กระบี่ลุยสังหาร!
ลมพัดอย่างบ้าคลั่งทางด้านหลัง เหลิ่งหานพุ่งเข้ามาฆ่าอีกครั้ง
ลู่ฝานสายตาเฉียบคม แต่ไม่ได้เคลื่อนไหว มีเปลวไฟ ลุกโชนขึ้นบนตัว
กายทองไฟอาบ!
ฉึบ!
กระบี่ของเหลิ่งหานแทงลงบนหัวใจของลู่ฝาน ไอ้หมอนี่ลงมือโหดเหี้ยม ใช้ท่าไม้ตายทันที
น่าเสียดาย พลังปราณของเขายังไม่พอ ปราณชี่ของลู่ฝานบวกกับผิวหนังเผ่ามังกรที่ทนทาน ต้านทานกระบี่ยาวของเขา ปลายกระบี่แทงเสื้อจนขาด แต่หยุดลงบนผิวหนังของลู่ฝาน ไม่ถึงหนึ่งนิ้ว ไม่สามารถแทงเข้าไปได้อีก
ลู่ฝานถือกระบี่ยาวไว้ในมือซ้าย เหลิ่งหานพยายามกระตุ้นพลังปราณอย่างสุดชีวิต พยายามใช้เท้าและมือ โจมตีใส่ตัวลู่ฝาน
กระบี่หนักตั้งตรง การโจมตีเกือบครึ่งของเหลิ่งหานโดนต้านทานเอาไว้ทั้งหมด พลังของนักบู๊แดนปราณนอกไม่สามารถทำลายปราณชี่ของลู่ฝานได้
ตอนนี้ พลังป้องกันอันแข็งแกร่งของปราณชี่กับระดับความทนทาน สะท้อนให้เห็นอย่างสมบูรณ์แบบ
ลู่ฝานยิ่งรู้ว่าปราณชี่ของตัวเองมันวิปริต และแข็งแกร่งแค่ไหน มิน่าละ หลายร้อยหลายหมื่นปีมานี้ คนจำนวนมากอยากผสานพลังปราณกับพลังชี่ เขาแน่ใจได้ว่า ปราณชี่ของเขายังมีความสามารถแข็งแกร่งอีกมากมาย รอให้เขาเปิดมันออกมาทีละอย่าง
แววตาเป็นประกายเฉียบคม ปราณชี่ทั้งตัวลู่ฝาน กลายเป็นพลังวิญญาณ
ย๊าก!
ลู่ฝานแผดเสียงดังออกมา พลังวิญญาณกลายเป็นคลื่นเสียง โจมตีออกไป
คลื่นเสียงอันน่ากลัว สั่นสะเทือนจนหยู่ซินหน้ามืด หานเฟิงพูดอย่างตกใจ “มาอีกแล้ว!” จากนั้นปวดหัวอย่างรุนแรง แต่เขาเคยฝึกเพลงเต๋าหนึ่งเดียว ชินกับความเจ็บปวดแบบนี้ไปแล้ว พริบตาเดียวก็ตั้งสติได้
ฮ่วนเย่ว์ถอยหลังไปหลายก้าว แววตาเป็นประกาย และตั้งสติได้
ลู่ฝานมีทักษะมากมาย เดิมทีฮ่วนเย่ว์เข้าใจว่าตัวเอง เห็นเบื้องลึกของลู่ฝานในหอคอยฝึกฝนแล้ว คิดไม่ถึงว่าลู่ฝานจะทำให้เธอตกใจอีก
เยียนหรานโดนคลื่นเสียงกระแทกจนตัวสั่น และปล่อยมือที่จับเอาไว้
แต่ไม่มีใครเห็นว่า เมื่อหลิงเหยาเผชิญกับพลังวิญญาณของลู่ฝาน แค่แววตาวูบไหวเท่านั้น และรับมันได้อย่างสบาย
หลิงเหยาจับเยียนหรานเอาไว้
พลังความร้อนเข้าไปในตัวเยียนหรานต่อต้านเยียนหรานได้ทันที
หลิงเหยาพูดเบาๆ ข้างหูเยียนหราน “ศิษย์พี่เยียนหราน ขอโทษด้วย”
เยียนหรานหน้าซีดเผือด สัมผัสได้ถึงแรงที่หลิงเหยาควบคุมเธอเอาไว้ แข็งแกร่งกว่าเธอไม่ใช่แค่ขั้นเดียว ความบริสุทธิ์ของพลังเหนือกว่าเป็นเท่าตัว
ที่แท้ศิษย์น้องหลิงเหยา เหนือกว่าเธอตั้งนานแล้ว
แต่หลิงเหยาอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่เคยแสดงพลังของเธอต่อหน้าคนอื่น และไม่รู้ว่าพลังปราณของหลิงเหยาเกินกว่าแดนปราณนอกแล้ว
ในลานกว้าง เหลิ่งหานโดนพลังวิญญาณของลู่ฝานกระแทกจนเลือดออกเจ็ดทวาร พลังปราณบนตัวไม่สามารถรวมตัวกันได้อีก
ลู่ฝานโมโหจริงๆ จึงลงมืออย่างโหดเหี้ยม
กระบี่หนักปักลงบนพื้น เมื่อปล่อยมือ ลู่ฝานยกหมัดขึ้นมา
หมัดถล่มเขาทำลายล้าง!
หมัดกระแทกลงบนท้องเหลิ่งหานอย่างแรง
กรอบ กรอบ!
เสียงกระดูกหักดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ตัวของเหลิ่งหานโดนต่อยจนโค้ง และยุบลงไปจนน่ากลัว จากนั้นกระเด็นออกไป
กระเด็นออกไปไกลหลายสามสิบเมตร เหลิ่งหานกลิ้งลงบนพื้น
เหลิ่งหานกระอักเลือดออกมา ลุกขึ้นมาไม่ได้อีก แค่หมัดธรรมดาๆ เหลิ่งหานคงต้องนอนบนเตียงไปหลายเดือน
“อ่อนแอสิ้นดี!”
ลู่ฝานหันมามองหยู่ซินด้วยแววตาเย็นชา
สายตาอันดุดัน ทำให้หยู่ซินรู้สึกอกสั่นขวัญแขวน
หยู่ซินกัดฟัน เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ควรทำอย่างไร