กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 22

หลังจากที่ชาร์ลีวิ่งออกไปนอกประตู เขาก็รู้ว่าแคลร์ไม่ได้ไปไหนไกล เธอหลบอยู่ที่มุมเสาและร้องไห้ด้วยความเสียใจ

เขาเดินเข้ามาช้า ๆ ถอดเสื้อคลุมของเขาพาดไว้ที่แคลร์แล้วพูดว่า “ที่รักไม่ต้องเสียใจ ตำแหน่งผู้บริหารของวิลสัน กรุ๊ป ไม่ได้ยิ่งใหญ่ที่สุดนะ เพราะคุณสามารถทำได้ดีกว่านั้น…”

“ไม่ คุณไม่เข้าใจ ถ้าฉันได้เป็นผู้บริหาร พ่อแม่ของฉันจะสามารถยืนหยัดในครอบครัวได้อีกครั้ง คุณยายกลับคำพูดของเธอได้อย่างไร…” แคลร์คร่ำครวญอย่างน่าสงสาร

ชาร์ลีพูดต่อ “ใครจะไปรู้? บางทีพวกเขาอาจจะขอร้องให้คุณมาเป็นผู้บริหารก็ได้ ดูคุณสิร้องไห้ขี้แยเหมือนเด็กเลย เดี่ยวคุณจะไม่สวยเอานะ เมื่อคุณจะต้องขึ้นเวทีในภายหลังอีกครั้ง…”

“ไม่มีทาง มันเป็นไปไม่ได้ คุณยายได้ประกาศไปแล้วและไม่มีการหันหลังกลับ คุณกลับไปก่อนกลับเข้าไปข้างในเถอะ ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว…”

ในขณะเดียวกันนี้ คุณท่านวิลสัน และแฮโรลด์ก็วิ่งออกจากห้องโถงด้วย

หญิงชรากำลังหายใจไม่ทั่วท้องหลังจากการวิ่งโดยมีกลุ่มคนพลุกพล่านจำนวนมากอยู่ข้างหลังเธอเพื่อดูละครเรื่องนี้

แฮโรลด์เห็นชาร์ลี และแคลร์ในนาทีที่เขาก้าวออกไปข้างนอก เขารีบไปข้างหน้ามองลงไปที่แคลร์ซึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา และโพล่งขึ้นอย่างเร่งรีบ “นี่แคลร์ รีบตามคุณดอริสไปเดี่ยวนี้ ขอให้เธออย่ายกเลิกสัญญาของเรา”

แคลร์จ้องมองเขาด้วยความงุนงง “ยกเลิกสัญญา? เกิดอะไรขึ้น?”

แฮโรลด์คำรามอย่างไม่พอใจ “หยุดทำเป็นไม่รู้เรื่องเถอะ! คงเป็นเธอใช่ไหม ที่สั่งให้คุณดอริส แฉต่อหน้าทุกคน! ถ้าเธอยังไม่จัดการเรื่องนี้ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่!”

เพี๊ยะะ!

คุณท่านวิลสันตบแฮโรลด์อีกครั้ง และพูดด้วยความโกรธ “นี่แกกล้าพูดกับญาติของแกแบบนั้นได้ยังไง แกมันชั่งเหลือเดนจริง ๆ ! เธอเป็นผู้บริหารวิลสันกรุ๊ปของเรา!”

ฮาโรลด์กระทืบเท้าอย่างกระวนกระวาย “คุณยายครับ… คุณยายไม่ได้บอกว่าอยากให้ผมเป็นผู้บริหารเหรอครับ?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะแกมาล้างสมองฉัน ทำไมฉันถึงเปลี่ยนใจกะทันหันล่ะ? ถ้าแกยังคงทำตัวแบบนี้ ก็ออกไปจากตระกูลวิลสันซะ!”

