ตอนที่ 583 เดิมพวกเราเป็นสามีภรรยากันอยู่แล้ว
อวี๋กานกานหัวเราะไม่กี่ทีแต่เสียงหัวเราะกลับไม่ไปถึงดวงตาเลยสักนิด พูดอย่างโหดเหี้ยม “แน่นอนว่าฉันยอม แต่ว่าก่อนจะยอม ฉันจะให้คุณเป็นผู้ชายไม่ได้อีกเสียก่อน!!”
เวลาพูดพลางสายตาของเธอเหลือบมองไปที่หว่างขาของฟังจือหัน
การเหลือบมองนี้คล้ายกับถือมีดคมรวมกับที่อวี๋กานกานหัวเราะอย่างชั่วร้ายทำให้ฟังจือหันรู้สึกว่ามีลมเย็นพัดมาที่หว่างขาของตนเองอย่างไม่มีเหตุผล
ฟังจือหันเลิกคิ้ว “คุณกล้าคิดจริงเหรอ”
“ฉันก็กล้าทำจริงด้วย”
“งั้นคืนนี้ก็ให้คุณทำดีไหม ผมนอน”
เรื่องนี้ถูกเปลี่ยนไปไวมากอีกทั้งทะลึ่งด้วย อวี๋กานกานนิ่งไปพักหนึ่งถึงได้พบว่าหน้าของเธอแดงด้วยความเขินอายน้อยๆ “ทำแบบนี้ไม่จำเป็นต้องทำทั้งคู่ คุณฝันไปเถอะ และก็ไม่กลัวว่าพอไม่ระวังทีเดียวจะทำขาดแล้ว”
“ลองดู”
“คุณ…ลามก”
อวี๋กานกานไม่คาดคิดเลยจริงๆ ว่าเขาจะตอบกลับมาแบบนี้พร้อมสีหน้าที่ไม่เปลี่ยน ต้องทำหน้าจริงจังพูดเรื่องลามกแบบนี้
เธอพูดอย่างคับแค้นใจ “ฉันคิดว่าฉันกลับไปคิดใหม่ได้”
ฟังจือหันยื่นมือจะไปโอบเธอเอาไว้ในอ้อมแขน “ไม่มีโอกาสแล้ว”
สิบนิ้วสอดประสานกับเธอ
ในตอนนี้อวี๋กานกานนึกอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ “ใครบอกว่าไม่มีโอกาสแล้ว คุณขอแต่งงานก็ยังไม่ได้ขอ เราแค่มางานหมั้นงานหนึ่ง ถามก็ไม่เคยถามฉัน ถ้าฉันไม่อยากแต่งกับคุณล่ะ”
“ไม่แต่งกับผม คุณอยากแต่งกับใคร”
แววตาของชายหนุ่มเย็นชาเล็กน้อย น้ำเสียงเยือกเย็น
อวี๋กานกานนิ่งไปแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้ฉันแค่อยากแต่งกับคุณ แต่พวกเราเพิ่งจะคบกันได้ไม่นานเท่าไหร่ การหมั้นหมายครั้งนี้ก็เร็วเกินไป ฉันคิดเอาไว้แล้วว่าสามปีหลังจากนี้ค่อยแต่ง”
“คุณอยากแต่งงานเมื่อไหร่ก็ได้หมด”
“หือ คุณว่าง่ายแบบนี้เลยเหรอ หรือคุณก็ไม่อยากแต่งงาน” อวี๋กานกานจ้องหน้าเขา “ใช่แน่เลย”
ฟังจือหัน “…”
บางครั้งความคิดของหญิงสาวก็แปลกประหลาดจริง ทำไมเธอไม่อยากแต่งงาน เขาเห็นด้วยแล้วกลายเป็นว่าเขาไม่อยากแต่งแล้วล่ะ
แม้จะพาลหาเรื่องไปนิดหน่อยแต่ก็น่ารักอยู่บ้าง
เขาเอื้อมมือไปคลำหาโทรศัพท์ที่วางอยู่บนชั้นวางหัวเตียง จากนั้นก็ต่อสายถึงหลินเซิน “พรุ่งนี้เอาข้อมูลของกลุ่มเวดดิ้งแพลนเนอร์ที่ดีที่สุดทั่วเมืองวางไว้บนโต๊ะของผม”
อวี๋กานกานมองเขาอย่างตกตะลึง “คุณ…ทำอะไร”
หลังจากวางสายฟังจือหันก็ยิ้มน้อยๆ แววตาลึกซึ้ง “พรุ่งนี้เริ่มเตรียมงานแต่ง”
อวี๋กานกานประหลาดใจ “เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าคุณรับปากฉันว่าหลังสามปีไม่ใช่เหรอ”
