“……….”
เส้นหมี่ได้ยินแล้ว ในที่สุดหลังจากที่เธอรู้สึกว่าทั้งร่างกายของเธอมืดมนแล้วก็เป็นอัมพาตอยู่ในรถแล้ว
ทำไม?
ผู้ชายเลวๆคนนี้จะต้องมาทำกับเธอแบบนี้? และยังจะพาไปมาเลเซียอีก เขาอยากจะให้ต่อไปเธอไม่ต้องได้เจอหน้าลูกอีกเลยใช่ไหม?
สิ่งที่เธอกังวลมากที่สุด ในที่สุดก็เกิดขึ้นแล้วใช่ไหม?
คนสารเลว ต่ำทราม!
เส้นหมี่โมโหเสียจนสั่นเทาไปทั้งร่างกาย ในอกเมื่อคิดว่าจะไม่ได้เจอลูกอีกก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดเหมือนอะไรหลุดแยกออกมาเลยอย่างไรอย่างนั้น
ทำให้เธอหายใจลำบากมาก
“คุณครับ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
คนขับรถเห็นท่าทางเศร้าเสียใจของเธอจากทางกระจกมองหลัง ก็รีบเอ่ยถามขึ้นด้วยความตกใจ
เส้นหมี่จึงดึงสติกลับมาได้!
“ไม่เป็นไรค่ะ รบกวน….ฉันไม่ไปเขตเมืองเก่าแล้วค่ะ ไปตึกหิรัญชากรุ๊ปที่อยู่ใจกลางเมืองแทน”
เธอตะเกียกตะกายขึ้นมา ดวงตาคู่นั้นที่แดงก่ำและดูชื้นจ้องมองไปทางด้านหน้าอย่างนิ่งๆ แล้วเอ่ยขึ้นทีละคำ
คนขับรถตกใจ รีบหมุนพวงมาลัยไปทางใจกลางเมืองอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นสิบกว่านาที ตึกหิรัญชากรุ๊ป
หลังจากที่เส้นหมี่มาถึงที่นี่แล้วนั้น ก็ลงจากรถในทันที และวิ่งไปทางหน้าตึกใหญ่นี้อย่างรวดเร็ว เตรียมตัวที่จะขึ้นไปหาผู้ชายเลวๆคนนี้ที่ชั้นดาดฟ้า
แต่คิดไม่ถึงว่าเธอเพิ่งจะมาถึงที่ประตูของตึกใหญ่แห่งนี้ ตรงที่ไม่เคยมีการจัดวางกำลังคนเอาไว้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ จู่ๆก็มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในชุดเครื่องแบบยื่นมือออกมาขวางเธอเอาไว้
“คุณเข้าไปไม่ได้ครับ!”
“ทำไม?”
“เพราะว่าท่านประธานสั่งเอาไว้แล้วว่าตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป คุณห้ามเข้าไปข้างในครับ!”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจ้องมองเธอ แล้วเอ่ยขึ้นมาแบบนี้
เมื่อเส้นหมี่ได้ยินแล้ว ก็รู้สึกโมโหจนแทบจะระเบิดออกมาตรงนั้นในทันที!
คนสารเลวนี่!
ไม่คิดว่าเขาจะยังให้คนมาขวางเธอเอาไว้ตรงนี้อีก? เขาบ้าไปแล้วใช่ไหม? เขาคิดว่าแบบนี้ก็จะสามารถขวางการก้าวไปหาลูกของเธอได้ใช่ไหม? ฝันไปเถอะ!
เส้นหมี่จ้องมองบนดาดฟ้าของตึกด้วยความเกลียดชัง แล้วหันหลังเดินกลับไป
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง หน้าประตูใหญ่ของตึกก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมา
เพียงแต่ผู้หญิงคนนี้สวมใส่ชุดกระโปรงยาวถึงข้อเท้า การแต่งตัวของเธอทำให้ดูอ่อนช้อยงดงามและทั้งยังดูผอมสูงอีกด้วย เธอใส่แว่นตากันแดด ในมือถือกระเป๋าสั่งทำพิเศษส่วนตัวเอาไว้ หลังจากที่ปรากฏตัวขึ้นมา บุคลิกท่าทางท่าสง่างามสูงส่ง ทำให้ทุกๆคนเห็นแล้วก็อดที่จะรู้สึกเกิดความละอายใจขึ้นมาไม่ได้
มีเสน่ห์มาก!
พระเจ้า ผู้หญิงคนนี้คือใครกัน?
ดูดีมีออร่าและสวยมากจริงๆ…..
ภายในตึกมีคนจำนวนไม่น้อยที่ถูกดึงดูดแล้ว และยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ขวางเส้นหมี่เอาไว้ก่อนหน้านี้ตรงหน้าประตูเลย จ้องมองด้วยท่าทางที่ดูโง่เขลาไปแล้ว
“คุณครับ ขอถามหน่อยนะครับคุณคือ…..”
“ชิ!”
