ข้างทางมีร้านไก่ทอดส่งกลิ่นหอมไปทั่วทุกทิศ เสี่ยวเชี่ยนเดินเข้าไป “ลุงคะ เอาไก่ป๊อบถุงนึงค่ะ”
“ลุงคะ เมื่อกี้หนูหกล้ม ขอล้างมือหน่อยได้ไหมคะ?”
“ก๊อกน้ำอยู่ตรงนั้นแน่ะ!” ลุงเจ้าของร้านพูดอย่างอัธยาศัยดี
เสี่ยวเชี่ยนล้างมือจนสะอาด จากนั้นก็เอาเจลล้างมือมาถูอย่างละเอียดอีกรอบ น้ำมันหอมระเหยที่เธอผสมถูกล้างออกจนหมดเกลี้ยง
“ลุงคะ น้ำเสียถังนี้จะทิ้งหรือเปล่าคะ? เดี๋ยวหนูช่วยค่ะ”
“แม่หนูลุงเกรงใจ เดี๋ยวมือเลอะนะ”
เสี่ยวเชี่ยนยิ้ม ตอนนี้มือของเธอสะอาดมาก สะอาดกว่าจิตใจของเย่ต้าเชียนเยอะ
คราบน้ำมันของเธอที่หลงเหลืออยู่ในท่อระบายน้ำถูกชะล้างด้วยน้ำสกปรกจากการล้างไก่ ต่อให้สุนัขตำรวจมาดมก็ดมไม่เจอ
ไม่มีเรื่องไหนจะสะอาดไปกว่านี้อีกแล้ว
ไก่ทอดเสร็จแล้ว เสี่ยวเชี่ยนซื้อโค้กหนึ่งขวดแล้วหิ้วไปกินที่เก้าอี้ยาวข้างทาง ดื่มโค้กกินไก่ นั่งรอชมละครสนุกๆ
มีสุนัขจรจัดได้กลิ่นหอมเดินเข้ามาวนเวียนอยู่รอบตัวเสี่ยวเชี่ยน
บริเวณนี้เพิ่งจะถูกเวนคืนที่ดิน บ้านพักอาศัยที่เคยเรียงกันเป็นหลังๆถูกรื้อทิ้งย้ายไปอยู่บนตึกกันหมดแล้ว ส่วนสุนัขที่เดิมถูกเลี้ยงเอาไว้ก็กลายเป็นสุนัขจรจัดจำนวนมาก
สุนัขจรจัดสกปรกมาก ขนแห้งกรัง เสี่ยวเชี่ยนเอาไก่โยนลงไปที่พื้น มีสุนัขหลายตัวกรูกันเข้ามากิน
“อีหนู ระวังหน่อยนะ หมาพวกนี้มันกัดคน!” หญิงชราคนหนึ่งเตือนเสี่ยวเชี่ยนด้วยความหวังดี
เสี่ยวเชี่ยนยิ้ม “ขอบคุณค่ะคุณยาย ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ไปแหย่มัน มันก็ไม่กัดหรอกค่ะ”
“ไม่รู้ว่าหมาพวกนี้ติดสัดหรือเปล่า มันชอบหอนกัน”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ ฤดูใบไม้ผลิกับฤดูใบไม้ร่วงเท่านั้นพวกมันถึงจะเป็น หน้าร้อนถ้าไม่มีอะไรไปกระตุ้นพวกมันก็จะไม่เป็นค่ะ”
“เห้อ งั้นก็ระวังหน่อยแล้วกันนะ!” หญิงชราเดินจากไป เสี่ยเวชี่ยนนั่งกินไก่ดื่มโค้กไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน
คำนวณเวลาดู เย่ต้าเชียนน่าจะใกล้มาแล้ว
ขระที่เสี่ยวเชี่ยนกำลังคิดอยู่นั้น สุนัขหลายตัวที่เมื่อกี้แย่งกันกินไก่อยู่ๆก็ดูกระวนกระวายขึ้นมา แต่บางตัวก็ไม่เป็นอะไร
“ที่แท้พวกนายก็เป็นตัวผู้ ไปสิ ‘แฟน’ ของพวกนายอยู่ข้างหน้านู่นแน่ะ~” เสี่ยวเชี่ยนพูดกับสุนัขที่กระวนกระวายพวกนั้น ยังพูดไม่ทันจบพวกมันก็วิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
