หลังจากวางสายไป โจวเฟยหู่ก็เหม่อมองที่โทรศัพท์อยู่2-3วินาทีก่อนที่จะคืนสติ
“แม่งเอ๊ย! ไอ้สารเลวเอ๊ย! ใครกันวะที่เป็นคนดูแลพื้นที่นั้น แกอยากให้ฉันตายใช่ไหม!!”
เขาทั้งตกตะลึงและหวาดกลัวในเวลาเดียวกันในระหว่างที่ตะโกนอย่างเดือดดาล
และในอีกด้านหนึ่ง
หลังจากสายถูกวางไป อวี้ฮ่าวหรานก็เข้าใจแล้วว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับโจวเฟยหู่ มันน่าจะเป็นฝีมือของลูกน้องโง่ ๆ ของอีกฝ่ายที่ไม่รู้ว่าเฉิงชิวอวี้เป็นใครมากกว่า…
อย่างไรก็ตามเขาไม่อาจรอเวลาจนกว่าอีกฝ่ายจะจัดการเรื่องนี้ให้จบได้เพราะมันอาจจะสายเกินไป…
“เอาล่ะถ้างั้นตอนนี้บอกมาทีว่าไอ้คนพวกนั้นมันเดินไปทางไหน?”
อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยถามกับกลุ่มนักท่องเที่ยวที่ยังคงยืนมองเขาอยู่ด้วยสีหน้างุนงง
ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะมีความเกี่ยวข้องกับพวกแก็งค์ด้วยสินะ?
“เอ่อ…ดูเหมือว่าพวกนักเลงจะพาผู้หญิงสองคนนั้นเดินไปที่ทางออกทิศตะวันตก ผมแอบได้ยินว่าพวกมันพูดคำว่าโกดัง ๆ อะไรสักอย่างเนี่ยแหละ”
หลังจากได้รับคำตอบ อวี้ฮ่าวหรานก็ไม่รีรออะไรอีกต่อไปแล้ว เขารีบวิ่งอุ้มถวนถวนไปยังทิศตะวันตกทันที
…
“ฮึ่ม! ขัดขืนต่อไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ไม่มีใครเข้ามาถึงที่นี่แน่นอน!”
หวงปินเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเยาะเย้ยพร้อมกับลูบแก้มเฉิงชิวอวี้
ในเวลานี้เขาและลูกน้องได้พาเฉิงชิวอวี้และโจวหลิงเข้ามาด้านในโกดังเก็บของที่อยู่ไม่ไกลจากพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำแล้วเรียบร้อย
โกดังแห่งนี้ปกติแล้วจะไม่มีใครเข้ามาแน่นอน ดังนั้นเขาจึงสามารถวางใจได้ว่าจะทำอะไรกับผู้หญิงสองคนนี้ก็ได้ที่นี่
“หึหึ นี่ขนาดแต่งหน้าบาง ๆ ยังสวยขนาดนี้ ผิวเรียบเนียนนุ่มมือดีจริง ๆ ฉันนี่เหมือนถูกหวยเลยว่ะวันนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ในระหว่างที่พูด หวงปินก็ค่อย ๆ ลูบไล้ใบหน้าที่เรียบเนียนของเฉิงชิวอวี้ ไปเรื่อยๆ
“ใช่เลยลูกพี่ ไม่นึกเลยว่าวันนี้เราจะได้ตัวผู้หญิงเกรดเอแบบนี้มาเล่นสนุก ฮ่า ช่างเป็นโชคดีของเราจริงๆ”
ชายฉกรรจ์หลายคนที่ยังคงรั้งตัวโจวหลิง อยู่ต่างพากันลูบไล้ผิวของเธอด้วยสีหน้าหื่นกระหาย
เมื่อรู้สึกได้ถึงผิวมือที่หยาบกร้านและน่ารังเกียจของอีกฝ่ายบนใบหน้าของตัวเอง เฉิงชิวอวี้ก็ตะโกนขึ้นด้วยสีหน้าเดือดดาล “ปล่อยฉันเดี๋ยว! ฉันบอกเอาไว้เลยว่าถ้าพวกแกไม่ปล่อยฉัน พวกแกไม่ได้ตายดีแน่!”
“อู้ววว กลัว ฉันกลัวจังเลย ฮ่า ๆๆ! สาวน้อย เธอคิดว่าเธอจะขู่ฉันได้งั้นเหรอ?” หวงปินยิ่งหัวเราะหนักกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำพูดของเฉิงชิวอวี้
ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้แถมยังใจกล้าอีกต่างหากมันยิ่งทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นและอยากพิชิต!
