เขาไม่ใช่พ่อที่ดี เขาไม่สมควรเป็นพ่อ เขาไม่ได้พยายามทำหน้าที่เป็นพ่อ!! เขาคือคนที่บกพร่องด้านการเป็นพ่อ!!
น้ำตาไหลลงมาตามแก้ม เย่เซิ่งเทียนพุ่งเข้าไปกอดซือซือเอาไว้ ใช้หน้าผากสัมผัสกับหน้าผากซือซือ ร้องไห้แล้วพูดว่า “ฉันคือเย่เซิ่งเทียน ฉันคือเย่เซิ่งเทียน ขอโทษนะ ขอโทษนะ พ่อกลับมาแล้ว พ่อกลับมาแล้ว”
เหมือนอวัยวะของเย่เซิ่งเทียนบิดตัวเข้าหากัน เขาเจ็บปวดจนขย้อนออกมาไม่หยุด
ซือซือมองเย่เซิ่งเทียนอย่างอึ้งๆ แววตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ สับสน และน้อยใจ!!
เธอก้มหน้าลง ใช้มือเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยบาดแผล เช็ดน้ำมูกน้ำตา พยายามไม่ร้องไห้ออกมา เสียงน้อยใจสั่นเทา “ทำไมคุณไม่ต้องการหนูกับแม่ คุณก็ไม่ชอบหนูเหรอ หนูรู้ว่าหนูไม่เชื่อฟัง หนูไม่ดี คุณยายเลยไม่ชอบหนู ทุกคนรังเกียจหนู หนูทำให้แม่ต้องลำบาก ถ้าไม่มีหนู แม่คงใช้ชีวิตอย่างมีความสุข หนูรู้ว่าหนูเป็นส่วนเกิน”
หนูเป็นส่วนเกิน……
นี่เป็นคำพูดที่ออกจากปากเด็กสามขวบ ทำให้เจ็บปวดเป็นอย่างมาก
เธอเพิ่งสามขวบกว่า
วัยที่ต้องทำตามใจตัวเอง แต่กลับต้องประจบคนอื่น พยายามเชื่อฟัง พยายามทำความเข้าใจ……
ตัวแค่นี้ แต่กลับต้องยอมรับความลำบาก
เธอได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจมามากแค่ไหนกันนะ
เหมือนใจของเย่เซิ่งเทียนโดนฉีก แล้วโดนมีดแทง!! จากนั้นโดนหินหนักกว่าห้าร้อยกิโลกดทับ แน่นจนอึดอัด อึดอัดจนเจ็บปวด ขมขื่นเป็นอย่างมาก
“ขอโทษนะ ขอโทษนะ พ่อผิดไปแล้ว พ่อไม่ดีเอง พ่อรักซือซือ เป็นความผิดพ่อเอง พ่อไม่ดีเอง”
ซือซือเงยหน้าขึ้น มองเย่เซิ่งเทียนอย่างเหม่อลอย ไม่ได้พูดอะไรออกมา ความเจ็บปวดบนร่างกาย มันเจ็บจนสั่น แต่เธอก็ดึงดันไม่พูดอะไร
ผู้ชายคนนี้ เป็นพ่อของเธอ แต่ตอนนี้ เธอไม่สามารถเรียกคำว่า ‘พ่อ’ ที่เคยเรียกในฝันนับไม่ถ้วน
แต่ก่อนฉันคิดถึงคุณทุกวัน เรียกคุณทุกวัน แต่…..แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากเรียกคุณว่าพ่อ! คุณไม่สนใจฉันกับแม่ แม่โดนคนเลวรังแก คุณก็ไม่มา! ฉันไม่อยากสนใจคุณ ฉันไม่สนใจคุณหรอก คุณเป็นพ่อไม่ดี ฉันไม่เรียกคุณว่าพ่อหรอก
น้ำตาแห่งความน้อยใจ ไหลออกมาจากดวงตาแวววาวของซือซือไม่หยุด แต่เธอเม้มปากไม่พูดอะไร!
ดวงตาบริสุทธิ์ เห็นแล้วทำให้เย่เซิ่งเทียนตาแดงก่ำ เห็นแล้วเจ็บใจ เห็นแล้วรู้สึกผิด เห็นแล้วรู้สึกผิดจนก้มหน้าลง!!
“คุณไม่สนใจหนูกับแม่ คุณไม่ปกป้องแม่ หนูก็ไม่เป็นลูกสาวคุณแล้ว หนูมีแค่แม่ ไม่มีพ่อ!”
จู่ๆ ซือซือร้องไห้โฮออกมา ความรู้สึกกดดันทั้งหมด ไหลทะลักออกมาเหมือนเขื่อนแตก
ความน้อยใจทั้งหมด ถูกระบายออกมา มือทั้งสองข้างทุบลงไปบนตัวเย่เซิ่งเทียน
เย่เซิ่งเทียนใจสลาย
“เย่เซิ่งเทียน ทำไมคุณเพิ่งมา คุณไม่ใช่พ่อที่ดี หนูไม่คิดถึงคุณสักนิด ไม่ชอบคุณสักนิด หนูไม่เรียกคุณว่าพ่อหรอก”
“แม่โดนพวกเขารังแก ร้องไห้ทุกวัน หนูเห็นหมด คุณไม่กลับมา คุณไม่สนใจ”
“คุณไม่ต้องการหนู คุณเป็นพ่อ เป็นสามี ประสาอะไร เพื่อนคนอื่นมีพ่อปกป้อง มีแค่หนูที่ไม่มี”
“คุณไม่สนใจหนูกับแม่ จะแต่งกับแม่ทำไม เกิดหนูมาทำไม!”
คำถามแต่ละคำถาม เหมือนมีดแทงลงบนใจเย่เซิ่งเทียน
คำพูดรุนแรงมาก
เย่เซิ่งเทียนโดนเด็กสามขวบ ถามจนเป็นใบ้ น้ำตานองหน้า
ผู้นำเทพสงครามที่ยิ่งใหญ่ ตอนนี้กลับกำลังร้องไห้
ตอนเผชิญกับเทพสงครามสิบประเทศ เขาไม่เคยเผยความหวาดกลัวออกมาแม้แต่น้อย
แต่ว่าตอนนี้ เขาไม่กล้ามองตาใสซื่อ ที่เต็มไปด้วยคำถามของลูกสาว
เขาตอบไม่ได้สักประโยค
หัวใจบีบรัดแน่นจนเจ็บ
หนูไม่คำนึงถึงชีวิต ปกป้องประชาชนทั่วไปนับพันล้าน
ภรรยา ลูกสาวของหนู กลับโดนอมนุษย์ทรมาน!
“ขอโทษ ขอโทษ ต่อไปพ่อจะปกป้องลูกกับแม่ พ่อจะปกป้องลูกกับแม่เท่านั้น พ่อพาลูกไปหาแม่ เราไปหาแม่กัน”
เย่เซิ่งเทียนกอดซือซือเอาไว้ น้ำตาไหลออกมา เจ็บปวดเป็นอย่างมาก
แต่ขณะนั้น หวางซีมาที่นี่ ภายใต้การคุ้มครองของเกาเจี๋ย
เย่เซิ่งเทียนส่งสัญญาณให้พวกเกาเจี๋ย บังศพหวางฟางเอาไว้ ไม่ให้หวางซีเห็น
ความน่าขยะแขยง ความมืดมนทั้งหมด เขาจะรับไว้คนเดียว!
หวางซีกอดซือซือเอาไว้ ร้องอย่างปวดใจ “ซือซือ ลูกสาวฉัน ขอโทษ แม่ดูแลลูกไม่ดี ขอโทษ”
“แม่ หนูอยากกลับบ้าน หนูกลัว”
จนกระทั่งตอนนี้ ซือซือที่เด็ดเดี่ยวมาตลอด แสดงอารมณ์ของเด็กน้อยออกมา ร้องไห้ปล่อยโฮ
“ไปโรงพยาบาลก่อน แล้วแม่ค่อยพาลูกกลับบ้าน”
หวางซีเช็ดน้ำตา อุ้มซือซือ และรีบพาไปโรงพยาบาล
ยังดีที่ถึงแม้แผลของซือซือจะน่าตกใจ แต่เป็นแผลภายนอกเท่านั้น
เมื่อซือซือทำแผลเสร็จ หวางซีไม่ให้เย่เซิ่งเทียนอุ้มซือซือ และพากลับไปเอง
เย่เซิ่งเทียนกำลังจะตามไป เวินเฉินรีบยื่นการ์ดเชิญสีม่วงให้เย่เซิ่งเทียน “เจ้าเทพ ขุนหลวงเปลี่ยนให้รับตำแหน่งเป็นวันพรุ่งนี้ อีกอย่าง งานแต่งของคุณกับนายหญิง ก็จัดขึ้นพรุ่งนี้เช่นกันค่ะ”
เย่เซิ่งเทียนมองแวบหนึ่ง จากนั้นก็รีบตามภรรยากับลูกสาวไป
ซือซือซบอยู่ในอกหวางซี จ้องเย่เซิ่งเทียนอยู่อย่างนั้น ย่นปากยู่แล้วถามว่า “เย่เซิ่งเทียน คุณจะไปอีกไหม”
หวางซีสอนว่า “เรียกพ่อ”
ซือซือก้มหน้าไม่พูด
เย่เซิ่งเทียนปวดใจ แล้วพูดว่า “ไม่ไปแล้ว ต่อไปไม่ไปอีกแล้ว ลูกยังปรับตัวไม่ได้ ขอเวลาให้เธออีกหน่อยนะ”
“คุณรู้ด้วยนี่”
หวางซีพูดแซะ เย่เซิ่งเทียนพูดอะไรไม่ออก
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เย่เซิ่งเทียนอึ้งไป จากนั้นจึงถามว่า “ซีเอ๋อร์ ทำไมไม่ย้ายไปอยู่ในคฤหาสน์”
เย่เซิ่งเทียนจำได้ ถึงเขาไม่ได้กลับมา แต่ให้คนแอบช่วยตระกูลหวาง ตระกูลหวางต้องเป็นตระกูลระดับ 3 สิ ถึงจะถูก
ทำไมลูกกับภรรยายังอยู่ในชุมชนเก่าๆ แบบนี้
หวางซีมองเย่เซิ่งเทียนอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า “บ้านเราจนขนาดนี้ คุณยอมอยู่ก็อยู่ ไม่ยอมอยู่ก็ออกไป”
“ซีเอ๋อร์ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ผม……” เย่เซิ่งเทียนฝืนยิ้ม
“งั้นคุณหมายความว่ายังไง” หวางซีจ้องเย่เซิ่งเทียนอย่างน่ากลัว
ซือซือตกใจ พูดอย่างน่าสงสาร “ห้ามทะเลาะกัน”
“ลูกสาว ใครรังแกลูก”
ผู้เป็นแม่ยายอย่างหลี่หลาน พุ่งออกมาอย่างเกรี้ยวกราด เมื่อเห็นเย่เซิ่งเทียน ถึงกับอึ้งไป
ทันใดนั้น เธอเข้าไป เอามีดหั่นผักออกมา ก่นด่าอย่างโมโหจนอดไม่ได้
“เย่เซิ่งเทียน ไอ้คนเลี้ยงไม่เชื่อง ยังมีหน้ากลับมาอีก ทำไมคุณไม่ตายอยู่ข้างนอก จะมาสร้างเรื่องให้ลูกสาวฉันอีกใช่ไหม ฉันจะฆ่าคุณ”
มัดหั่นผักในมือหลี่หลาน พุ่งไปยังหน้าผากเย่เซิ่งเทียน