแม้แต่น้อย
อีกด้านหนึ่ง…
อวี้ฮ่าวหรานซึ่งกำลังยืนเหม่ออยู่ที่หน้าตู้ปลาขนาดใหญ่ถูกปลุกให้คืนสติโดยถวนถวน “พ่อจ๋าคิดถึงแม่อีกแล้วเหรอ?”
“อ…อืมไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวพ่อพาถวนถวนไปดูตรงอื่นต่อดีกว่าเนอะ?”
ในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ คู่พ่อลูกเดินเตร่ไปเรื่อยซึ่งทุกครั้งที่เจอปลาที่น่าสนใจ ถวนถวนมักจะตะโกนร้องอย่างตื่นเต้นเสมอ
อย่างไรก็ตามหลังจากที่ทั้งคู่เดินไปได้อีกพักหนึ่ง อวี้ฮ่าวหรานบังเอิญได้ยินบทสนทนาบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกสนใจขึ้นมา
“เฮ้อ…ผู้หญิงสองคนนั่นน่าสงสารจริง ๆ พวกเธอถูกพวกนักเลงพาไปทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ทันเรียกตำรวจเลยด้วยซ้ำ ป่านนี้ไม่รู้ว่าพวกเธอเป็นยังไงบ้างแล้ว”
“ใช่โดยเฉพาะผู้หญิงชุดสีฟ้าคนนั้นเธอสวยจริง ๆ แต่หลังจากนี้ชะตากรรมที่เธอต้องเผชิญคงโหดร้ายแน่นอน”
ผู้หญิงสองคน? คนหนึ่งใส่ชุดสีฟ้า?
อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วทันที มันจะต้องเป็นเฉิงชิวอวี้อย่างแน่นอน!
“พวกคุณรอเดี๋ยวก่อน!”
อวี้ฮ่าวหรานเดินตรงดิ่งไปหากลุ่มคนที่เพิ่งพูดถึงเรื่องที่มีผู้หญิงถูกนักเลงพาตัวไปอย่างรวดเร็ว…
“หืม? คุณมีอะไรงั้นเหรอ?” กลุ่มคนหันกลับมามองอวี้ฮ่าวหรานด้วยสีหน้างุนงง…
“ผู้หญิงสองคนนั่นหน้าตาเป็นยังไง?” อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยถามเสียงดังเพราะความร้อนใจ
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย? อยู่ดี ๆ นายมาขึ้นเสียงถามเราแบบนี้ทำไม?”
หนึ่งในกลุ่มคนตอบกลับด้วยสีหน้าไม่พอใจ เขารู้สึกหงุดหงิดที่โดนถามเสียงดัง
“ตอบมา!!”
อวี้ฮ่าวหรานตวาดสั่งเสียงดังพร้อมกับจ้องเขม็งไปที่กลุ่มด้วยแววตาน่ากลัว เขาไม่อยากจะเสียเวลากับคนพวกนี้ให้มากนัก
“ฉ..ฉันพูด ฉันพูดแล้ว!”
เมื่อถูกจ้องมองด้วยแววตาที่น่ากลัว กลุ่มคนรู้สึกได้ทันทีว่าอวี้ฮ่าวหราน ไม่ใช่คนที่พวกเขาล้อเล่นด้วยได้ จากนั้นพวกเขาจึงอธิบายเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ทันที
“พ่อจ๋า พ่อจ๋า พี่สาวชิวอวี้ถูกพวกคนเลวจับตัวไปงั้นเหรอ?”
ถวนถวนเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดได้อย่างรวดเร็ว เด็กน้อยแสดงสีหน้าเป็นกังวลทันทีเนื่องจากเธอเองก็ชอบเฉิงชิวอวี้อยู่เหมือนกัน
“ถวนถวนไม่ต้องกังวล เดี๋ยวพ่อจะช่วยพี่สาวชิวอวี้เอง”
เมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของลูกสาว อวี้ฮ่าวหรานรีบปลอบก่อนที่จะหันไปถามกลุ่มท่องเที่ยวถึงเส้นทางที่พวกนักเลงพาตัวเฉิงชิวอวี้ไป
“พวกคุณรู้ไหมว่านักเลงพวกนั้นพาผู้หญิงสองคนไปไหน?”
“พวกเราไม่รู้หรอก” หนึ่งในกลุ่มตอบกลับด้วยสีหน้าหวาดกลัวเล็กน้อย “แต่ถึงจะรู้ไปมันก็ช่วยอะไรไม่ได้ ที่นี่มันคือพื้นที่ ๆ อยู่ในความควบคุมของพวกแก็งค์พยัคฆ์เวหา มันจะดีที่สุดหากคุณไม่ไปยุ่งกับคนพวกนี้”
“ใช่แล้วพี่ชาย ผมแนะนำว่าอย่าเอาตัวเข้าไปเกี่ยวจะดีกว่า นักเลงพวกนี้มันชั่วร้ายมาก ๆ เลย!” กลุ่มนักท่องเที่ยวพยายามเอ่ยโน้มน้าว
“แก็งค์พยัคฆ์เวหา!”
อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกเดือดดาลขึ้นมาอย่างฉับพลัน
เขาเป็นคนช่วยชีวิตโจวเฟยหู่เอาไว้แต่ลูกน้องของอีกฝ่ายกลับกล้ารังแกเพื่อนของเขางั้นเหรอ?
แบบนี้ยอมไม่ได้!
อวี้ฮ่าวหราน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรอย่างทันที!
“โจว…เฟย…หู่!!!”
“ว…ว่ายังไง ป…เป็นอะไรงั้นเหรอน้องอวี้…!”
เมื่อได้ยินเสียงที่เดือดดาลของอวี้ฮ่าวหราน โจวเฟยหู่ก็สะดุ้งจนแทบจะร่วงจากเก้าอี้
เขาไม่นึกเลยว่าวันนี้อวี้ฮ่าวหรานจะโทรมาหาเขาด้วยน้ำเสียงอยากจะกินเลือดกินเนื้อเขาแบบนี้
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?!
“พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำตงเฉิง อยู่ในความดูแลของแก็งค์นายใช่ไหม!”
“ช…ใช่เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”
“เพื่อนของฉันถูกลูกน้องในแก็งค์นายจับตัวไปที่นี่! ฉันขอถามนาย นายอยากจะมีเรื่องกับฉันใช่ไหม?!”
“ห๊ะ? ม…ม…ไม่ใช่แน่นอนน้องอวี้!” โจวเฟยหู่ ตื่นตระหนกทันทีเมื่อได้ยินประโยคนี้
เขารู้สึกหนาวไปถึงขั้วกระดูก!
ความแข็งแกร่งของอวี้ฮ่าวหรานเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจต่อกรด้วยได้แม้แต่ หยวนหลงยังต้องยอมถอยให้ ดังนั้นเขาไม่ควรที่จะเป็นศัตรูกับ อวี้ฮ่าวหรานเด็ดขาด!
สมองของ โจวเฟยหู่แล่นอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้ลูกน้องของเขาคนไหนที่มันโง่เง่าถึงขนาดทำอะไรอุกอาจแบบนี้!
เมื่อคิดได้เช่นนี้ โจวเฟยหู่ก็รีบพูดขึ้นอย่างร้อนรน “น…น้องอวี้ ใจเย็น ๆ ก่อนนะ ฉันขอตรวจสอบกับคนของฉันก่อน ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้เหมาะสมและจะให้คนของฉันปล่อยเพื่อนของนายให้เร็วที่สุด!”
“ปี้บ…”
จากนั้นสายก็ถูกตัดไปอย่างฉับพลัน…