บทที่ 132 ชักชวน
ทุกที่ในบริเวณวัดกวนเหลยล้วนเต็มไปด้วยห้วงดาบ จอมยุทธ์ที่มาถึงที่นี่ล้วนเลือกบริเวณหนึ่งมารับรู้ ไม่ข้องเกี่ยวกัน เงียบมาก
เสียงร้องที่ดังมากะทันหันนี้ดึงดูดความสนใจจากคนไม่น้อย โดยเฉพาะจอมยุทธ์พรสวรรค์มากมายที่กำลังรับรู้ห้วงดาบอยู่ในบริเวณรอบนอก
สำหรับจอมยุทธ์พรสวรรค์แล้ว ปรมาจารย์ฝึกจิตเป็นระดับสูงมาก เรียกได้ว่ากล้าแกร่งยืนหนึ่ง สะท้านไปทุกทิศ
มองด้านอำนาจใหญ่ๆ เป็นบุคคลระดับผู้คุมกฎอาวุโส ฐานะสูงส่ง
แต่ว่าที่นี่ ผู้แกร่งระดับปรมาจารย์ฝึกจิตคนหนึ่งกลับตายฉับพลัน ตายทันที
ภูเขาที่วัดกวนเหลยอยู่เป็นเขตศูนย์กลางแล้ว จากตีนเขาไปถึงกลางเขา ล้วนเป็นจุดรับรู้ห้วงดาบของปรมาจารย์ฝึกจิต
เทียบกับจอมยุทธ์พรสวรรค์มากมายที่ไม่ค่อยได้มาที่นี่ ราชายุทธ์ปรมาจารย์ยุทธ์พวกนั้นที่อยู่บนเขากลับสงบนิ่งมากกว่า สีหน้ามิได้เปลี่ยนแปลงอะไร
ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้าไป และเก็บรวบรวมซากศพและข้าวของปรมาจารย์ยุทธ์ที่ตายไปนั่นมารวมกันให้มากเท่าที่ทำได้
ชายวัยกลางคนคนนี้กับปรมาจารย์ฝึกจิตคนที่ตายไป ล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งของตระกูลกงซุนแห่งเขตการปกครองโต้วไห่
“อ๊า!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องขึ้นอีก เสียงร้องครั้งนี้กลับออกมาจากด้านหลังของหลัวซิว อยู่ในรอบนอกของเขตนี้
จอมยุทธ์พรสวรรค์คนหนึ่งล้มลงพื้น เลือดไหลออกเจ็ดทวาร ไม่อาจรับการบีบคั้นของห้วงดาบได้ ตายคาที่!
หลัวซิวตวัดกระบี่ฟาดฟันรังสีดาบที่ฟันลงมา และหันไปมองหนึ่งครั้ง พบเงาร่างหลายร่างที่คุ้นเคยเล็กน้อย
ในหลายคนนี้ จอมยุทธ์หอหย่งชางที่เดิมเดินทางมากับเขา เหลือเพียงเจ็ดแปดคน และไม่เห็นคนอื่นอีก
หากมิมีสิ่งใดผิดพลาด คนอื่นคงตายอยู่ในท้องของอสูรม้าทองเกล็ดม่วงแล้ว
หนึ่งในนั้นเป็นหนึ่งในจอมยุทธ์สามคนที่เป็นหัวหน้าของกลุ่มร้อยคนชายวัยกลางคนในชุดสีฟ้า หลัวซิวจำได้ว่าคนผู้นี้ชื่อว่าจงฉางผิง
ในมรดกของจอมยุทธ์พรสวรรค์ที่ตายไป ก็โดนคนเก็บเอาไว้ คนไม่น้อยยังคงหวาดกลัวอยู่ แต่กลับไม่มีใครกล้าส่งเสียงดังโวยวาย มิเช่นนั้นหากไปรบกวนผู้แข็งแกร่งที่กำลังรับรู้ห้วงดาบอยู่ อาจจะกลายเป็นหาเรื่องตายมาให้ตนเองได้
วัดกวนเหลยถูกแบ่งออกเป็นดินแดนอันตรายสีม่วงเข้ม เพราะว่าขั้นตอนในการรับรู้ห้วงดาบนั้นหากไม่ระวังเพียงนิด ก็จะตายคาที่ได้
เพื่อป้องกันการโดนคนรบกวนในระหว่างที่รับรู้ห้วงดาบ อำนาจทุกฝ่ายต่างตกลงกันไว้ว่า หากมีคนมารบกวนการรับรู้ของคนอื่น จะรวมตัวกันโจมตีทันที
เวลานี้หลัวซิวใกล้จะเดินถึงตีนเขาแล้ว ห้วงดาบที่เต็มเปี่ยมในที่นี้ ต่อให้เป็นจอมยุทธ์พรสวรรค์ก็ยากจะรับมือได้ เขาเองก็อาศัยดาบเร็วของแดนบรรลุผลในมือ ถึงสามารถต้านทานการฆ่าฟันของรังสีดาบที่ห้วงดาบปประกอบร่างขึ้นมาได้
