“อาจารย์!” ตี๋ไฮ่เบิกตาโพลง สีหน้าเหมือนกำลังฝัน อาจารย์จริงด้วย! อาจารย์ตัวเป็นๆ แผ่รังสีความเย็นได้!
“เจ้าเป็นใคร” สีหน้าของเยี่ยยวนดำลง ผู้ชายที่ไหนกัน!
ตี๋ไฮ่: ”…” รู้สึกจุกอกเล็กน้อย
ก่อนจะรีบอธิบาย “อาจารย์ ข้าคือตี๋ไฮ่! ลูกศิษย์สิบสามตี๋ไฮ่ ลูกศิษย์คารวะอาจารย์!” เขาคุกเข่าลงไปทำความเคารพอีกฝ่าย
เยี่ยยวนขมวดคิ้ว มองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่พอใจ เขากำมือแน่นพร้อมหันไปมองศิษย์หลานที่อยู่ด้านข้าง บนใบหน้าเขียนว่า…รีบอธิบาย ข้าโกรธมาก!
“เป็นอุบัติเหตุ!” อวิ๋นเจี่ยวถอนหายใจยาว เธอไม่ได้คิดจะกระตุ้นยันต์อัญเชิญเทพใบนั้น เพียงแต่ตี๋ไฮ่ดึงเร็วเกินไป อีกทั้งด้านบนยังมีกลิ่นอายของเธอติดอยู่ ทำให้อาจารย์ปู่สัมผัสได้
แต่ตี๋ไฮ่ยังคงพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น “อาจารย์ ในที่สุดศิษย์ก็ได้เจอท่านแล้ว หลายปีมานี้ข้าตามหา…เอ๊ะ? อาจารย์ท่านจะไปไหน”
เขายังพูดไม่ทันจบก็พบว่าคนตรงหน้าเดินไปจูงอวิ๋นเจี่ยวเดินจากไป เขาผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินตามขึ้นไป “อาจารย์ ลูกศิษย์มีเรื่องสำคัญจึงตามหาท่าน อาจารย์…”
สีหน้าจองเยี่ยยวนเย็นชาอย่างมาก รังสีความเย็นบนตัวแผ่ออกมาอย่างบ้าคลั่ง เขายกมือขึ้นคิดจะตบคนตรงหน้าเข้ากำแพงด้วยความเคยชิน โชคดีที่อวิ๋นเจี่ยวมือไว เธอกระโดดเกาะมือของเขาเอาไว้ “อาจารย์ปู่! ไหนๆ ก็มาแล้ว ฟังก่อนว่าเขามีเรื่องสำคัญอะไร” อาจจะสำคัญมากจริงๆ ก็เป็นได้
เยี่ยยวนชะงักไปเล็กน้อย สายตาของเขาเลื่อนไปที่มือที่ถูกศิษย์หลานกอดเอาไว้ตรงหน้าอก ทันใดนั้นภายในใจมีความรู้สึกชาขึ้นมา ความโกรธที่ผุดขึ้นมาเมื่อกี้หายไปในพริบตา
“พูด!”
“อาจารย์…” ความดีใจภายในดวงตาของตี๋ไฮ่ยิ่งมากขึ้น ก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง “ระยะหมื่นปีมาถึงแล้ว อวี๋ซีกำลังจะออกจากผนึก เรื่องนี้ด่วนอย่างมาก”
เยี่ยยวนขมงดคิ้ว ก่อนจะพูดเสียงเย็น “แล้วอย่างไร” บนใบหน้าของเขาล้วนเต็มไปด้วยคำว่าเกี่ยวอะไรกับข้า!
