ตอนที่ 529 มีเรื่องขอร้อง
หัวหน้าเคอหันไปมอง เป็นภูตหมอดังคาด จึงรีบร้อนลุกขึ้นไปต้อนรับ ตอนกำลังจะเรียกออกไปว่าภูตหมอก็นึกถึงคำพูดที่อีกฝ่ายกำชับไว้จึงเปลี่ยนคำ ขานเรียกด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้มว่า “คุณชายจิ่ว ท่านกลับมาแล้ว”
“ท่านหัวหน้าเคอ?” เฟิ่งจิ่วเลิกคิ้วขึ้น มองคนที่เข้ามาต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“รู้ว่าคุณชายจิ่วพักอยู่ที่นี่ ข้าจึงมาเยี่ยมโดยเฉพาะ” เขายิ้มหยีตา รอยยิ้มที่เป็นมิตรทำให้เขาดูแล้วเหมือนจะน่าคบหายิ่งนัก
แต่ใครๆ ต่างรู้กัน เป็นหัวหน้าตลาดมืดได้จะเป็นคนน่าคบหาได้อย่างไร? แค่เขามีท่าทีแตกต่างออกไปกับแต่ละคนที่ต่างกันเท่านั้นเอง
“ข้าออกไปแต่เช้าตรู่ คิดว่าหัวหน้าเคอคงรอนานแล้วกระมัง?” เธอยิ้มๆ เห็นเขามาถึงที่นี่แล้ว ย่อมไม่อาจเสียมารยาทเป็นธรรมดา ดังนั้นจึงทำมือเชื้อเชิญ “เชิญหัวหน้าเคอด้านใน ข้าเพิ่งกลับมาจากข้างนอกพอดี ยังไม่ได้กินมื้อเที่ยงเลย มาด้วยกันสิ!”
ได้ยินคำพูดนี้ ไฟโกรธในใจหัวหน้าเคอที่รอมากว่าชั่วยามพลันหายไป รอยยิ้มบนหน้ายิ่งกว้างขึ้น รีบบอกว่า “น้ำใจของคุณชายจิ่ว ทำให้ข้าปลาบปลื้มใจจริงๆ”
ขณะพูดก็เห็นชายไว้เคราหนาสวมชุดคลุมสีดำเดินเข้ามา ฝีเท้าหยุดลงข้างกายเฟิ่งจิ่ว เห็นเช่นนี้เขาจึงถาม “ไม่ทราบว่าท่านนี้คือ?”
“เขาเป็นเพื่อนข้า แซ่หลิง” เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ มองหลิงโม่หานข้างกายและเอ่ยว่า “ท่านนี้คือหัวหน้าตลาดมืด”
หลิงโม่หานทำเพียงกวาดมองหัวหน้าเคอ ก่อนสาวก้าวเดินไปด้านในโดยไม่แม้แต่จะทักทาย
แม้เป็นเช่นนี้ ใบหน้าหัวหน้าเคอกลับไม่กล้ามีอาการไม่พอใจเพราะเพิ่งโดนชายคนนั้นกวาดตามอง เมื่อแววตาเฉียบคมลึกล้ำนั้นมองผ่านบนร่างเขา พริบตานั้นร่างกายเหมือนถูกกลิ่นอายหนาวเหน็บเย็นเยียบปกคลุม ทำเอาใจเขาหวาดหวั่น
แค่แววตาเดียวยังทำให้เขาหวาดกลัวได้ ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ!
“ขออภัยด้วย เขาเป็นคนแบบนี้แหละ” เฟิ่งจิ่วยิ้มขอโทษ
“ไม่เป็นไรๆ” หัวหน้าเคอหัวเราะร่า จากนั้นถึงตามเขาเข้าไปด้านใน
เหลิ่งหวาสั่งเถ้าแก่เตรียมพวกอาหารส่งขึ้นมาบนห้องปีกชั้นสอง เถ้าแก่ไม่กล้าละเลย รีบสั่งเสี่ยวเอ้อร์ไปจัดการ ในใจถอนหายใจเบาๆ ดีแล้วที่ไม่ได้มาหาเรื่องกัน เขาก็กลัวว่าโรงเตี๊ยมนี้จะโดนถล่มเสียแล้ว
ห้องปีกชั้นสอง เฟิ่งจิ่วกับหลิงโม่หานรวมถึงหัวหน้าเคอสามคนนั่งลงตรงโต๊ะในห้องด้านนอก สุราอาหารยังไม่มา เหลิ่งหวาข้างๆ จึงรินน้ำชาให้ทั้งสามคน จากนั้นไปยืนเงียบอยู่อีกด้าน
“คุณชายจิ่ว นี่เป็นของขวัญที่เตรียมไว้ให้ท่านเป็นพิเศษ” หัวหน้าเคอส่งสัญญาณให้คนนำของขวัญเข้ามา
“ไม่มีผลงานไม่รับสินจ้าง ของขวัญชิ้นนี้ข้าจะรับไว้ได้อย่างไร!”