ในที่นี้ประโยชน์ของตบะบำเพ็ญสูงดูไม่เด่นชัดนัก เพราะการจะต้านทานรับห้วงดาบได้ พิจารณาจากแดนโลกยุทธ์มิใช่ตบะ
ตบะที่แสดงออกมาของหลัวซิวเป็นจอมยุทธ์พรสวรรค์ขั้นหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย การที่เขาสามารถเดินเข้าใกล้ตำแหน่งตีนเขาได้ ดึงดูดความสนใจจากคนอื่นไม่น้อยเลย
“ชายผู้นี้อายุยังน้อย ดูแล้วไม่เกินยี่สิบปี กลับสำเร็จวิชากระบี่แล้ว”
“คิดถึงตอนแรกที่ข้าฝึกฝนวิชาหมัดจนถึงแดนบรรลุผล ตอนนี้อยู่ในระดับพรสวรรค์ขั้นเก้า ใช้เวลาเกือบสี่สิบปีเลยทีเดียว”
“สามอำนาจใหญ่อย่างสำนักเหลยหวู่ ตระกูลกงซุน หอหย่งชาง มิเคยได้ยินว่ามีอัจฉริยะแบบนี้มาก่อน” ที่ตีนเขาและกลางเขามีน้ำเสียงคุยกันไปมาของปรมาจารย์ฝึกจิต แต่ละคนมองสบตากัน ต่างประหลาดใจกับที่มาของหลัวซิว
พริบตาเดียวผ่านไปเกือบครึ่งเดือนแล้ว จอมยุทธ์ที่มาบริเวณวัดกวนเหลยเพื่อรับรู้ห้วงดาบยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ นอกจากจอมยุทธ์ของเขตการปกครองโต้วไห่แล้ว ยังมีจอมยุทธ์ของเขตการปกครองหยุนหลง
ในบรรดาจอมยุทธ์เหล่านี้ มีผู้แข็งแกร่งที่กำลังฝึกฝน ส่วนมากเป็นผู้แข็งแกร่งที่มาจากสำนักเหลยหวู่ ตระกูลกงซุน หอหย่งชาง สำนักเซียวเหยา
บนเขาที่วัดกวนเหลยอยู่ ผู้แข็งแกร่งทุกคนต่างยึดพื้นที่ไว้ที่หนึ่ง รับรู้ห้วงดาบ เพื่อเพิ่มพูนแดนโลกยุทธ์ของตน
หลัวซิวเองก็ฟาดฟันกระบี่ไม่หยุดในหมู่รังสีดาบที่ถาโถมเข้ามาราวฝน ทั้งตัวเขาเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ การบีบคั้นของห้วงดาบทำให้เขาเริ่มหายใจลำบาก
แกร่งมากเกินไปแล้ว รังสีดาบที่ห้วงดาบสร้างออกมาเรื่อยๆไม่หยุดหย่อน ถ้าไม่ใช่เพราะเขาฝึกฝนดาบเร็ว น่ากลัวจะโดนกระบี่นับหมื่นเสียบทะลุหัวใจ ตายคาที่ไปนานแล้ว
ห้วงดาบไม่หยุด รังสีดาบก็มาไม่รู้จบ อานุภาพของรังสีดาบเพิ่มพูนไม่หยุด ทำให้เขาต้านทานลำบากมากขึ้นทุกที
หรือว่าข้าจะต้องหยุดลงที่ตรงนี้รึ?
หลัวซิวรู้ดี ตอนนี้ถึงขีดจำกัดของเขาแล้ว วิชากระบี่แดนบรรลุมาถึงตอนนี้ เป็นขีดจำกัดแล้ว
ถ้าเขายังเดินหน้าต่อ ต้องต้านทานห้วงดาบที่แข็งแกร่งกว่านี้ไม่ไหว และต้องตายแน่
แต่หลัวซิวกลับไม่ถอย ยังคงกัดฟันอดทน เขาจะหาจุดที่จะบรรลุได้ภายใต้การบีบคั้นอันหนักหน่วงนี้
ระหว่างที่หลัวซิวตั้งรับรังสีดาบนับไม่ถ้วนพุ่งฟาดฟันเข้ามา ถ้าเขายังไม่ถอยอีก ต้องตายแน่
ความเข้าใจอย่างลึกซึ้งผุดขึ้นในหัว ยามเผชิญหน้ารังสีดาบอำมหิตนั่น มุมปากเขากลับยกขึ้นยิ้มเป็นนัย
ข้อมือสะบัด กระบี่ในมือเขาขยับแล้ว กระบี่พุ่งออกไปในรูปโค้ง ฟาดฟันรังสีดาบที่โจมตีเข้ามาจนแหลกสลายไป
กระบี่ของเขาเร็วมากขึ้นแล้ว เหนือชั้นกว่าวิชากระบี่บรรลุผล เกิดเป็นระดับใหม่
ดาบเร็ว บริบูรณ์แล้ว!