เธอไม่ได้สนใจที่จะพูดกับเขาเลยเสียด้วยซ้ำ หญิงสาวงดงามเสียจนทำให้คนไม่สามารถมองตรงๆได้ เธอเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา แล้วก็ก้าวเท้าเดินเข้าไป
สถานะเป็นอะไร คู่ควรที่จะมาพูดกับเธออย่างนั้นหรือ?
หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องโถง เสมียนเห็นแล้วจึงรีบเข้ามาต้อนรับอย่างนอบน้อม
“สวัสดีค่ะ คุณผู้หญิง มีเรื่องอะไรให้ช่วยไหมคะ?”
“ฉันมาหาประธานของพวกเธอ”
ครั้งนี้ หญิงสาวตอบคำถามแล้ว
อีกทั้ง ตอนที่เธอเอ่ยถึงเจตนาของตัวเองก็ยังถอดแว่นตากันแดดออกด้วย
“พระเจ้า–”
ทันใดนั้นเอง ในห้องโถงก็มีเสียงร้องอุทานออกมาด้วยความรู้สึกทึ่ง!
และนี่คือใบหน้าที่สวยงดงามมากจริงๆ รูปหน้าของเธอนั้นมีความเป็นมาตรฐานมาก ใบหน้ารูปไข่ ถ้าหากแยกอวัยวะบนใบหน้าออกมาแล้ว อาจจะดูเรียบๆไม่แปลกใหม่ แต่พอประกอบเข้าด้วยกันแล้ว เหมือนกับดอกโบตั๋นผลิบานออกอย่างไรอย่างนั้น ภายใต้ใบหน้าที่แต่งหน้าด้วยความละเอียดอ่อน สวยงามเสียจนทำให้ไม่สามารถละสายตาออกไปจากเธอได้เลย
โดยเฉพาะดวงตาที่เหมือนอัญมณีที่แวววาวคู่นั้นของเธอ
หน้าตางดงามและยังมีกระเป๋าแบรนด์เนมอีก…..
เสมียนรีบแจ้งกับสำนักงานของท่านประธานหลังจากนั้นก็พาเธอไปที่ลิฟต์ด้วยตัวเอง
“คุณผู้หญิงคะ ออฟฟิศของท่านประธานอยู่ชั้นดาดฟ้า คุณขึ้นไปก็จะสามารถมองเห็นได้เลยค่ะ”
“โอเค ขอบคุณนะคะ”
สาวสวยคนนี้มีท่าทีการปฏิบัติตัวดีมาก หลังจากที่เอ่ยพูดขอบคุณแล้วถึงได้เข้าไปในลิฟต์
เพียงแต่หลังจากที่เข้าไปแล้ว พอประตูลิฟต์ปิดลง เธอก็รีบเก็บท่าทางที่สง่างามของเธอเอาไว้ แล้วจ้องมองไฟแสดงชั้นที่เริ่มต้นขึ้นพลางกัดฟันด้วยความแค้น
“คิดจะเล่นกับฉัน? ตอนที่ฉันเป็นคุณหนูผู้สูงส่ง พวกคุณไม่รู้ถึงความอดอยากไม่มีจะกินนั่นหรอก! แสนรัก คุณรอฉันก่อนเถอะ!”
เอ่อ……
เส้นหมี่ ใช่แล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็คือเธอ!
——
แสนรักรับสายนอกอยู่ในออฟฟิศ ตอนที่บอกว่ามีผู้หญิงวัยรุ่นที่ดูมีอำนาจมาหาเขานั้น ในหัวเขาก็รู้สึกสงสัยขึ้นมา
ผู้หญิงวัยรุ่นที่มีสถานะมีอำนาจอย่างนั้นเหรอ?
ใครกัน?
เขาคิดไม่ออก
แต่เนื่องจากว่าปกติแล้วกำหนดการของเขาก็มีมากเป็นพิเศษอยู่แล้ว คนที่นัดเจอนั้นก็มีไม่น้อยด้วยเช่นกัน ในเมื่อมาหาถึงที่นี่แล้วเขาคิดว่าอาจจะตกหล่นไปก็ได้
ดังนั้นเขาจึงให้เสมียนที่อยู่ข้างนอกปล่อยให้เธอเข้ามา
และเมื่อเข้ามาแล้ว เสียงรองเท้าส้นสูงก็ดังขึ้น พนักงานในออฟฟิศเองก็จับจองอย่างให้ความสนใจด้วยเช่นกัน แสนรักเห็นประตูออฟฟิศตัวเองถูกเปิดออก
“………..”
ในช่วงเวลานั้นเอง ดวงตาของเขาก็จับจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่เข้ามาคนนี้ ก็ตกตะลึงไปพักหนึ่ง แล้วรู้สึกหลุดลอยไปเล็กน้อย
ถึงแม้ว่าเวลานี้ใบหน้าเล็กๆของเธอจะใส่แว่นตากันแดดอันใหญ่อยู่ก็ตาม