ตี๋ไฮ่ผงะไป ราวกับไม่คิดว่าเขาจะตอบเช่นนี้ สักพักจึงพูดขึ้น
“แต่ว่า…สถานที่ของผนึกมีเพียงอาจารย์ท่านรู้ อีกทั้งอวี๋ซีฝึกฝนวิชามาร อุปนิสัยความโหดเหี้ยม พร้อมทั้งมีความดื้อรั้น หากให้นางออกจากผนึกมา เกรงว่า…”
“อวี๋ซีคือใคร” เยี่ยยวนถามอีกครั้ง
“…” ครานี้ตี๋ไฮ่ฉงนจริงๆ เขามองอาจารย์ของตนเอง สีหน้าเปลี่ยนไปหลายครั้ง ก่อนจะพูดออกมาอย่างเหลือเชื่อ “อา…อาจารย์! อวี๋ซีคือกึ่งปีศาจที่ลูกศิษย์พากลับมาเมื่อหมื่นปีก่อน! คนที่เคยลอบทำร้ายท่าน…ท่าน…ท่านลืมแล้วหรือ”
เยี่ยยวนกวาดตามองคนตรงหน้าขึ้นลงราวกับเพิ่งจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นลูกศิษย์ของตน ทันใดนั้นคิ้วของเขาขมวดมากขึ้น ก่อนจะส่งเสียงไม่พอใจในลำคอ “ พวกเจ้าพาหญิงสาวน่ารำคาญกลับมาจำนวนมากเช่นนั้น ข้าจะจำทั้งหมดได้อย่างไร!” ไม่ใช่ศิษย์หลานของเขาเสียหน่อย
“ไม่ใช่” ตี๋ไฮ่ผงะไป อาจารย์ท่านมีเหตุผลหน่อย “ ข้าพากลับมาแค่คนเดียว!” ทันใดนั้นเขามีความรู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมา เขานับวันเวลาตามหาคนอย่างยากลำบากไปเพื่ออะไรกัน อาจารย์แท้แต่อีกฝ่ายยังจำไม่ได้
“อาจารย์ ตอนนั้นท่านเป็นคนผนึกอวี๋ซีด้วยตนเอง อีกทั้งกำชับข้าว่าหากไม่ถึงหมื่นปี นางไม่สามารถออกจากผนึกนั้นได้!” เขาพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะนึกวางอย่างได้ จากนั้นถามด้วยดวงตาที่เบิกโต “ท่าน…ท่านคงไม่…ลืมว่าผนึกอยู่ไหนใช่หรือไม่”
“…” เยี่ยยวนเอียงคอ
ท่านต้องลืมไปแล้วแน่!
อวิ๋นเจี่ยวมองสีหน้าของอาจารย์ปู่ ก่อนจะถอนหายใจ เธอฟังเข้าใจต้นสายปลายเหตุเสียที “คือ…อาจารย์อาตี๋ หรือไม่ท่านลองเล่าสถานการณ์เมื่อหมื่นปีก่อน อาทิเหตุใดท่านจึงพาอวี๋ซีกลับมา นางทำร้ายอาจารย์ปู่ด้วยเหตุใด อีกทั้งอาจารย์ปู่ผนึกอย่างไร อาจทำให้นึกขึ้นได้”
ตี๋ไฮ่สีหน้าเปลี่ยนไป เขาเงยหน้าขึ้นมองเยี่ยยวน ไม่รู้ว่าคำเรียกของเธอเปลี่ยนไป ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ “ตอนนั้นข้า..ข้า…อยากจะครองคู่กับนาง ดังนั้นจึง…”
“ฮะ?” อวิ๋นเจี่ยวผงะ ที่แท้ก็พากลับมาพบผู้ใหญ่หรือ “จากนั้นล่ะ…”
“จากนั้น…” เขากัดฟัน ก่อนจะพูดออกมา “ฮึ! ต่อมา…ต่อมาข้าถึงรู้ว่านางเป็นกึ่งปีศาจ หลอกใช้ข้าโจมตีเสวียนเหมิน อีกทั้ง…นางยังมีใจคิดไม่ดีต่ออาจารย์ อาศัยช่วงจังหวะอาจารย์นั่งสมาธิไม่สามารถขยับได้ ทำร้ายอาจารย์ และทำร้ายศิษย์น้องอีกสามคน ลักพาตัวอาจารย์กลับไปถ้ำปีศาจด้วยแผนการชั่วร้าย!”
