“ล้ำ ล้ำมาก” สุ่ยเซียนรู้สึกนับถือเสี่ยวเชี่ยนจริงๆ
“ใครกล้าแตะต้องคนของฉันในอาณาเขตของฉัน ฉันก็จะเล่นงานด้วยวิธีเดียวกันกลับไป ไม่ว่าใครฉันก็ไม่ไว้หน้าทั้งนั้น”
อาเหม็ดยังคงแอบท่องในใจ ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ช้าง ช้าง ช้าง น้องเคยเห็นช้างหรือเปล่า~
“เชี่ยนเอ๋อ จะไปไหนต่อ” สุ่ยเซียนถามเสี่ยวเชี่ยน เสี่ยวเชี่ยนโอบบ่าเธอ สมองของอาเหม็ดจินตนาการไปไกล…ก็ได้ เขาไม่เพียงแต่จะไม่ได้ยินอะไร ตอนนี้ยังไม่เห็นอะไรทั้งนั้นด้วย หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว~
“ไปเถอะ พวกเราไปหาที่ตกปลากันดีกว่า ตกเสร็จก็ไปย่างปลากัน—นี่ น้องชายที่มาจากตระกูลคาร์เตอร์ ไปซื้อเบ็ดตกปลากับอุปกรณ์ให้หน่อย แล้วก็เตาย่างด้วย ลืมไปสมองนายอาจคิดไม่ทัน ไปบอกร้านว่าเอาอุปกรณ์ย่างปลาครบชุดแค่นั้นแหละ”
อาเหม็ดมุมปากกระตุก “เวลาเรียกผมน้องชายไม่ต้องพูดชื่อตระกูลได้มะ”
“อ้อ งั้นน้องชายไปซื้อเตาย่างให้หน่อยสิคะ” เสี่ยวเชี่ยนทำมือไล่ อาเหม็ดจึงต้องกัดฟันเดินไปซื้อ
แม่งเอ๊ย ตั้งแต่เจอปีศาจตัวนี้ชีวิตไม่มีดีเลย ตอนที่ความลับของเขาแตกไม่เพียงแต่จะเดาตอนเริ่มไม่ได้ ตอนจบก็เดาไม่ได้เหมือนกัน ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ว่าข้างตัวทังสุ่ยเซียนมีคนที่งัดข้อยากแบบนี้อยู่ด้วย เขาคงไม่เลือกทังสุ่ยเซียนเป็นเป้าหมายหรอก
เขาเงยหน้าถามฟ้าในใจ แต่ก็ต้องหยีตาเพราะแดดแรง…
“นี่น้องชาย ยังก่อไฟไม่ได้อีกเหรอ”
เสี่ยวเชี่ยนกับทังสุ่ยเซียนใส่หมวกนั่งตกปลาอยู่ที่บ่อ ในถังที่อยู่ข้างๆมีปลาอยู่จำนวนหนึ่งแล้ว ส่วนอาเหม็ดที่ตอนนี้ตกต่ำถึงขั้นถูกเรียกว่าน้องชายกำลังนั่งพัดเตาก่อไฟท่ามกลางแดดเปรี้ยง ควันที่ออกมาจากถ่านเล่นเอาเขาน้ำตาไหล
ฮือๆ เขาไม่อยากได้หญิงไม่เอาเงินของตระกูลทังแล้ว ตอนนี้กลับบ้านยังทันไหม
แน่นอนว่า…ไม่ทันแล้ว
“ตกปลาในบ่อไม่สร้างความภูมิใจเท่าไร มันง่ายเกินไป ไปตกที่ทะเลสนุกกว่า” สุ่ยเซียนเหวี่ยงเบ็ดขึ้นมา มีปลาติดเบ็ดแล้ว ปลาตัวใหญ่ที่อยู่ในถังล้วนเป็นฝีมือของเธอ
พอรู้สึกได้สายตาแห่งความไม่พอใจเธอจึงหันหน้าไป แล้วก็เห็นเสี่ยวเชี่ยนทำหน้าเหวี่ยงมองเธอด้วยความอิจฉา
“เชี่ยนเอ๋อ เธอยังตกไม่ได้อีกเหรอ”
สุ่ยเซียนนึกไม่ถึงว่าประธานเชี่ยนผู้เก่งทุกอย่างจะมีเรื่องที่ทำไม่ได้ด้วย
