กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 103
เมื่อทุกคนเห็นสีหน้าหยิ่งผยองบนใบหน้าของคุณควินตัน ฝูงชนรอบข้างต่างก็กลั้นหายใจเพราะพวกเขามั่นใจว่าชาร์ลีจะแพ้ในการเผชิญหน้าครั้งนี้
อย่างไรก็ตามชาร์ลีมีสีหน้าสงบ และเขายิ้มขณะที่เขาตอบว่า “ผมคิดว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณเข้าร่วมในการค้าของเก่า คุณรู้อะไรบ้างไหมว่าอะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในอุตสาหกรรมการค้าของเก่า?”
นายควินตันมองชาร์ลีด้วยสีหน้าเย็นชาขณะที่เขาตอบว่า “อะไร?”
ชาร์ลีหัวเราะก่อนตอบ “แน่นอนว่ามันเป็นกฎที่ควบคุมการซื้อขายของเก่า!”
หลังจากนั้นชาร์ลีก็ขึ้นเสียงของเขาเล็กน้อยก่อนที่เขาจะพูดต่อ “ในการซื้อขายของเก่ามักจะต้องมาก่อนได้ก่อนเสมอ ผมมาก่อน และผมเป็นคนแรกที่ซื้อก้อนกรวดก้อนนี้ ดังนั้นก้อนกรวดนี้จึงเป็นของผมอยู่แล้ว แม้ว่าคุณจะคุกเข่าต่อหน้าผม และขอร้องให้ผมมอบมันให้กับคุณ ผมจะไม่ให้คุณไม่อย่างนั้นก็เท่ากับว่าผมยอมให้คุณทำผิดกฎในวันนี้ ใครจะอยากทำธุรกิจกับคุณต่อไปที่ แอนทีค สตรีท ถ้าคุณจะแหกกฎเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่คุณต้องการ? คุณจะถูกกันไม่ให้เข้ามาใน แอนทีค สตรีท อีกเลยยังไงล่ะ คุณควินตัน”
นายควินตันตกตะลึงเมื่อได้ฟังคำพูดของชาร์ลี และความโกรธฉายชัดทั่วใบหน้าของเขา
เขารู้ว่ากฎนี้มีอยู่จริงในอุตสาหกรรมการค้าของเก่า แม้กระทั่งประกาศตัวว่าเป็นคนมีการศึกษา แต่เขาก็พยายามที่จะฝ่าฝืนกฎนี้
หากข่าวลือเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้แพร่กระจายออกไปก็ไม่มีใครอยากเข้าร่วมกับเขาอีกต่อไปในอนาคต เพราะกลัวว่าพวกเขาจะทำให้ลูกค้ารายอื่นขุ่นเคือง
คุณควินตันไม่ได้คาดหวังว่าชาร์ลีจะทำให้เขาพูดไม่ออกด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ!
ดังนั้นเขาจึงจ้องไปที่ชาร์ลีด้วยความหงุดหงิดพยายามดิ้นรนด้วยความอยากจะเตะคนต่อหน้า
อนิจจาสิ่งที่เขาทำได้คือกลืนความโกรธ และกัดฟันก่อนจะพูดว่า “นายคิดว่าฉันสนใจก้อนกรวดจริง ๆ เหรอ? ฉันแค่พยายามทำให้นายอยู่ในที่ของนาย ฉันอยากให้นายตระหนักว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะค้าขายของเก่าได้ เห็นได้ชัดว่านายมาจากครอบครัวที่ยากจน นายควรกลับบ้านไปปลูกผักในสวนของนาย! อย่ามาที่นี่ และทำให้เสียมูลค่าทางการตลาดของของเก่าเหล่านี้”
หลังจากพูดเสร็จ คุณควินตันก็พับแขนเสื้อขึ้น และยกมือขึ้นก่อนจะโบกมือต่อหน้าชาร์ลี “ลืมตาขึ้นมาดูชัด ๆ ! ฉันซื้อสร้อยข้อมือหยกนี้เมื่อไม่นานมานี้ในราคาหนึ่งล้านห้าแสนดอลลาร์! นายเคยเห็นหยกที่สวยงาม และหายากเช่นนี้ในชีวิตของนายหรือไม่?”
สร้อยข้อมือหยกที่แขนของนายควินตันนั้นใส และส่องแสงระยิบระยับภายใต้ดวงอาทิตย์ ทุกคนที่อยู่รอบตัวพวกเขาจ้องมองไปที่สร้อยข้อมือหยกด้วยดวงตาที่เบิกกว้างเพราะมันสวยงามมากจริง ๆ
ซาคารียังจ้องไปที่มือของคุณควินตันขณะที่เขาอุทานว่า “ว้าว! ช่างเป็นหยกที่สวยงามจริงๆ!”
