ตอนที่ 525 พิธีจีนหรือพิธีตะวันตก (3)
เหนียนเสี่ยวมู่หน้าแดง โผเข้าไปในอ้อมกอดของชายหนุ่ม “แค่ได้หมั้นกับคุณ พิธีแบบไหนก็ได้ทั้งนั้นค่ะ”
อวี๋เยว่หานใจสั่น
กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ราวกับว่าอยากจะกอดให้เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายของเขา
เหนียนเสี่ยวมู่เห็นท่าทีซาบซึ้งของเขา ก็แอบยกนิ้วโป้งชมตัวเองอยู่ในใจ
บนโลกใบนี้ คงไม่มีผู้หญิงคนไหนไหวพริบดีเท่าเธออีกแล้ว
แค่ประโยคเดียว ก็งอนง้อก้อนน้ำแข็งได้แล้ว
ขณะที่กำลังจะฉลองให้กับตัวเองที่รอดพ้นจากสถานการณ์นี้ไปได้ ก็ได้ยินเสียงเย็นๆ ของเขาเอ่ยขึ้น “เหนียนเสี่ยวมู่ ซาบซึ้งใจพอแล้ว เรื่องการใช้ความรุนแรง คุณควรมีคำอธิบายดีๆ ให้ผมใช่ไหม”
เหนียนเสี่ยวมู่ “ o(╯□╰)o……”
คฤหาสน์ตระกูลเหวิน
เหวินหย่าไต้วิ่งมาจากด้านนอก เข้าไปในห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว กดล็อกประตู
หมุนตัววิ่งไปที่หน้าตู้เสื้อผ้า ดึงเอากระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาใบหนึ่ง แล้วเปิดออก
ยัดเสื้อผ้าใส่เข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว
เธอเพิ่งจะรู้ข่าวว่าทางตำรวจเริ่มสงสัยเธอแล้ว
ถ้าไม่หนีไปตอนนี้ พอตำรวจสืบพบว่าเธอคือคนที่จ้างวานคนไปลักพาตัวเหนียนเสี่ยวมู่ เธอคงหนีไม่รอดแน่ๆ
ดีที่พ่อของเธอจัดให้เธอไปต่างประเทศพอดี อีกเดี๋ยวเธอก็ไปได้แล้ว แอบไปหลบอยู่ที่อื่นก่อน!
เหวินหย่าไต้ยัดเสื้อผ้าไปในกระเป๋าเดินทางไม่กี่ชุด พอนึกอะไรขึ้นได้ ก็รีบวิ่งไปที่โต๊ะเครื่องแป้งของตัวเอง
ควานหากล่องเครื่องประดับบนโต๊ะ ของมีค่าของเธอ ไม่มีเหลือเลยสักชิ้น!
ใครเอาของของเธอไป?
พ่อของเธอกำชับแค่ว่าให้เอาของมีค่าราคาแพงของเธอไปเท่านั้น พวกเครื่องประดับเล็กๆ น้อยๆที่ใช้ในชีวิตประจำวันยังคงอยู่กับเธอ
เหวินหย่าไต้นึกอะไรออก จึงกัดฟันกรอด ปิดกล่องไว้ตามเดิม แล้วเบนหน้าเดินไปทางห้องนอนใหญ่
ผลักประตูเข้าไป ก็เห็นจางหมิงเยี่ยนนั่งแต่งหน้าอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง ในมือยังถือต่างหูที่เป็นของเธออยู่ด้วย!
เหวินหย่าไต้โมโหจนแทบระเบิด เดินตรงเข้าไป คว้ามือไปแย่งต่างหูคืนมา
“จางหมิงเยี่ยน เธอมันหน้าไม่อาย นี่มันของของฉัน!”
“ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณหนูใหญ่ของเรานี่เอง” จางหมิงเยี่ยนถูกแย่งต่างหูไปจากมือก็ไม่ได้โมโหอะไร มองไปยังใบหน้าที่โมโหของเหวินหย่าไต้อย่างสะใจ
“ก็แค่ต่างหูคู่เดียวเอง ยืมมาใส่หน่อยทำเป็นงกไปได้ ถ้าฉันบอกกับพ่อเธอว่าอยากได้ของเล่นพรรค์นี้ เขาก็คงรีบซื้อให้ฉันอยู่แล้ว”
“เธอ!”
เหวินหย่าไต้โกรธจนหน้าเขียว
คนฉลาดควรทนเอาไว้ เธอกำต่างหูในมือไว้แน่น แล้วยื่นมือออกไปหาจางหมิงเยียน “เครื่องประดับอื่นๆ ของฉัน เธอก็เป็นคนขโมยไปใช่ไหม เอาคืนมา!”
