บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 62
หัวของมาเดลีนรู้สึกหนักอึ้งจนแทบจะระเบิด หลังจากที่เมเรดิธเขย่าเธออย่างแรง มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่ลงไปอีก
“แมดดี้ ทำไมเธอใจร้ายขนาดนี้ได้ยังไง? ฉันไม่สนใจว่าเธอจะมีความเกลียดต่อฉันและไม่พอใจฉันมากมายแค่ไหน แต่ลูกของฉันเป็นเพียงเด็กตาดำ ๆ ทำไมเธอถึงทำแบบนี้กับแจ็คได้?”
สิ่งนี้ฟังดูคุ้นเคยมาก
มาเดลีนไม่เคยลืมเธอเกือบจะพูดโต้ตอบแบบเดิมกับเมเรดิธเหมือนในครั้งก่อน
แต่ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น?
เมเรดิธต้องการจะสื่อถึงอะไร?
“แมดดี้ บอกฉันหน่อยว่า เธอซ่อนแจ็คไว้ที่ไหน? บอกฉันมา!”
เมื่อมาเดลีนยังดูสับสน เมเรดิธเห็นดังนั้นจึงกรีดร้องเสียงหลงถามเธออย่างหัวเสียอีกครั้ง
“แจ็ค?” มาเดลีนพยายามนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะหลับไป จากนั้น เธอมองไปรอบ ๆ ตัว ก่อนจะพบว่า เธออยู่ที่บ้านปัจจุบันของเธอ
เธอกำลังพาแจ็คสันกลับไปที่คฤหาสน์ วิทแมน ก่อนหน้านี้ แล้วทำไมเธอมาที่นี่ตอนนี้?
มาเดลีนรู้สึกถึงลมกระโชกเย็นที่คืบคลานขึ้นมาจากด้านล่างของเท้าของเธอ เธอสั่น เธอไม่กล้าที่จะจินตนาการว่าเกิดอะไรขึ้น
“มาเดลีน ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะทำในสิ่งที่เธอเคยพูดออกมาว่าเธอจะทำเช่นนี้” เสียงหนาวเย็นเข้ากระดูกดังขึ้นจากด้านบนศีรษะของเธอ
เธอเงยหน้าขึ้นใบหน้าที่หล่อเหลาที่เเสนเย็นชาของเจเรมี่ก็ปรากฏขึ้นในมิติการมองเห็นของเธอ
คำพูดของเขาให้ความหมายที่ลึกล้ำ และมาเดลีนรู้สึกสับสน ไม่ว่าอย่างไร เสียงร้องอันน่าสะเทือนใจของเมเรดิธดังขึ้นอีกครั้ง
“แมดดี้ ฉันขอร้องคุณละ ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้วตราบใดที่เธอคืนแจ็คของฉันมา! ฉันจะขอให้เจเรมี่ทำดีกับเธอดูแลเธออย่างดีแต่ต่ฉันขอเพียงสิ่งเดียวคืนแจ็คให้ฉันเถอะนะ” เมเรดิธคว้ามาเดลีนและอ้อนวอนอย่างเศร้า ๆ
มาเดลีนมองไปที่เจเรมี่ด้วยความหวาดกลัวและอธิบายตัวเองว่า “ฉันเจอแจ็คตอนที่ฉันอยู่ที่ถนนไซเปรสและเขาดูเหมือนหลงทาง ฉันแค่อยากพาเขากลับบ้าน…”
“แมดดี้ ทำไมเธอถึงยังยืนยันที่จะโกหกเช่นนี้? ฉันกับเจเรมี่ดูภาพจากกล้องรักษาความปลอดภัย เขาไม่มีทางหลง แต่เธอนั่นแหละคือคนที่พรากเขาไป! บอกฉัน เขาอยู่ที่ไหน?” เมเรดิธคร่ำครวญดังลั่น
มาเดลีนรู้สึกถึงความกลัวและความกังวลใจ เหตุผลที่เธอมีบอกให้เธอสงบสติอารมณ์ เธอมองไปที่เจเรมี่ “เนื่องจากคุณสามารถดูภาพจากกล้องวงจรปิดได้ ฉันแน่ใจว่าคุณจะพบว่าฉันตั้งใจจะพาแจ็คไปที่คฤหาสน์วิทแมน แต่แล้ว…”
จากนั้น เธอรู้สึกง่วงและหลับไป
หัวใจของมาเดลีนเต้นรัว ทันใดนั้น มีบางอย่างคิดขึ้นมาได้ “คนขับ! คนขับคนนั้นน่าสงสัย! เขาคือคนที่จับแจ็ค!”
“ฮึ่ม” เจเรมี่เย้ยหยันทันใด เขามองไปที่เธอด้วยแสงจ้า ทำให้มาเดลีนตัวสั่นด้วยความกลัว
“เจเรมี่ ฉันไม่ได้ลักพาตัวลูกชายของคุณ ฉันไม่เคยทำร้ายเขา!” มาเดลีนมองเข้าไปในดวงตาที่แหลมคมอย่างกล้าหาญ
“มาเดลีน เธอยังคงจะทำการแสดงโง่ ๆ นี้ต่อไปอีกหรอ? เธอลืมสิ่งที่เธอพูดกับเมอร์ต่อหน้าผมหรือเปล่า? เธอบอกให้หล่อนระวังตัวและไม่เพียงเท่านั้นแต่เธอจะฆ่าหล่อนเมื่อเธอเป็นบ้า แล้วเธอยังจะจัดการกับเด็กชายตัวเล็ก ๆ ด้วย ตอนนี้เธอยังคงพยายามเล่นลิ้นอยู่ใช่ไหม อื้อ?”
มาเดลีนรู้สึกหนาวสั่นที่หลังของเธอ ความกลัวและความกังวลแกระจายไปทั่วในร่างกายของเธอทันที
ถูกต้อง เธอพูดแบบนั้น แต่เธอแค่พูดแบบนั้นเพื่อทำให้เมเรดิธโกรธ
เธอจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร?
“แมดดี้! เพื่อความสัมพันธ์ของเรา ฉันขอร้องเธอ!” เมเรดิธคุกเข่าทันใด
เจเรมี่รวบเมเรดิธไว้ในอ้อมแขน ดวงตาของเขาทะลุเมเรดิธเหมือนมีดสั้นปักอย่างเยือกเย็น “ฉันจะให้เวลาเธอคิดอีกที ถ้าเธอไม่บอกฉัน ฉันจะส่งเธอกลับไปที่คุกอีกครั้ง”
มาเดลีนรู้สึกว่าร่างกายของเธอเย็นลง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและความกลัวจับใจ
เธอยังไม่สามารถขับไล่และลืมเรื่องที่เกี่ยวพันในวันที่เธอใช้ช่วงเวลานั้นในคุก เธอถูกทำร้ายและทรมานอย่างไร และความเจ็บปวดที่เธอได้รับทางร่างกายและจิตใจ
วันที่มืดมนเหล่านั้นเกือบจะบังคับให้เธอต้องจบชีวิตลง
เธอไม่สามารถตายได้!
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในตอนนี้ เธอก็ไม่ต้องการกลับไปที่ขุมนรกที่ซึ่งไม่สามารถเดินทางต่อไปไหนได้เลยแม้แต่วันเดียว ช่างไร้อนาคต ไร้แสง ในสถานที่แห่งนั้น ไม่! เธอไม่มีทางกลับไปเด็ดขาด