ตอนนี้ 587 คุณธรรมสูงขึ้นหนึ่งฉื่อ ความชั่วร้ายสูงขึ้นหนึ่งจั้ง
เธอพูดพลางหมุนตัว เปิดเผยทั้งแผ่นหลังของตัวเอง
คอเสื้อของชุดกระโปรงเป็นแบบคอวีลึก เดิมทีก็ดึงดูดสายตามาอยู่แล้ว
ถ้าข้างหลังเปลือยเปล่าทั้งหมดล่ะก็ กลับไม่ได้น่าดึงดูดขนาดนั้น
กลับเป็นการออกแบบที่เปลือยเปล่านี้ ถ้าวับๆ แวมๆ บ้าง ก็ยิ่งทำให้รู้สึกละสายตาไปไม่ได้…
สายตาของอวี๋เยว่หานเปลี่ยนไปในทันที
เดิมทีบนตัวของเธอก็มีกลิ่นอายของราชินีที่อธิบายไม่ได้อยู่แล้ว สีแดงยิ่งขับเน้นร่างกายของเธอมากยิ่งขึ้น
นอกจากทำให้ผิวละเอียดจนเหมือนจะแหลกสลายได้ของเธอยิ่งมีเสน่ห์แล้ว ยังทำให้กลิ่นอายราชินีบนร่างของเธอยิ่งโดดเด่น
หญิงสาวยืนหมุนตัวเรื่อยเปื่อยอยู่ตรงนั้นรอบหนึ่ง ก็เหมือนเธอหลายร่างเป็นปิศาจสาวไปแล้ว
“อืม เป็นแบบนี้แหละ ความจริงแล้วกระโปงตัวนี้ดีมากเลยนะ แต่โป๊ไปนิดหนึ่ง ฉันเลยไม่ใส่ออกไปข้างนอก แต่ว่าซื้อมาใส่ให้คุณดูโดยเฉพาะ นับว่าเป็นเซอร์ไพรส์ได้ไหม”
เหนียนเสี่ยวมู่ยืนอยู่ต่อหน้าเขา มองอีกฝ่ายตาปริบๆ ทำหน้าตาขอคำชม
เธออุทิศตัวขนาดนี้แล้วแท้ๆ
เขาคงไม่หึงเสี่ยวลิ่วลิ่วอีก
เพราะเขารู้สึกว่าเธอรักแต่ลูกสาว ไม่สนใจเขาเลยสักนิด
“เซอร์ไพรส์มาก” อวี๋เยว่หานหรี่ตาสีดำขลับลง พลางขยับริมีปากบาง
ไม่เพียงแค่เซอร์ไพรส์ ยังดีใจมากด้วย
“งั้นฉันนอนได้หรือยัง” เหนียนเสี่ยวมู่ได้ยินเขาพูดแล้ว ก็เอ่ยถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม
พวกเขาตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ว่าขอแค่เขาได้เห็นเซอร์ไพรส์ เขาจะปล่อยเธอไปนอน
เหนียนเสี่ยวมู่หันหน้าไปเตรียมหยิบชุดนอนของตัวเอง และเตรียมถอดชุดกระโปรงออก
ทว่าเพิ่งก้าวขาออกไป อวี๋เยว่หานก็ก้าวมาข้างหน้าก้าวหนึ่ง พลางยื่นมือมาจับไหล่ของเธอไว้ กดเธอไว้กับตู้เสื้อผ้า
ชายหนุ่มสบสายตางุนงงของเธอ ก่อนจะก้มหน้าลงจูบเธอ!
“อุ๊บ”
แล้วที่บอกไว้ว่าดูเซอร์ไพรส์เสร็จแล้ว จะให้เธอไปนอนล่ะ?
เขาพูดไม่เป็นคำพูด!
เหนียนเสี่ยวมู่ร้อนใจคิดจะผลักเขาออก เพื่อพูดกับเขาด้วยเหตุผล
แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก อวี๋เยว่หานก็อุ้มเธอวางลงบนเตียงแล้ว
เธอรู้สึกเวียนหัวเพียงชั่วครู่ ร่างกายแข็งแกร่งของเขาก็โถมทับลงบนตัวเธอ ล็อกสองมือของเธอเอาไว้เหนือหัว จับเธอไว้ในอ้อมอกของตัวเองอย่างง่ายดาย
“เหนียนเสี่ยวมู่ ผมดูเซอร์ไพรส์เสร็จแล้ว ตอนนี้ถึงช่วงนอนหลับแล้วล่ะ แต่ผมกลัวคุณหนาว เลยจะนอนเป็นเพื่อนคุณ”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ลามก!
