คิวคิวออกไปจากตึก หลังจากหาที่นั่งได้ เขาที่ตัวเล็กๆ ก็หยิบแท็บเล็ตของเขาออกมาจากในกระเป๋าเรียน
กลับคิดไม่ถึงว่า ตอนนี้เอง มีคนเห็นเขา ……
“วดี เหมือนว่าฉันจะเห็นลูกเลี้ยงของหลานสาวเธอที่โซนเมืองเก่านะ นี่ฉันตาฝาดไปเปล่า？”
รถคันหนึ่งผ่านมาที่ข้างหมู่บ้านนี้พอดี ตอนแรกไม่ได้สนใจหรอก จนกระทั่งคิวคิวเปิดแท็บเล็ต แสงบนหน้าจอส่องไปที่หน้าเล็กๆของเขา จึงดึงดูดสายตาของคนนี้
“โซนเมืองเก่า？”
สุขาวดีที่ได้รับสาย ตอนนี้กำลังหงุดหงิดตระกูลเกตุสรัล
สองวันนี้ ตั้งแต่หลานสาวเธอบอกว่าจะไปทำงานที่หิรัญชากรุ๊ป สุดท้ายวันนั้นแต่งตัวสวยงามไป ยังไม่ได้เข้าประตูบริษัทไปก็กลับมา
ในบ้าน ก็เดือดร้อนเป็นอย่างมาก
“เธอเห็นชัวร์ไหม？”
“แค่พริบตาเดียว แต่ถ้าเธออยากยืนยันล่ะก็ ฉันกลับไปดูอีกได้”
คนที่โทรมานี้ สนิทกับเธอมาก ได้ยินว่าเธอต้องการยืนยันเรื่องนี้ จึงสื่อไปว่า เธอสามารถกลับรถไปให้ได้
ดังนั้นสุขาวดีจึงมองหลานสาวที่ตอนนี้อยู่ในห้องรับแขก กำลังตัดไม้กระถางเหมือนคนบ้า แล้วตกลง
ไม่กี่นาทีถัดมา โทรศัพท์ของสุขาวดี ก็ได้รับภาพใบหนึ่ง
ในภาพนี้ ถ่ายรูปเด็กคนหนึ่งที่ดูคุ้นตา เขาสะพายกระเป๋าเรียนนั่งอยู่บนขั้นบันได ในมือถือแท็บเล็ต ที่เขารักที่สุด
นี่คือลูกบุญธรรมของหลานสาวเธอจริงๆ！
สุขาวดีนั่งลงทันที เหลือบมองหลานสาวที่ยังตัดอยู่ จากนั้นเธอโบกมือ：“เอาล่ะ ไม่ต้องตัดของพังๆของแกแล้ว ตัดไปแกก็ไปหิรัญชากรุ๊ปไม่ได้ แกมาดูนี่ดีกว่า นี่อาจเป็นผลดีต่อแกได้”
แป้งร่ำที่กำลังตัดอย่างบ้าคลั่ง：“……”
ที่จริงเธอไม่ชอบตัดแต่งกิ่ง แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอก็ใช้กรรไกรที่คมนี้ เริ่มตัดไม้กระถางอ่อนๆเหล่านี้ครั้งแล้วครั้งเล่า
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ยัยแพศยาที่ตายแล้วฟื้นคนนั้นกลับมา เธอก็ขยันตัดมากขึ้น
เธอถือกรรไกรไว้ในมือ ไม่รู้ว่าจะคิดอะไรได้ หลังจากมีความขุ่นเคืองแวบผ่านดวงตา จากนั้นก็ ฉับ——
ไม้กระถางทั้งหมดตัดจนโล้นไปหมด
สุขาวดี：“……”
และก็รอไปอีกหลายวินาที สุดท้าย ผู้หญิงคนนี้ก็ทิ้งกรรไกรลง เดินเข้ามาด้วยใบหน้านิ่งเฉย
สุขาวดีเห็น ก็ยื่นรูปในมือให้ทันที：“แกดูสิ นี่ใคร？ใช่ลูกชายของแสนรักไหม？”
แสนรัก？
ได้ยินชื่อนี้ สุดท้าย ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมและเกลียดชังของแป้งร่ำจึงขยับเล็กน้อย มองไปที่รูปนั้น