ตั้งแต่นั่งมาจนถึงตอนนี้ เสี่ยวเชี่ยนยังตกไม่ได้สักตัว อ้อ ไม่สิ เธอตกขึ้นมาด้วยตัวนึงแต่ขนาดเล็กกว่าฝ่ามือ ก็เลยปล่อยกลับไป
“จะต้องเป็นเพราะเบ็ดกับเหยื่อไม่ดีแน่ เหยื่อของฉันปลาอาจไม่ชอบกิน” ประธานเชี่ยนพูดอย่างเต็มปากเต็มคำ
“พวกเราไม่ได้ใช้เหยื่อเหมือนกันหรือไง” สุ่ยเซียนก็ไม่ได้อยากจะแฉเสี่ยวเชี่ยนหรอก แต่มันอดไม่ได้
“งั้นก็ตำแหน่งไม่ดี ย้ายที่”
สุ่ยเซียนแลกที่กับเสี่ยวเชี่ยน สักพักสุ่ยเซียนก็ตกปลาตะเพียนตัวใหญ่ได้อีก เธอเอาไปแกว่งให้เสี่ยวเชี่ยนดู ยังมีอะไรจะพูดอีกไหม
“อ๋อ เหยื่อของพวกเราน่ะเหมือนกัน เมื่อกี้ตอนฉันนั่งตรงนั้นฉันเอาเหยื่อล่อปลาให้แล้ว แต่เธอน่ะเป็นคนไปเก็บงาน” เสี่ยวเชี่ยนพูดมีเหตุผลจนสุ่ยเซียนเถียงไม่ได้
“เชี่ยนเอ๋อ อย่าได้มะ”
“ก็ได้ ฉันยอมรับว่าฉันไม่ถนัดเรื่องตกปลา” สายตาของเสี่ยวเชี่ยนเหลือบไปเห็นอาเหม็ดที่หน้าดำเพราะถูกสุมด้วยควันยิ้มเยาะเย้ยส่งมาให้ คล้ายกับกำลังบอกว่ามีวันนี้เหมือนกันเหรอ
“น้องชาย อย่าเพิ่งได้ใจไป ถึงเจ้จะไม่ถนัดตกปลา แต่นายก็ติดเตาไม่ได้เรื่องเหมือนกัน เร็วๆเข้า อยากจะจีบสุ่ยเซียนไม่ใช่เหรอ แค่จุดไฟยังเอาดีไม่ได้แล้วยังกล้าไปจีบสาวอีกเหรอ”
อาเหม็ดนั่งติดเตาจนควันสุมเต็มหัวแค่นี้ก็หงุดหงิดพอแล้ว ประธานเชี่ยนยังมาพูดจายั่วโมโหอีก เขารู้สึกเหมือนถูกหมิ่นเกียรติลูกผู้ชายอีกแล้ว
เขาเขวี้ยงพัดลงพื้น เอามือปาดหน้าหวังเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา แต่หารู้ไม่ว่ากลายเป็นหน้าดำเพราะถ่านแทน ทำให้ตอนนี้หน้าตาเขาเหมือนคนเล่นงิ้วโดยที่ตัวเองไม่รู้
“จีบสาวกับติดเตามันเกี่ยวกันตรงไหน ผู้ชายที่ประสบความสำเร็จหลายคนก็ก่อไฟไม่เป็น พวกเราไม่ใช่คนยุคดึกดำบรรพ์เสียหน่อย” อาเหม็ดเถียงอย่างไม่ยอม
“สุ่ยเซียน ดูตาคนขี้โมโหนี่สิ ความสุขุมที่มีก่อนหน้านี้แสร้งทำทั้งนั้น จะหาแฟนต้องระวังนะ ผู้ชายที่ไร้ความสามารถแถมยังขี้โมโหอย่าเอามาเป็นแฟนล่ะ จะเหนื่อยใจเอา~”
ฉัน…จะอดทน อาเหม็ดมุมปากกระตุก ตอนนี้ความสนใจของเขาไม่ได้อยู่ที่สุ่ยเซียนแล้ว ไปอยู่ที่เสี่ยวเชี่ยนหมด
“คุณไม่พอใจผมตรงไหน” ในที่สุดอาเหม็ดก็หมดความอดทนจึงถามเสี่ยวเชี่ยน
“ฉันก็แค่พูดไปตามความจริง เรื่องที่น้องชายทำไม่ได้ก็ใช่ว่าผู้ชายที่ประสบความสำเร็จทุกคนจะทำไม่ได้ อย่างเช่นเรื่องก่อไฟกับตกปลา ถ้าสามีเจ้มานะ พวกเธอสองคนรวมกันยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย”