หัวหน้าเคอยิ้มๆ “เป็นของเฉพาะในท้องถิ่นเล็กๆ น้อยๆ ทั้งนั้น ไม่ใช่ของขวัญล้ำค่าอะไร คุณชายจิ่วโปรดรับไว้ด้วย!”
กล่าวไปเช่นนี้ หากเฟิ่งจิ่วไม่กล้าก็ไม่ไว้หน้ากันแล้ว ดังนั้นเธอจึงให้สัญญาณเหลิ่งหวามมาเก็บของไป พลางบอกกับหัวหน้าเคอ “เช่นนั้นต้องขอบคุณหัวหน้าเคอมาก”
“ข้าขอละลาบละล้วง อันที่จริงวันนี้มาเยี่ยมเยือน แท้จริงมีเรื่องจะขอร้อง” เขาไม่อ้อมค้อม บอกเจตนาที่มาหาตามตรง
ได้ยินแล้วเฟิ่งจิ่วเหลือบมองหลิงโม่หานที่ดื่มชาอยู่เงียบๆ แล้วมองหัวหน้าเคอ เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “หัวหน้าเคอเป็นถึงหัวหน้าตลาดมืด เรื่องที่แม้แต่หัวหน้าเคอยังทำไม่ได้ เกรงว่าจะช่วยอะไรได้ยากนัก”
เมื่อได้ยินดังนั้น หัวหน้าเคอรีบบอก “ไม่ๆๆ เรื่องนี้มีเพียงคุณชายจิ่วที่ช่วยเหลือได้”
………………………………………………….
ตอนที่ 530 เป็นพวกรักร่วมเพศ?
เฟิ่งจิ่วเห็นเช่นนี้ก็จนปัญญา จำใจบอกว่า “หัวหน้าเคอเล่ามาให้ฟังหน่อยเถอะ!”
“ไม่ปิดบังคุณชายจิ่ว วรยุทธ์ข้าตั้งแต่บรรลุถึงกำเนิดวิญญาณก็หยุดนิ่งไม่ก้าวหน้า ตลอดมาหาปัญหาไม่พบ ข้าได้ยินน้องชายร่วมตระกูลเอ่ยถึง และรู้ว่าคุณชายจิ่วมีวิชาแพทย์ยอดเยี่ยม ครั้งนี้ยากนักที่จะได้พบคุณชายจิ่วที่นี่ ดังนั้นจึงอยากขอให้คุณชายจิ่วช่วยข้าดูหน่อยเถอะ”
“โอ้?”
เฟิ่งจิ่วแปลกใจ เดิมทียังคิดว่าเขามาขอยาอายุวัฒนะ หากเป็นเช่นนั้นเธอจะปฏิเสธทันที เพราะช่วงนี้เธอไม่ได้กลั่นยาเซียนเลย หนำซ้ำความชำนาญด้านยาอายุวัฒนะยังไม่ดีไปกว่ายาปกติ แต่ในเมื่อมาขอรักษาก็ไม่มีปัญหา
“ท่านยื่นแขนออกมา ข้าจะดูเสียหน่อย” เธอส่งสัญญาณให้เขายื่นข้อมือมา
เมื่อได้ยินหัวหน้าเคอดีใจมาก พลันม้วนแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อย เปิดเผยข้อมือวางลงตรงโต๊ะ เห็นว่าภูตหมอยกมือขึ้นจะตรวจชีพจรเขา แต่ในเวลานี้เอง…
“แค่ก!”
เสียงไอเบาๆ ดังมา ทำให้เขากับภูตหมอตกใจกันหมด มองไปทางหลิงโม่หานที่กำลังจ้องมองพวกเขาทางนี้ มือข้างหนึ่งหลังจากปิดปากและไอเบาๆ ก็ค่อยๆ วางลง ไม่เข้าใจความหมาย
หลิงโม่หานเหลือบมองทั้งสองคน แววตาลึกล้ำกวาดมอง ก่อนหยุดลงบนร่างเหลิ่งหวาข้างๆ สั่งเสียงเข้มว่า “ยังไม่รีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาให้นายท่านเจ้าอีก?”
