ตกเย็นซูรุ่ยกลับมาจากที่ทำงานก็ดึกมากแล้ว เมื่อกลับเข้าไปในห้องนอน ซูหว่านก็อาบน้ำและเข้านอนแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะแทรกตัวเข้าไปแล้วหอมหน้าผากของเธอ
และซูหว่านที่นอนหลับสนิทแล้ว เมื่อสัมผัสลมหายใจของซูรุ่ย เธอจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา “กลับมาแล้วเหรอคะ ดึกอีกแล้วนะ”
“จริงเหรอ ช่วงนี้งานค่อนข้างยุ่ง เพราะกำลังเริ่มผลิตสินค้าตัวใหม่”
“หูวว”
ซูหว่านลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ทรงผมที่ยุ่งเหยิงปรกอยู่บนบ่า ร่างที่ยังสะลึมสะลือมองดูขี้เกียจอย่างมาก “สามี ช่วงนี้ตู้เฉินฝ่ายนั้นได้มีทำอะไรไหมคะ? ”
“หืม? ทำไมถึงเป็นห่วงเขาขึ้นมาล่ะ? ”
ช่วงเวลานี้ซูหว่านทำเพียงจัดการหาของกินของใช้ เพิ่มเติมติดตามซูเสี่ยวซู บนโลกใบนี้ เขาเพียงวางแผนให้ซูหว่านพักผ่อนอย่างสบายใจ
แอร์ในที่แห่งนี้ดีมาก เป็นนวัตกรรมขั้นสูง อีกทั้งตระกูลตู้อยากได้อะไรก็มีหมด ที่สำคัญที่สุดคือในโลกนี้ยังมีซูเสี่ยวซู
ดังนั้นเมื่อได้ยินซูหว่านถามเรื่องของตู้เฉินขึ้นมา ซูรุ่ยรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก
“ก็ไม่มีอะไร วันนี้หลี่เหม่ยเจวียนตั้งใจมาซักถามฉัน ฉันคิดว่าคงเพราะตู้เฉินอาจจะให้หล่อนเห็นข้อดีมากมาย คุณก็รู้หลี่เหม่ยเจวียนโลภกว่าซูเจี้ยนจวินตั้งมากมาย และในสายตาของหล่อน คุณเป็นคุณชายที่ไม่มีทางเทียบกับตู้เฉินซึ่งเป็นคุณชายรองที่มีเงินทองมากมายนัก”
หลี่เหม่ยเจวียน?
ซูรุ่ยยิ้มอย่างเยือกเย็นสักครู่ “ตัวตลกกระโดดโลดเต้นยังสามารถวางแผนเทคนิคใหม่ ๆ ได้ หากหล่อนกล้าทำอะไรที่ทำให้เธอเสียหายล่ะก็ ฉันจะทำให้หล่อนหายไปทันที”
เนื่องด้วยไม่ใช่คนสำคัญในโลกใบนี้ แม่ทัพซูก็ไม่เกรงใจ
“หล่อนไม่ได้ทำอะไรกับฉันหรอก ฉันเพียงรู้สึกว่าหล่อนคงกลัวจะทำอะไรกระทบกับหลิงชีเย่ว์และหลิงลี่”
ด้วยนิสัยของหลี่เหม่ยเจวียน คิดอยากจะให้ลูกสาวของตนเป็นภรรยาของคุณชายรองตู้ หลิงชีเย่ว์และหลิงลี่จึงเป็นก้างขวางคอที่ใหญ่ที่สุด
“เช่นนั้นหล่อนคงอยากตายแน่”
ซูรุ่ยอยากวางแผนชั่วร้ายให้หลี่เหม่ยเจวียน กล้าคิดจะเล่นเด็กน้อยที่มีพรสวรรค์และคุณนางเอกงั้นหรือ รอไปก่อนนะแม่คุณรอให้ข้าฆ่าล้างบางซะก่อนเถอะ
“ที่รักจ๋า อย่าไปเป็นกังวลพวกเขาเลย ตายไปหนึ่งแล้วก็หมดภาระลงไปอีกหนึ่ง”
ทันใดนั้นซูรุ่ยก็กดร่างของซูหว่าน “ผมเหนื่อยมากเลย ทำงานมาทั้งวัน ที่รักจ๋า คุณรีบมาเอาใจจิตใจดวงน้อยอันอิดโรยของผมสักหน่อยนะ”
“ไปไปไป ไปอาบน้ำ” ซูหว่านผลักซูรุ่ยตกจากเตียงอย่างไม่ชอบใจ ผลลัพธ์คือแรงของแม่ทัพซูช่างมากนักจึงลากซูหว่านหล่นไปบนพรม
ทั้งสองคนต่างมองหน้ากัน เธอมองฉันฉันมองเธอ สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา
“แม่”
เวลานี้ ประตูในห้องก็ถูกคนผลักเปิดออกมา ซูเสี่ยวซูสวมชุดนอนรีบเดินเข้ามา
ซูรุ่ย “…..”