“โปรด…ได้โปรดเถอะปล่อยฉันไป…”
ทางด้านของ โจวหลิง ร้องไห้อ้อนวอนจนน้ำตาเปรอะอยู่เต็มใบหน้า เธอรู้สึกกลัวจนตัวสั่นโดยเฉพาะตอนที่เธอถูกชายหลายคนลูบไล้ร่างกายไปทั่ว
แน่นอนว่าอาการที่หวาดกลัวของเธอแบบนี้มันยิ่งทำให้พวกนักเลงที่หื่นกระหายพวกนี้ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น…
หวงปินไม่ได้ใส่ใจกับคำอ้อนวอนของโจวหลิงแม้เพียงน้อย เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน “เอาเลย! ผู้หญิงคนนี้ฉันมอบให้พวกแกเอาไปเล่นสนุกได้ตามใจชอบ แต่นังชุดฟ้าคนนี้ฉันขอเล่นคนเดียวก่อน!”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ลูกน้องของหวงปิน 7-8 คนแสดงสีหน้าเบิกบานกันสุดฤทธิ์ทันที
“โอ๋ ๆ สาวน้อยไม่ต้องร้องนะจ้ะ เดี๋ยวพวกพี่จะดูแลน้องเป็นอย่างดีเลย ฮ่าๆๆ!”
“ม่ายยย!!!…ไม่เอา…ไปให้พ้นนะ…ไม่เอา…ฮือ….”
โจวหลิงพยายามดิ้นสุดฤทธิ์อย่างสิ้นหวัง แต่แรงของเธอจะสู้กำลังของชายฉกรรจ์หลายคนได้ยังไง?
“เรียบเนียนจริง ๆ ผิวนี่นุ้ม…นุ่ม…กว่าพวกยัยแก่ในซ่องเยอะเลยว่ะ”
ในระหว่างที่พูดหนึ่งในพวกนักเลงก็เริ่มจับหน้าอกของเธอ
“ไม่…ได้โปรดอย่าทำอะไรฉันเลย…”
โจวหลิงกลัวจนแทบจะหยุดหายใจแล้วตอนนี้แต่จู่ ๆ เธอก็นึกอะไรบางอย่างออก
“จริงด้วย! น…นี่พวกนาย เธอคนนั้นคือเฉิงชิวอวี้ ลูกสาวคนเดียวของประธานเฉิงแห่งบริษัทเวชภัณฑ์ชิวเฮิง ตัวเธอมีมูลค่าประเมินไม่ได้เลยนะ!”
เพื่อเอาตัวรอด โจวหลิงขายเพื่อนอย่างเฉิงชิวอวี้ทันที ในสมองของเธอคิดว่าหากคนเหล่านี้รู้ข้อมูลนี้ คนเหล่านี้น่าจะหันความสนใจไปที่ตัวเงินตัวทองอย่างเฉิงชิวอวี้แน่นอน!
“ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะฉันไม่มีค่าอะไรเลย แต่เฉิงชิวอวี้จะทำเงินให้กับพวกนายก้อนโตแน่นอน!”
“โจวหลิง เธอทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!!”
เฉิงชิวอวี้โกรธจนแทบจะเป็นลม เธอไม่นึกเลยว่าเพื่อนสนิทของเธอจะขายเธอแบบนี้!
ต้องรู้ว่าหากสถานะของเธอถูกเปิดเผย พวกนักเลงเหล่านี้จะไม่มีวันปล่อยให้เธอรอดออกไปแน่เพื่อป้องกันการล้างแค้นที่จะตามมา!
“บริษัทเวชภัณฑ์ชิวเฮิง? นี่เธอคือ เฉิงชิวอวี้?”
หวงปินเอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องมองไปที่หญิงสาวแสนสวยตรงหน้าด้วยแววตาตกตะลึง เขาไม่นึกเลยว่าวันนี้เขาจะลุกพาตัวผู้หญิงที่มีภูมิหลังไม่ธรรมดามา!
ต้องรู้ว่าหากเรื่องนี้รู้ไปถึงหูบริษัทเวชภัณฑ์ชิวเฮิง เขาและลูกน้องทุกคนจะต้องตายอย่างแน่นอน!
ด้วยความร่ำรวยของบริษัทเวชภัณฑ์ชิวเฮิง ต่อให้เป็นหัวหน้าแก็งค์ โจวเฟยหู่ ก็คงไม่รอดหากเฉิงกัวอันอยากจะล้างแค้นจนถึงที่สุด
อย่างไรก็ตามในเมื่อเรื่องมันดำเนินมาถึงจุดนี้แล้วเขาเองก็คงถอยกลับไม่ได้เช่นกัน
“พวกแกทุกคนอย่าเพิ่งทำอะไรขอเวลาให้ฉันคิดก่อน!”
