ครอบครัวหม่าหวังจะใช้เงินของหลิวเหมยให้หมด แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเงินจะหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้
ความรู้สึกถูกกลั้นไว้ในใจจนแทบจะระเบิดออกมา
“ไป รถยังรออยู่ด้านนอก อย่าเสียเวลาที่นี่เลย” พ่อหม่าค่อนข้างถนัดเรื่องหาข้ออ้าง คิดจะพาทั้งครอบครัวเดินออก
พนักงานถึงกับเซ็ง
“ขอโทษนะคะไม่รับแล้วเหรอคะ”
“เสื้อผ้าไม่สวย แบบก็ล้าหลัง แย่กว่าห้างแถวบ้านเราอีก”
“งั้นรบกวนคุณช่วยจ่ายเงินค่าเสื้อที่คุณคิดว่าไม่สวยแต่ไม่ทันระวังทำลิปสติกเลอะตอนลองด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“…ทะ เท่าไร”
“ลดราคาแล้วก็ 250หยวนค่ะ นี่เป็นตัวถูกสุดในร้านแล้วค่ะ”
250 แพงขนาดนั้นเลย
ครอบครัวหม่าเหมือนถูกฟ้าผ่ากลางใจ แค้นรอยลิปสติกที่อยู่บนเสื้อนัก หม่าชิงหลังจากกินข้าวเสร็จก็เอาลิปสติกมาทาปาก ซึ่งตอนนี้ไปเลอะอยู่บนเสื้อผ้าหมดแล้ว…
เสื้อเฮงซวย ทำไมคอคับขนาดนั้น ทำให้หม่าชิงที่หัวโตต้องขยับสักพักกวาจะถอดได้ ลิปสติกเลยไปเลอะบนนั้น แน่นอนว่าเหนือสิ่งอื่นใดคนที่เฮงซวยยิ่งกว่าก็คือหลิวเหมยที่หนีไปแล้ว แม่หม่าอยากจะไปฆ่าให้ตาย ตั้งนานไม่หนี มาหนีตอนจะจ่ายเงิน สงสัยต้องตั้งกฎกับผู้หญิงคนนี้เสียแล้ว
หลิวเหมยวิ่งออกจากห้าง เพิ่งขึ้นรถแท็กซี่ได้โทรศัพท์ก็ดัง เสี่ยวเชี่ยนโทรมา
“เอาโทรศัพท์ให้คนขับรถ” เสี่ยวเชี่ยนรู้ว่าหลิวเหมยไม่รู้จักทางจึงขอพูดกับคนขับ
ผ่านไปสิบกว่านาทีคนขับก็พาหลิวเหมยไปส่งที่บ่อตกปลา
พี่สะใภ้ถูกลักพาตัวมาที่นี่ หลิวเหมยกำลังใช้ความคิดอย่างหนักว่าเรื่องใหญ่อะไรที่จะเกิดที่บ่อตกปลา พอเห็นอาเหม็ดที่รับหน้าที่ออกมารับหลิวเหมยด้วยสภาพหน้าดำเมี่ยม หลิวเหมยก็ยิ่งมั่นใจในความคิดตัวเอง
ดูจากสภาพขะมุกขะมอมของอาเหม็ดบวกกับกลิ่นควันจากตัว หรือจะผ่านการต่อสู้มา…
หลิวเหมยหวั่นใจ และก็ได้เตรียมใจพลีชีพเพื่อช่วยพี่สะใภ้ ปรากฏว่าพอเดินไปที่บ่อตกปลาก็เห็นอวี๋หมิงหลางกับสุ่ยเซียนนั่งตกปลากันอยู่ แถมยังมีเสี่ยวเชี่ยนที่นั่งกินผลไม้พลางแกล้งอวี๋หมิงหลาง
“พี่สะใภ้” หลิวเหมยทำหน้างง
เสี่ยวเชี่ยนโบกมือให้ “มาแล้วเหรอ~ มานี่เร็ว มานั่งพักกินผลไม้ก่อน เดี๋ยวพี่เธอจะย่างปลาให้พวกเรากิน~”