ฟังจือหันพูดอย่างใสซื่อ “แต่เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าคุณบอกว่าผมไม่อยากแต่งหรอกเหรอ”
ครั้งนี้เขาใช้การกระทำบอกเธอว่าเขาอยากแต่งงานกับเธอมากเพียงใด
“ไม่รู้แล้วว่าคุณตั้งใจหรือไม่ รู้อยู่แก่ใจว่าตอนนี้ฉันไม่อยากจัดงานแต่งถึงได้บอกว่าไม่แต่ง” อวี๋กานกานยู่ปากอย่างไม่สบอารมณ์ “อีกอย่างจัดงานแต่งเสร็จก็ไม่ได้มีผลทางกฎหมายอีก…”
คางของฟังจือหันวางอยู่บนไหล่ของอวี๋กานกานจากนั้นขยับเข้าไปใกล้หูและพูดอย่างกำกวม “ที่จริงทะเบียนสมรสที่ให้คุณดูตอนแรกเป็นทะเบียนสมรสจริงๆ ของพวกเรา”
อวี๋กานกานนิ่งอึ้ง เอียงหัวมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “…”
แววตาของฟังจือหันดุจน้ำกวาดไปตามใบหน้าของเธอ สุดท้ายทอดมองไปที่ริมฝีปากของเธอ หลังจากที่ประทับจูบแผ่วเบาแล้วจึงเอ่ย “ดังนั้นตอนที่คุณฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาล พวกเราก็เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องแล้ว ผมไม่เคยหลอกคุณเลย”
อวี๋กานกานมีแววตาสงสัย ไม่เชื่ออยู่ภายในใจ แต่ก็เชื่ออยู่บ้าง “เป็นไปได้ยังไง ทะเบียนสมรสคนสองคนต้องไปรับด้วยกันนี่ หรือว่า…”
ตอนที่ 584 ความจริงเกี่ยวกับการแต่งงาน
“ผมไปรับเอกสารคนเดียวไม่ได้เหรอ”
อวี๋กานกานจ้องมองฟังจือหันด้วยแววตาสงสัย มองใบหน้าของเขาที่ใจเย็นและนิ่งสงบ “ไม่ได้อยู่แล้ว เป็นไปได้ไงที่ทะเบียนสมรสจะ…”
พลันเธอรู้สึกว่าตนเองใสซื่อซะจริง ด้วยฐานะของฟังจือหันถ้าใช้อำนาจกดดัน งั้นก็ไม่เป็นปัญหาใช่ไหมนะ “คุณคงไม่ได้ไปหาตาคุณเพื่อให้ช่วยใช้อำนาจบังคับ จ่ายเงินให้เพราะอย่างนั้นสำนักกิจการพลเรือนถึงได้ทำเอกสารให้เราใช่ไหม”
“เปล่า คนทำเอกสารไม่รู้ฐานะของผมอยู่แล้ว”
“งั้นคนอื่นจะจัดการให้คุณได้ยังไง” ไร้สาระ เธอจะรอดูฟังจือหัน ลองดูว่าเขาจะโม้ไปถึงไหนได้
“ตอนนั้นผมรวบรวมเอกสารกับรูปภาพของเราสองคนไปที่สำนักงานกิจการพลเรือน บอกอีกฝ่ายว่าแฟนสาวของผมตอนนี้ยังไม่ได้สติ แต่ว่าก่อนที่แฟนผมจะประสบอุบัติเหตุ พวกเราเตรียมจะแต่งงานกันแล้ว ผมไม่รู้ว่าเธอยังจะฟื้นขึ้นมาไหม ดังนั้นผมอยากจะแต่งงานกับเธอ ถ้าเธอไม่ฟื้นขึ้นมาก็จากโลกใบนี้ไปในนามภรรยาของผม ถ้าเธอฟื้นขึ้นมาก็ถือว่าผมให้ของขวัญและเซอร์ไพรส์เธอ อีกฝ่ายฟังผมพูดจบก็ร้องไห้ ร้องเสียจนสะอึกสะอื้นและไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ทำเอกสารให้เราเลย”
อวี๋กานกาน “…”
แบบนี้ก็ได้เหรอ หรือฟังไม่ออกว่านี่เป็นเรื่องโกหกหลอกลวงกันนะ
เธอฟังแล้วคล้ายกับได้ฟังเรื่องมหัศจรรย์แต่เจ้าหน้าที่เชี่ยวชาญคนหนึ่งกลับเชื่อเหรอ!