“ขโมยอะไร ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดเรื่องอะไร นี่เป็นห้องของฉันกับพ่อของเธอ เธอไม่เคาะประตูก็บุกเข้ามา ไม่มีใครสั่งสอนหรือไง” จางหมิงเยี่ยนจัดทรงผมของตัวเองให้เรียบร้อย ใบหน้าที่ดูแลอย่างดี ดูแล้วเหมือนคนอายุแค่สามสิบต้นๆ เท่านั้น
มุมตาและคิ้วมีสไตล์เป็นของตัวเอง แล้วก็ยังแต่งหน้าเป็น มองดูแล้วดูจะเด็กกว่าเหวินหย่าไต้เสียด้วยซ้ำ
เธอลุกขึ้นจากโต๊ะเครื่องแป้ง มองสำรวจดูเหวินหย่าไต้
ยกมือขึ้นกอดอก แววตามีแววเย้ยหยัน
“คุณหนูใหญ่เหวินจำได้ไหมว่าตอนเจอฉันครั้งแรก คำพูดแรกที่เธอพูดกับฉันคืออะไร ตอนนี้ฉันคืนมันให้กับเธอ”
“……”
“ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ ไสหัวไป!”
“……”
เหวินหย่าไต้มองดูจางหมิงเยี่ยนที่ดูได้ใจ ก็โมโหจนแทบอยากจะฉีกหล่อนออกเป็นชิ้นๆ
แต่พอนึกถึงสถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้ ก็ได้แต่อดทน
จางหมิงเยี่ยนไม่ยอมคืนของให้เธอ งั้นเธอหาเองก็ได้!
สายตาของเหวินหย่าไต้มองไปทางที่โต๊ะเครื่องแป้ง
เมื่อนึกได้ว่าเมื่อครู่จางหมิงเยี่ยนหยิบต่างหูออกมาจากกล่องพวกนั้น เธอหรี่ตาเล็กลง คว้ามือไปหยิบกล่องเครื่องประดับนั้นมาไว้ในมืออย่างรวดเร็ว
ตอนที่ 526 พิธีจีนหรือพิธีตะวันตก (4)
พอเปิดออกดู ก็พบว่าเครื่องประดับที่หายไปของเธอ อยู่ในนี้จริงๆ!
“จางหมิงเยี่ยน ตอนนี้เธอมีอะไรจะพูดอีกไหม!”
“……”
จางหมิงเยี่ยนมองดูกล่องเครื่องประดับที่เธอถือเอาไว้ แต่เป็นเพียงการมองมานิ่งๆ เฉยๆ
“ฉันเอามาแล้วจะทำไม พ่อเธอเป็นคนสั่งเอาไว้เอง ในเมื่อเธอจะไปต่างประเทศแล้ว ต่อไปก็ช่วยอะไรตระกูลเหวินไม่ได้แล้ว คงไม่มีโอกาสใช้เครื่องประดับดีๆ พวกนี้อีก แทนที่จะวางไว้ให้มันไร้ค่า สู้เอามาให้ฉัน แต่งตัวให้ดูดีขึ้นเพื่อเอาใจพ่อเธอดีกว่า”
“ต่อให้ฉันไม่ได้ใช้ ฉันก็ยอมทิ้งดีกว่าที่จะให้เธอ!”
เหวินหย่าไต้กระชับกล่องเครื่องประดับในมือแน่น กัดฟันกรอด
“อีกอย่าง ต่อให้ฉันจะไปต่างประเทศ มันก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น รอพ่อฉันหายโกรธ ท่านต้องคิดถึงฉันแน่ๆ ท่านต้องให้ฉันกลับมา เธออย่าได้ใจให้มันมากนักเลย!”
พอพูดจบ จางหมิงเยี่ยนก็ราวกับได้ยินเรื่องตลก
จู่ๆ ก็หัวเราะชอบใจออกมา
เดินไปด้านหน้า มองไปที่เหวินหย่าไต้ราวกับคนเสียสติ
“เธอยังคิดว่าจะมีโอกาสได้กลับมาอีกเหรอ เธอกลับมาแล้วมันจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ตอนนี้ในแวดวงสังคมมีใครไม่รู้บ้าง ว่าคุณชายหานกำลังจะหมั้นกับเหนียนเสี่ยวมู่แล้ว งานหมั้นก็เริ่มเตรียมแล้วด้วย เธอคิดว่าเธอเป็นใครกัน”
“……”
“เธอควรเก็บเครื่องประดับพวกนี้ไว้เองจริงๆ นั่นแหล่ะ เพราะต่อไปถ้าเธออยากจะซื้อของดีๆ พวกนี้อีก เกรงว่าคงไม่มีปัญญา ฉันปรึกษากับพ่อเธอแล้ว เธอโตแล้ว พวกเราจะช่วยออกเงินให้เธอแค่ค่าตั๋วออกนอกประเทศเท่านั้น ค่าใช้จ่ายเวลาอยู่ที่นั่น เธอต้องหาเอาเอง ตระกูลเหวินจะไม่ช่วยออกแม้แต่บาทเดียว!”
“เธอว่าอะไรนะ!”
สีหน้าของเหวินหย่าไต้เปลี่ยนไปในทันที ยื่นมือไปจับแขนของจางหมิงเยี่ยน
“เธอพูดบ้าอะไร! ฉันเป็นลูกสาวแท้ๆ ของพ่อ ต่อไปธุรกิจของตระกูลเหวินก็ต้องให้ฉันรับช่วงต่อ ท่านจะไม่สนใจฉันได้ยังไง!”
“ฉันว่าเธอพิจารณาตัวเองหน่อยดีกว่านะ สภาพเธอตอนนี้ ยังไม่ยอมรับความจริงอีก ธุรกิจของตระกูลเหวินจะตกเป็นของลูกชายของฉัน ส่วนเธอ ไปแก่ตายที่ต่างประเทศแล้วกัน!”
จางหมิงเยี่ยนปัดมือของเธอออก มองดูเธอล้มไปกองอยู่ที่พื้น จากนั้นก็หมุนตัวกลับไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง
หยิบสร้อยไข่มุกเส้นหนึ่งออกมาจากกล่องเครื่องประดับอีกใบ แล้วเดินมาหยุดตรงหน้าเหวินหย่าไต้
ยกมือขึ้น แล้วโยนไปตรงหน้าเธอ
จากนั้นก็ค่อยๆ ย่อตัวลง หัวเราะเสียงเย็น
“อย่าหาว่าแม่เลี้ยงอย่างฉันไม่เอ็นดูเธอล่ะ จะโทษก็โทษตัวเธอเองที่ไม่เห็นหัวใคร ทำตัวเองทั้งนั้น ตอนนั้นเธอดูถูกฉันไว้ยังไงบ้าง วันนี้ฉันคืนให้เธอทั้งหมด แต่ว่าฉันยังใจดีกว่าเธอนะ เห็นแก่ที่เธอเป็นลูกสาวของพ่อเธอ ถ้าเธอทำตัวดีๆ อยู่ที่นั่น ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ตระกูลเหวิน ฉันกับพ่อเธอก็ไม่ปล่อยให้เธออดตายหรอก สร้อยเส้นนี้ถือว่าเป็นของขวัญอำลาจากฉันแล้วกัน”
จางหมิงเยี่ยนหัวเราะ ก้าวเท้าเดินออกไปจากห้อง
“……”
เหวินหย่าไต้มองดูสร้อยไข่มุกตรงหน้า ยื่นมือไปหยิบมันขึ้นมา
กำเอาไว้ในมือแน่น
ใบหูได้ยินแต่คำพูดที่จางหมิงเยี่ยนพูดไว้เมื่อครู่
คุณชายหานกำลังจะหมั้นกับเหนียนเสี่ยวมู่แล้ว……
พวกเขาจะหมั้นกันจริงๆ แล้ว
เหนียนเสี่ยวมู่กลายเป็นนายหญิงของตระกูลอวี๋ ต้องไม่ยอมปล่อยคนที่ลักพาตัวเธอไปแน่ๆ
ถึงตอนนั้นถ้าสืบได้ว่าเป็นเธอ……
เหวินหย่าไต้เกร็งมือ กำสร้อยที่อยู่ในมือแน่น ก้มมองของที่จางหมิงเยี่ยนส่งให้เธอราวกับเธอเป็นขอทาน
ทำไม
ทำไมต้องเอาแต่แย่งของของเธอ
คุณชายหานเป็นของเธอ!
ทุกสิ่งทุกอย่างในตระกูลเหวินก็เป็นของเธอ!
ถ้าเธอไม่ได้มัน เธอยอมที่จะทำลายทุกอย่าง ดีกว่าให้มันตกไปเป็นของคนอื่น!
เหวินหย่าไต้จ้องมองสร้อยคอที่อยู่ในมืออย่างโกรธแค้น ใช้ทั้งสองมือดึงกระชากสร้อยคอเส้นนั้นราวกับคนเสียสติ