อาการไข้ของหลินเฉี่ยนยังไม่ดีขึ้น ซย่าหันโม่จึงเริ่มตื่นตระหนก พวกเธอไม่อาจไปต่อได้ทว่าก็ไม่สามารถถอยกลับได้เช่นกัน ด้วยความหมดสิ้นหนทาง เธอบอกกับหลินเฉี่ยน “นอนพิงอยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะจุดไฟส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ”
“พวกเขานี่ขี้ขลาดจริงๆ เลยนะคะ” หลินเฉี่ยนหัวเราะ “หันโม่ คุณเองก็ควรไปต่อเหมือนกันนะคะ ไม่อย่างนั้นเราสองคนได้ติดอยู่ที่นี่แน่”
“พูดอะไรไร้สาระอย่างนั้นคะ ไข้ขึ้นจนสติกลับหรือยังไงกัน” ซย่าหันโม่ช่วยประคองให้หลินเฉี่ยนนั่งดีๆ ก่อนที่จะหาพื้นดินแห้งๆ และเริ่มจุดไฟ
หลินเฉี่ยนมองเธอและพลันรู้สึกว่าทุกอย่างคุ้มค่าแล้ว ต่อให้เธอไม่มีอะไรอย่างน้อยเธอก็มีเพื่อน
เธอคอยดูอาการหลินเฉี่ยนในขณะที่พยายามจุดไฟ ในตอนนี้เองอยู่ๆ ที่ร่างสูงใหญ่ก็โผล่พรวดออกมาจากในป่าให้เธอสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจกลัว อย่างไรก็ตามในยามที่ได้สติกลับมา เธอเห็นว่าร่างนั้นคุกเข่าตรงหน้าหลินเฉี่ยน ดึงเข็มฉีดยามาจากเป้ก่อนฉีดยาฆ่าเชื้อให้กับเธอ
หลินเฉี่ยนอ่อนแรงหากแต่เธอยังสังเกตเห็นคนที่เพิ่งมาถึง “หลี่จิ่น…”
“ผมเองครับ” หลี่จิ่นขานรับด้วยท่าทีเรียบเฉยอย่างเคย
“ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”
“มาหาคุณไงครับ” เขาตอบก่อนแบกเธอขึ้นบนหลัง
ซย่าหันโม่รีบวิ่งเข้าไปช่วยทันที เธอนึกไม่ถึงว่าจะมีใครบางคนเสี่ยงชีวิตตัวเองมาตามหาหลินเฉี่ยน
ชายคนนี้ช่างดูสูงใหญ่และแข็งแกร่งกว่าคนปกติ แม้ว่าเดิมทีเขาจะรูปร่างดีอยู่แล้วก็ตาม
“เกิดอะไรขึ้น คนอื่นไปไหนกันหมดครับ”
ซย่าหันโม่เล่าเรื่องที่คนอื่นไม่อยู่เพราะกลัวติดเชื้อจากหลินเฉี่ยน ระหว่างที่พวกเขาเดินต่อไปข้างหน้า พวกเขาคุยเรื่องสถานการณ์ในตอนนี้ของอีกฝ่าย
“คนพวกนั้นเลยทิ้งหลินเฉี่ยนเหรอครับ” น้ำเสียงหลี่จิ่นเย็นยะเยือกขึ้นมา
ซย่าหันโม่ไม่ได้ปฏิเสธเพราะมันเป็นเรื่องจริง
ในตอนนี้หลินเฉี่ยนได้ผล็อยหลับไปบนหลังของหลี่จิ่น ทว่าหญิงสาวอีกคนกลับทึ่งที่เห็นเขาแบกคนทั้งคนไว้บนหลังแต่ยังเดินได้อย่างคล่องแคล่วกว่าเธอเสียอีก
“หลังจากข้ามเขาลูกนี้ไปจะมีหมู่บ้านอยู่อีกด้านครับ”
“คุณรู้ได้ยังคะ”
เขาไม่อาจบอกเธอได้ว่าตัวเองขับเครื่องบินทหารผ่านแถบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว เขาจึงเลือกที่จะนิ่งเงียบ
หากแต่เพียงมองเขาแค่แวบเดียวเธอก็ดูออกว่าตัวตนของเขาคงเป็นความลับจนไม่อาจพูดออกไปได้ จึงไม่ได้ถามซักไซ้ไปมากกว่านี้
