ตอนที่ 589 ลูกแท้ๆ นะ! ลูกแท้ๆ!
“เหนียนเสี่ยวมู่ ต่อไปพวกเรายังอยู่ด้วยกันอีกทั้งชีวิต ไม่ว่าลูกสาวหรือผม คุณค่อยๆ ชดใช้ให้ก็ได้”
ทันใดนั้นเขาก็ตัดสินใจ “ดังนั้นตอนนี้ให้พ่อบ้านพาเธอกลับไปนอนที่ห้องก่อน…”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
เสี่ยวลิ่วลิ่ว “…” !!
เด็กหญิงได้ยินเสียงของคนเป็นพ่อแล้ว เธอก็ไถลตัวลงจากในอ้อมกอดของเขา จากนั้นก็สาวขาสั้นๆ วิ่งเข้าไปที่เตียงของนอนใหญ่
สุดท้ายแล้วก็เขย่งขาสั้นๆ พลิกตัวขึ้นไปบนเตียง แล้วลอดเข้าไปในผ้าห่ม
เมื่อครองตำแหน่งตรงกลางเตียงได้แล้ว ร่างเล็กนุ่มนิ่มก็นอนแผ่หลา มือเล็กอ้วนตีลงข้างๆ
“แม่คนสวย ฟ้ามืดแล้ว มานอนเร็วเข้า!”
“…” เหนียนเสี่ยวมู่ชำเลืองมองอวี๋เยว่หานอย่างระมัดระวัง
ด้วยกลัวว่าชายหนุ่มจะใส่อารมณ์ใส่ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน จึงรีบโผเข้าใส่อ้อมกอดของเขา แล้วลูบหน้าอกให้เขาด้วย
“อวี๋เยว่หาน คิดดูให้ดี นี่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของคุณ ไม่ใช่เด็กที่เก็บมา ตีตายขึ้นมาคุณก็ไม่มีลูกสาวแล้วสิ…”
“…”
“คืนนี้อดทนไปก่อนแล้วกัน รอให้ถึงวันพรุ่งนี้ก่อน! พอตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้ ฉันจะสอนเสี่ยวลิ่วลิ่วให้ดี ต่อไปให้เธอนอนเอง!” เหนียนเสี่ยวมู่พูด ครั้นเห็นสีหน้าของเขาอ่อนลง เธอก็แอบดีใจ
เสี่ยวลิ่วลิ่ว หนูเป็นนางฟ้าตัวน้อยของแม่จริงๆ!
แม่รักหนู!
หญิงสาวลอบดีใจไปพลาง ทำท่าทางเสียใจเจ็บปวดไปพลาง
หลังจากแน่ใจแล้วว่าอวี๋เยว่หานไม่โยนเสี่ยวลิ่วลิ่วออกจากห้อง เหนียนเสี่ยวมู่ก็รีบพลิกตัวนอนลงข้างๆ เด็กหญิง แล้วยื่นมือไปกอดเจ้าตัวเล็กเอาไว้
เธอก้มหน้าลงกอมแก้มเล็กสวยเหมือนหยกของลูกสาวด้วยความดีใจ!
“รีบนอนเถอะ แม่จะอยู่เป็นเพื่อนหนูเอง”
“พ่อก็จะนอนเป็นเพื่อนหนู” อวี๋เยว่หานเอ่ยปากเสียงเรียบ แล้วก้าวยาวๆ เดินไปที่ข้างเตียง พลิกตัวนอนลงบ้าง
ภาพสามคนพ่อแม่ลูกดูอบอุ่นมาก
เดิมทีเสี่ยวลิ่วลิ่วนอนหลับเร็วอยู่แล้ว เมื่อได้กอดตุ๊กตาลูกหมูของตัวเอง เธอก็หลับปุ๋ยไปในพริบตาเดียว
เหนียนเสี่ยวมู่มองใบหน้ายามนอนหลับสนิทของลูกสาว อดไม่ได้ที่จะหอมแก้มอีกหลายครั้ง
ขณะที่กำลังจะนอนหลับบ้าง อยู่ๆ ก็พบว่ามีเสียงอะไรบางอย่างขยับอยู่ข้างกาย
เธอตะลึงงันไป เมื่อลืมตาขึ้น เธอพบว่าอวี๋เยว่หานขยับเสี่ยวลิ่วลิ่วที่หลับไปในหนึ่งวินาทีไปข้างๆ แล้วตัวเองนอนลงข้างหญิงสาว
จากนั้นเขาก็หนุนหัวด้วยมือข้างเดียว แล้วถึงหันไปมองเธอด้วยดวงตาสีดำขลับ
“!!!”