นี่จะเป็นไปได้ยังไง?!
“คุณหลอกฉันสินะ?” อวี๋กานกานหน้าบึ้งพูดเตือนเขา “ตอนนี้ฉันจริงจังมาก ถ้ามีสักคำที่คุณพูดไม่จริง ดูซิฉันจะไม่อัดคุณ…ไม่สนใจคุณ”
ฟังจือหันยกมือ ทำมือเป็นท่าสาบาน “ถ้าไม่จริงซักครึ่งประโยคให้สวรรค์ลงโทษ…”
อวี๋กานการรีบปิดปากเขา “ไม่มีใครให้คุณสาบานนะ!”
ฟังจือหันกุมมือเธอ จับเอาไว้ในมือ “ที่ผมพูดเป็นความจริงทั้งหมด ทะเบียนสมรสเล่มนั้นของคุณก็อยู่กับผมที่นี่ ถ้าคุณไม่เชื่อก็ไปเปิดตู้เซฟในตู้เสื้อผ้าดูได้”
อวี๋กานกานลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อจริง มาถึงตู้เสื้อผ้าก็หาตู้เซฟ
เสียงของฟังจือหันดังขึ้นมาจากด้านหลัง “รหัสเป็นวันที่คุณฟื้นในโรงพยาบาลวันนั้น”
หันไปมองแวบเดียวฟังจือหันก็นั่งอยู่ที่ข้างเตียงแล้ว อวี๋กานกานใส่วันที่ที่เธอฟื้นขึ้นมาวันนั้น ตู้เซฟเปิดออกจริง
อวี๋กานกานเห็นทะเบียนสมรสสองฉบับข้างในตู้จริงๆ ด้วย
เธอเปิดออกมาอย่างตกตะลึงและพูดไม่ออก เป็นทะเบียนสมรสอย่างแน่นอนจริงๆ คิดว่าน่าจะไม่ใช่การปลอมเอกสารจากข้างทาง
วันแต่งงานก็คือช่วงนั้นที่เธอพักอยู่ในโรงพยาบาลก่อนที่เธอจะฟื้นขึ้นมาหนึ่งอาทิตย์ มิน่าตอนนั้นที่ฟังจือหันเอาให้เธอดูก็ไม่ได้รอให้เธออ่านจนจบแล้วฉวยทะเบียนสมรสไปเลย
เพราะแค่เห็นวันที่ก็จะรู้ว่าปลอมแล้ว
ที่จริงแล้วคนที่หมดสติจะไปทำเอกสารที่สำนักกิจการพลเรือนได้ยังไง
ดวงตาทั้งสองข้างของอวี๋กานกานเบิกกว้าง เป็นเวลาครู่ใหญ่ถึงจะมีปฏิกิริยา มองฟังจือหันพร้อมกับเอ่ยถาม “เพราะฉะนั้นเราแต่งงานกันแล้วจริงๆ เหรอ”
ฟังจือหันพยักหน้า “มีผลทางกฎหมาย ถ้าคุณไม่เชื่อก็ไปตรวจสอบได้”
“เรื่องนี้มีใครรู้บ้าง คุณตาคุณรู้หรือไม่” อวี๋กานกานมีความรู้สึกคล้ายกับฝันอยู่เล็กน้อย
“มีแค่ผมกับคุณที่รู้ นี่ถือว่าเป็นความลับระหว่างเรา” ฟังจือหันยกยิ้ม ใบหน้าหล่อดุจลมฤดูใบไม้ผลิ “เพราะอย่างนั้นงานเลี้ยงวันเกิดคืนนี้ต่อให้พวกเราแพ้ก็ไม่เป็นไร คุณเป็นถึงหลานสะใภ้ของตระกูลฟังอย่างถูกต้องแล้ว เป็นภรรยาของผม ฟังจือหัน”
มุมปากของอวี๋กานกานหยักขึ้น “คุณปิดบังปู่ฟัง คุณไม่กลัวว่าเขาจะสั่งให้เราไปหย่าเหรอ”