ทุกคนต่างลุกขึ้นทันที หันศีรษะมองไปด้วยความสงสัย และเฉินโม่ก็มองไปในทันที
เห็นเพียงว่า ถัดจากร่างของจระเข้เกล็ดทองอยู่ที่ริมสระ กลับมีจระเข้เกล็ดทองอีกตัวปรากฏตัวขึ้นมาอีกตัว
อย่างไรก็ตามจระเข้เกล็ดทองตัวนี้ตัวใหญ่กว่าตัวเมื่อกี้นี้อย่างมาก ทั้งตัวและหางยาวกว่าสิบเมตร และอุ้งเท้าข้างหนึ่งมีขนาดเท่ากับรถถัง เหมือนกับมังกรทองตัวใหญ่
“ทำไมจึงมีจระเข้เกล็ดทองอีกตัวปรากฏขึ้นมาอีก!”
ทุกคนต่างรู้สึกตกใจ และพากันเดินถอยหลังไป
“จระเข้เกล็ดทองตัวนี้ดูแข็งแกร่งกว่าจระเข้ในตอนเมื่อกี้นี้หลายสิบเท่าเลยทีเดียว!”
ทุกคนต่างตกใจกับขนาดของจระเข้เกล็ดทองตัวนี้ แต่พวกเขาไม่ได้สังเกตดวงตาที่มีขนาดใหญ่ดั่งโม่หินของจระเข้เกล็ดทองตัวนี้
มีเพียงมู่หรงยานเอ๋อร์เท่านั้นที่มองเห็นอย่างชัดเจน และอุทานด้วยความประหลาดใจว่า “ดูเหมือนว่ามันจะร้องไห้อยู่?”
ดวงตาของเฉินโม่หรี่ลงเล็กน้อย เขาก็มองเห็นแล้วว่า จระเข้เกล็ดทองตัวนี้กำลังร้องไห้อยู่จริงๆ เห็นได้ชัดว่า สติปัญญาของมันมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าจระเข้เกล็ดทองตัวแรกเสียอีก
“เป็นอย่างนี้นี่เอง จึงเป็นที่คาดกันว่านี่คือสัตว์ทิพย์ผู้พิทักษ์ตัวจริงของพรุนแดงสามใบ และตัวเมื่อกี้นี้ ก็คือลูกชายของมัน!”
“นี่ถึงเป็นสัตว์ประหลาดที่สามารถต้านทานกองกำลังทหารติดอาวุธทีมเล็กได้ ตัวก่อนหน้านี้ อ่อนแอเกินไป”
ตามการคาดการณ์ของเฉินโม่นั้น ความแข็งแกร่งของจระเข้เกล็ดทองตัวนี้ ถือได้ว่าเป็นสัตว์ประหลาดระดับสอง ตามมาตรฐานของโลกการฝึกฝน สามารถเทียบได้กับผู้ฝึกฝนอมตะในระดับที่สามของพลังงานควบแน่น ถึงแม้ว่าอู๋ใต้ซือจะอยู่ต่อหน้ามัน ก็ไม่สามารถทนได้ถึงสามรอบการต่อสู้หรอก
จระเข้เกล็ดทองตัวนั้นค่อยๆ หันศีรษะ และมองดูทุกคน ปากของเขาเปิดและปิด และเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธก็ดังขึ้นมา “พวกเจ้าฆ่าลูกๆ ของข้า ข้าจะกินพวกเจ้าทั้งหมด!”
“มันสามารถพูดได้งั้นเหรอ!”
ทุกคนต่างพากันรู้สึกตกใจอย่างยิ่ง!
มีเพียงสีหน้าของเฉินโม่เท่านั้นที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง สัตว์ประหลาดระดับที่หนึ่งก็จะสามารถพูดคำพูดของมนุษย์ได้ นับประสาอะไรกับสัตว์ประหลาดระดับสอง
“นี่ถึงเป็นสัตว์ประหลาดตัวจริง!”
“หนีเร็ว!”
มีนักบู๊คนหนึ่งตกใจมาก และรีบวิ่งหนีไปในทางเดียวกัน
“ฆ่าลูกของข้า ไอ้มนุษย์ชั่ว พวกเจ้าอย่าคิดว่าจะหนีไปได้แม้แต่คนเดียว!” จระเข้เกล็ดทองคำราม แขนขาและกรงเล็บของมันกระแทกเข้าอย่างแรง ความเร็วนั้นเร็วกว่านักบู๊คนนั้นถึงสิบเท่าเลยทีเดียว
ปัง!