ชายหนุ่มมองเธอจนเธอกลัว แทบจะส่งเสียงร้องออกมา แต่เธอปิดปากตัวเองด้วยสองมือได้ทัน แล้วถลึงตามองเขาแทน
จู่ๆ ก็มีเสียงร้องไม่พอใจดังมากจากข้างๆ
ทั้งสองคนชะงักงันอย่างพร้อมเพรียง!
“คุณได้ยินเสียงอะไรไหม” เหนียนเสี่ยวมู่ถามด้วยความงงงัน
“ไม่เห็นมีเสียงอะไรเลย!”
อวี๋เยว่หานเพิ่งจะจูบเธอต่อ แต่เหนียนเสี่ยวมู่กลับเอียงหน้าหนี “ไม่ได้ มีเสียงแน่ๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างตกพื้น…เสี่ยวลิ่วลิ่ว!”
หญิงสาวเพิ่งพูดจบ
“แง”
ตอนที่ 590 ไม่มีอะไรน่าเวทนาที่สุด มีแต่น่าเวทนายิ่งกว่า!
เสียงร้องไห้กังวานดังมาจากพื้น
เหนียนเสี่ยวมู่ผลักอวี๋เยว่หานออกทันที แล้วลุกขึ้นนั่ง
ครั้นหันไปมอง เธอเห็นเจ้าก้อนข้าวเหนียวกำลังตะเกียกตะกายอยู่บนพื้น
เด็กหญิงกอดตุ๊กตาลูกหมูของตัวเอง จู่ๆ ก็ลุกขึ้นยืนตรงข้างเตียง
มือเล็กอ้วนลูกก้นเจ็บๆ พลางทำปากจู๋ด้วยความน้อยใจ
น้ำตาเม็ดโตยังเกาะอยู่บนใบหน้า
เสี่ยวลิ่วลิ่วกะพริบตาโตอย่างไร้เดียงสา ราวกับไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงตกลงบนพื้น ทั้งๆ ที่ตัวเองนอนอยู่กลางเตียง…
หญิงสาวรีบก้าวไปข้างหน้า แล้วอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วขึ้น จากนั้นค่อยตรวจสอบร่างกายด้วยความกังวล
เมื่อแน่ใจว่าเด็กหญิงไม่เป็นไร เธอถึงถอนใจโล่งอก
หลังจากนึกอะไรขึ้นได้ เธอก็หันหน้าไปหาอวี๋เยว่หาน
“เหนียนเสี่ยวมู่ อย่าใช้สายตาแบบนั้นมองผม นั่นก็เป็นลูกสาวของผมนะ ผมจะดุเธอได้เหรอ” อวี๋เยว่หานยื่นนิ้วเนียวยางดีหน้าผากหญิงสาว พลางพูดอย่างดุดัน
เขาเห็นว่าเหนียนเสี่ยวมู่ไม่เป็นไร อีกไม่นานก็หลับปุ๋ยอยู่ในอกของหญิงสาว
เขาก้าวขายาวๆ เตรียมจะนอนลงบนเตียง
“คุณจะไปไหน” เหนียนเสี่ยวมู่เห็นเขาเคลื่อนไหว จึงเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ
เขาคงไม่ได้โกรธ…
เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋เยว่หานพลันหยุดฝีเท้า แล้วกันมาบอกเธออย่างชัดถ้อยชัดคำ “ไป อาบ น้ำ เย็น!”
ชายหนุ่มกลัวตัวเองอารมณ์ค้างเติ่งอีกครั้ง
เหนียนเสี่ยวมู่ “o(╯□╰)o…”
เมื่ออวี๋เยว่หานออกมา ในห้องก็เงียบสงบแล้ว
เหนียนเสี่ยวมู่กอดเสี่ยวลิ่วลิ่วซุกอยู่ในผ้าห่ม สองแม่ลูกกอดกันแน่น นอนหลับปุ๋ย
ทั้งสองคนหลับปุ๋ยเหมือนกับเปี๊ยบ
อวี๋เยว่หานมีผ้าจนหนูพันเอวอย่างลวกๆ เพียงผืนเดียว เผยให้เห็นหน้าอกแกร่ง
ชายหนุ่มก้าวเท้าข้างหน้า
เขายืนอยู่ข้างเตียง โน้มตัวลงเล็กน้อย ใช้มือข้างหนึ่งยันหัวเตียงเอาไว้ แล้วก้มหน้าลงมองสองแม่ลูกที่อยู่บนเตียง
ความอึดอันที่อั้นอยู่ในหน้าอกเมื่อครู่ เหมือนกับหายไปในพริบตา เมื่อเขาค่อยๆ ก้มหน้าลงจูบบนหน้าผากของเหนียนเสี่ยวมู่
จากนั้นค่อยจูบลงบนแก้มนิ่มของเสี่ยวลิ่วลิ่ว หลังจากเสร็จสิ้นทุกอย่าง เขาก็ยื่นมือไปหยิกแก้มเด็กหญิง “เหมือนแม่ไม่มีผิด!”
“อืม…” เสี่ยวลิ่วลิ่วเหมือนรู้สึกว่ามีใครหยิกแก้มตนอยู่ จึงร้องออกมาเสียงหนึ่ง
มือเล็กอ้วนกำหมัดถูที่จมูกของตัวเอง
จากนั้นเด็กหญิงก็พลิกตัวนอนคว่ำบนหมอน
เจ้าตัวเล็กซุกหน้าอยู่ในหมอน ส่วนก้นงอนโด่งขึ้น หันส่วนก้นให้อวี๋เยว่หาน
อวี๋เยว่หาน “…”
เมื่ออุ้มลูกสาวกลับมานอนดีๆ แล้ว มือหนาปัดไรผมปรกหน้าให้เด็กหญิง แล้วถึงนั่งลงข้างเตียง มองสองแม่ลูกนอนอยู่ข้างๆ เขาอย่างเงียบๆ
ความอบอุ่นแผ่ซ่านในความมืดมิดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ในเมื่อการปรากฏตัวของพวกเธอไม่ได้อยู่ในความคาดหมายของเขา แต่เขาก็ยังซาบซึ้งที่ฟ้าส่งพวกเธอมาให้เขา
เมื่อคิดถึงรายงานดีเอ็นเอสองฉบับนั้น สายตาของอวี๋เยว่หานพลันเยียบเย็น
ชายหนุ่มหรี่ไฟบนหัวเตียง ห่มผ้าให้พวกเธอทั้งสองคน แล้วออกจากห้องไป
ในห้องหนังสือ
อวี๋เยว่หานเพิ่งเปิดประตูออก ผู้ช่วยก็ปรากฏตัวตามมาทันที
“ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วหรือยัง” อวี๋เยว่หานเดินไปนั่งลงหน้าโต๊ะหนังสือ พลางขยับริมฝีปากบาง
สายตามองไปทางผู้ช่วยอย่างเยียบเย็น
ผู้ช่วยเห็นเขามองอย่างนั้นกร็รีบเดินมาข้างหน้า รายงานอย่างนอบน้อม “สอบถามทางธนาคารแล้วครับ คนเปิดบัญชีคือคุณเหนียนเอง เธอเริ่มเช่าตู้เซฟตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน ชื่อที่ลงทะเบียบก็เป็นคุณเหนียนเองครับ”
ข้อมูลทุกอย่างทุกต้อง
นอกจากเหนียนเสี่ยวมู่จำไม่ได้ ก็ไม่มีอะไรน่าสงสัย
“คุณหมายความว่า รายงานดีเอ็นเอชุดนั้น เหนียนเสี่ยวมู่เก็บไว้เองก่อนที่จะความจำเสื่อมเหรอ” อวี๋เยว่หานขมวดคิ้วเล็กน้อย
แต่เหนียนเสี่ยวมู่จำอะไรไม่ได้เลย…