บทที่ 501 ให้นางตายดู
นางเฉิงยังคงกังวล แต่เมื่อนางคิดว่าตอนนี้หยางเล่อเล่อไม่เหมือนแต่ก่อน จึงพยักหน้าเห็นด้วย
หยางซู่อวิ๋นรู้สึกโกรธตอนเห็นหยางเล่อเล่อและคนอื่นๆ มาถึง คนพวกนี้เข้ามาจุ้นจ้านอีกแล้ว ถ้าพวกนางไม่มา บิดามารดาของนางต้องยอมให้นางแน่ ขอเพียงนางโวยวายอีกสักหน่อย ยิ่งคิด หยางซู่อวิ๋นยิ่งแค้นเคือง นางทำหน้าไม่เป็นมิตรใส่หยางเล่อเล่อ
หยางเล่อเล่อขยับเก้าอี้ให้หลบไปแล้วมายืนตรงหน้าหยางซู่อวิ๋น นางลุกขึ้นแล้วแก้เชือกด้านบน จากนั้นก็มัดเป็นเงื่อนตาย
“เจ้าจะทำอะไร” หยางซู่อวิ๋นสังหรณ์ใจไม่ดี
หยางเล่อเล่อแสยะยิ้ม “เจ้าอยากตายมิใช่หรือ ขู่ท่านลุงท่านป้าทุกวัน แล้วยังทำให้ท่านตาท่านยายป็นกังวล อยากตายก็แขวนคอตัวเองเสีย ข้าจะช่วยเองถ้าเจ้าไม่ตายเสียที” หยางเล่อเล่อมองหยางซู่อวิ๋นอย่างเย็นชา
เดิมทีหยางซู่อวิ๋นอยากใช้วิธีนี้มาข่มขู่บุพาการี แต่ไม่อยากตายจริง
นางเฉิงอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่นางหยางที่ยืนข้างกันห้ามเอาไว้ นางหยางส่ายศีรษะ หมายความว่าให้นางเฉิงอย่าเพิ่งพูดอะไร
ผู้เฒ่าและแม่เฒ่าของตระกูลหยางทำเหมือนพวกตนไม่เกี่ยวอะไรด้วย ทั้งสองก้มหน้าลง เมินสายตาจากหยางซู่อวิ๋น
หยางเล่อเล่อเข้ามาบังทิศทางสายตาของหยางซู่อวิ๋นแล้วพูดเสียงเย็น “เจ้าอยากตายมิใช่หรือ ข้าจะทำให้เจ้าสมหวังเดี๋ยวนี้เลย ตายให้พวกเราดูเสียจะเป็นไรไป เจ้าจะมองท่านป้าและคนอื่นทำไม”
“หยางเล่อเล่อ นี่มันเรื่องในตระกูลข้า เจ้ามายุ่งอะไร”
“ตระกูลดีๆ ต้องมาเป็นเช่นนี้เพราะเจ้า เจ้าอยากแต่งงานกับเฉียวเทียนช่างด้วยสภาพเช่นนี้รึ เจ้าคิดว่าเจ้าสวยดั่งเทพยดาหรือ” ต่อให้นางเป็นบุรุษก็ไม่สนใจหยางซู่อวิ๋นหรอก นับประสาอะไรกับเฉียวเทียนช่างที่เคยเห็นผู้หญิงมาทุกประเภท
หยางซู่อวิ๋นโดนสบประมาทจนหน้าเปลี่ยนสีจากเขียวเป็นขาว ใบหน้าบิดเบี้ยวน่าเกลียด “เจ้าก็เพียงทนเห็นข้ามีชีวิตคู่ดีๆ ไม่ได้”
หยางเล่อเล่อมองหยางซู่อวิ๋นอย่างเย้ยหยัน “ชีวิตคู่ดีๆ รึ ถ้าเจ้าไม่ตายไปก่อนน่ะนะ”
“เจ้า…”