นักบู๊คนนั้นถูกทับเป็นเนื้อบดด้วยอุ้งเท้าจระเข้เกล็ดทอง ซึ่งน่ากลัวมาก
“อะไรนะ!”
ทุกคนต่างตกใจอย่างยิ่ง ความแข็งแกร่งนี้ กลัวว่ามันจะแข็งแกร่งกว่าปรมาจารย์เลยทีเดียว!
จระเข้เกล็ดทองหันศีรษะ และจ้องมองไปที่ทุกคน “ถึงตาพวกเจ้าแล้ว ในวันนี้พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องตายไปเป็นเพื่อนลูกของข้า!”
นักบู๊ทุกคนตกใจอย่างยิ่ง และพากันเดินถอยหลังไป ชายชราที่แดนในชั้นสมบูรณ์คนนั้น ตะโกนอย่างเร่งรีบว่า “ทุกคนไม่ต้องกลัว ทุกคนโจมตีเข้าไปพร้อมกัน อย่าปล่อยให้มันโจมตีเราล้มลงทีละคน!”
“ใช่แล้ว ความเร็วของมันเร็วมาก เราหนีไม่พ้นหรอก ต่อสู้กันเถอะ!”
“สู้ตาย!”
หลังจากช่วงเวลาแห่งความสยดสยองชั่วครู่ ทุกคนก็วิเคราะห์สถานการณ์อย่างรวดเร็ว สงบสติอารมณ์ และเริ่มล้อมรอบจระเข้เกล็ดทองเหมือนเมื่อกี้นี้
“เจ้ามนุษย์โง่ พวกเจ้าก็เป็นเหมือนฝูงมดที่น่ารำคาญ”
มีท่าทางเยาะเย้ยในสายตาของจระเข้เกล็ดทอง ปล่อยให้นักบู๊โจมตีได้ตามใจ โดยไม่ต่อสู้กลับเลย
มีนักบู๊บางคนทุบตีเข้าที่เกล็ดของมันด้วยหมัด และนักบู๊ก็ถูกกระแทกอย่างแรง แต่กลับไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้แม้แต่น้อยเลย
มีคนยกมีดเล่มใหญ่ขึ้นมา และฟันเข้าที่ตัวมันอย่างต่อเนื่อง เกิดเสียงซิมโฟนีแห่งทองคำและเหล็กขึ้นมา ประกายไฟกระจายไปทั่ว และมันก็ไม่สามารถทำร้ายมันได้เลยแม้แต่น้อย
ปัง!
หางขนาดมหึมาของจระเข้เกล็ดทองกวาดไปทั่ว เหมือนกับยอดภูเขาไท่ที่กดทับลงมา และนักบู๊สิบกว่าคนก็ถูกกวาดบินออกไปตามเสียง และพ่นเลือดออกมาเต็มปากในท่ามกลางอากาศ นักบู๊วัยกลางคนที่มีเพียงสำเร็จแดนนอกชั้นสมบูรณ์เท่านั้น ยิ่งถูกฆ่าตายในทันที
“หนีไปกันเถอะ เราไม่สามารถทำลายเกล็ดของมันได้เลย! หนีไปแล้วยังพอจะมีโอกาสรอดชีวิตได้!”
นักบู๊ทุกคนต่างหนีไปทุกทิศทุกทาง เหมือนสุนัขหลงทาง
ซุนจิ้งไฉรีบดึงตัวมู่หรงยานเอ๋อร์ขึ้นมา และตะโกนอย่างเสียงดังว่า “รีบไปเร็วเข้า!”
มู่หรงยานเอ๋อร์ถูกดึงกลับ และเธอก็หันหลังกลับมาและตะโกนใส่เฉินโม่ด้วยความกังวลว่า “เฉินโม่ รีบไปเร็วเข้า อย่าได้ทำเป็นเก่งเลย!”
เฉินโม่หันศีรษะ และหัวเราะเสียงดังใส่มู่หรงยานเอ๋อร์และกล่าวว่า “ไม่เป็นไร คอยดูฉันจัดการกับมัน!”
เมื่อหันกลับมา เขาเดินไปหาจระเข้เกล็ดทองทีละก้าว สีหน้าของเขาราบเรียบ ไม่เศร้าและไม่มีความสุข