เขาลืมทันใด โปรแกรมของซูเสี่ยวซูมีกุญแจอเนกประสงค์ สามารถเปิดแม่กุญแจอิเล็กทรอนิกส์มากมาย ช่างโง่เหลือเกิน!
“ย่ะ ยังต้องแสดงความรักอีกนะ! ”
มองเห็นสองคนสวมเสื้อผ้ายับยู่ยี้บนพื้น ซูเสี่ยวซูก็อ้าปากค้างพูดด้วยใบหน้าอย่างไร้เดียงสา “ฉันต้องรีสตาร์ทเครื่องใหม่อีกครั้งหนึ่งไหม? ”
“เด็กน้อยเอ้ย”
ซูรุ่ยด่าพึมพำออกมา แล้วพยุงซูหว่านจากพื้นขึ้นมา “ดึกดื่นป่านนี้ เธอทำอะไร? อย่าบอกว่าเธอนอนไม่หลับเพราะกลัวความมืด หุ่นยนต์ไม่มีความสามารถเช่นนั้นได้”
เอ่อ
ซูเสี่ยวซูใบหน้าเต็มไปด้วยรู้สึกผิดมองซูหว่าน “แม่คะ แม่ดูพ่อสิ น่ากลัวมากเลย ไม่ใช่เพราะว่าไปรบกวนท่านกำลังแสดงความรักเหรอ ทำอย่างไรให้เขาสามารถไร้จิตใจไร้ยางอายไม่มีเหตุผลคอยเอาแต่หาเรื่องได้เช่นนี้คะ? ”
ซูรุ่ย “….”
ซูหว่านยักไหล่ขึ้น แล้วรีบเข้าไปหาซูเสี่ยวซู “ซูซู เธอเป็นอะไรหรือ? ”
“แม่คะ ฉันได้ยินน้าชีเย่ว์ร้องไห้ในห้องของหลิงลี่ ร้องอย่างน่าสงสาร น้าได้รับโรคร้ายแรงถึงกับตายใช่ไหมคะ? เห็นในละครมักจะแสดงแบบนี้กัน”
ซูหว่าน “….”
ชอบดูละครน้ำเน่าขนาดนี้ ยังสามารถถ่ายทอดออกมาได้?
แต่ว่า หลิงชีเย่ว์ร้องไห้ในห้องของหลิงลี่ อาจเป็นเพราะ…..
ซูหว่านและซูรุ่ยต่างมองซึ่งกันและกัน
ซูรุ่ยส่ายหัว “อย่าพึ่งไปยุ่งกับเธอเลย คงจะเป็นตู้เฉินที่ลงมือทำน่ะ หลิงลี่จัดการได้อยู่แล้ว เขาควรเรียนรู้การเป็นลูกผู้ชาย ปกป้องผู้หญิงในบ้านของตน”
เอ่อ
ซูหว่านยอมรับตรรกะของแม่ทัพซู แต่ว่าพอคิดถึงหลิงลี่ ร่างรัศมีร่างนั้น ซูหว่านก็พยักหน้า
โอเค พวกเขาเพียงสร้างความเสียหายต่อตู้เฉินกับหลิงชีเย่ว์ก็พอแล้ว
ทำให้สามีและภรรยาได้กลับมาคืนดีกันเอย ผู้ชายห่วย ๆ พันธุ์นั้นไม่ควรได้คู่ครอง
ซูเสี่ยวซู “…….”
ทันใดก็คิดว่าหลิงลี่ช่างน่าสงสาร ดีล่ะพี่สาวคนโตคนนี้เติบโตมาเพียบพร้อม หลังทะเลาะอย่างสุดความสามารถแล้วจะไม่กัดเขาแล้ว อืม เป็นการตัดสินใจที่ช่างมีความสุขอะไรอย่างนี้นะ
เดินออกไปจากห้องนอนของซูรุ่ย ซูเสี่ยวซูก็ค่อย ๆ เดินเข้าห้องของตนเอง ห้องของเธอและห้องของหลิงลี่นั้นใกล้กัน ผลคือซูเสี่ยวซูเพิ่งมาถึงหน้าประตูก็เห็นประตูห้องของหลิงลี่เปิดอยู่ ซูเสี่ยวซูยังนึกว่าเป็นหลิงชีเย่ว์ กำลังจะเข้ามาทักทายแต่กลับเห็นหลิงลี่สวมชุดนอนหมีขนาดเล็ก ดวงตาแดงก่ำเดินออกมา
เป็นเพราะ เขาไม่เคยได้นอน
ทั้งสองคนต่างมองหน้ากัน ซูเสี่ยวซูรู้สึกผิดเล็กน้อย ดวงตาส่องประกายจึงรีบพูดก่อน “ฉัน ฉันแอบกินของกินไปแล้วจึงไม่มีอะไรแล้ว ไม่ได้ทำอะไรผิดด้วย”
“อยากทะเลาะเหรอ? ”
หลิงลี่เพียงมองดูซูเสี่ยวซู ทันใดนั้นก็ถามอย่างไม่คิดอะไร
ซูเสี่ยวซูสับสนชักครู่ “เธอบ้าหรือเปล่า? หรือว่าเธอเป็นมาโซคิสม์ตามที่เขาลือกันนะ? ”
“จะตีหรือ? ”
หลิงลี่ยังคงตอบกลับอย่างเยือกเย็น
เขาเสแสร้งว่าหลับตลอด คำพูดและเสียงร้องไห้ของหลิงชีเย่ว์นั้นเขาได้ยินแล้ว…..