“แน่นอน!” คุณควินตันตอบอย่างหยิ่งผยองดูเหมือนจะพอใจกับปฏิกิริยาของทุกคน
หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่ชาร์ลีอย่างดูถูกเหยียดหยามในขณะที่เขาลดคอเสื้อลง และดึงจี้รูปน้ำเต้าที่ติดอยู่กับสร้อยคอรอบคอของเขา “ทำไมนายไม่ลองดูอันนี้ด้วยล่ะ?”
“จี้อันนี้ตกทอดจากจักรพรรดิถึงลูกชายของเขาในราชวงศ์ซุย พระอาจารย์ระดับสูงจำนวนแปดสิบองค์ได้ตั้งแท่นบูชาเพื่อปลุกเสก และท่องบทสวดป็นเวลาหนึ่งร้อยแปดวันก่อนทำจี้นี้ มันมีมูลค่าอย่างน้อยสามล้านดอลลาร์!”
เมื่อฝูงชนได้ยินว่าจี้มีค่ามาก พวกเขาก็กอดคอเพื่อดูจี้อย่างใกล้ชิด
ในขณะเดียวกันซาคารี ก็ลูบจมูกของเขาด้วยความตื่นเต้นราวกับว่าเขาเพิ่งได้เห็นบางสิ่งที่ล้ำค่า เขาจ้องมองไปที่จี้ด้วยความรู้สึกคันมือที่จะจับมัน
ควินตันพูดเรื่องจี้พลางถือในมือขณะที่เขาหัวเราะเยาะชาลี “ถ้านายเป็นแค่คนยากจนที่ไม่สามารถแม้แต่จะซื้อเสื้อผ้าดี ๆ สักชิ้นได้ ก็ช่วยหยุดพยายามมีส่วนร่วมในการค้าของเก่า มันทำให้คนอื่นอยากหัวเราะเยาะนายนะ”
น้ำเสียงของเขาถากถางมาก และเพราะคำพูดของเขาผู้คนในฝูงชนเริ่มมองไปที่ชาร์ลี
อันที่จริงชาร์ลีไม่ได้ดูเหมือนคนร่ำรวยเลย เขาสวมเสื้อยืดสีขาวสบาย ๆ กางเกงยีนส์ และรองเท้าผ้าใบเหมือนกับหนุ่มทำงานทั่วไปคนอื่น ๆ
ในทางกลับกันแม้ดูเหมือนว่าคุณควินตันจะแต่งตัวสบาย ๆ แต่ใคร ๆ ก็บอกได้ว่าชุดเสื้อผ้าของเขามีราคาแพง เสื้อผ้าแต่ละชิ้นของเขาตัดเย็บพิเศษด้วยมือ และชุดทั้งหมดของเขาน่าจะมีมูลค่าอย่างน้อยหกหลัก
ชาร์ลีจ้องมองนายควินตันด้วยสีหน้าเรียบเฉยเพราะเขารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เป็นเรื่องตลก เขาไม่ใช่คนร้าย เขาเป็นเพียงชายหนุ่มที่ร่ำรวยที่ต้องการอวด และโอ้อวดเกี่ยวกับความมั่งคั่งของเขา
ชาร์ลียิ้มก่อนที่เขาจะมองไปที่คุณควินตันและพูดว่า “คุณคงรวยจริง ๆ สินะ? แต่ถึงแม้ว่าสร้อยข้อมือหยกของคุณจะดูน่าทึ่ง แต่น่าเสียดายที่… มันเป็นของปลอม”
ควินตันผงะไปชั่วขณะก่อนที่เขาจะคำราม “นายกำลังพูดเรื่องไร้สาระ! สร้อยข้อมือหยกของฉันจะเป็นของปลอมได้อย่างไร?”
“ถ้าคุณไม่เชื่อผม คุณสามารถถามเจ้าของร้านคนอื่น ๆ ในร้านขายของเก่ารอบ ๆ ตัวคุณได้”
ชาร์ลียักไหล่ก่อนจะพูดต่อ “ถ้าคุณรวยพอที่จะลงทุนซื้อของเก่าอย่างน้อยคุณก็ควรรู้คุณค่าของสินค้าที่ซื้อแทนที่จะซื้อของปลอม ตอนนี้คุณไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าคนตาบอดที่เดินไปรอบ ๆ อุตสาหกรรมของเก่าโดยแสร้งทำเป็นว่ามีความรอบรู้ในของเก่าเมื่อคุณไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ”
ควินตันหงุดหงิดมาก เห็นได้ชัดว่าชาร์ลีกำลังล้อเลียนเขา และเรียกเขาว่างมงาย ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างจริงจังว่า “ถ้าสร้อยข้อมือหยกของฉันเป็นของแท้ ฉันอยากให้นายคุกเข่าต่อหน้าฉันและขอโทษฉัน ว่าไงล่ะ?”