เสี่ยวเชี่ยนยืนขึ้นแล้วมองไปทางที่สุนัขวิ่งไป สัญชาตญาณของสัตว์นี่แข็งแกร่งจริงๆ ได้ยินว่าสุนัขตัวผู้สามารถได้กลิ่นส่งสัญญาณผสมพันธุ์ของตัวเมียได้ไกลถึงภายในระยะหนึ่งกิโลเมตร จากนั้นพวกมันก็จะวิ่งไปสุดแรงเกิดด้วยความฮึกเหิม
ดูท่าเธอจะใส่Methyl p-hydroxybenzoateลงไปอย่างเพียงพอ สารตัวนี้มีอยู่ในปัสสาวะของสุนัข ทำไมสุนัขตัวผู้ถึงได้ชอบดมกลิ่นปัสสาวะของตัวเมีย ก็เพื่อดมหาMethyl p-hydroxybenzoate สารตัวนี้เมื่อมีมากพอในระดับหนึ่งก็แสดงว่าจะมีลูกได้แล้ว
ผู้ชายบางคนเป็นเหมือนสัตว์เดรัจฉาน เสียแรงที่สวรรค์ให้มาเกิดเป็นคนแล้วไม่ทำตัวให้สมกับเป็นคน งั้นก็ปล่อยให้เป็นหมาไปซะ ปล่อยให้เป็นหมาตัวผู้ไม่ได้ด้วย ไม่คู่ควร
เสี่ยวเชี่ยนเอาไก่ที่เหลือโยนให้ลูกสุนัขที่ยังอยู่ สุนัขพวกนั้นพากันเห่าใหญ่
“ขอโทษนะ ไม่ควรเอาสัตว์เดรัจฉานแบบนั้นมาเทียบกับพวกแกเลย พวกแกก็แค่เกิดผิดที่ แต่มันน่ะยังเทียบกับหมาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ กินเถอะ~”
เสี่ยวเชี่ยนเลี้ยงสุนัขจรจัดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ห่างออกไปไม่ไกลมีเสียงโครมครามดังมา ตามด้วยเสียงคนร้องโวยวาย
หญิงชราที่เมื่อครู่เตือนเสี่ยวเชี่ยนวิ่งหน้าตั้งมาแต่ไกลพร้อมผักกาดขาวต้นใหญ่ วิ่งไปตะโกนไป “แย่แล้ว! โทร120เร็ว! หมาจรจัดกัดคนอีกแล้ว!”
เสี่ยวเชี่ยนถือโค้กที่ยังกินไม่หมดวิ่งตามกลุ่มคนไป เธอเห็นเย่ต้าเชียนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนพื้น เอามือกุมเป้าด้วยความทรมาน
ส่วนสุนัขที่ก่อเหตุนั้นวิ่งหนีหายไปนานแล้ว
มีคนมุงดูเขาเยอะมาก ทุกคนต่างพากันซุบซิบ มีคนโทรแจ้ง120แล้ว อีกทั้งยังมีคนถามเย่ต้าเชียน
“พี่ชาย หมากัดตรงไหนบ้าง? ยืนไหวไหม?”
“ไม่ไหว…พวกมันกัดตรง กัดตรง—” เย่ต้าเชียนเจ็บจนพูดไม่ออก
ผู้คนเห็นมือของเขาที่กุมเป้ามีเลือดไหลออกมา ต่างพากันตกใจ
ตายแล้ว! หรือจะโดน…ตรงจุดสำคัญ?!
นี่มันข่าวใหญ่ในรอบปีเลยนะ!
เวลานี้เย่ต้าเชียนเจ็บจนสลบไปแล้ว
เขาไม่รู้เลยว่าเรื่องเกิดขึ้นได้ยังไง มีแขกมาที่บ้าน หลุ่ยจือใช้ให้เขาลงมาซื้อหมั่นโถว และก็เพื่อจะได้อยู่กับผู้อำนวยการโรงเรียนตามลำพัง ยัดเงินได้สะดวกหน่อย
เย่ต้าเชียนจำได้ว่าตอนออกมาเขายังเดินฮัมเพลงอยู่เลย ซึ่งเพลงนั้นก็คือเพลงหวานๆที่เขาเปิดตอนระบายอารมณ์กับเวยเวย
เมื่อนึกถึงตอนที่ทำให้เสี่ยวเชี่ยน ‘โมโห’ กลับไปแล้วเขาก็ภูมิใจสุดๆ
คนทำอะไรสวรรค์มองอยู่ หึหึ สวรรค์ไม่มีทางเห็นหรอก นังเด็กนั่นจะเก่งสักแค่ไหนกัน
เขากำลังนึกถึงตรงนี้ การลงโทษของสวรรค์ก็มาถึงพอดี มีสุนัขหลายตัวพุ่งเข้ามาหาเขา!
