บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 41
หลังจากที่เธอไม่สามารถยื่นอุทธรณ์ต่อศาลได้ มาเดลีนถูกบังคับให้ยอมรับหายนะที่น่าไร้สาระนี้
สามปีงั้นหรือ
เธอหัวเราะอย่างขมขื่น
ยังไม่รู้ว่าเธอจะมีชีวิตอยู่ได้จนถึงวันที่ลูกของเธอเกิดหรือไม่
มาเดลีนไม่ได้บอกเจ้าหน้าที่เกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเธอ เธอไม่ลืมว่าเธอถูกทำร้ายอย่างไรเมื่อเธอบอกพวกเขา
อย่างไรก็ตาม ฝันร้ายของเธอคงอยู่กับเธอที่นี่ ในคืนนั้น มาเดลีนถูกแก๊งนักโทษหัวโล้นทุบตีอย่างโหดร้าย
เธอไม่มีแม้เรี่ยวแรงที่จะต่อสู้กลับ นอกจากนั้น เธอยังถูกทรมานด้วยเนื้อร้ายที่คอยลุกลามเธอเป็นระยะๆ มาเดลีนเริ่มตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด
เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขดตัวเป็นลูกบอลเพื่อป้องกันไม่ให้การกระทำเลวร้ายนั้นส่งผลต่อท้องของเธอ
สถานการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นเป็นครั้งคราว โชคยังเป็นของเธอ พวกเขาไม่สามารถสร้างความกระทบกระเทือนแก่ลูกน้อยเธอได้
มาเดลีนแจ้งเกี่ยวกับเรื่องนี้สองสามครั้ง แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทุกคืนผ่านไปอย่างสิ้นหวัง มาเดลีนกัดฟันด้วยความเจ็บปวด เธออยู่รอดได้ด้วยกำลังใจและการตั้งมั่นคิดถึงชีวิตที่กำลังจะเกิดมาเธอต้องมีชีวิตรอดอยู่ในการเลี้ยงดูลูกในท้องของเธอ
‘เจเรมี่ คุณใจดำกับฉันมาก’
‘ฉันเพ้อฝันว่าคุณมีความสุขเหมือนกับฉันเมื่อเราได้พบกันอีกครั้งในตอนสุดท้าย คงมีเพียงฉันคนเดียวที่หมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้เป็นเวลา 12 ปี’
แม้ว่าแดเนียลจะขอให้ใครบางคนคอยส่งยามาให้เธอเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดในร่างกาย แต่ มาเดลีนยังคงรู้สึกว่าร่างกายของเธออ่อนแอลง มีอยู่สองสามครั้งที่เธอรู้สึกเหมือนไม่สามารถทนได้อีกต่อไป แต่การเลี้ยงดูลูกเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้โลกสีเทาของเธอสว่างขึ้น
ลูกของเธอมีอายุเกือบสิบเดือนแล้ว เนื่องจากใกล้ถึงวันครบกำหนดคลอดมาเดลีน จึงมีความตั้งใจฮึดสู้ที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป
เสียงฟ้าร้องสนั่นหวั่นไหวไปทั่วในคืนต้นฤดูร้อน
มาเดลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงมาก แน่นอน เหล่านักโทษพวกนั้นกำลังสร้างปัญหาอีกครั้ง
เธอคิดว่าพวกหล่อนจะปล่อยเธอไว้ตามลำพังหลังจากเตะและต่อยเธอ แต่คราวนี้ ใครบางคนกด มาเดลีนลงกับพื้นทันทีที่เข้าในห้อง ในขณะที่นักโทษสองคนจับมือเธอไว้ข้างตัวขณะที่คนอื่นฉีกกางเกงของเธออย่างลวกๆก่อนจะพยุงน่องของเธอ
เธอสามารถบอกได้จากสัญชาตญาณว่าพวกเขากำลังจะทำอะไรกับลูกของเธอ เธอต่อสู้ดิ้นรนสุดกำลัง “พวกเธอกำลังทำอะไร? ปล่อยฉันไป!”
อย่างไรก็ตาม คนเหล่านั้นไม่สนใจการดิ้นรนและเสียงกรีดร้องของเธอ ความเจ็บปวดกระทันหันกำลังพุ่งสูงทะลุพนังท้อง มาเดลีนรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่มาจากภายในของเธอ เธอยังรู้สึกได้ว่าบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้นเธอมีอาหารคล้ายคนน้ำคร่ำแตก
“อย่าทำร้ายลูกของฉัน! ได้โปรด!” มาเดลีนร้องขอความเมตตาในขณะที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดอย่างมาก ความกลัวที่รุนแรงและความเจ็บปวดที่บั่นทอนจิตใจจากการคลอดลูกทำให้เธอทรมานอย่างหาคำไหนมาพรรณาไม่ได้ ในขณะนี้ ทุกอย่างกำลังโถมใส่เธอเฉกเช่นฟ้าผ่า
มาเดลีนเจ็บปวดมากจนเธอรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังจะถูกแบ่งครึ่ง น้ำตาและเหงื่อเปียกเสื้อของเธอ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอถูกถลกหนังทั้งที่ยังมีชีวิต ความเจ็บปวดกำลังทำให้แขนขาและกระดูกของเธอสลายไปทั้งหมด
เธอไม่รู้ว่าสิ่งนี้กินเวลานานแค่ไหน ความเจ็บปวดทำให้ มาเดลีนมีรู้สึกลอยคล้ายคนวิญญาณหลุดออดจากร่างมากขึ้นไปทุกที ขณะอยู่ในสภาพกึ่งรู้สึกตัว เธอได้ยินเสียงร้องอันทรงพลังของเด็ก
“ลูกแม่…” เธอพึมพำ
“เอาลูกมาให้ฉัน…”
“คุณวิทแมนเคยพูดว่าเด็กกำพร้าคนนี้จะต้องถูกฝังไปพร้อมกับทารกที่ผู้หญิงอันเป็นที่รักของเขาที่เสียไป มาเดลีน อย่าโทษพวกเราเลย พวกเราแค่ปฏิบัติตามคำสั่ง”
ผู้หญิงที่รักของเขา…
ปฏิบัติหน้าที่…
มาเดลีนหลับตาลงจากความเหนื่อยล้า น้ำตาเล็ดรอดออกมาจากมุมตาของเธอ
ลูกของพวกเขาจะถูกฝังไว้ข้างๆกับเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนั้นที่เกิดจากเมเรดิธที่มีกับผู้ชายคนอื่นนั่นเป็นเรื่องน่าอัปยศหรือน่าเศร้ากันแน่?
วันรุ่งขึ้น มาเดลีนลุกขึ้นจากพื้นและตรงดิ่งไปขอความช่วยเหลือในขณะที่ต้องทนกับความเจ็บปวดที่ร้อนแรงแผดเผาภายใน เธอพบเจ้าหน้าที่และพูดว่า “เมื่อคืน มีคนพยายามบังคับให้ฉันคลอดลูกพวกเขาดึงลูกฉันออกและพาลูกของฉันหนีไปหลังจากที่ฉันคลอด”
เจ้าหน้าที่มองไปที่มาเดลีนด้วยความสับสนและถามว่า “เธอท้องเหรอ?”