นอนที่เธอว่า หมายถึงการนอนหลับปกติ ไม่ใช่ให้เขานอนกับเธอ!
อวี๋เยว่หานเห็นแล้วว่าเธอไม่หนี จึงไม่รีบร้อนกินเธอ เขาเพียงจูบลงบนริมฝีปากของเธอ แล้วค่อยๆ เงยหน้ามองใบหน้าเล็กไม่พอใจของเธอ
“ไม่พอใจเหรอ”
“คุณโกหก! คุณพูดไม่เป็นคำพูด!” เหนียนเสี่ยวมู่พูดอย่างยากลำบาก ทว่าก็ตะโกนใส่เขาในทันที
เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋เยว่หานก็เลิกคิ้วเล็กน้อย
“เหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ! คุณพูดแล้วแท้ๆ ว่าถ้าฉันใส่ชุดกระโปรงให้คุณดู คุณดูเสร็จแล้วจะให้ฉันไปนอน!” เหนียนเสี่ยวมู่ถลึงตามองเขา อยากจะถลึงให้ลูกตาทะลักใส่ตัวเขาใจจะขาดแล้ว
“อืม งั้นคุณนอนเถอะ” อวี๋เยว่หานขยับริมฝีปากบาง
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยว…” ชายหนุ่มจะกินเธอทั้งตัวอยู่แล้ว เหนียนเสี่ยวมู่จึงร้องด้วยความไม่พอใจ
“ฉันมีคำขอสุดท้าย!”
“…” อวี๋เยว่หานขยับตัวเพียงเล็กน้อย แล้วเงยหน้ามองเธอ ใช้สายตาสอบถามความหมายของเธอ
“ฉันหิว อยากกินอะไรสักอย่าง คุณให้ฉันกินอะไรสักหน่อยก่อนสิ” เหนียนเสี่ยวมู่คิดเหตุผลไม่ออกจริงๆ จึงพูดไปเรื่อยเปื่อย
“ไม่ต้องลำบากหรอก ผมจะป้อนคุณจนอิ่มเอง”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ตอนที่ 588 เหนียนเสี่ยวมู่ คุณกล้าตกลงก็ลองดู!
จูบอันเร่าร้อนแทบละลายเกล็ดหิมะที่ตกลงมา
เหนียนเสี่ยวมู่ยังไม่ทันได้ขัดขืน ริมฝีปากของเธอก็ถูกขวางไว้แล้ว
ชุดกระโปรงบนร่างกายมีคนใส่ให้อย่างไร ก็มีใครถอดออกให้เช่นกัน…
เขาเหมือนจงใจถอดมันออกแค่ครึ่งเดียว ก่อนจะหยุดไป แล้วยกตัวขึ้นเล็กน้อย จากนั้นถึงหลุบตามองสภาพเสื้อฟ้าหลุดลุ่ยของเธอ นัยน์ตาฉายแววอำมหิต
“อวี๋เยว่หาน…” เหนียนเสี่ยวมู่ยื่นมือไปอยากจะปกปิดเรือนร่างด้วยความตื่นเต้น ทว่าไม่รู้จะปกปิดตรงไหนดี
เธอจึงมุดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขาด้วยความอายและมึนงง
ใบหน้าเคอะเขินทำให้เส้นประสาทที่ขมวดเกร็งของเขาขาดผึงในทันที
มือหนาดึงชุดกระโปรงบนตัวของเธอออก แล้วโน้มตัวเข้าใกล้เธอ…
“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น
อวี๋เยว่หานตัวแข็งทื่อ
หลังจากชะงักค้างไปหนึ่งวินาที เขาก็ไม่สนใจมัน
ชายหนุ่มประทับจูบลงบนริมฝีปากของเธออีกครั้ง เตรียมจะสานต่อเรื่องราวเมื่อครู่…
“ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก
คราวนี้มีเสียงหวานออดอ้อนดังมาด้วย
“ปาปา!”
อวี๋เยว่หาน “…” !!