กระบี่ เร็วถึงขีดสุด ไม่มีสิ่งใดที่ไม่สามารถถูกทำลายด้วยความเพียร และไม่มีอะไรที่จะคงอยู่นิรันดร์กาล
แดนบริบูรณ์ เรียกได้ว่าเป็นแดนที่สูงที่สุดที่วิชากระบี่จะไปถึงแล้ว ถ้าไปได้อีกขั้น จะเข้าสู่ระดับโลกกระบี่ ได้บรรลุห้วงกระบี่
แต่หลัวซิวรู้ดีว่า ความปรารถนาในการรับรู้ห้วงกระบี่นั้นยังขาดประสบการณ์แดนใจ วิชากระบี่บริบูรณ์ถือเป็นขีดจำกัดของเขาแล้ว
เป็นคน อย่าละโมบโลภมาก
รังสีดาบรอบๆไม่สามารถสร้างผลกระทบอะไรกับเขาได้แล้ว เขาสะบัดกระบี่นิดหน่อยก็สามารถฟาฟันรังสีดาบที่เข้ามากระจุย
เขาไม่ได้เดินหน้าต่อ การที่สามารถมายืนตรงนี้และเพิ่มระดับดาบเร็วจนถึงแดนบริบูรณ์ได้นั้นถือเป็นผลกำไรมหาศาลแล้ว เขาพอใจมาก
พอเห็นหลัวซิวล่าถอย จอมยุทธ์พรสวรรค์จำนวนไม่น้อยในเขตรอบนอกนั้นต่างมองมาทางเขา ปรมาจารย์ฝึกจิตหลายคนที่อยู่ตีนเขา แววตาพวกเขามีประกายสงสัย
ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าวิชากระบี่ของเขาได้บรรลุถึงแดนบริบูรณ์แล้ว ทุกคนต่างคิดว่าเขาไม่อาจต้านทานการบีบคั้นของห้วงดาบ จึงได้ล่าถอยไป
ที่สงสัยเพราะว่า มีแต่อยู่ภายใต้การบีบคั้นของห้วงดาบเท่านั้น จึงจะสามารถอาศัยโอกาสรับรู้นี้มาเพิ่มพูนแดนของตนเองได้ ชายหนุ่มผู้นี้พรสวรรค์ไม่เลว อนาคตยังอีกไกลไม่อาจคาดเดาได้ เหตุใดคิดละทิ้งตรงนี้ล่ะ?
ผู้แข็งแกร่งราชายุทธ์บางส่วนที่กลางเขาเดิมคาดหวังกับหลัวซิว พอตอนนี้เห็นเขาล่าถอย พากันส่ายหัว เจออันตรายก็ถอย จิตใจเช่นนี้ยากจะไปได้ไกลในโลกยุทธ์
“สหายท่านนี้ โปรดหยุดก่อน”
พอเห็นหลัวซิวทำท่าจะออกจากเขตนี้ของวัดกวนเหลย ปรมาจารย์แดนพรสวรรค์ชั้น9คนหนึ่งพลันเอ่ยปากรั้งหลัวซิวไว้
“ท่านจงมีกระไรรึ?” หลัวซิวมองไปตามเสียง เห็นคนที่ร้องเรียกตนไว้ก็คือปรมาจารย์ของหอหย่งชาง จงฉางผิง
จงฉางผิงยกมือขึ้นคำนับเขา หัวเราะบอก “ข้าเห็นวิชากระบี่ของสหายน้อยท่านนี้เป็นแดนบรรลุผล ไม่ทราบว่าอาจารย์ของสหายน้อยคือผู้ใดกัน มีสำนักหรือไม่?”
จงฉางผิงนี่เห็นได้ชัดว่า เขาพบว่าฝีมือหลัวซิวไม่ด้อยเลย เลยคิดจะชักชวน หากสามารถชักชวนอัจฉริยะให้หอหย่งชางได้ ในฐานะผู้แนะนำ เขาก็จะได้รับรางวัลจากระดับสูงของหอหย่งชาง