หยางเล่อเล่อไม่รอให้พูดจบ นางตัดบทหยางซู่อวิ๋นแล้วพูดด้วยความรังเกียจ “หยางซู่อวิ๋น ถ้าเจ้าอยากตาย ก็รีบตายเสีย ถ้าไม่อยากตายก็ลงไป ถ้าเข้าได้ยินเจ้าขู่ท่านลุงท่านป้าเช่นนี้อีก ข้าจะทำให้เจ้าตายสมใจ”
ผู้เฒ่าหยางมองหยางซู่อวิ๋น แล้วกล่าวอย่างผิดหวัง “เสี่ยวซู่อวิ๋น ถ้าเจ้ายังทำตัวเช่นนี้ต่อไป ตระกูลเราจะไม่ทนเจ้าอีก เจ้าไปที่อื่นเสียเถอะ”
“จริงด้วย ตระกูลที่ดีต้องมากลายเป็นเช่นนี้ก็เพราะเจ้า” แม่เฒ่ามองหลานสาวอย่างอับจนคำพูด
เดิมพวกเขาสงสารหลานสาวที่ต้องเป็นม่ายตั้งแต่อายุยังน้อย แต่สิ่งที่หลานสาวทำนับตั้งแต่กลับมาทำให้พวกเขาหมดความสงสาร
นางรังเกียจของในบ้านตั้งแต่กลับมา มองผู้อื่นอย่างเย่อหยิ่ง ดั่งว่าพวกเขาติดหนี้บุญคุณนาง
ต่อหน้าคนอื่น นางทำตัวอ่อนแอว่าง่าย ใครจะไปรู้ว่านางจะทำเกินไป ถึงขั้นสร้างเรื่องเช่นนี้
หยางซู่อวิ๋นมองสองผู้อาวุโส หน้านางซีด “พวกท่านทำกับข้าเช่นนี้เพราะคำพูดของหยางเล่อเล่อหรือ”
ผู้เฒ่าหยางปรายตามองหยางซู่อวิ๋นแล้วส่ายศีรษะอย่างผิดหวัง “ทบทวนการกระทำของเจ้าให้ดีก่อนจะโทษผู้อื่น”
หยางซู่อวิ๋นคอตก ไม่พูดอะไร หยางเล่อเล่อมองพี่ใหญ่หยางและคนอื่นๆ “ท่านป้า จากนี้ไปก็ปล่อยนางโวยวายเถอะ ยิ่งท่านไปยุ่งกับนาง นางยิ่งได้ใจ ถ้านางอยากฆ่าตัวตายจริง พวกท่านแค่ยืนดูก็พอว่านางจะแขวนคอตายจริงหรือไม่”
สมาชิกในตระกูลของพี่ใหญ่หยางพากันพยักหน้า “เข้าใจแล้ว”
หยางซู่อวิ๋นกัดฟันกรอดอย่างแค้นใจ ที่นางลงแรงไปสูญเปล่าหมดแล้ว บิดามารดาของนางตอนนี้รู้สึกทำอะไรไม่ได้ที่นางโวยวายแล้วเห็นด้วยกับคำขอของหยางเล่อเล่อ
หยางเล่อเล่อพูดบางอย่างกับนางเฉิงและคนอื่นต่อ นางเน้นถึงเรื่องสถานะขุนนางของบิดาหนิงเมิ่งเหยา ทำให้นางเฉิงและคนอื่นยิ่งหวาดกลัว
พวกเขามองพวกหยางเล่อเล่อเดินออกไป นางเฉิงยังตัวสั่นไม่หาย “ต่อไป เราจับตาดูหยางซู่อวิ๋นไว้จะดีที่สุด”
เมื่อครู่หยางเล่อเล่อบอกพวกเขาว่าถ้าบิดาของหนิงเมิ่งเหยาโกรธขึ้นมาจริงๆ แม้ว่าเขาจะฆ่าหยางซู่อวิ๋นก็จะไม่มีใครกล้าพูดอะไร
บทที่ 502 เรื่องที่เกิดตอนให้ของขวัญ
ระหว่างทางกลับบ้านหยางเล่อเล่อถอนหายใจเบาๆ นางหวังว่าท่านป้าของนางและคนอื่นๆ จะรู้ว่าต้องทำเช่นไรและไม่ปล่อยให้หยางซู่อวิ๋นสร้างปัญหาอีก มิฉะนั้น จะไม่เป็นผลดีกับทุกคน
