บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 61
เธอต้องมีชีวิตอยู่รอดจนกว่าจะถึงวันที่เมเรดิธได้รับผลกรรมอย่างสาสม!
มาเดลีนไม่สามารถหลบหนีไปจากเกลนเดลได้สำเร็จ เจเรมี่มักพาเธอกลับไปที่คฤหาสน์วิทแมนเป็นครั้งคราว
ท่านปู่ วิทแมน ชื่นชอบมาเดลีนอย่างเหลือเชื่ออีกทั้งเขายังใจดีกับเธออย่างน่าประหลาดใจ ครั้งหนึ่งเขาเคยตบไหล่เธอแล้วพูดว่า ‘เด็กคนนี้ช่างดูคุ้นเคยอะไรขนาดนี้ เธอคิดว่าเราเคยเป็นปู่และหลานสาวในชาติก่อนหรือไม่?’
ความจริงแล้วไม่ใช่แค่คุณปู่ท่านนี้ที่มีความรู้สึกแบบนี้ แต่มาเดลีนเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
ในขณะที่เธอได้พบกับชายชราผู้มั่งคั่งคนนี้ เธอรู้สึกเหมือนเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน
เมื่อใดก็ตามที่มาเดลีนไปที่คฤหาสน์วิทแมน นอกจากเธอต้องแสร้งทำเป็นใจดีและอ่อนโยนต่อเจเรมี่่แล้ว เธอยังได้เห็นปฏิกิริยาของทุกคนที่ปฏิบัติต่อเธอราวกับว่าเธอเป็นสิ่งที่อุจาดตาไม่หน้ามอง — โดยเฉพาะเมเรดิธ
ในตอนแรก หล่อนสามารถกำจัดมาเดลีนออกไปและได้รับตำแหน่งคุณนายวิทแมนได้สำเร็จ แต่ตอนนี้ คนพวกนี้ไม่สามารถข้ามหน้าข้ามตาเจ้าของตระกูลอย่างผู้อาวุโสวิทแมนได้ การที่จะได้รับตำแหน่งของนายหญิงวิทแมนตอนนี้ยากพอๆกับการบินได้
ในช่วงบ่ายวันจันทร์ มาเดลีนกำลังเดินหางาน ทันใดนั้น เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังขึ้นเธอรับสายเจเรมี่ เขาเพียงแค่บอกว่าต้องการให้เธอไปที่คฤหาสน์วิทแมนกับเขาในคืนนี้
ก่อนที่เธอจะปฏิเสธ เขาพูดว่า “วันนี้ผมยุ่ง ดังนั้นผมเลยไม่มีเวลาไปรับเธอ เธอควรจะไปด้วยตัวเอง แต่ก่อนที่เธอจะไป อย่าลืมซื้อมัฟฟินที่คุณปู่ชื่นชอบมาด้วยนะ”
หลังจากพูดคุยเรื่องคุณปู่เสร็จ มาเดลีนจำได้ว่าเขาชอบมัฟฟินมาก โดยเฉพาะคนที่มาจากร้านบนถนนไซเปรส เจเรมี่จะซื้อทุกครั้งที่ผ่านร้านนั้น
มาเดลีนเก็บข้าวของของเธอเพื่อเตรียมตัวไปขึ้นรถไฟใต้ดินไปยังถนนไซเปรส
หลังจากที่เธอจ่ายเงินค่ามัฟฟินเสร็จ แต่แล้วสายตาของเธอกับบังเอิญสะดุดที่ร่างเล็กๆที่คุ้นตาด้วยความประหลาดใจ
นั่นมันลูกชายของเมเรดิธและเจเรมี่ แจ็คสัน วิทแมน
มาเดลีนพยายามมองไปรอบๆเธอไม่พบเมเรดิธ ในเวลาเดียวกัน แจ็คสันกำลังมองไปรอบๆราวกับว่าเขากำลังมองหาใครบางคน
‘เขาหลงทาง?’ มาเดลีนคิดแบบนั้น เธอเห็นคนเดินผ่านไปมาสองสามคนมองมาที่เด็กตัวเล็กอย่างสงสัย บางคนถึงกับเดินเข้าไปคุยกับเขา
แจ็คสันอายุแค่สองขวบและเดินแทบจะไม่ได้ แล้วเขาจะบอกความคิดของเขากับใครได้อย่างไร?
ขณะนั้นเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อมีชายคนหนึ่งที่ดูลักษณะคล้ายนักเลงเดินเข้ามาหาแจ็คสัน มาเดลีนวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“แจ็ค” เธอร้องเรียกและแจ็คสันก็หันกลับมา
เขาเคยเห็นมาเดลีนสองสามครั้งก่อนหน้านี้ เขาจึงจำเธอได้เขาเรียกเธออย่างน่ารักว่า”แมดดี้”
เมื่อชายคนนั้นเห็นว่าเด็กน้อยคนนี้รู้จักมาเดลีน เขาก็เดินจากไปด้วยความหงุดหงิด
“แจ็ค ทำไมมาอยู่ที่นี่? ไม่มีใครมาด้วยเหรอ?”
“แม่…” เด็กชายตัวเล็กมองไปที่มาเดลีนและร้องเรียกหาแม่ของเขา
มาเดลีนรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเธอ
เธอมีโอกาสที่จะเป็นแม่เช่นกัน แต่เธอจะไม่มีโอกาสนั้นอีกในอนาคตอีกแล้ว
มาเดลีนจับมือแจ็คสันและรอนานกว่าสิบนาที ยังคง ไม่มีใครมารับแจ็คสัน เธอโทรหาเจเรมี่ แต่ไม่มีใครรับโทรศัพท์ เธอจำได้ว่าเขาบอกเธอว่าเขาไม่ว่างเธอจึงหยุดโทรหาเขา
เธอนึกขึ้นได้ว่าคืนนี้เธอต้องไปที่คฤหาสน์วิทแมน ดังนั้นเธอคิดว่าเธอสามารถพาเด็กคนนี้กลับไปที่นั่นได้ ในขณะนั้น รถแท็กซี่ขับผ่านมาและเธอโบกรถคันนั้นก่อนนำแจ็คเข้าไปในรถ
ในขณะที่เธอมองเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆเธอ มาเดลีนรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังสับสนแปลก ๆ
นี่คือลูกของเมเรดิธนะ ทำไมเธอถึงไม่ปฏิบัติต่อเด็กคนนี้อย่างไม่ใยดีเหมือนกับที่เมเรดิธทำกับลูกสาวเธอ? ทำไมเธอถึงไม่เพิกเฉยต่อเขาแล้วปล่อยให้เขาถูกลักพาตัวไปบนถนน?
ถูกต้อง เธอไม่สามารถทำได้ เธอไม่เพียงแค่ทำไม่ได้ แต่เธอยังรู้สึกว่าเด็กคนนี้น่ารักและเป็นมิตร
บางทีอาจเป็นเพราะความเหนื่อยสะสมที่เธอมี นั้นทำให้มาเดลีนพักสายตาของเธอเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ตื่นขึ้นมาโดยมีคนเขย่าตัวเธออย่างรุนแรง มาเดลีนลืมตาขึ้นด้วยความเหนื่อยล้าและเห็นเมเรดิธจับไหล่ของเธอขณะที่ร้องไห้อย่างลุกลี้ลุกลน
“แมดดี้ บอกฉันสิ! แจ็คของฉันอยู่ที่ไหน? ได้โปรดคืนลูกของฉัน! ขอร้องเถอะนะ!”