คนในห้องพลันกลายเป็นหินเมื่อได้ยิน ความตกตะลึงบนหน้าเผยออกมาทันใดอย่างไม่อาจปิดบัง
โดยเฉพาะหัวหน้าเคอ ยิ่งอ้าปากค้างด้วยความตื่นตกใจ มองชายที่ไว้เคราหนาอย่างตาค้างไปบ้าง คะ คำพูดนี้หมายความว่าอะไร? จะให้มือคุณชายจิ่วแตะมือเขาไม่ได้หรือ?
ริมฝีปากขยับ อยากจะส่งเสียงเอ่ยถาม แต่เมื่อเห็นสายตาชายหนุ่มที่นั่งตัวตรงสุขุมมั่นคงกวาดมองมาอย่างเย็นชา ก็รู้สึกเพียงว่าเย็นวาบบนแผ่นหลัง กระสับกระส่ายทันใด
ได้ยินเช่นนี้ เหลิ่งหวามองนายท่านแวบหนึ่ง แล้วถึงจะหยิบผ้าเช็ดหน้าบางๆ ผืนเล็กจากในแขนเสื้อออกมาปิดบริเวณข้อมือของหัวหน้าเคอ พลางพูดอธิบาย “นายท่านข้าจะตรวจชีพจรเช่นนี้เสมอแหละขอรับ”
“ข้าไม่รู้ระเบียบของคุณชายจิ่ว โชคดีที่…ที่คุณชายหลิงท่านนี้เตือนไว้” เขายิ้มหน้าเหยเก หัวหน้าตลาดมืดผู้สง่างามกลับหวาดกลัวเมื่ออยู่ต่อหน้าชายมีเคราหนาผู้นี้ เดาว่าพูดออกไปคงไม่มีใครเชื่อ
เฟิ่งจิ่วเหลือบมองหลิงโม่หานเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม จากนั้นยื่นนิ้วออกมาสองสามนิ้วและกดลงบนข้อมือหัวหน้าเคอ พอตรวจไปก็ตกใจอย่างอดไม่ได้ ต่อมาจึงค่อยยิ้ม “หัวหน้าเคอ ท่านไม่ต้องกังวลไป ผ่อนคลายหน่อย ชีพจรเต้นเร็วเกินไปจะวินิจฉัยไม่แม่นยำ”
“อ้อ ได้ๆๆ” แม้เขาจะรับปากไปเช่นนี้ แต่เห็นดวงตาชายเคราหนาจับจ้องพวกเขาตรงนี้ตลอด ร่างกายจึงไม่อาจผ่อนคลายลงได้
เห็นเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วทำได้เพียงส่ายหน้าอย่างจนปัญญา ดึงมือกลับมา “เช่นนี้ไม่ได้ ตรวจไม่พบเลย กินอะไรก่อนดีกว่า ประเดี๋ยวค่อยตรวจอีกแล้วกัน!” พูดจบเธอก็มองหลิงโม่หาน ถามด้วยรอยยิ้มหยอกล้อ “ท่านอา ข้าเห็นช่วงนี้ท่านไอบ่อยๆ อายุมากแล้วสุขภาพไม่ค่อยดีใช่หรือไม่? หรือว่าต้องให้ข้าดูหน่อย?”
หลิงโม่หานได้ยินเช่นนี้ก็ยกถ้วยชาขึ้นมาดื่มน้ำอีกครั้งอย่างค่อนข้างเก้กัง ดวงตามองไปอีกทางหนึ่ง ไม่ได้ตอบรับคำพูดนาง
สายตาหัวหน้าเคอพินิจมองทั้งสองคนกลับไปกลับมา เห็นพวกเขาท่าทางแปลกๆ เช่นนี้ ในหัวก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา ‘สองคนนี้คงไม่ได้เป็นพวกรักร่วมเพศกระมัง?’
ตั้งแต่เข้ามาเมื่อครู่ สายตาของชายไว้เคราหนาก็จับจ้องบนตัวภูตหมอตลอด ภูตหมอจะจับชีพจรให้ตนเขายังให้ใช้ผ้าเช็ดหน้ากั้นไว้ นึกถึงตรงนี้ ใบหน้าชราแดงเรื่อ ใช้ชีวิตมาจนแก่เฒ่าเพียงนี้แล้วเพิ่งเคยเจอพวกตัดแขนเสื้อเป็นครั้งแรก