หยางเล่อเล่อรีบลืมเรื่องหยางซู่อวิ๋นไปจากใจ เพราะอีกเพียงครึ่งเดือนก็จะถึงงานแต่งงานของนาง แม้ชุดแต่งงานจะเย็บเสร็จแล้ว แต่ยังมีเรื่องอีกมากต้องเตรียมการ นางต้องเตรียมเสื้อผ้าและรองเท้าของเหลยอันเอง รวมถึงผ้าคลุมและหมอนของพวกนางด้วย
เมื่อหยางเล่อเล่อกลับไปถึงบ้าน นางก็รีบเย็บเสื้อผ้า ผ้าคลุมและสิ่งอื่นๆ
ถ้าไม่ไปเดินเล่นกับหนิงเมิ่งเหยาในยามบ่าย นางก็จะไม่ออกไปไหนเลย
พริบตาเดียววันแต่งงานของหยางเล่อเล่อก็มาถึง หนิงเมิ่งเหยาออกไปช่วยหนึ่งวันก่อนหน้า โชคดีว่าเฉียวเทียนช่างดูแลบุตรได้ นางจึงวางใจ
หลังจากที่วุ่นวายมาทั้งวัน หนิงเมิ่งเหยาก็นอนอยู่ในอ้อมแขนของเฉียวเทียนช่าง “เห็นเล่อเล่อจะแต่งงานแล้วข้ามีความสุขยิ่งนัก”
“รีบนอนเสีย เจ้ายังต้องช่วยนางพรุ่งนี้อีก” เฉียวเทียนช่างโบกมือดับเทียนที่จุดไว้ เขากอดหนิงเมิ่งเหยาแล้วกล่อมให้นางหลับ
“เจ้าดูเจ้าลิงน้อยแล้วหรือ” หนิงเมิ่งเหยาถามก่อนหลับ
“ข้าป้อนเขาแล้ว และเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดให้เขาแล้ว เจ้าไม่ต้องห่วง หลับเสีย” เฉียวเทียนช่างกดหนิงเมิ่งเหยาที่อยากจะลุกขึ้นนั่งให้ลงนอนบนเตียงอย่างระมัดระวังขณะออกคำสั่ง
หนิงเมิ่งเหยาได้ยินเช่นนั้นก็สบายใจ นางเอนตัวพิงแขนเฉียวเทียนช่างแล้วหลับตาลง นางหลับไปอย่างรวดเร็ว
วันต่อมา หนิงเมิ่งเหยาตื่นก่อนเฉียวเทียนช่าง นางค่อยๆ ลงจากเตียงแล้วเดินไปที่เปล นางเห็นว่าเจ้าลูกลิงของนางลืมตาแล้วและกำลังเล่นอยู่คนเดียว นางจึงยิ้มเอ็นดู
หนิงเมิ่งเหยาอุ้มบุตรขึ้นมา เปลี่ยนผ้าอ้อมให้เขา จากนั้นก็ป้อนอาหารให้ก่อนจะกล่อมเขาหลับ นางวางเขาไว้ข้างเฉียวเทียนช่างก่อนจะออกไปเงียบๆ
หนิงเมิ่งเหยาบอกท่านยายฉินไว้ว่านางจะไปบ้านของหยางเล่อเล่อ
ตอนนางไปถึง หยางเล่อเล่อเริ่มแต่งตัวแล้ว หนิงเมิ่งเหยาตากระตุกไม่หยุดเมื่อเห็นหยางเล่อเล่อแต่งหน้า การแต่งหน้าตามธรรมเนียมท้องถิ่นนั้นช่างทรงอิทธิพลจริงๆ
หนิงเมิ่งเหยาเห็นนางหยางช่วยแปรงผมให้หยางเล่อเล่อ นางจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจุ่มน้ำแล้วเช็ดเครื่องสำอางออก จากนั้นก็หยิบกล่องเครื่องสำอางของตนมาช่วยแต่งหน้าตามแบบฉบับเจ้าสาวให้หยางเล่อเล่อ