ทั้งสามรอดพ้นอันตรายมาได้อย่างรวดเร็วด้วยการนำของหลี่จิ่น ทันทีที่พวกเขามาถึงตีนเขาซย่าหันโม่มุ่งหน้าไปหาที่ให้หลินเฉี่ยนได้พัก ในขณะที่เขาเดินตามหลังไปพร้อมหลินเฉี่ยนที่อยู่บนหลัง
หลังได้นอนพักสักครู่ อาการของหลินเฉี่ยนเริ่มค่อยๆ ดีขึ้น เมื่อลืมตาขึ้นมาและเห็นชายที่กำลังแบกเธอเอาไว้ เธอก็อุ่นใจและแนบกายพิงแผ่นหลังของอีกฝ่าย
“คุณมาทำไมกันคะ ที่นี่มันอันตรายนะ”
“ผมบอกคุณแล้วว่าผมจะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ ” เขาตอบกลับ
หลินเฉี่ยนอึ้งไปเล็กน้อยพร้อมน้ำตาที่ไหลคลอมาจากดวงตา “ฉันมาที่นี่โดยไม่ได้บอกคุณเพราะคิดว่าความสัมพันธ์ของเราคงไปได้ไม่ไกล ถึงยังไงชีวิตของเราก็ต่างยุ่งกันทั้งคู่”
“คุณไม่เห็นเหรอว่าสุดท้ายผมก็มาหาคุณที่นี่” หลี่จิ่นท้วง “ตอนผมยุ่งคุณเองก็มาหาผมได้ และตอนที่คุณไม่ว่างผมก็จะไปหาคุณเอง ไม่ใช่เรื่องใหญ่ระหว่างเราเลยครับ”
“ฟังดูเข้าท่านะคะ” หลินเฉี่ยนเอ่ยพร้อมปล่อยโฮออกมาทันที ไม่ว่าเขาจะมาหาเธอเพราะอะไร สุดท้ายการกระทำของเขาก็ทำให้เธอเปิดใจรับเขาเข้ามาจนได้
เพราะเขายอมเอาชีวิตของตัวเองมาเสี่ยงเพื่อเธอ
ไม่นานซย่าหันโม่ก็เจอบ้านที่ยินดีให้พวกเขาเข้าไปพัก เจ้าของบ้านให้ที่พักกับพวกเขา หลี่จิ่นวางหลินเฉี่ยนบนเตียงทันทีและเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอ “เดี๋ยวผมจะช่วยทำให้คุณตัวแห้งก่อนจะเข้านอนนะครับ”
ตอนนี้หลินเฉี่ยนไม่มีแรงจะฝืนอะไรได้อีกต่อไป หากแต่ซย่าหันโม่กำลังยืนอยู่ทนโท่
“เอ่อ…คุณกับหลินเฉี่ยนเป็น…”
แม้ว่าหลี่จิ่นจะเสี่ยงชีวิตมาตามหาหลินเฉี่ยน เธอก็ยังต้องการความชัดเจน ถ้าหากหลินเฉี่ยนไม่สมยอมขึ้นมาล่ะ
“ผมเป็นแฟนของเธอครับ หลี่จิ่น”
“ไม่เห็นเธอเคยพูดถึงมาก่อนเลยค่ะ” ซย่าหันโม่ไหวไหล่ “ช่างมันเถอะค่ะ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดเรื่องนี้ ฉันสงสัยว่าคนอื่นๆ ไปทางไหนกัน”
“ผมเห็นรอยเท้าของพวกเขาอยู่แต่เลือกที่จะไม่ตามไปครับ” เขาตอบ “จากทิศทางที่พวกเขาไป เดี๋ยวพวกเขาก็จะเจอหมู่บ้านนี้อยู่ดีครับ แต่มันใช้เวลาจนกระทั่งค่ำๆ เลย น่าจะมาถึงที่นี่ราวๆ เที่ยงคืนได้”
“หือ นี่คุณ…”
“มันคือบทลงโทษของพวกเขาที่ทิ้งเฉี่ยนเฉี่ยนไว้ข้างหลังครับ”
ชั่วเสี้ยววินาที ซย่าหันโม่รู้สึกว่าชายคนนี้เฉยชาจริงๆ
ภายนอกเขาดูเย็นชาหากแต่กลับช่างเก่งกาจเหมือนอย่างโม่ถิง เว้นเสียแต่ว่าพวกเขาทำได้อย่างดีเยี่ยมในแวดวงของพวกเขาเอง
อีกอย่างทางทีมงานก็สมควรได้รับมัน
ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง ซย่าหันโม่และหลี่จิ่นได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ในตอนที่ทีมงานที่เหลือมาถึงหมู่บ้านในที่สุด แน่นอนว่าแม้ซย่าหันโม่จะไม่พอใจคนพวกนี้แต่เธอก็ยังจ่ายเงินให้กับเจ้าของบ้านเพื่อให้พวกเขาได้มีที่พัก
“เธอ…หันโม่ ทำไมเธอถึง…”
“มันไม่ง่ายที่จะเกลี้ยกล่อมให้เจ้าของบ้านยอมให้พวกคุณเข้ามาเลยนะคะ รีบอาบน้ำล้างตัวเถอะค่ะ”
ในตอนนี้เองที่โจวชิงเข้ามาหาซย่าหันโม่หลังจากเสร็จภารกิจในการปกป้องคนเหล่านี้ ก่อนเอ่ยขอโทษอย่างจริงใจ “ฉันต้องรับผิดชอบที่ทิ้งพวกเธอไว้ข้างหลัง”
“พี่โจวคะ ฉันเข้าใจว่าคุณคิดอะไรอยู่ค่ะ ถ้าคุณไม่ปกป้องพวกเขา พวกเขาคงจะหลงอยู่ในป่าไปแล้ว”
“เธอมาถึงที่นี่ก่อนได้ยังไงแล้วทำไมไม่มาตามหาพวกเราล่ะ” บางคนถามขึ้นด้วยความโกรธ
“อะไรกันคะ คุณไม่กลัวติดเชื้อจากหลินเฉี่ยนแล้วเหรอคะ” ซย่าหันโม่ถามกลับ “ตอนที่คุณตัดสินใจทอดทิ้งพวกเรา คุณก็น่าจะคิดไว้แล้วว่าฉันจะเก็บเรื่องวิธีเอาตัวรอดออกมาเป็นความลับจากคุณ”
“นี่เธอ…”
“ถึงยังไงก็เถอะ…แฟนของหลินเฉี่ยนมาช่วยเราไว้น่ะค่ะ” เธอเผยพลางมองไปทางหลี่จิ่น
หลี่จิ่นก้าวออกมาจากห้องของหลินเฉี่ยน แต่เขาทำเพียงพูดกับซย่าหันโม่ “คนของไห่รุ่ยอยู่แถวๆ นี้ เอเจนซี่ของพวกคุณกำลังส่งเฮลิคอปเตอร์มารับ”
“แล้วเราล่ะ”
“คุณอยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว ถ้าอยากกลับบ้านก็หาทางเอาเองสิครับ” เขาว่าขึ้น
การมาถึงหมู่บ้านหมายความว่าตอนนี้พวกเขามีไฟฟ้าและโทรศัพท์ จึงเป็นไม่ใช่เรื่องเสียหายที่หลี่จิ่นจะพูดเช่นนั้น
ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงได้แต่มองเฮลิคอปเตอร์ของไห่รุ่ยมารับทั้งสามออกไปอย่างสิ้นหวัง
ตอนที่พวกเขาจากไป ซย่าหันโม่มองไปที่โจวชิง เขาแสดงท่าทีคล้ายจะบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง เขาจะดูแลคนที่เหลือเอง
ทั้งยังกระซิบข้างหูเธอ “ทันทีที่กลับไปถึง เปิดเผยเรื่องที่เกิดขึ้นกับหลินเฉี่ยนด้วยนะ อย่าปล่อยให้คนอื่นคว้าโอกาสนี้สร้างกระแสไปก่อนล่ะ”
“ขอบคุณค่ะ พี่โจว” เธอพยักหน้ารับ
แน่นอนว่าเรื่องราวของเหล่าคนดังที่เอาตัวรอดจากน้ำหลากนั้นเป็นข่าวใหญ่ ดังนั้นต้องมีใครบางคนที่หมายจะสร้างกระแสจากเรื่องนี้แน่ โจวชิงถึงได้บอกให้ซย่าหันโม่ควบคุมสถานการณ์เอาไว้ อย่างน้อยก็ถือเป็นการเลี่ยงไม่ให้ตัวเองตกเป็นรอง ถึงอย่างไรเธอก็ได้ช่วยคนทรามๆ พวกนี้ไว้มากพอแล้ว
หลังจากกลับไปครั้งนี้รายการตอนต่อไปคงถ่ายทำได้ง่ายดายขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัยเลยทีเดียว