บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 102
มือของมาเดลีนสั่นอย่างรุนแรงกุญแจในมือของเธอได้หล่นลงบนเท้าของเธอพร้อมกับเสียงที่กระทบดังเคล้ง
บาดแผลทั้งภายในและนอกร่างกายของเธอดูเหมือนจะ “ตื่นขึ้น” อย่างกะทันหันในเวลานี้และความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ผิวหนังที่เพิ่งผ่านไม่นานได้กลับเข้ามารุกรานร่างกายของเธออีกครั้ง มันเจ็บมากจนทำเธอสูญเสียสติที่มีอยู่ก่อนหน้าไม่กี่วินาทีก่อนหน้ามีเพียงภาพของเขาที่ทุบโกศด้วยขี้เถ้าของลูกตัวเองด้วยน้ำมือของเขาภายในสมองที่ว่างเปล่าของเธอเมื่อวันก่อน
ไฟที่ควบคุมด้วยระบบเสียงถูกดับลงเช่นเดียวกับโลกของมาเดลีนที่ถูกความมืดกลืนกินให้มืดลงไปเช่นกัน
“มาเดลีน ฉันกำลังพูดกับเธอ” เสียงที่ก้องกังวาลของเจเรมี่ดังขึ้นอย่างเย็นชา
มาเดลีนสั่นสะท้านอย่างสะเทือนใจ ทันทีที่เจเรมี่คว้าข้อมือของเธอ เธอให้ความรู้สึกเช่นเดียวกับเม่นที่สลัดหนามของตัวมันเองออก หลังจากเธอกระโดดออกมาด้วยความสยดสยอง ทันใดนั้นเธอคุกเข่าลงข้างเท้าของเขา ทุบตีหัวของเธออย่างหมดแรง
“นายท่านวิทแมน ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเอง! ฉันมันเป็นคนผิดเอง! ฉันไม่ควรตกหลุมรักคุณ ฉันไม่ควรยั่วยุเมเรดิธ!”
“เจเรมี่ ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดอย่าทำร้ายคนรอบข้างฉันอีกเลย”
“ลูกของเราได้ถูกการกระทำอย่างโหดร้ายโดยคุณ การมีอยู่เพียงน้อยนิดของเธอก็ถูกคุณทำลายไปหมดแล้ว ฉันขอร้องคุณล่ะ อย่าแตะต้องขี้เถ้าของปู่ฉันอีกเลย ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่คิดถึงคุณอีกต่อไป ฉันตกลงที่จะหย่ากับคุณ ฉันไม่อยากเป็นภรรยาของคุณแล้ว ฉันไม่ต้องการเป็นภรรยาของคุณอีกต่อไป ทั้งชีวิตนี้ ชาติหน้า หรือชาติไหน หรือตลอดไปฉันก็จะไม่เป็นภรรยาของคุณอีกแล้ว!”
เจเรมี่จ้องมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า เธอก้มหัวให้เขาขอความเมตตาจากเขา เพียงครู่หนึ่ง เขาตกตะลึงในภวังค์
ไฟบนทางเดินค่อยๆหรี่ลงและมืดลง เจเรมี่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงตรงหน้าเขาคือมาเดลีน มาเดลีนคนที่ดื้อรั้นและไม่ยอมใคร คนที่ไม่เคยก้มหัวให้เขา คนที่บอกว่าเธอจะหาทางแก้แค้นถ้าเขาไม่ฆ่าเธอ มาเดลีนคนนั้นหายไปไหน คนที่เคยบอกว่าจะตามราวีเขาตลอดไปและเธอเป็นผู้หญิงของเขาเพียงคนเดียว คนๆนั้นหายไปไหน?
หัวใจของเจเรมี่สั่นสะท้านในทันทีเขาดึงมาเดลีนขึ้นมา
“มาเดลีน ทำอะไรของเธอ?”
“ฉันขอโทษ นายท่านวิทแมน! ฉันทำให้คุณโกรธอีกครั้ง ฉันจะทำให้ตัวเองหายไปเดี่ยวนี้!”
มาเดลีนก้มหัวเธอลง เธอหยิบกุญแจที่พื้น และเปิดประตูด้วยความรีบร้อน เธอก้มหัวลงจนสุดโดยไม่ได้หันมองไปที่เจเรมี่
เธอรู้ดีว่าในตอนนี้เธอดูน่าเกลียดมากในสายตาของเขา เธอเสียโฉมและอาจจะน่ารังเกียจยิ่งกว่าเดิม
มาเดลีนต้องการปิดประตูทันทีที่เข้าไป แต่ถูกเจเรมี่ผลักให้เปิด
บ้านหลังนี้มีพื้นที่ไม่ถึง 20 ตารางเมตร มันเล็กแต่สมบูรณ์ อีกทั้งยังสะอาดมาก
กระนั้น บ้านหลังเล็กๆเช่นนี้ทำให้เธอไม่มีที่ให้หลบหนีได้อีกต่อไป ทันทีที่มาเดลีนหันกลับมา เธอถูกเจเรมี่คว้าข้อมือลากเธอมายังที่เขายืนทันที
“มาเดลีน คิดจะทำอะไร? ผมอนุญาตให้คุณไปหรือยัง?” น้ำเสียงของเขาเย็นชาเหมือนปกติ”
ปฏิกริยาของมาเดลีนที่ก้มหัวลงและไม่ได้มองมาที่เขา เจเรมี่เองรู้สึกถึงหัวใจหยุดเต้น เขาเอื้อมมือไปบีบคางเธอแล้วเงยหน้า
รอยมีดรูปตัวเอ็กซ์ เส้นสีแดงเข้ม ปรากฏขึ้นในม่านตาของเจเรมี่
มีรอยมีดที่สะดุดตาสองอันบนใบหน้าที่สวยงามของเธอ
รูม่านตาของเขาหดตัวลงในทันทีและหัวใจของเขาราวกับว่าจู่ๆก็ถูกแมลงนับพันกัด ไม่สามารถที่จะรู้สึกพูดคำใดๆออกมา
เมื่อเห็นเจเรมี่ที่กำลังมองดูบาดแผลบนใบหน้าของตัวเธอ มาเดลีนไม่รอช้ายกมือขึ้นเพื่อปกปิดมัน “ฉันขอโทษ คุณวิทแมน ฉันทำให้ตาของคุณสกปรกอีกแล้ว ถ้าคุณปล่อยฉันไป ฉันจะหายไปเองและจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าคุณอีกเลย”
เธอพูดอย่างนั้นเธอต้องการที่จะหลุดพ้นจากการคุมขังของเขา แต่กลับถูกเจเรมี่ดึงเข้าสู่อ้อมกอด
“เกิดอะไรขึ้นกับใบหน้าของเธอ”เขาถาม มันฟังดูเป็นน้ำเสียงของความไม่รู้และไม่เข้าใจ
“มาเดลีน บอกผมมาสิ หน้าของเธอไปโดนอะไรมา? ใครเป็นคนทำ?”
“ฉันขอร้อง! คุณไม่ต้องกังวล คุณวิทแมน ฉันจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าคุณเพื่อทำให้คุณขัดหูขัดตาอีกต่อไป!” มาเดลีนพูดอย่างมีอารมณ์ขณะที่เธอผลักตัวออกจากอ้อมแขนของเจเรมี่ได้ เธอรีบวิ่งหนีออกอย่างไม่คิดชีวิตไปในที่สุด