เมื่อทุกคนในห้องเห็นการแต่งหน้าของหยางเล่อเล่อ สายตาทุกคนพลันสดใสขึ้นมา ไม่เคยคิดกันมาก่อนว่าเครื่องสำอางจะสามารถแต่งหน้าเช่นนี้ได้ด้วย
หลังจากเก็บของเรียบร้อย หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานหลายคนเข้ามาข้างใน รวมถึงพี่สะใภ้และลูกพี่ลูกน้องที่แต่งเข้าบ้านของหยางเล่อเล่อด้วย พวกนางเอาของขวัญมาให้
หนิงเมิ่งเหยาเห็นใครคนหนึ่งตรงกลาง คนผู้นั้นคือหยางซู่อวิ๋นนั่นเอง นางยังสวมชุดสีเรียบ แต่ต่างไปจากวันนั้นนัก วันนี้นางดูนุ่มนวล เปราะบาง และยังดูเศร้าสร้อยกว่ามาก
หลังจากให้ของขวัญแต่งงานแก่หยางเล่อเล่อ หยางซู่อวิ๋นก็ยิ้มแล้วกล่าว “ฮูหยินเฉียว ท่านเป็นสหายที่ดีของลูกพี่ลูกน้องข้า ข้าสงสัยว่าท่านให้อะไรกับนาง” หยางซู่อวิ๋นให้กำไลเงินแก่หยางเล่อเล่อ ลวดลายออกแบบนับว่าสวยงาม ราคาประมาณหนึ่งหรือสองตำลึง เรียกได้ว่าโดดเด่นท่ามกลางของขวัญชิ้นอื่น
หนิงเมิ่งเหยาไม่คิดจะเอาให้ดูที่นี่ นางจึงไม่พูดอะไร
“เพียงของเล็กน้อยเท่านั้น”
หยางซู่อวิ๋นมองหนิงเมิ่งเหยาอย่างไม่อยากเชื่อ “ท่านสนิทกับนาง แต่กลับให้ของเพียงเล็กน้อยกับนางหรือ”
หนิงเมิ่งเหยาไม่ใส่ใจ แต่หยางเล่อเล่อทำไม่ได้ เมื่อนางได้ยินน้ำเสียงแปลกใจของหยางซู่อวิ๋น นางจึงหยิบกล่องข้างตัวมาเปิดแล้วกล่าวว่า “นี่เป็นของขวัญแต่งงานที่เหยาเหยาให้ข้า ยังมีสิ่งนี้ด้วย”
ผู้คนตกตะลึงเมื่อเห็นกล่องทั้งสองเปิดออก โดยเฉพาะตัวหยางซู่อวิ๋นเอง กล่องใหญ่ใส่เครื่องประดับศีรษะ ราคามากกว่าร้อยตำลึงเงิน และยังมีกำไลหยกวางอยู่ข้างในอีกกล่อง ดูจากความมันเงาของตัวกำไลแล้ว บอกได้ว่าเป็นของชั้นดี
“โอ้โห เครื่องเพชรสวยเหลือเกิน ยิ่งตัวกำไล งดงามมากจริงๆ” หญิงสาวข้างๆ กล่าวอย่างอิจฉา
หยางซู่อวิ๋นกัดฟัน “ก็เพราะนางรวยมิใช่หรือ”
หยางเล่อเล่อมองหยางซู่อวิ๋นอย่างพูดไม่ออก “เจ้ามางานแต่งของข้าเพื่อหาเรื่องทะเลาะหรือ”
หยางซู่อวิ๋นอยากจะโต้กลับ แต่นึกได้ถึงคำเตือนของบิดามารดาตอนอยู่ที่บ้าน นางจึงกลืนคำพูดกลับลงคอ
นางหยางเข้ามาจากข้างนอก “เจ้าบ่าวมาถึงแล้ว”