“พี่สะใภ้ให้ฉันมาทำไมเหรอคะ แล้วเรื่องใหญ่ล่ะ”
“กินปลาที่ตัวเองย่างไม่ใช่เรื่องใหญ่เหรอ กินข้าวไม่ตั้ง จะทำให้สมองเพี้ยน”
ยังจะมีเรื่องไหนใหญ่กว่านี้อีก
“แต่พี่บอกฉันว่ามีเรื่องใหญ่…ฉันเป็นห่วงมาตลอดทางเลยนะ” หลิวเหมยังปรับอารมณ์ไม่ทัน
เรื่องใหญ่กับผีสิ ประธานเชี่ยนก็แค่ไม่อยากให้บ้านตัวเองเสียเงินให้กับพวกหมาล่าเนื้อ ถึงได้กะเวลาโทรให้หลิวเหมยออกมา รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนซื่อ ถ้าบอกความจริงไปจะต้องรู้สึกเกรงใจไม่กล้าทิ้งครอบครัวนั้นไว้ ก็เลยต้องเล่นใหญ่หน่อย บอกให้หลิวเหมยรีบมา
“นี่ก็เรื่องใหญ่ไม่ใช่เหรอ ดูพี่สะใภ้เธอสิ เอาแต่ก่อกวนไม่หยุด” อวี๋หมิงหลางพูดกับหลิวเหมยอย่างจนปัญญา
“พี่ ทำไมพี่ก็อยู่ด้วย…”
“พี่น่ะแค่จะมาดูคนโง่ตกปลาแพ้คนอื่น กลัวเขาจะโมโหก็เลยหวังดีช่วยตกแทนให้ คิดว่าจะได้รับรางวัลตอบแทน แต่เธอดูยัยผู้หญิงตัวแสบนี่ พี่มาช่วยแท้ๆยังจะมาก่อกวน”
ถึงหลิวเหมยจะไม่รู้ว่าทำไมพี่สะใภ้ถึงได้รีบร้อนเรียกเธอมา แต่เธอเป็นคนไม่คิดอะไรซับซ้อนแล้วก็ถูกอวี๋หมิงหลางชักจูงไปได้ง่ายๆ
“พี่เขาก่อกวนยังไง”
“พี่กับสุ่ยเซียนพนันกันอยู่ ยังไงพี่ก็ตกปลาได้มากกว่าอยู่แล้ว ตอนนั้นพี่สะใภ้เธอยังไม่ได้เลือกข้าง ปรากฏว่าพอเห็นพี่ตกปลาได้มากกว่าจริงๆสุ่ยเซียนก็บอกให้พี่สะใภ้เธอหาวิธีทำให้พี่แพ้”
อวี๋หมิงหลางมองเสี่ยวเชี่ยนอย่างจนใจ ยัยตัวแสบ
เสี่ยวเชี่ยนเกาะหลังอวี๋หมิงหลางเหมือนหมีโคอาล่า สองมือโอบรอบคอเขา ถึงจะไม่ได้มีพฤติกรรมที่ล่อแหลม แต่ถ้าเมียมากอดจากทางด้านหลังขนาดนี้แล้วใครยังมีสมาธิอยู่ได้ ก็คงเป็นเพราะเมียหน้าอกแบนเกินไปหรือไม่ก็ผู้ชายไร้น้ำยา พี่หลางหนึ่งคืนเจ็ดครั้งแน่นอนว่าจะทำตัวไร้น้ำยาไม่ได้ เขาจึงไม่มีสมาธิตกปลาแล้ว
“ไม่มั้ง พี่สะใภ้ ทำไมพี่เชื่อฟังสุ่ยเซียนแล้วแกล้งพี่หลางล่ะ”
“นั่นก็เพราะพี่กับสุ่ยเซียนความรักกำลังสุกงอม” เสี่ยวเชี่ยนแสร้งทำเป็นส่งสายตามีลับลมคมในให้สุ่ยเซียน
“พวกพี่เล่นอะไรกันน่ะ…” หลิวเหมยทำหน้าบู้
“นี่แหละยัยตัวแสบ นี่ผมมีค่าน้อยกว่าเขาในสายตาคุณเหรอ” อวี๋หมิงหลางหยิกจมูกเสี่ยวเชี่ยน
“ฮี่ๆ ความรักสุกงอม เพราะความรักนั่นแหละ” เสี่ยวเชี่ยนยิ้ม