“มาจากไหน？”เธอมอง จากนั้นจึงเริ่มถาม
สุขาวดียืนขึ้นมาทันที：“เมื่อกี๊มีเพื่อนเห็นเลยถ่ายส่งมาให้ฉัน เธอบอกว่าเจอที่โซนเมืองเก่า แป้ง ทำไมลูกชายของแสนรักถึงอยู่โซนเมืองเก่าได้？แกรู้สาเหตุไหม？”
ดวงตาของแป้งร่ำขยับอีกครั้ง：“เขาไม่มีทางอยู่ในที่แบบนั้น ที่นั่นทั้งสกปรกและรก”
“ใช่ เขาเป็นคุณชายแห่งหิรัญชากรุ๊ป คนสูงส่งแบบนั้น จะไปที่แบบนั้นได้ไงกัน？ฉันก็รู้สึกแปลก ดังนั้น พวกเราสืบดีกว่าไหม บางที อาจเจออะไรที่คาดไม่ถึงอีกก็ได้？”
หญิงวัยกลางคนนี้ ช่างฉลาดจริงๆ แค่รูปใบเดียว ก็สามารถดึงดูดความสนใจของเธอได้ ถือว่าสมองใช้ได้เลย
ในที่สุดแป้งร่ำก็พยักหน้า
เริ่มจากค้นหาที่โซนเมืองเก่านี้ ร่องรอยของสามคนแม่ลูกเส้นหมี่ ต้องหนีไม่พ้นแน่ ถึงแม้ที่นี่ไม่มีกล้องวงจรปิดแน่นหนาอย่างโซนเมืองใหม่ แต่บนถนนสายหลักก็มีอุปกรณ์เช่นกล้องวงจรปิดไม่น้อย
ดังนั้นสุดท้ายแล้ว พวกเธอสามคนแม่ลูกจึงเข้าสู่สายตาของน้าหลานคู่นี้โดยไม่รู้ตัว！
“เส้นหมี่！！ที่แท้เส้นหมี่ก็อยู่นี่！！！”
แป้งร่ำเห็น ก็กรีดร้องทันทีที่โทรศัพท์ปรากฏภาพจากกล้องวงจรปิดขึ้นมา ท่าทางร้ายกาจและตื่นเต้นนั้น แทบอยากจะฉีกเส้นหมี่เป็นชิ้นๆ
สุขาวดีก็รู้สึกคาดไม่ถึงเท่าไหร่
แต่ว่า เธอมองไม่ออกว่าเป็นคิวคิวที่จูงเส้นหมี่ในกล้องวงจรปิด ไม่ใช่ชินจัง เพราะเขาสองคนหน้าตาเหมือนกันมาก เธอคิดว่า คิวคิวคือชินจัง
“ยัยแพศยานี่ ที่แท้ก็พาเด็กไปกับเธอตั้งนานแล้ว ฉันว่าตั้งแต่เธอมา เด็กคนนี้ก็เข้าข้างเธอตลอด ดูสิ เธออยู่กับเขาตลอด เห็นไหม？”
เธอชี้ไปที่สามแม่ลูกบนหน้าจอ และก็แค้นจนกัดฟันแน่น
แป้งร่ำโกรธจะบ้าตายอยู่แล้ว
เดิมทีสองวันนี้เพราะเรื่องที่ไปบริษัท เธอก็บ้าคลั่งมากพอแล้ว ตอนนี้มาเห็นแบบนี้อีก เธอก็ยิ่งเสียสติทันที
“ฉันจะฆ่าเธอ ยัยแพศยานี่！！”เธอตะโกนแล้วจะออกไปจากบ้าน
สุขาวดีเห็น จึงจับเธอไว้ทันที！
“เธอบ้าเหรอ？ฆ่ายัยนั่น คนแพศยาแบบนั้น ถ้าเธอตาย ต้องให้เธอลงมือเองกับมือเหรอ？ฉันจะบอกอะไรให้ แค่เล่นๆก็ทำเธอตายได้！”
ในดวงตาของผู้หญิงคนนี้ จู่ๆก็จ้องคิวคิวที่อยู่ในภาพใบแรก เผยให้เห็นสายตาที่เยือกเย็นและร้ายกาจราวกับงูพิษ！
——
เรืองรอง ตึกวังฬาหนึ่ง
สุดท้ายแสนรักก็หาชินจังเจอ เขาสะพายกระเป๋าเรียนใบเล็ก ยืนอยู่ด้านนอกคฤหาสน์ ยืนไม่ส่งเสียงอะไร
“แก——”
วินาทีที่แสนรักเห็น ก็โกรธจนสั่นไปทั้งตัว อยากง้างมือขึ้นมาตบเจ้าเด็กเวรนี่สักฉาด！