บทที่ 224
พลังปราณป้องกันกายของกุยโหย่กวงโดนกระบี่ของเฉินโม่แทงทะลุได้อย่างง่ายดาย ทำให้แขนทั้งสองข้างของกุยโหย่กวงโดนตัดขาดออกจากร่างกายทันที
กุยโหย่กวงบาดเจ็บสาหัสและนอนอยู่บนพื้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว:”มัน มันคือวิชากระบี่อะไรกันแน่? ทำไมมันถึงแข็งแกร่งขนาดนี้ มันสามารถทำลายพลังปราณป้องกันกายของฉันได้จริงๆ!”
เฉินโม่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย:”ยังไม่ตายอีกเหรอ? นี่คือปรมาจารย์แดนคุ้มกายเหรอ? ไม่ธรรมดาจริง”
เฉินโม่เดินมาข้างหน้าสองก้าวและมองกุยโหย่กวงด้วยสีหน้านิ่งสงบ เมื่อกุยโหย่กวงบาดเจ็บสาหัส ทำให้ร่างกายของเขาแก่ชราอย่างรวดเร็ว
“นี่ไม่ใช่วิชากระบี่ แต่เป็นวิชากายสิทธิ์ ถ้าฉันพูดกับคุณ คุณก็คงไม่เข้าใจหรอก”
สีหน้าของกุยโหย่กวงเต็มไปด้วยความสงสัย:”วิชากายสิทธิ์เหรอ? บางทีคงมีแต่คำนี้ที่คู่ควรกับกระบี่ที่โจมตีมาเมื่อสักครู่”
“ตอนนี้ คุณไปตายได้แล้ว”เฉินโม่พูดด้วยน้ำเสียงปกติ ราวกับชีวิตของคนๆหนึ่งเป็นแค่เรื่องเล็กมากๆในสายตาของเขา
กุยโหย่กวงในเวลานี้ สีหน้าของเขามีแต่ความหวาดกลัว:”ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะยกสมบัติล้ำค่าที่ฉันสะสมมาตลอดชีวิตให้คุณ”
เฉินโม่ส่ายหัวทันที:”สิ่งของพวกนั้นไม่จำเป็นสำหรับฉันเลย? แต่คุณไว้ใจได้ ฉันจะไม่ลงมือสังหารคุณอยู่แล้ว เพราะฉันกลัวว่ากระบี่จะเปื้อนเลือดอันโสโครกของคุณ”
เฉินโม่หันหลังจากไป เขาเดินไปข้างๆหลินเสวี่ยและพูด:”คุณจะจัดการเขายังไงก็ได้ มีความแค้นอะไรก็จัดการเองเลย”
หลินเสวี่ยมองหน้ากุยโหย่กวง สายตาของเธอมีแต่ความเคียดแค้น:”ขอบคุณนายท่านมากๆ! บุญคุณของนายท่าน ชั่วชีวิตของหลินเสวี่ยก็คงตอบแทนไม่ได้ โปรดรับการคารวะจากหลินเสวี่ยด้วย!”
หลินเสวี่ยคุกเข่าต่อหน้าเฉินโม่ทันที ทำให้เฉินโม่เห็นหน้าอกอันงดงามของเธอทันที
สายตาของเฉินโม่นิ่งสงบมากๆ เขาไม่ได้มีความคิดอะไรเลย เขาพูดเบาๆ:”รีบไปจัดการเถอะ!”