แฮโรลด์โกรธมากหลังจากถูกตบสองครั้ง แต่นี่ไม่ใช่ช่วงเวลาที่เขาจะมาโกรธ เขาทำได้เพียงกลืนความแค้นไว้ภายในใจของเขา

คุณท่านวิลสันหันไปหาแคลร์ และอ้อนวอนเธอ “แคลร์ ได้โปรดล่ะ ฉันขอร้อง ตอนนี้เธอเป็นผู้บริหารของวิลสันกรุ๊ปแล้ว ช่วยไปอธิบายให้คุณดอริส ยัง ฟังเถอะนะ ไม่งั้นพวกเราจะเจ๊งกันหมด!”

แคลร์มองไปที่ชาร์ลีด้วยความสับสน

ชาร์ลียักไหล่ และพูดว่า “ผมบอกคุณแล้วว่าพวกเขาจะมาขอให้คุณเป็นผู้บริหาร และคุณก็ไม่เชื่อผม เห็นไหมตอนนี้เมคอัพของคุณเลอะเทอะหมดแล้วนะ…”

แคลร์เขินอาย เธอเช็ดน้ำตาก่อนจะพูดว่า “งั้นหนูจะลองพยายามติดต่อเอ็มแกรนด์กรุ๊ปค่ะ”

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาดอริส

ทุกสายตาจับจ้องเธออยู่ในขณะนี้

หลังจากนั้นไม่นานสายก็ถูกรับ เธอเริ่มพูดขึ้นว่า “สวัสดีค่ะ คุณยัง คุณยายของดิฉันอยากให้ฉันอธิบายให้คุณฟังว่าฉันจะได้รับการคืนตำแหน่งเป็นผู้บริหารของวิลสัน กรุ๊ปและเป็นผู้ดูแลโครงการของเอ็มแกรนด์ กรุ๊ปด้วยค่ะ ดิฉันหวังว่าคุณจะให้โอกาสเราอีกครั้ง…”

ดอริสพูดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ ว่า “แน่นอนว่าถ้าคุณเป็นผู้บริหาร และผู้รับผิดชอบโครงการก็ไม่มีปัญหา ทางเราสามารถดำเนินการต่อได้ แต่ถ้ามีคนอื่นได้รับการแต่งตั้งให้ทำงานทุกอย่างล่ะก็ ข้อสัญญาจะถูกยุติทันที…”

“คุณยังคะ… ขอบคุณ ขอบคุณมากค่ะ…”

แคลร์รู้สึกงงงวย และงุนงงกับเรื่องทั้งหมด ตั้งแต่แรกดูเหมือนว่าเอ็มแกรนด์กรุ๊ปจะคอยช่วยเหลือเธอทั้งหมดซึ่งเป็นเรื่องแปลกประหลาดอย่างยิ่ง

ดอริสกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความคิดของท่านประธานค่ะ บางทีเขาอาจจะอธิบายให้คุณฟังเป็นการส่วนตัวในอนาคตอันใกล้นี้…”

แคลร์ยิ่งงุนงง ท่านประธานคนนี้คือใคร? เธอไม่เคยพบเขา แต่ทำไมเขาถึงช่วยเธอทุกที่ ที่ทำได้?

“ดังนั้นคุณช่วยกลับไปที่ห้องโถงอีกครั้งได้ไหมคะ?” แคลร์ถามอย่างกังวล

เห็นได้ชัดว่าดอริสออกจากห้องโถงเพราะเธอรู้สึกหงุดหงิดกับครอบครัวนี้ การเชิญเธอกลับไปร่วมงานเลี้ยงอีกครั้งเป็นเรื่องที่น่าอับอาย

แต่โดยไม่คาดคิด ดอริส ยัง ก็ตกลงอย่างเด็ดขาด

ในไม่นานรถของดอริส ก็กลับมาที่ทางเข้าโรงแรมซึ่งส่งคลื่นช็อกไปทั่วฝูงชน

ในขณะนี้การจ้องมองของทุกคนเต็มไปด้วยความกลัว เช่นเดียวกับการที่พวกเขามองไปที่แคลร์