จะไม่ให้เล่นแบบนี้ได้เหรอ สุ่ยเซียนบอกแล้วว่า ถ้าเธอทำให้อวี๋หมิงหลางแพ้ได้ เศรษฐินีทังสุ่ยเซียนจะซื้อกระเป๋าหลุยส์วิตตองรุ่นใหม่ให้เธอ
ถ้าแพ้เธอก็แค่ไปนอนคุยเล่นกับสุ่ยเซียนหนึ่งคืนตามประสาคนซี้กัน นอนนินทาผู้ชายของตัวเอง แถมยังได้กระเป๋าหลุยส์มาครอบครอง
ไฟโกรธของอาเหม็ดใกล้ปะทุอีกแล้ว เขาได้ยินเสี่ยวเชี่ยนไม่เพียงแต่จะเอาเรื่อง ‘ชู้รัก’ มาพูดอย่างโจ่งแจ้ง ยังกล้าเล่าให้คนอื่นฟัง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีไฟลุกที่หัว
“ว้าก” อาเหม็ดร้องออกมา เขารีบเอาน้ำที่อยู่ข้างๆรดหัวตัวเอง
“นายได้กลิ่นไหม้มะ” เสี่ยวเชี่ยนถามอวี๋หมิงหลาง
อาเหม็ดหันไปมองเสี่ยวเชี่ยนด้วยท่าทางน่าสงสาร นี่ มองทางนี้เซ่คนที่ถูกไฟไหม้หัวอยู่ทางนี้ โชคดีที่โดนไปนิดเดียว
“อืม กลิ่นเหมือนขนหมูไหม้” อวี๋หมิงหลางไม่ได้หันไป แต่กลับพูดได้ตรงเป๊ะ
เรื่องอันน่าเศร้าของอาเหม็ดได้ถูกมองข้ามไป
ภายใต้การก่อกวนของเสี่ยวเชี่ยนอย่างหนัก พี่หลางจึงเสียสมาธิไปเล็กน้อย เดิมควรจะชนะสุ่ยเซียนแบบขาดลอย แต่กลับถูกเมียตัวเองทรยศ สุดท้ายสุ่ยเซียนเอาชนะไปแค่หนึ่งตัว
บทลงโทษของผู้แพ้ พี่หลางต้องไปฆาตกรรมปลาเพื่อเอามาทำอาหาร
เรื่องพวกนี้อวี๋หมิงหลางคล่องกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว เขาทำความสะอาดปลาที่ข้างบ่ออย่างรวดเร็ว พอเดินถือกลับมาก็เห็นอาเหม็ดที่อยู่ในสภาพมอมแมมยืนขึ้นอย่างภูมิใจ มองข่มอวี๋หมิงหลาง
“ผมก่อไฟเสร็จแล้ว”
ฟ้าจ๋า ดินจ๋า ในที่สุดไฟก็ติดแล้วโว้ย ขอบคุณเทพโพรมีทีอูสที่ขโมยไฟมาให้มนุษย์ อาเหม็ดมองอวี๋หมิงหลางด้วยความรู้สึกว่าตัวเองยิ่งใหญ่มาก แถมยังหันไปมองเสี่ยวเชี่ยนเพราะหวังคำชม ในที่สุดเขาก็พิสูจน์ตัวเองได้ เขาทำได้
อวี๋หมิงหลางทำหน้าแบบ เอ็งปัญญาอ่อนปะวะ เขาเอาปลาให้หลิวเหมยไปหมักแล้วเดินไปหาอาเหม็ด มองเตาไฟที่ไฟลุกโชติช่วงกับอาเหม็ดที่ยืนอยู่ข้างเตาในสภาพเนื้อตัวมอมแมม ไอ้บ้านี่มันดูภูมิใจมากเลยนะ
อวี๋หมิงหลางหยิบของที่อยู่ในถุงถ่านขนาดไม่เกินฝ่ามือ ของสิ่งนี้มีลักษณะเป็นกระบอก
“นายจุดไฟยังไง” อวี๋หมิงหลางถามอาเหม็ด
“นั่นสิ ฉันก็อยากรู้” เสี่ยวเชี่ยนเห็นอวี๋หมิงหลางหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมาก็เกือบหลุดหัวเราะ ที่แท้ก็ใช้ของสิ่งนี้