ชายหนุ่มชะงักงัน เหนียนเสี่ยวมู่ที่อยู่ใต้ร่างของเขาได้สติจากอาการมึนงงในทันที
ครั้นได้ยินเสียงของเสี่ยวลิ่วลิ่ว เธออยากร้อนใจอยากจะลุกขึ้น
ทว่าเพิ่งขยับตัว อวี๋เยว่หานก็กดตัวลง พูดพลางกัดฟัน “เหนียนเสี่ยวมู่ ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้ว”
“แต่เสี่ยวลิ่วลิ่วอยู่ข้างนอก…”
“อีกเดี๋ยวไม่มีคนเปิดประตู เธอต้องกลับไปนอนที่ห้องตัวเองแน่” อวี๋เยว่หานจับหญิงสาวมากอดไว้ในอกจนแน่น ก่อนจะก้มหน้าลงขบใบหูของเธอครั้งหนึ่ง แล้วพูดเสียงเบาอีก “หรือว่าคุณไม่คิดถึงผม หืม?”
ลมหายใจร้อนระอุของเขาปะทะอยู่ที่ข้างหูของเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่ถูกเขาเย้าแหย่จนทนไม่ไหวแล้ว
แต่เพิ่งคิดจะยอมแพ้ เสียงเคาะประตูพลันดังกังวานขึ้นมากกว่าเดิม
คราวนี้เสียงดังตึงตังราวกับตีกลองก็ไม่ปาน…
ตอนนี้คนที่เสี่ยวลิ่วลิ่วตะโกนเรียกกลายเป็นเหนียนเสี่ยวมู่แล้ว
“แม่คนสวย!”
“แม่อยู่ในนี้!” เหนียนเสี่ยวมู่ดึงสติกลับมาในทันที เธอผลักอวี๋เยว่หานออก แล้วตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากเตียง พร้อมทั้งรีบร้อนใส่เสื้อผ้า
หญิงสาวไม่ได้มองใบหน้าดำคล้ำของอวี๋เยว่หาน แต่วิ่งไปเปิดประตูโดยตรง
“แม่คนสวยอุ้มๆ!”
ทันทีที่เปิดประตูออก ร่างเล็กนุ่มนิ้มก็โผเข้าหาอ้อมอกของเหนียนเสี่ยวมู่ทันที
เหนียนเสี่ยวมู่อุ้มเด็กหญิงขึ้น แล้วก้มหน้าลงจูบแก้มขาวนุ่มของเจ้าตัวเล็กครั้งหนึ่ง จากนั้นถึงถามด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรไป ทำไมดึกแล้วยังไม่นอนอีก ฝันร้ายหรือเปล่า”
ปกติเสี่ยวลิ่วลิ่วเป็นเด็กดีมาก เมื่อถึงเวลา เธอจะเข้านอนตรงเวลาเสมอ
ทำไมวันนี้ถึงวิ่งมาหาล่ะ
เมื่อได้ยินเหนียนเสี่ยวมู่ถาม เสี่ยวลิ่วลิ่วก็พลิกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเธอครั้งหนึ่ง แล้วกวาดตามองทั่วห้อง เด็กหญิงเห็นอวี๋เยว่หานเตรียมจะลงจากเตียงพร้อมใบหน้าดำคล้ำ จึงเอ่ยปากเสียงหวาน
“ต่อไปเสี่ยวลิ่วลิ่วอยากนอนกับปาปา กับแม่คนสวย!”
“โครม”
เสียงดังตามมา เป็นเสียงใครบางคนตกจากเตียง…
เหนียนเสี่ยวมู่ตะลึงงัน…
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกัดฟันดังมาจากบนพื้น
“เหนียนเสี่ยวมู่ คุณกล้าตกลงก็ลองดู!”
“…”
หญิงสาวมองเสี่ยวลิ่วลิ่วตัวนุ่มนิ่มในอ้อมแขน แล้วหันไปมองอวี๋เยว่หานที่กำลังลุกขึ้นจากพื้น
เธอพยายามจะพูดกันด้วยเหตุผล
“อวี๋เยว่หาน เสี่ยวลิ่วลิ่วเป็นลูกสาวแท้ๆ ของคุณนะ”
“เธออายุสามขวบแล้ว!” อวี๋เยว่หานเอ่ยย้ำอย่างหนักแน่น
เมื่อเห็นเหนียนเสี่ยวมู่ยังคิดไม่ตก ชายหนุ่มจึงก้าวมาข้างหน้า อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วไปจากอกของเธอ แล้วมองเธอด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยว “อย่าได้ร้อนใจชดใช้ให้เธอ เพราะคุณไม่ได้อยู่กับเธอถึงสามปี เพราะอย่างนั้นเรียกว่ารักจนเกินไป”
“…”
อวี๋เยว่หานเห็นอีกฝ่ายตะลึงไป เขารู้ว่าเธอติดกับแล้ว จึงยื่นมือไปดึงเธอเข้ามากอดด้วยกัน