บุคคลอันตรายที่อยู่ในหุบหายชีพมาหลายสิบปี วันนี้เขาตายอย่างน่าสังเวช เขาโดนทรมานอย่างหนัก เมื่อเขาเสียชีวิตแล้ว ศพของเขาถูกทิ้งให้สุนัขกิน น่าเสียดายที่ร่างกายของเขาแก่ชราและเหนียวมากๆ ทำให้สุนัขยังไม่ยอมกินเลย
หลังจากปลดปล่อยผู้หญิงที่โดนกุยโหย่กวงกักขังเอาไว้แล้ว เฉินโม่ก็เก็บทรัพย์สมบัติที่กุยโหย่กวงสะสมมาหลายสิบปีไปทั้งหมด มีทองคำและไข่มุกจำนวนมาก ถ้าคำนวณเป็นเงินก็คงมีมูลค่าหลายร้อยล้านหยวน
เฉินโม่นำทรัพย์สมบัติเหล่านี้ให้หลินเสวี่ยเอาออกไปขายและให้หลินเสวี่ยจัดการเงินพวกนี้ตามใจชอบ เพราะในบัตรของเขายังมีเงินอยู่หลายร้อยล้านอยู่ เขาไม่ได้ใช้เงินเยอะขนาดนี้อยู่แล้ว
ในช่องเก็บของลับช่องหนึ่ง เฉินโม่หาวิชาเจอหลายเล่ม และมีกระเป๋าผ้าสีเหลืองด้วย ในนี้มีวิชาดูดหยินเติมเต็มหยางที่กุยโหย่กวงฝึกฝนอยู่ เฉินโม่โยนวิชาพวกนี้ลงไปในเตาไฟทันที
วิชาที่เหลืออยู่หลายเล่มนั้น เฉินโม่มองดูรอบหนึ่งแล้ว มันเป็นวิชาทั่วๆไปเท่านั้น เฉินโม่เอาวิชาเหล่านี้ให้หลินเสวี่ยเลย ให้หลินเสวี่ยใช้วิชาเหล่านี้เป็นรางวัลให้กับลูกน้องที่จงรักภักดีและสร้างกำลังของตัวเอง
ส่วนกระเป๋าผ้าสีเหลืองนั้น ทำให้เฉินโม่สนใจมันมากๆ เพราะด้านในมีพลังทิพย์อันแข็งแกร่งเคลื่อนไหวอยู่
ด้านในกระเป๋าผ้าสีเหลืองมีแหวนหยกขาวอันหนึ่งอยู่ พลังทิพย์ออกมาจากแหวนหยกขาวอันนี้
“มันคือแหวนเก็บของ!”เฉินโม่ดีใจมากๆ
“มันคือของดีมากๆ! คิดไม่ถึงจริงๆว่าดาวไกอาจะมีแหวนเก็บของอยู่ด้วย!”
“คนๆนั้นน่าจะสัมผัสได้ถึงพลังทิพย์ที่อยู่ในแหวนเก็บของ แต่เขาไม่รู้ว่าจะใช้มันยังไง ทำให้เขาเก็บมันเอาไว้ สุดท้ายแล้วฉันกลายเป็นคนที่ได้รับผลประโยชน์”
เฉินโม่สวมแหวนที่นิ้วทันที จากนั้นก็ปลดปล่อยพลังทิพย์ เมื่อพลังจิตเคลื่อนไหวก็ทำให้แหวนเก็บของถูกเปิดออก ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของกุยโหย่กวงถูกเฉินโม่เก็บเข้าไปในแหวนเก็บของทันที
ด้านในของแหวนเก็บของมีความกว้างสามเมตร ในโลกของนักบำเพ็ญเซียนนั้น มันคือแหวนเก็บของระดับต่ำที่สุด ถ้าเป็นแหวนเก็บของระดับสูงสุด มันถูกเรียกว่าของวิเศษแห่งมิติ ด้านในมีความกว้างพันกิโลเมตร สามารถเลี้ยงสัตว์ทิพย์ในนั้นได้ด้วย
“สงสัยคนที่สร้างแหวนเก็บของชิ้นนี้ขึ้นมา ไม่ได้ต้องการมันอยู่แล้ว เพราะคิดว่ามันเป็นแหวนเก็บของที่ด้อยคุณภาพ เพราะมันไม่มีค่ายกลป้องกันเลย มิฉะนั้น ฉันจะใช้พลังทิพย์ของตัวเองเข้าไปในแหวนเก็บของ คงต้องเสียเวลามากกว่านี้”
“อย่างไรก็ตาม ด้วยพลังที่ฉันมีอยู่ในตอนนี้ แหวนเก็บของอันนี้ช่วยฉันได้เยอะมากๆแล้ว”
“เมื่อมีแหวนเก็บของอันนี้แล้ว ถ้าอนาคตข้างหน้าฉันเจอพรุนแดงสามใบอีก ก็สามารถเก็บมันไว้ในแหวนเก็บของเลย เวลาผ่านไปร้อยปีมันก็คงจะไม่เสีย”
เฉินโม่รีบเก็บความคิดของตัวเองทันที จู่ๆเขาก็พบว่าผ้าสีเหลืองที่ห่อแหวนเก็บของนั้นมีอักษรอยู่
“เขาซูคง!”