หวงปินดึงมือกลับทันทีจากนั้นเขาเริ่มคิดแผนว่าจะเอายังไงต่อ
เรียกค่าไถ่แล้วหนีไปดีไหม?
หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งสีหน้าของ หวงปินก็เปลี่ยนเป็นชั่วร้าย จากนั้นเขาลูบแก้มขาว ๆ ของเฉิงชิวอวี้อย่างหื่นกระหาย
“นี่คุณเฉิง คุณสวยเกินไปจริง ๆ จนผมตัดใจแลกตัวคุณกับเงินไม่ได้…เอาเป็นว่าพวกเรามาเล่น…”
“โครม!!”
ก่อนที่หวงปินจะทันได้พูดจบจู่ ๆ ประตูโกดังก็ถูกถีบเปิดออกจนเสียงดังลั่น
หลังจากประตูเปิดออกแค่เพียงชั่วอึดใจชายหนุ่มร่างกายผอมแต่สมส่วนคนหนึ่งก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาท่ามกลางฝุ่นที่ฟุ้งตลบ!
แน่นอนว่าคนที่เดินเข้ามาคืออวี้ฮ่าวหราน!
หวงปินหันหน้าไปมองทันทีและเมื่อเขาเห้นว่าคนที่เดินเข้ามาคือชายหนุ่มธรรมดา ๆ คนหนึ่งเขาก็หัวเราะออกมาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
“ฮ่าฮ่า…ไอ้น้อง แกหลงทางรึไงวะ? รีบออกไปจากที่นี่ซะไม่งั้นฉันฆ่าแกแน่!”
อวี้ฮ่าวหรานพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดและตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“ฮึ่ม!…แกปล่อยเฉิงชิวอวี้เดี๋ยวนี้ไม่งั้นวันนี้ชีวิตของแกจบไม่สวยแน่”
ที่ด้านหลังของอวี้ฮ่าวหราน จู่ ๆ มีเสียงเล็ก ๆ ของเด็กผู้หญิงตัวน้อยตะโกนขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้น “น้าชิวอวี้ ถวนถวนกับพ่อมาช่วยแล้ว!”
บรรดานักเลงต่างตกอยู่ในอาการตกตะลึงเมื่อได้ยินเสียงเล็ก ๆ นี้
พาเด็กมาช่วยคนด้วยเนี่ยนะ?
“ไอ้โง่เอ๊ย…! นี่แกบ้ารึเปล่าวะที่พาเด็กมาด้วย?”
“เฮอะ…ฉันคิดว่าไอ้นี่มันต้องปัญญาอ่อนแน่นอน!”
“เอาแม่งเลยดีกว่า ถ้าปล่อยให้มันเดินออกไปเดี๋ยวจะยิ่งมีปัญหามากขึ้น!”
หลังจากตะโกนเยาะเย้ยจนหนำใจ พวกนักเลงต่างก็วิ่งเข้าหาอวี้ฮ่าวหรานกันอย่างพร้อมเพรียง…
ต่อให้ลูกพี่ของพวกเขาจะยังไม่สั่ง แต่พวกเขาก็พอจะเดาได้ว่าลูกพี่ของตัวเองต้องการอะไร!
จะปล่อยให้ไอ้นี่รอดไปไม่ได้!
“ฮึ่ม!”
เมื่อเห็นว่าพวกนักเลง 8 คนวิ่งกรูกันเข้ามาหา อวี้ฮ่าวหรานก็พ่นลมหายใจอย่างเย็นชาจากนั้นเขาพุ่งตัวสวนเข้าไปยังกลุ่มนักเลงทันที!
“พัวะ! พลั่ก!!”
นักเลงคนแรกโดนลูกเตะจนลอยละลิ่วไปชนกับเสาโกดังอย่างแรงจนหมดสติ ไม่รู้ว่ากระดูกซี่โครงหักไปกี่ซี่…
คนที่สองถูกเตะเข้าหว่างขาลอยละลิ่วขึ้นไปบนอากาศถึง 4 เมตรก่อนจะตกลงมา แน่นอนว่าหลังจากนี้หากเขาไม่ตายเขาก็ไม่มีวันสืบพันธุ์ได้อีกแน่นอน
หลังจากนั้นอีกราว 5 วินาที นักเลงทั้ง 8 คนก็นอนกองอยู่ที่พื้นด้วยสภาพตายไปแล้วหรือยังก็ไม่รู้!