ในขณะที่เย่ต้าเชียนกำลังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ พวกสุนัขก็ดมซ้ายดมขวา ทันใดนั้นก็มีตัวหนึ่งคลั่งขึ้นมา
อาการติดสัดยังไงล่ะ ทำไมเป็นมนุษย์ล่ะ! มนุษย์ยามที่เกิดอารมณ์อย่างว่าขึ้นมาว่าน่ากลัวแล้ว สุนัขเวลาติดสัดอารมณ์รุนแรงยิ่งกว่า กลิ่นที่อยู่บนตัวเย่ต้าเชียนไม่รุนแรงถึงขนาดที่คนจะได้กลิ่น แต่กับสุนัขมันรุนแรงมาก สุนัขพวกนี้เกิดอาการคลั่งขึ้นมาแล้ว
เย่ต้าเชียนพอเห็นหมาจรจัดก็ยื่นเท้าออกไปเตะ อีกทั้งยังก้มตัวแสร้งทำเป็นเก็บก้อนหิน ปกติทำแบบนี้จะไล่พวกหมาจรจัดได้ แต่วันนี้ไม่รู้ทำไม หมาพวกนี้ไม่ยอมไป เขาจึงยื่นเท้าออกไปเตะ
แก๊งค์หมาก็ไม่ยอม พุ่งเข้าไปกัด!
หลังจากที่ขาถูกหมาตัวหนึ่งกัดเย่ต้าเชียนก็คว้าก้อนหินขึ้นมาเขวี้ยง แต่กลับยิ่งเป็นการยั่วโมโหหมาทั้งแก๊งค์ ไม่รู้ตัวไหนที่ฉลาดมาก กัดเข้าไปที่กล่องดวงใจของเย่ต้าเชียน
พวกผู้ชายที่ล้อมวงดูอยู่พากันกุมเป้าตัวเอง ไม่อยากนึกเลยว่าจะรู้สึกยังไง คงเจ็บปวดน่าดู
แต่คนจำนวนมากยิ่งกว่าที่อยากให้เย่ต้าเชียนเอามือออก เพราะทุกคนสงสัยว่าหมากัดขาดเลยหรือเปล่า?
ถึงแม้เวลาเห็นคนอื่นซวยคนปกติควรจะมีความเห็นใจ แต่กัดตรงจุดนั้นกลับทำให้คนจินตนาการไปไกล ความอยากรู้อยากเห็นของมนุษย์เป็นโดยสัญชาตญาณ ไม่เกี่ยวกับเรื่องศีลธรรม
เย่ต้าเชียนเจ็บจนแทบไม่ได้ยินเสียงใคร เขานอนอยู่บนพื้นเอามือกุมอวัยวะที่เขาเคยใช้ก่อเหตุมามากมาย แต่ตอนนี้เจ็บเสียจนทำให้เขาสงสัยชีวิต เหยื่อแตกเต็มตัว คนที่มามุงดูมีการเคลื่อนไหวอย่างช้าๆในสายตาของเขา
ทันใดนั้นเขาก็เห็นเจ้าแม่กวนอิม เจ้าแม่มาโปรดเขาเหรอ?
เย่ต้าเชียนกระพริบตาให้น้ำตาหายไป ในที่สุดเขาก็มองเห็นชัด ที่แท้ไม่ใช่แค่พระโพธิสัตว์กวนอิมที่ทุกคนรู้จักที่มีไฝบนหน้าผาก เฉินเสี่ยวเชี่ยนก็มี
“ยังโอเคไหมคะ? เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาแล้ว” เสี่ยวเชี่ยนก้มตัวลงไปแสร้งทำเป็นถามด้วยความเป็นห่วง จากนั้นก็ยกโค้กขึ้นมาดูด
อร่อยจริงๆ เย็นสดชื่น
“แก…” เวลานี้เย่ต้าเชียนเห็นเสี่ยวเชี่ยนแล้วก็รู้สึกเสียวสันหลัง
อยู่ๆเขาก็นึกคำพูดที่เสี่ยวเชี่ยนพูดก่อนหน้านี้ออก
วันนี้เขาจะโดนสวรรค์ลงโทษ…แล้วก็โดนจริงๆ!