แม่ไม่เอาเขาแล้ว
เธอเพื่อคนของตนเองจึงไม่อยากได้เขาแล้ว
หรือว่าเขาไม่ใช่คนใกล้ชิดมากที่สุดของเธอหรือ?
ในเวลานี้ หลิงลี่ไม่เข้าใจเลย ทำไมแม่ถึงทำกับเขาเช่นนี้
เขาเกิดรู้สึกอิจฉาซูเสี่ยวซูทันใด
หุ่นยนต์สามารถได้รับความรักจากซูหว่านและตู้หันได้มากมายเช่นนี้ แล้วเขาล่ะ? เขาได้รับอะไร?
ฉลาดแล้วทำอะไรได้?
เก่งแล้วทำอะไรได้?
เพียงคิดว่าตนเองเอาชนะทั้งโลกแล้วมีอะไรหรือ?
เขานั้นแม้กระทั้งพ่อและแม่ของเขาก็ต่างห่างหายไป…….
ในเวลานี้ หลิงลี่อยากร้องไห้แต่ว่าเขาร้องไห้ไม่ออก
ซูเสี่ยวซูเห็นหลิงลี่ขอร้องให้ตนตีเขา เธอก็พูดอะไรไม่ออก ซูเสี่ยวซูคิดอยู่สักพักก็เริ่มแสกนจิตใจ เธอพบว่าในเวลานี้จิตใจของหลิงลี่กำลังวุ่นวายอย่างมาก
จิตใจอันชุนละมุนวุ่นวายเช่นนี้ ซูเสี่ยวซูที่มองอยากจะตายเหลือเกิน
และเมื่อซูเสี่ยวซูนิ่งอึ้งอยู่หลิงลี่กลับพุ่งเข้ามา ซูเสี่ยวซูที่ไม่ทันป้องกันถูกหลิงลี่พุ่งเข้ามาร่างทั้งร่างล้มลงไปยังพรมทางเดิน
พวกนาย นี่มันแอบซุ่ม เจ้าทำผิดกฎนะ!
จิตใต้สำนึกที่คิดมาสักพักของซูเสี่ยวซูจึงเงยหน้าเปิดปากแล้วไปกัดร่างของหลิงลี่ ผลเมื่อใกล้จะได้กัดนั้น ซูเสียวซูก็คิดได้ทันใดภายใต้จิตใจของตนเองดูเหมือนเคยสัญญาเอาไว้ วันหลังห้ามกัดเขาแล้ว
ช่างวุ่นวายเหลือเกินแต่ว่าหุ่นยนต์ต้องพูดแต่ความจริง
ดังนั้นซูเสียวซูจึงรีบปิดปาก ผลคือเกิดเสียง ‘จุ๊บ’ ขึ้น คือได้จูบปากของหลิงลี่
แม้ว่าเป็นเพียงแค่ใบหน้าแต่ว่าทั้งร่างของหลิงลี่กลายเป็นอึ้งไป
เอ่อ
ซูเสี่ยวซูก็มึนงงสักพัก บอกอย่างรู้สึกผิดว่า “นั่นมัน ฉันไม่ได้อยากกัดนายนะ นายห้ามร้องไห้สิ! ”
พูดได้ว่า จูบครั้งแรกแบบนี้ อุปกรณ์ติดตั้งของซูเสี่ยวซูดูแล้วไม่เคยมีอันนี้?
หลิงลี่ “…….”
โดนจูบแล้วทำอย่างไรดี? ต้องจูบกลับหรือตีหล่อนสักทีหนึ่ง บอกว่าหล่อนเป็นคนขี้โกงงั้นหรือ?
ทั้งสองคนต่างเงียบหลายชั่วโมง สุดท้ายซูเสี่ยวซูก็เปิดปากออกมาก่อน “เฮ้ นายอยากตีหรือ? ”เมื่อถึงเวลาตนเองก็อยากปิดเครื่องพักผ่อนแล้วล่ะ
“พอ….พอแล้ว”
หลิงลี่ยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว ชั่วโมงนี้ก็ลืมเรื่องที่ตนเองโดนทิ้งไปเลย
จริง ๆ เลย…..
ซูเสี่ยวซูที่อยู่ข้างกันอดไม่ได้ที่จะมองหลิงลี่อย่างระแวง มนุษย์ประเภทเด็กช่างน่ารำคาญจริง ๆ
หล่อนเพียงคิดว่าการแสดงออกของหลิงลี่ยิ่งดูแปลกประหลาดนัก ทั้งแสกนจิตใจของเขาอย่างพินิจพิจารณาแล้ว ตายแล้ว! ที่แท้คือเครื่องรวน……