เรื่องนี้เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้โม้ไปเอง ตอนที่เธอกับอวี๋หมิงหลางเพิ่งรู้จักกัน เสี่ยวเฉียงพาเธอไปตกปลาในลำธารแถวภูเขา ฝีมือนี่สุดยอดมาก
“เชี่ยนเอ๋อ เธอแซะเขาก็ช่าง นี่จะลากฉันเข้าไปเกี่ยวด้วยทำไม” สุ่ยเซียนหันไปมองเสี่ยวเชี่ยนพลางถามติดตลก
“ที่รักจ๊ะ ก็ฉันอิจฉาเธอนี่” เสี่ยวเชี่ยนพูดกึ่งเล่นกึ่งจริง
“ไม่เป็นไร คนเรามีเรื่องที่ถนัดและไม่ถนัด เธอไม่ถนัดตกปลา แต่เธอถนัดตกคนแค่นั้นก็พอแล้ว ใช่ไหมน้องชาย” ตอนนี้สุ่ยเซียนก็เรียกอาเหม็ดอย่างเสี่ยวเชี่ยนบ้างแล้ว
ถึงแม้อาเหม็ดจะเก่งภาษาจีน แต่ก็แค่เก่งพูดเท่านั้น เขาไม่รู้เลยว่าคำว่าน้องชายก็หมายถึงอวัยวะบางอย่างของผู้ชายได้เหมือนกัน เขาก็แค่รู้สึกแปลกใจนิดหน่อยว่าทำไมตอนที่เสี่ยวเชี่ยนกับสุ่ยเซียนเรียกเขาว่าน้องชายถึงได้ยิ้มแปลกๆกัน
“ผมไม่เชื่อหรอกว่าสามีคุณจะเก่งขนาดนั้น…”
“ไม่ลองไม่รู้ แต่ถึงอยากลองก็ลองไม่ได้หรอก สวัสดี~”
“ว้าก” อาเหม็ดตกใจเสียงที่อยู่ๆก็ดังมาจากข้างหลังของเขา
เสี่ยวเชี่ยนพอเห็นคนที่เพิ่งปรากฏตัวก็ยิ้มอย่างมีความสุข
“ที่รัก”
อวี๋หมิงหลางโบกมือให้เสี่ยวเชี่ยน “เมียจ๋า ได้ยินว่าตกไม่ได้สักตัวเลย”
“ก็ดูถูกกันเกินไป เมื่อกี้ฉันตกได้อยู่นะ” เสี่ยวเชี่ยนแก้คำพูดอย่างจริงจัง ปลาตัวเล็กก็ปลาเหมือนกันแหละน่า
“ทำไมวันนี้ว่างล่ะ” สุ่ยเซียนเห็นอวี๋หมิงหลางโผล่มาตอนกลางวันแบบนี้ก็รู้สึกตกใจนิดหน่อย
อวี๋หมิงหลางเหล่มองอาเหม็ดแล้วพูดทีเล่นทีจริง
“เบื้องบนมอบภารกิจมา”
“ภารกิจอะไร”
“มาอยู่เป็นเพื่อนเมีย” แล้วก็ถือโอกาสจัดการอาเหม็ดด้วย เป็นเพราะอานิสงค์ของเจ้านี่แท้ๆ เขาถึงได้มีเวลามาเจอเมียในเวลางาน อวี๋หมิงหลางชอบภารกิจนี้มาก คล้ายกับว่าได้มาฮันนีมูนชดเชย เจ๋งฝุดๆ
เขาพูดออกมาแบบนั้นเสี่ยวเชี่ยนก็เข้าใจทันที
นึกไม่ถึงว่าขยะอย่างอาเหม็ดจะนำพาผลประโยชน์มาให้เธอกับอวี๋หมิงหลางได้ แค่เหตุผลข้อนี้ก็ทำให้มองอาเหม็ดรื่นตาขึ้น
“ได้ยินว่านายไร้ค่าถึงขนาดที่แค่ก่อไฟยังทำไม่ได้ ให้ฉันช่วยไหม” อวี๋หมิงหลางถามอาเหม็ด
“สามีเจ้เก่งจริงๆนะ ไม่อยากลองจริงเหรอ”
“ไม่ ต้อง การ” อาเหม็ดโมโห
เขาไม่อยากแพ้ให้กับผู้ชายที่ชื่อเสี่ยวเฉียงคนนี้ต่อหน้าเสี่ยวเชี่ยน—น่าจะชื่อเสี่ยวเฉียงหรือเปล่า ก็เห็นเรียกกันแบบนั้น
เดี๋ยวนะ มันแปลกๆตรงไหนพิกล อาเหม็ดอึ้ง ทำไมเขาต้องแสดงฝีมือให้เสี่ยวเชี่ยนเห็นด้วย แทนที่จะเป็นสุ่ยเซียน