“แผนการชั่วร้าย?” อวิ๋นเจี่ยวมุมปากกระตุก ก่อนจะหันไปมองเยี่ยยวน
“อาจารย์ท่านจำไม่ได้หรือ กึ่งปีศาจนั้นหลงใหลในรูปของอาจารย์ กลอุบายของนางยิ่งน่ากลัว ตอนนั้นท่านถูกกึ่งปีศาจกักขังไว้ในถ้ำปีศาจสามวันสามคืนไม่ได้ออกมา ตอนที่ลูกศิษย์พบท่านนั้น พวกข้าเห็น…โอ๊ย!”
ปัง!
เขายังพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้นมีแรงลมกวาดผ่านมา กระแทกเขาออกไปกระทบกับพื้นด้านนอก
สีหน้าของเยี่ยยวนดำเป็นก้นหม้อ คนทั้งคนราวกับถูกครอบคลุมด้วยน้ำแข็งหมื่นปี อุณหภูมิบริเวณรอบด้านลดลงกลายจุดเยือกแข็ง
ดีมาก เขาจำได้แล้ว!
(╰_╯)
เขายืนอยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน เมื่อทั้งหนักใหญ่กำลังจะถูกชั้นน้ำแข็งปกคลุม เขาถึงได้จูงศิษย์หลานที่อยู่ข้างกายเดินออกจากตำหนักไป ทุกย่างก้าวของเขาทำให้น้ำแข็งแผ่ขยายออกไปหนึ่งนิ้ว ทันใดนั้นกลายเป็นทางน้ำแข็ง
“อา…อาจารย์!” คนที่ยังติดแหงกอยู่บนพื้นพูดเสียงอ่อน “ท่านยังไม่ได้…บอกว่า…นางอยู่ไหน…”
พูดยังไม่ทันจบ แรงกดที่หนักกว่าเมื่อกี้หลั่งลงมาอีกครั้ง คนที่จมลงไปในพื้นดินอยู่แล้วจมลึกลงไปอีกในทันที
เยี่ยยวนเดินจูงอวิ๋นเจี่ยวไปยังข่ายพลังขนส่งด้วยความโกรธ ราวกับลืมว่าตนเองสามารถผ่ามิติกลับไปได้โดยตรง จนกระทั่งเดินมาถึงข่ายพลังขนส่ง เขาถึงพูดขึ้น “หุบเขาเว่ยหยวน!”
นาทีถัดมา ทั้งสองคนกลับมาถึงชิงหยางแล้ว
เยี่ยยวนกลับไม่ได้หยุดฝีเท้าลง เขาจูงอวิ๋นเจี่ยวเดินกลับห้อง ก่อนจะปิดประตูลงเสียงดัง จากนั้นหันกลับมากอดอวิ๋นเจี่ยวเอาไว้ ใบหน้าของเขาฝังลงบนคอของอีกฝ่าย ไอเย็นที่แผ่ออกมานั้นราวกับแปรเปลี่ยนเป็นความ…น้อยใจ?
เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหู “ข้าเปล่า!”
“ฮะ?” อวิ๋นเจี่ยวผงะ ไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด อีกทั้งน้ำเสียงฟ้องนี้คืออะไรกัน
เขากอดเธอแน่นขึ้น พร้อมกับพูดขึ้นด้วยเสียงทุ้ม “เจ้าเชื่อข้า!”
“…อ่อ” อวิ๋นเจี่ยวเข้าใจแล้ว สิ่งที่เขากำลังพูดถึงคือเรื่องอวี๋ซีที่ตี๋ไฮ่เล่า จากนั้นเหมือนนึกบางอย่างได้ เธอพูดขึ้นอย่างจริงจัง
“หรือไม่ พวกเรามาคุยเรื่องสามวันสามคืนก่อน?…”